Πράγματα που δεν προβλέπονται, αλλά γίνονται

Ο Υποναύαρχος Ιωάννης Θεοφανίδης, εγγονός του Ναυάρχου συνονόματου παππού του, που πολέμησε στο 1897 και στους Βαλκανικούς, αλλά και απόγονος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, αφού η γιαγιά του Αικατερίνη Ιωαννίδου ήταν δισέγγονη του Γενναίου Κολοκοτρώνη, δεν ήταν ο «δυστυχής αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος», όπως άλλοι. Ηταν μια θρυλική μορφή των ΟΥΚ, από αυτή τη σπάνια ράτσα ανθρώπων που είναι γεννημένοι στρατιωτικοί ηγήτορες.

Ο Ντάνυ, για εμάς τους φίλους του, είναι ο ιστορικότερος και πιο επιδραστικός Διοικητής των Βατραχανθρώπων και εκπαιδεύτηκε ως Υποβρύχιος Καταστροφέας στους Navy Seals των ΗΠΑ. Ηταν ένας άνθρωπος έξω από όλα τα μέτρα που γνωρίζετε, μορφωμένος, πολυγραφότατος και με σπάνια στρατιωτικά προσόντα. Μεταξύ άλλων, τον διέκρινε πλήρως το ανορθόδοξο πνεύμα των Ειδικών Δυνάμεων στα πάντα, και στον τρόπο διοίκησης των πιστών όχι μόνο στην ιδέα αλλά και στο πρόσωπό του.

Τον γνώρισα το 1991 και μείναμε φίλοι, όταν υπηρετούσα στη 2α Μ.ΑΛ., ήταν και τότε, το 1991, διοικητής της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών και ερχόταν στις αποφοιτήσεις της ΣΧΑΛ, γιατί παίρνανε τις πτέρυγές τους, τις «πουλάδες» τους, και τα βατράχια του. Μετά την εκπαίδευση στη ΜΥΚ στα χέρια του Ντάνυ, η Σχολή Αλεξιπτωτιστών, που ακολουθούσε, τους φαινόταν διακοπές στο «Four Seasons». Είχε ένα στέρνο, που νόμιζες πως, αν πάρει ανάσα, θα βουτήξει και θα ξαναβγεί στην Αίγινα. Υπερβάλλω, προφανώς, αλλά όχι όσο νομίζετε. Είχε ένα αγαπημένο ζόρικο λυκόσκυλο, το οποίο τον ακολουθούσε στο τρέξιμο που συνήθιζε από χαμηλά στον Ναύσταθμο μέχρι τέρμα πάνω στο βουνό. Ο Ντάνυ στην επιστροφή γυρνούσε ακμαίος, αλλά το λυκόσκυλο τα είχε παίξει, δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του και το κουβαλούσε σαν αρνί στους ώμους! Εάν η διοίκηση διά του παραδείγματος είχε δικό της λήμμα στις έντυπες και ηλεκτρονικές εγκυκλοπαίδειες, θα είχε τη φωτογραφία του.

Τις δύο ιστορίες που θα σας πω τις είχα ακούσει ως θρύλους, από τα στόματα φίλων Αξιωματικών και στρατευσίμων, αλλά μία εβδομάδα πριν από τον πρόωρο και άδικο θάνατό του, μόλις στα 68, μαζί με δύο επίσης φίλους Αξιωματικούς του ΠΝ και έναν πιστό του κληρωτό παλαιό βάτραχο, φάγαμε μαζί του στην Πειραϊκή. Αυτός ο θηριώδης άντρας, βάτραχος, αλεξιπτωτιστής, Αξιωματικός, ήταν ταυτόχρονα πιστός στους φίλους του, ένας ωραίος μπον βιβέρ και πνευματώδης αφηγητής με μια αίσθηση λεκτικού αλλά και έμπρακτου χιούμορ, που αυτοί που έχουν διαβάσει για τον ήρωα των SAS, τον Ιρλανδό Paddy Mayne, ξέρουν το είδος του. Θα καταλάβετε κι εσείς παρακάτω. Τον ρώτησα λοιπόν αν ήταν αλήθεια αυτό που είχα ακούσει για την «κλοπή» των κλιματιστικών. Μας το αφηγήθηκε με τον μοναδικό του τρόπο.

Σε μια από τις τελετές του ΠΝ, ντάλα καλοκαίρι, στη δεξίωση που ακολούθησε, απευθυνόμενος στον Ντάνυ, του λέει αστειευόμενος ο τότε Αρχηγός Στόλου: «Μα είναι δυνατόν, κ. Διοικητά, ο Αρχιεπιστολέας να δροσίζεται και ο Αρχηγός Στόλου να ιδρώνει στο γραφείο του;» Ο Ντάνυ το άκουσε, δεν είπε τίποτα, αλλά την επόμενη νύχτα ομάδα ΟΥΚάδων, έχοντας μαζί της και ναύτη ψυκτικό, «έκλεψε» την κωπήλατη ξύλινη λέμβο της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, προσέγγισαν αθόρυβα τον στόχο, αναρριχήθηκαν στο κτίριο, φίμωσαν και έδεσαν χεροπόδαρα έναν ταλαίπωρο ναύτη που ήταν υπηρεσία, ο ψυκτικός ξήλωσε το κλιματιστικό από το γραφείο του Αρχιεπιστολέα και στη συνέχεια με την ίδια καταδρομική – ΟΥΚάδικη μέθοδο μπήκαν στο γραφείο του Αρχηγού Στόλου και τοποθετήθηκε το καινούργιο λειτουργικό κλιματιστικό στο γραφείο του Αρχηγού. Καταλαβαίνετε τι έγινε το πρωί. Πάντως ήταν μια κανονική επιχείρηση, πολύ δύσκολη και λεπτή, με επιτυχία 100% και μια έμπρακτη δήλωση χιούμορ αλά Ντάνυ, που παραβίασε μεν τους κανονισμούς, έγινε χαμός, όπως αντιλαμβάνεστε, αλλά στο τέλος της ημέρας έμεινε μια ωραία ιστορία, που ανέβασε το ηθικό των βατράχων και τα στελέχη του ΠΝ θα τη θυμούνται εσαεί με θυμηδία για την ωραία τρέλα του Ντάνυ και των Υποβρύχιων Καταστροφέων του, που θα είναι πάντα εθνωφελής σε πολύ πιο σοβαρά πράγματα, αν χρειαστεί.

Ενώ οι συνδαιτυμόνες του κλαίγαμε από τα γέλια με το μοναδικό ύφος της αφήγησής του, που γινόταν με φλεγματική σοβαρότητα και τυπική επιχειρησιακή ορολογία, μας έκανε δώρο και τη δεύτερη ιστορία, επιβεβαιώνοντάς την. Σε ένα κτίριο του Ναυστάθμου ήταν οι κοιτώνες εκπαιδευόμενων γυναικών, όλα νέα κορίτσια. Δύο από αυτές, εκπάγλου καλλονής, είχαν συνάψει ειδύλλιο με δύο από τους ΟΥΚάδες του Ντάνυ, που κατά τεκμήριο δεν θα μπορούσαν παρά να είναι γερά παλικάρια, αφού επιβίωσαν επιτυχώς της εκπαίδευσης στα χέρια του. Κάθε βράδυ, αναρριχώμενοι από τις υδρορροές σκαρφάλωναν στον πάνω όροφο, όπου εν μέσω της νυκτός σε κάποια μικρή αποθήκη ολοκληρωνόταν «ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα» καθ’ εκάστην. Πλην όμως, κάποια ρουφιάνα ή ζηλιάρα κατέδωσε τις καθημερινές ερωτικές επιχειρήσεις, χωρίς όμως να ξέρει ποιοι και από πού ήταν οι μουστερήδες κεραμιδόγατοι που επισκέπτονταν κάθε βράδυ τις όμορφες υποψήφιες Διόπους.

Στήθηκε λοιπόν ενέδρα εκ της Διοικήσεως και, αφού οι ερωτιδείς σκαρφάλωσαν και διείσδυσαν στα ενδότερα, πριν ολοκληρωθεί η περαιτέρω… διείσδυση, τους την έπεσαν οι ενεδρεύοντες. Δεν θυμάμαι αν ήταν Ναυτονόμοι ή κάτι άλλο, πάντως οι δύο ΟΥΚάδες που όλο το έκαναν οργανωμένο σαν επιχείρηση, είχαν σχέδιο διαφυγής. Κατέβασαν τον γενικό, μέσα στο σκοτάδι έπεσαν και κάτι ψιλές και διέφυγαν γλιστρώντας σαν αίλουροι από τις υδρορροές. Αι δύο Δίοποι, βράχοι, δεν μαρτύρησαν, αλλά από το modus operandi αμέσως τα βλέμματα και η οργή έπεσαν προς τη ΜΥΚ. Ο Ντάνυ στην αναφορά απλώς είπε, χωρίς να χρειαστεί να το επαναλάβει, αυτοί που χθες έκαναν το και το να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Χωρίς δισταγμό, οι δύο βάτραχοι βγήκαν μπροστά από όλη τη Μονάδα με εμπιστοσύνη στον Διοικητή τους. Ο Ντάνυ τούς τιμώρησε με ποινή ίση σε διάρκεια με την τιμητική άδεια για την άψογα οργανωμένη… επιχείρηση. Σοφή ηγεσία. Γιατί τα θυμήθηκα; Ε, κάτι δικά μου…