Η ιδανική απόσταση για να μην κολλήσεις τον ιό είναι ίση με εκείνη που κρατούσαν οι καουμπόηδες στη μονομαχία
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Όσο και να πεις, έχει την άγρια ομορφιά του. Ακόμα και η δυστοπία δεν στερείται ποίησης. Ζούμε σαν να μας έχει σκηνοθετήσει ο Σέρτζιο Λεόνε («Μονομαχία στο Ελ Πάσο», «Ο Καλός, Ο Κακός και ο Ασχημος»), ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν («7η σφραγίδα») ή ο Λαρς φον Τρίερ («Επιδημία», «Dogville», «Μελαγχολία») με κίνδυνο τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι ώστε οι ημέρες μας να θυμίζουν ταινία του Ταραντίνο («Kill Bill», «Pulp Fiction», «Reservoir Dogs») ή ακόμα και τη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο. Φυσικά, το κοντράστ που βγάζει φτηνό γέλιο στην υπόθεσή μας είναι το επίπεδο της πολιτικής σκηνής και της «ενημέρωσης» που παραπέμπει σε βιντεοκωμωδία.
Οι σκηνοθέτες που δεν τραβάνε πλάνα τώρα με βλέμματα περαστικών ή καταναλωτών που βρίσκονται στα σούπερ μάρκετ χάνουν ανεπανάληπτες εικόνες. Το χτικιό που σκορπούν η πολιτική και η πνευματική πανούκλα που διασπείρουν τα ΜΜΕ στην ανθρωπότητα έχει αποτυπωθεί στα πρόσωπα όλων. Ο φόβος εκδηλώνεται με καχυποψία αλλά και διάφορες μορφές επιθετικότητας.
Βλέπεις περαστικό στον δρόμο και σε κοιτά σαν τους χαρακτήρες που ενσάρκωνε στα γουέστερν ο Λι Βαν Κλιφ, την ώρα που ετοιμαζόταν να τραβήξει πρώτος πιστόλι ή καραδοκούσε με την καραμπίνα για να περάσει η ταχυδρομική άμαξα της Γουέλς Φάργκο με σκοπό να τη ληστέψει. Η μόνη διαφορά των τρομοκρατημένων μαζών με τους πιστολέρο της Αγριας Δύσης εντοπίζεται στο ψυχολογικό υπόστρωμα της ματιάς: πύρινο βλέμμα αλλά καρδιά λαγού – σε αγριοκοιτάζω διότι δεν νομίζω ότι σκοπεύεις να τραβήξεις κολτ αλλά να βήξεις ή να φτερνιστείς.
Γι’ αυτό αλλάζω πεζοδρόμιο αντικρίζοντας τη γιαγιούλα με το Π να έρχεται αργά, αλλά σταθερά, σαν τον θάνατο τον ίδιο προς την πλευρά μου. Ελάχιστοι οι περαστικοί. Φορούν μάσκες, γάντια και φέρουν βεβαιώσεις ανά χείρας (μη τυχόν και αγριέψει κι άλλο ο σεμί-νταής ο Χαρδαλιάς) ενώ περιφέρονται στις άδειες πόλεις που καίγονται βουβά από την ίδια την ακινησία τους. Σε λίγο θα δούμε κάκτους και πουρνάρια που τα σέρνει σε κυκλικό χορό ο μανιασμένος αέρας της ερήμου…
