Ιδεολογικός και θεσμικός εκτροχιασμός

Έχει ενδιαφέρον! Γι’ αυτό που καταδικάστηκε σε στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων η Λεπέν και αποκλείεται καταρχάς από τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας «αθωώθηκαν» στην Ελλάδα Ελληνες ευρωβουλευτές και περιελήφθησαν εκ νέου στα ευρωψηφοδέλτια των κομμάτων τους. Η διαφορά της Λεπέν από τους δικούς μας είναι ότι εκείνοι ήταν πιο έξυπνοι όταν κατηγορήθηκαν ότι «υπεξαιρούσαν» τους μισθούς των συνεργατών τους. Προσέφυγαν «μιλημένοι» σε ένα τοπικό δικαστήριο των Βρυξελλών, το οποίο κήρυξε εαυτόν αναρμόδιο, σταμάτησε η έρευνα της OLAF και δεν ασκήθηκε εναντίον τους καν δίωξη. Αλλά ανεμίζοντας την απόφαση του «αναρμόδιου» δικαστηρίου, επέστρεψαν στην Ελλάδα «δικαιωμένοι», ζήτησαν με θράσος τον λόγο ως «θιγέντες» και με απόφαση των κομμάτων τους πολιτεύτηκαν εκ νέου.

Έχει ενδιαφέρον επίσης το εξής: Η Λεπέν καταδικάστηκε από τη γαλλική Δικαιοσύνη για «υπεξαίρεση κοινοτικού χρήματος». Μάλιστα! Όλως τυχαίως αυτή είναι η κατηγορία που απηύθυνε η Ευρωπαία εισαγγελέας Λάουρα Κοβέσι κατά Ελλήνων αξιωματούχων για τη σύμβαση 717: ότι έδιναν με παρατάσεις κοινοτικό χρήμα σε δύο εταιρίες, εκ των οποίων η μία ήταν η γαλλική Alstom, αλλά το έργο που θα είχε αποσοβήσει το μοιραίο δυστύχημα των Τεμπών είχε γίνει το Γιοφύρι της Αρτας. Οσο πιο πολλά έπαιρναν από τις Βρυξέλλες τόσο πιο πολύ καθυστερούσαν. Και όταν η Ευρωπαία εισαγγελέας ζήτησε την ποινική δίωξη μελών της κυβερνήσεως για διασπάθιση κοινοτικού χρήματος, οι «Μένουμε Ευρώπη» της φιλελεύθερης μας Ν.Δ. έβαλαν τις δικογραφίες της στο… συρτάρι της Βουλής. Και αντί να υπερασπιστούν το ευρωπαϊκό Δίκαιο (όπως έκαναν για να ακυρώσουν τον βασικό μέτοχο), υπερασπίστηκαν το Σύνταγμα. Δηλαδή: Οι Ελληνες «κοσμοπολίτες» φιλελεύθεροι «πούλησαν» στην κοινή γνώμη αυτό που συνήθως πολεμούν: συνταγματικό πατριωτισμό! Η Κοβέσι ζητούσε από το Κοινοβούλιο ό,τι υπέστη από τη γαλλική Δικαιοσύνη η Λεπέν: κρίση πολιτικών προσώπων απευθείας από την ελληνική τακτική Δικαιοσύνη. Αλλά εκείνο είπε «όχι». Τις «μονές» μέρες του χρόνου εφαρμόζει το άρθρο 28 του Συντάγματος που αναγνωρίζει το κοινοτικό Δίκαιο ως εκχώρηση κυριαρχίας και τις «ζυγές» όχι.

Έχει επίσης ενδιαφέρον: Η «φιλελεύθερη» Κριστίν Λαγκάρντ κατέλαβε ισχυρή ευρωπαϊκή θέση, πρόεδρος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρά το γεγονός ότι φέρει στην πλάτη της καταδίκη από ποινικό δικαστήριο της Γαλλίας. Αλλά η «υπερσυντηρητική» Λεπέν, που έλαβε 33 εκατομμύρια ψήφους στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές, δεν μπορεί να διεκδικήσει αξίωμα. Αλλο Κριστίν και άλλο Μαρίν.

Έχει ενδιαφέρον, τέλος. Η Ούρσουλα που έχει διορίσει στις Βρυξέλλες όλο της το σόι και το «σιτίζει» από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, η Ούρσουλα που αρνείται να δώσει στοιχεία στον Ευρωπαίο Συνήγορο του Πολίτη για την ανάρμοστη φιλοξενία της στην οικία του πρωθυπουργού στην Κρήτη παραδίδει ιδιωτικώς και μαθήματα για τον σεβασμό στο κοινοτικό χρήμα.

Οι ελληνικές και οι λοιπές παλινωδίες Βρυξελλών, ωστόσο, είναι το ολιγότερο. Το ζήτημα δεν είναι τοπικό. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Αξιακό, θεσμικό και γεωπολιτικό.

Αν αφιερώσαμε τις πρώτες γραμμές αυτού του σημειώματος για να επιχειρηματολογήσουμε «παραδειγματικά» αυτό συμβαίνει γιατί δεν αντέχουμε την υποκρισία αυτών που κρατούν μονοπωλιακά τη σημαία της τάχα υπεράσπισης του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας και του φιλοευρωπαϊσμού στην πατρίδα μας. Μεγαλύτεροι υποκριτές από αυτούς δεν υπάρχουν. Είτε η δημοκρατία βιάζεται στο Παρίσι είτε στην Αγκυρα ή στη Σαουδική Αραβία, αν πρόκειται να διακινδυνεύσουν τις μπίζνες τους με τον Μακρόν, τον Ερντογάν και τον πρίγκιπα, στο καλό, και η… δημοκρατία στο καλό, και η… Ευρώπη στο καλό, και το… κράτος δικαίου.

Πάμε, λοιπόν, στα μεγάλα θέματα, τα εξής τρία: τον νέο αντικομμουνισμό της Δύσης, που ονομάζεται «ρωσοφοβία», την εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης σε Δύση και Ανατολή για τη μετατροπή της δημοκρατίας σε κεκαλυμμένη δικτατορία, την αλλαγή εν τέλει του αξιακού πυρήνα της Δύσεως που διώκει, δεν αντέχει, τη διαφορετική άποψη. Είναι πρωτότυπο: Κάποτε η Δύση κήρυσσε παράνομα τα κομμουνιστικά κόμματα και τα απέκλειε από τις εκλογές με την κατηγορία της συνεργασίας με τη Μόσχα. Η ίδια αυτή Δύση 80 χρόνια μετά καταδιώκει τις πολιτικές ηγεσίες της υπερδεξιάς στην Αμερική και την Ευρώπη με την ίδια ακριβώς κατηγορία: της συνεργασίας με τη Μόσχα! Το έκαναν στον πρόεδρο Τραμπ εναντίον του οποίου κίνησαν ανεπιτυχώς έρευνα για ρωσική ανάμειξη στις αμερικανικές εκλογές του 2016. Το έκαναν με τον νέο πρωθυπουργό της Σλοβακίας, τον οποίο επιχείρησαν να δολοφονήσουν. Το έκαναν με τον ανεξάρτητο υποψήφιο πρόεδρο της Ρουμανίας Γκεοργκέσκου, τον οποίο πέταξαν έξω από τον δεύτερο γύρο των εκλογών της Ρουμανίας με τη γνωστή κατηγορία της λειτουργίας των ρωσικών λογαριασμών bots υπέρ του. (Σας θυμίζει κάτι αυτό; Κι άλλος έχει τον πειρασμό περιστολής των ελευθεριών!) Το έκαναν με τη Λεπέν στη Γαλλία, την οποία αρχικώς επιχείρησαν να διώξουν με το επιχείρημα της χρηματοδότησης από τη Ρωσία και, όταν δεν τους βγήκε, ανακάλυψαν την υπεξαίρεση κοινοτικού χρήματος. Και τι σύμπτωση: Η απόπειρα αποκλεισμού υποψήφιων ηγετών από εκλογές που διεξάγονται με «δημοκρατικές διαδικασίες» έγινε σε όλες τις περιπτώσεις με εμπροσθοφυλακή την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Το Συνταγματικό Δικαστήριο στη Ρουμανία, το Συνταγματικό στη Γερμανία (απόπειρα κατά του AFD), την τακτική Δικαιοσύνη στη Γαλλία.

Μόνο στην Ελλάδα πρωτοτυπήσαμε και πρωτοπορήσαμε ως προς αυτό. Ψηφίσαμε ιδιώνυμο νόμο (Αλιβιζάτου) για να παρακάμψουμε το Σύνταγμα που λέει πως καθείς ό,τι και να πρεσβεύει μπορεί να είναι υποψήφιος βουλευτής αν δεν έχει καταδικαστεί αμετακλήτως.

Πέραν του ιδεολογικού και θεσμικού εκτροχιασμού του πανικόβλητου ευρωπαϊκού κατεστημένοι που εγκαθιδρύει δικτατορίες με την ευγενική σύμπραξη της Δικαιοσύνης τίθεται ακόμα ένα ζήτημα. Γιατί τα συστημικά κόμματα ονομάζουν «λαϊκισμό» τα πολιτικά ρεύματα που τα σαρώνουν; Ενας Αμερικανός καθηγητής έχει αποφανθεί ότι «λαϊκισμό ονομάζει η ελίτ τα αποτελέσματα της δημοκρατίας όταν αυτά δεν της αρέσουν». Εδώ έχουμε κάτι παραπάνω. Οχι απλώς τον αποκλεισμό ενός υποψηφίου από τις εκλογές, αλλά την απαγόρευση της διαφορετικής άποψης. Και κατ’ επέκταση τη συρρίκνωση της ελευθερίας των επιλογών των πολιτών. Η Δύση μοιάζει όλο και πιο πολύ με τη Ρωσία, με την Τουρκία, με το Ιράν, με την Κίνα και με τη Βόρεια Κορέα. Χάνει την ταυτότητά της. Την υπεραξία της στον κόσμο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποτελεί πλέον το βασικό διακύβευμα των εκλογών. Δημοκρατία! Ελεύθερη οικονομία χωρίς αποτελεσματική δημοκρατία δεν υπάρχει. Εκτός κι αν «γοητευόμαστε» από τον πειθαρχημένο καπιταλισμό του Πεκίνου και της Μόσχας.