«Είναι η πρώτη φορά που αποτυπώνονται σε επίσημο ρυθμιστικό κείμενο της Ε.Ε. τα απώτατα δυνητικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας». Αυτό αναφέρει, στην επίσημη ιστοσελίδα του, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών σε διευκρινιστική σημείωσή του μετά την πρόσφατη αποτύπωση σε χάρτη του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) της χώρας μας. Η λέξη-κλειδί είναι φυσικά το «δυνητικά». Κάτι που δείχνει σαφέστατα ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να διαπραγματευθεί με την Τουρκία, ούσα διατεθειμένη να υποχωρήσει από αυτά τα «απώτατα δυνητικά όρια». Οσο και αν μας διαβεβαιώνει περί του αντιθέτου, σε άλλη διευκρινιστική σημείωσή του, το ελληνικό ΥΠΕΞ («Το ότι συζητάμε δεν σημαίνει ότι κάνουμε εκπτώσεις από τις θέσεις μας») κάθε άλλο παρά πειστικό είναι. Κι αυτό διότι, σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, η υφαλοκρηπίδα ενός κράτους εκτείνεται μέχρι 200 μίλια από τις ακτές του.
Επειδή όμως στη Μεσόγειο οι αποστάσεις είναι μικρότερες, προφανώς για την οριοθέτησή της πρέπει να ληφθεί υπ᾽ όψιν η μέση γραμμή. Ο τουρκικός τσαμπουκάς, όμως, δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα στα νησιά μας και ισχυρίζεται πως η μέση γραμμή θα πρέπει να υπολογιστεί μεταξύ των ανατολικών ελληνικών ακτών και των δυτικών τουρκικών ακτών!
Τι, λοιπόν, μπορούμε να συζητήσουμε σε αυτή τη βάση; Είναι απολύτως παράλογο να θέλει κάποιος να συζητήσει με έναν διαρρήκτη του σπιτιού του περί του ύψους των τιμαλφών που θα του παραδώσει!
Κι όμως! Υπάρχουν άνθρωποι, εκπρόσωποι φορέων που, είτε ως διαμορφωτές είτε ως «λαγοί» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι το περίφημο ΕΛΙΑΜΕΠ, όχι μόνο μπαίνουν στη λογική συζήτησης με τον επεκτατικό γείτονά μας εξ Ανατολών, αλλά δείχνουν να έχουν ήδη αποδεχθεί και συμβιβαστεί με την προοπτική απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας!
Πριν από λίγες ημέρες, η Μαρία Γαβουνέλη, καθηγήτρια στη Νομική Σχολή και γενική διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ από το 2023, καλεσμένη σε τηλεοπτική εκπομπή στο κανάλι Action24 με θέμα συζήτησης τον ΘΧΣ, δήλωσε επί λέξει: «Θα πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν οριοθετούμε περάσματα μόνο για μας τους δύο (ενν. Ελλάδα και Τουρκία), αλλά επίσης και για όλους αυτούς που είναι στον Εύξεινο Πόντο: τη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Γεωργία. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι φίλοι μας. Αναρωτιέμαι: θέλουμε πραγματικά να κλείσουμε τα πάντα και να τους έχουμε όλους απέναντι ή θέλουμε να βρούμε μία οδό που θα μας επιτρέψει να υποχωρήσει η άλλη πλευρά από το “δεν θα κάνετε καμία επέκταση” στο “θα κάνετε μία μικρότερη επέκταση” και θα αφήσουμε και τις λωρίδες ανοιχτές, ώστε οι γείτονες και οι φίλοι να είναι όλοι χαρούμενοι; Εμένα μου ακούγεται αυτό παντελώς “καζάν-καζάν”»!
Προφανώς και η καθηγήτρια δεν αγνοεί τον κανόνα του Δικαίου της Θάλασσας με την ονομασία «αβλαβής διέλευση», που επιτρέπει σε ένα σκάφος να διέλθει τα χωρικά ύδατα ενός άλλου κράτους. Τον αποσιωπά, όμως, προκειμένου να εδραιώσει το αφήγημά της, καλλιεργώντας έναν συναισθηματικό εκβιασμό στην ελληνική κοινωνία, που φυσικά δεν έχει κανένα νομικό ή και ηθικό έρεισμα. Κι αυτό γιατί, ακόμα και σήμερα, που τα χωρικά ύδατα της πατρίδας μας είναι ορισμένα στα 6 ναυτικά μίλια, τα διερχόμενα πλοία ξένων χωρών προφανώς και δεν κάνουν… ελιγμούς ανάμεσα στα νησιά μας, για να πλέουν μόνο σε διεθνή ύδατα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις εισέρχονται και στα χωρικά μας ύδατα. Αλλά, δυστυχώς, η πολιτική δειλία και η ανικανότητα πρέπει να αποκτήσουν την αντίστοιχη επιστημονική τεκμηρίωση της ύπαρξής τους. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν η επιστήμη γίνεται υποχείριο της εξουσίας…
