Οι αυτοκτονίες στη μνημονιακή Ελλάδα ανέρχονται περίπου σε 5.000
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Αν σε αυτόν τον αριθμό προστεθεί και η κατακόρυφη αύξηση των ψυχικών, καρκινικών και καρδιακών νοσημάτων που επέφεραν η απόγνωση, ο φόβος, το άλγος της ανεργίας και η οικονομική καταστροφή, καθώς και η εμφάνιση θανατηφόρων ασθενειών που πάντα συνοδεύουν τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών, προκύπτει ότι οι εργοδότες του θανάτου την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας είναι τα Μνημόνια, η παγκοσμιοποίηση και το πολιτικό σύστημα. Το τελευταίο με χαρά απέλυε χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτές, έκλεισε 54 νοσοκομεία, μείωσε τον προϋπολογισμό των εναπομεινάντων κατά 40% και τελικά κήδεψε την οικονομία καταδικάζοντας σε θάνατο τους πολίτες.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει μετά την πρόσφατη επιδημία είναι γιατί οι πολιτικοί που αδιαφορούσαν για τους νεκρούς των Μνημονίων και δήλωναν ότι «το υψηλό προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα επιβαρύνει το συνταξιοδοτικό πρόβλημα» σήμερα εκρέουν ποταμούς δακρύων για τα θύματα του κορωνοϊού, ενώ δίνουν τη χαριστική βολή στην οικονομία μέσω της καραντίνας, όταν το ποσοστό των θανάτων από τον κορωνοϊό συγκρινόμενο με άλλες πανδημίες είναι σχετικά χαμηλό.
Δεν είναι επίσης κατανοητό πώς είναι δυνατόν να περιοριστεί η επιδημία με τον εγκλεισμό των Ελλήνων πολιτών στα σπίτια τους, όταν εντός των προσεχών μηνών οι πολιτικοί της Ν.Δ., που είναι υπερήφανοι για την πολυπολιτισμική κοινωνία στην Ελλάδα, αφενός θα υποδεχθούν χιλιάδες νέους εποίκους από τριτοκοσμικές χώρες για μόνιμη εγκατάσταση μετά επιδομάτων, στις χώρες των οποίων «ευδοκιμούν» σοβαρές μεταδοτικές ασθένειες, και αφετέρου δεν διανοούνται να ελέγξουν τις μετακινήσεις και τις συναθροίσεις του μεγάλου πληθυσμού των Αθιγγάνων.
Η πανδημία επίσης αποκάλυψε ότι η πολιτική φούσκα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πάνω στην οποία επένδυσε το πολιτικό σύστημα μετά τη Μεταπολίτευση όχι μόνο αρνήθηκε να βοηθήσει τους ευρωπαϊκούς λαούς, αντιθέτως τους απογύμνωσε από τα πάγια εθνικά μέσα, μεταφέροντας τους υλικούς και άυλους υγειονομικούς πόρους στη Γερμανία ώστε να θωρακιστεί μόνο ο γερμανικός πληθυσμός.
Τα ευρωπαϊκά εργοστάσια παραγωγής υγειονομικού υλικού, μεταξύ των οποίων και μεγάλο ελληνικό εργοστάσιο, έκλεισαν ώστε να στηριχθεί η αντίστοιχη γερμανική παραγωγή. Έτσι λοιπόν σήμερα μέσω της μαζικής υγειονομικής βοήθειας της Κίνας στην Ευρώπη γινόμαστε ακούσιοι μάρτυρες αφενός της ευρωπαϊκής πολιτικής αποτυχίας και αφετέρου της γερμανικής ληστείας των ευρωπαϊκών λαών. Είναι επίσης βέβαιο ότι στις πανδημίες τα διαλυμένα υγειονομικά συστήματα αποτελούν βόμβα στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος, η διαιώνιση του οποίου βασίζεται στον έλεγχο του πληθυσμού μέσω της καλλιέργειας του διαρκούς φόβου.
Το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα έχουν αντιληφθεί ότι η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων σύντομα θα άδει το κύκνειο άσμα της λόγω των εσωτερικών της αντιθέσεων, επειδή αποτελεί μία μηχανή παραγωγής άυλου χρήματος και πλασματικών αξιών, με αποτέλεσμα όχι μόνο να διαιωνίζονται οι κοινωνικές ανισότητες και να καταληστεύονται οι πολίτες μέσω της υπερφορολόγησης και της δήμευσης των ιδιωτικών περιουσιών, αλλά κυρίως με το να μεγεθύνονται η ανθρώπινη απόγνωση, ο φόβος και η ανασφάλεια.
Επειδή όμως η συνταγή της αιώνιας εκμετάλλευσης δεν είναι καινούργια, οι παγκόσμιες ελίτ θεωρούν ότι μία μεθοδευμένη οικονομική ύφεση μέσω του περιορισμού των οικονομικών βαθμών ελευθερίας με πρόσχημα τον κορονοϊό θα εμπεδώσει έτι περαιτέρω τον φόβο, την ανασφάλεια και τη ληστεία μέσω της δραματικής μείωσης των μισθών.
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Richmond, David Route, αναφερόμενος στις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις από την πανδημία της πανώλης μεταξύ των ετών 1347-1353, γνωστής και ως Μαύρος Θάνατος, που μείωσε τον πληθυσμό της Ευρώπης κατά το ήμισυ, τεκμηριώνει ότι οι κοινωνικές μεταβολές που επήλθαν από την επιδημία δεν ήταν το αποτέλεσμα του θανάτου, αλλά ο επίλογος της γενικευμένης αδικίας, της εκμετάλλευσης και της απόλυτης συσσώρευσης του πλούτου στα χέρια των φεουδαρχών. Αντιθέτως, εκείνη την εποχή η επιδημία βελτίωσε την οικονομική θέση των επιζώντων αγροτικών πληθυσμών λόγω της αναβάθμισης της εργασίας και της αύξησης των μισθών που επέφερε η έλλειψη εργατικών χειρών, καθώς και ο περιορισμός της κινητικότητας των εργατών.
Σε αντίθεση με τις κοινωνικές μεταβολές που επικράτησαν μετά την περίοδο του Μαύρου Θανάτου στην Ευρώπη, που ωφέλησαν τους επιζήσαντες, η Ιστορία σήμερα επαναλαμβάνεται και ως φάρσα και ως τραγωδία, επειδή οι παγκόσμιες ελίτ επιδιώκουν τη μετακύλιση του παγκόσμιου οικονομικού χρέους των 250 τρισεκατομμυρίων δολαρίων στις πλάτες των εξαθλιωμένων εργαζομένων, μέσω της μείωσης των μισθών αρχικά κατά 50% και της μεθοδευμένης εσωτερικής υποτίμησης της οικονομίας με πρόσχημα την πανδημία του κορωνοϊού.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
