Τα θελήματα των άλλων

Ο πρόεδρος Τραμπ αποφάσισε να βγάλει τη χώρα του από τον πόλεμο στην Ουκρανία, να πάψει να χρηματοδοτεί τον Ζελένσκι με λεφτά των φορολογουμένων του και να ανακηρύξει νικητή τον ούτως ή άλλως επικρατήσαντα στο πεδίο Πούτιν. Οχι γιατί είναι απαραιτήτως φιλορώσος, αντικινέζος είναι βασικά, αλλά γιατί οι πόλεμοι γενικώς κοστίζουν πολλά στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό της υπερχρεωμένης Αμερικής. Τα πράγματα είναι άλλωστε ξεκάθαρα:

Οταν από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία άρχισε μεγάλες περικοπές προγραμμάτων (USAID) αλλά και δημοσίων υπαλλήλων και υπηρεσιών (λουκέτο σε διπλωματικές Αρχές των ΗΠΑ ανά τον κόσμο), είναι παραπάνω από προφανές ότι το κριτήριο που τον οδηγεί στις αποφάσεις του είναι αμιγώς δημοσιονομικό. Ο Αμερικανός πρόεδρος είναι ικανός να συμφωνήσει στην παραχώρηση της Ταϊβάν στην Κίνα γιατί ήδη του κοστίζει πολύ σε δολάρια. Τον μόνο πόλεμο που επιθυμεί ο πλανητάρχης είναι ο τεχνολογικός, με εργαλείο τον εμπορικό. Τον εκτοπισμό των κινεζικών προϊόντων από την Ευρώπη και την απεξάρτησή της από το Πεκίνο με όπλο τους δασμούς.

Το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρόεδρος κηρύσσει το τέλος ενός πολέμου που δεν πυροδότησε ο ίδιος αλλά ο προκάτοχός του Μπάιντεν δεν σημαίνει πάντως ότι αλλάζει η τελική γεύση για τους λαούς. Αλλη μια φορά η Αμερική παρότρυνε ένα κράτος να μπει σε έναν πόλεμο για χάρη της και να πολεμήσει γι’ αυτήν και τα εθνικά της συμφέροντα, και άλλη μια φορά το εγκατέλειψε. Ολα όσα έγιναν στο Αφγανιστάν, στο Κουρδιστάν, στο Ιράκ, στα κράτη όπου ξέσπασε η Αραβική Ανοιξη και τώρα στα κράτη της Πορτοκαλί Επανάστασης μας θυμίζουν κάτι που εμείς οι Ελληνες μάθαμε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο στη Μικρά Ασία πολύ πριν από τους άλλους λαούς: Ποτέ μην πολεμάς τον πόλεμο του άλλου. Ποτέ μην εξαρτάς την εκπλήρωση των συμφερόντων σου από την ικανοποίηση των συμφερόντων του άλλου. Ποτέ τα συμφέροντα δύο κρατών, ανεξαρτήτως μεγέθους, δεν ταυτίζονται. Μόνο εφάπτονται. Στην καλύτερη περίπτωση!

Ο,τι έγινε στη Μικρά Ασία, όπου μας χρησιμοποίησαν για να αποδυναμώσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, γίνεται και στην Ουκρανία. Οι σύμμαχοι μας έβαλαν να γίνουμε ο «αυτοφωράκιας» της Ανατολής και, μόλις άλλαξαν οι προτεραιότητές τους, όχι απλώς μας εγκατέλειψαν στις ορέξεις του Κεμάλ, αλλά παρακολούθησαν απαθείς από τα καράβια τους τη σφαγή της Σμύρνης. Τα ίδια ακριβώς, και χειρότερα, παθαίνει ο Ζελένσκι σήμερα. Τον έβαλαν μπροστά για να προκαλέσει και να προβοκάρει τον Πούτιν ώστε να εισβάλει, έπαιξε τον ρόλο άριστα, πέτυχε να προκηρυχθεί ο πόλεμος, τον περιέφεραν έπειτα ως «αρκούδα» στα Κοινοβούλια της Δύσης για να πειστεί ότι τον στηρίζουν ως ήρωα του έθνους του και στο τέλος, αφού ο Πούτιν τον κατανίκησε παντού, τον άφησαν στο έλεος του Θεού. Να συζητά κατά τη διάρκεια μιας κηδείας την κηδεία του εδάφους του.

Ο πόλεμος είχε κριθεί εδώ και έναν χρόνο, αλλά ο Μπάιντεν δεν θέλησε να υπογράψει την ήττα του λόγω των προεδρικών εκλογών, όπως δεν θέλησε να υπογράψει την απεμπλοκή από τη Μικρασία κάποιος άλλος στην Ελλάδα το 1920 για να «ρίξει» τις ευθύνες για όλα του τα ανομήματα στον Γούναρη και τον Πρωτοπαπαδάκη. Επειδή ζούμε σε μια χώρα όπου «σαρώνει» η θεωρία του «προβλέψιμου σύμμαχου» και της «σωστής πλευράς της Ιστορίας», ας το έχουμε υπόψη: Κράτη, ηγέτες και λαοί που μπαίνουν μπροστά στις συρράξεις για να κάνουν προθύμως τα θελήματα των άλλων το πληρώνουν πολύ ακριβά στο τέλος. Ο ακρωτηριασμός είναι δύσκολη λέξη και με το ζόρι προφέρεται, αλλά αυτή είναι συνέπεια του να κάνεις τα θελήματα των άλλων. Ξυπνάς μια μέρα, αντικρίζεις τη χώρα σου ακρωτηριασμένη, κοιτάς γύρω σου, ψάχνεις τους «φίλους» σου και ανακαλύπτεις ότι απέμεινες μόνος. Αφού προηγουμένως υποχρεώθηκες να ξεπουλήσεις τον ορυκτό πλούτο της χώρας στους προστάτες σου. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των ημετέρων δυνάμεων αυτά. Εν όψει μελλοντικών διαμοιρασμών και όχι μόνο.