Το χρήμα κυλάει προς τα πάνω

Η πολιτική και οι πρακτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όπως η φωτογράφιση πολιτικού αστέρα της Ν.Δ. με 7.000 € και η πολιτική ανοχή στη δράση εγκληματικών οργανώσεων ημεδαπών και αλλοδαπών, θέτει όσα πλείστα ερωτηματικά για τις ομοιότητες μεταξύ κράτους και εγκληματικών οργανώσεων, δοθέντος ότι ο κοινός γεωμετρικός τόπος και των δύο είναι η καταναγκαστική επιβολή. Το κράτος ενεργεί μέσω νόμων, δικαστηρίων και φυλακής, η μαφία μέσω άμεσης βίας, εκβιασμού, απειλών, δολοφονιών.

Το κράτος έχει νομικά το μονοπώλιο της «νόμιμης βίας», η μαφία ασκεί «παράνομη» βία εδραίωσης της εξουσίας της. Το κράτος απαιτεί φόρους, δημεύει σπίτια και περιουσίες, η μαφία εκβιάζει για χρήμα. Το κράτος υπόσχεται προστασία από εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους. Η μαφία προσφέρει προστασία από άλλες εγκληματικές οργανώσεις. Και τα δύο σχήματα στηρίζονται σε δομημένα δίκτυα επιρροής, εύνοιας και ιεραρχίας. Αμφότερες, μαφία και κρατική δομή, αποσκοπούν στο οικονομικό όφελος εις βάρος αυτών που δεν ανήκουν στα δομημένα σχήματα βίας. Το μεγαλύτερο μέρος των φόρων του κράτους πηγαίνει στις πελατειακές σχέσεις μέσα από ένα πολύπλοκο σχήμα διαπλοκής. Τα χρήματα της μαφίας μένουν και διαμοιράζονται εντός της οργάνωσης.

Η θεμελιώδης λοιπόν ερώτηση πίσω από τα δύο ιεραρχικά και δομημένα σχήματα εξουσίας είναι η εξής: τι διαφοροποιεί μια νόμιμη εξουσία, όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από μια εγκληματική οργάνωση, όταν οι μέθοδοι επιβολής είναι ταυτόσημες; Αντικειμενικά μπορούμε να επισημάνουμε με βεβαιότητα ότι οι πολιτικοί ασκούν εξουσία μέσω της διαδικασίας που θεωρητικά νομιμοποιείται από τη βούληση του λαού, δηλαδή μέσω εκλογών. Λειτουργικά, όμως, όταν κάποιος διερευνήσει σε βάθος τη δομή εξουσίας διαπιστώνει παραταξιακά συμφέροντα, πελατειακές σχέσεις, πολιτικό εκβιασμό, lobbying, προπαγάνδα. Συνεπώς, η κομματική δομή ομοιάζει με τον τρόπο που λειτουργεί μια εγκληματική οργάνωση με συγκροτημένη ιεραρχία, κατανομή αρμοδιοτήτων και στόχο τη διατήρηση και την επέκταση της ισχύος. Τα μέσα τους είναι η εξαγορά, ο εκφοβισμός, ο αποκλεισμός αντιπάλων.

Συνεπώς, εάν κάποιο κόμμα κερδίσει τις εκλογές, ασκήσει εξουσία προς ίδιον όφελος και ληστεύει τους πολίτες με τους φόρους, ναι, τότε το κόμμα μπορεί να θεωρηθεί εγκληματική οργάνωση που κέρδισε την εξουσία και το δικαίωμα στη βία «νομίμως» μέσω του εκλογικού μηχανισμού. Τα κόμματα σε αυτή την περίπτωση ομοιάζουν με συμμορίες που παλεύουν για την κατοχή της «μηχανής βίας», δηλαδή του κράτους. Συνεπώς, οι πολιτικοί, όταν λειτουργούν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, μετατρέπουν το κράτος σε εγκληματική οργάνωση. Αυτό που δεν έχει κατανοηθεί ποτέ στην Ελλάδα είναι ότι η ψήφος δεν αποτελεί συμβόλαιο ηθικής και δημοκρατίας.

Η «νομιμότητα» μέσω εκλογών δεν ισοδυναμεί αυτόματα με ηθική και δικαιοσύνη. Η πορεία της πολιτικής διαδρομής από την ιδανική περίπτωση στην εγκληματική οργάνωση είναι κοινή. Αρχικά επιβάλλει την εικόνα του «καταλληλότερου», ακολουθούν η εκλογική νίκη, η κατάληψη της εξουσίας, οι πρώτοι πειρασμοί (προνόμια, επιρροή, δομή), η διαπλοκή με οικονομικά κέντρα, η μετατροπή σε καθεστώς με νόμους που τους προστατεύουν, η διασπορά του κοινωνικού φόβου, της εγκληματικότητας, τα οικονομικά οφέλη και τα προνόμια μέσω φόρων (π.χ., πρωτογενές πλεόνασμα).

Στην Ελλάδα, ο μητσοτακισμός ευδοκιμεί επειδή δεν υπάρχουν πολίτες που αμφισβητούν, που θεωρούν την εξουσία, τα σύμβολα και τα στερεότυπά της δεδομένα, που δεν κοιτούν κατάματα την αλήθεια, που δεν έχουν τη δύναμη να τολμήσουν τη διαφορετικότητα, που δεν τους ανήκει η φωτιά της σκέψης, που δεν τους ανήκει η σιωπή της συνείδησης για το έγκλημα των Τεμπών, που χυδαιολογούν στις χαροκαμένες μάνες. Στην Ελλάδα, οι πολίτες έχουν προγραμματιστεί να μη διερωτώνται εάν τα κόμματα συνιστούν εγκληματικές οργανώσεις. Οι Νεοέλληνες δεν πιστεύουν στην ελεύθερη σκέψη, ούτε ποτέ έχουν διερωτηθεί γιατί η βαρύτητα τραβάει τα σκατά προς τα κάτω και το χρήμα προς τα πάνω. Ο μητσοτακισμός δεν γεννήθηκε από παρθενογένεση.