Κάποιοι θεωρούν ότι ο κορωνοϊός είναι μια χρυσή ευκαιρία για να εφαρμοστεί αναιμάκτως το σχέδιο των αναθεωρητών του εκσυγχρονισμού για να διαγράψουμε τα κεφάλαια εκείνα της Ιστορίας μας που δεν βολεύουν το πολιτικό τους σχέδιο.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Κάποιοι νομίζουν ότι η πανδημία μπορεί να γίνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τις «εθνομηδενιστικές» απόψεις τους. Κάποιοι βαυκαλίζονται ότι η εποχή προσφέρεται για να καταφερθεί καίριο πλήγμα κατά της Ορθοδοξίας, εναντίον της ρίζας της πίστης μας. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο έγκλειστος κατ’ οίκον ελληνικός λαός δεν παρακολουθεί, δεν ακούει, δεν κρατά σημειώσεις, τον νου του τον έχει μόνο στα αντισηπτικά και τα τζελ. Γι’ αυτό και όλα τα μηνύματα, τα διαγγέλματα και οι δηλώσεις της πολιτειακής ηγεσίας μας στον πρόσφατο εορτασμό της εθνικής μας εορτής, με κορυφαίο αυτόν της κυρίας Σακελλαροπούλου, υπήρξαν δυστυχώς κορωνοϊόπληκτα, έμπλεα λυρισμού με αναφορές περί νέων οπλαρχηγών στο πρόσωπο των νοσηλευτών, των ιατρών και άλλων συναφών επαγγελμάτων.
Δεν διαφωνούμε με τον έπαινο, αλλά νομίζουμε ότι και οι ίδιοι οι αποδέκτες είναι μάλλον σκεπτικοί όταν ακούν κάτι τέτοια. Η υπερβολή δεν είναι καλός σύμβουλος. Ο κορωνοϊός είναι ένας μονοκύτταρος οργανισμός, ο οποίος επιτέθηκε παγκοσμίως στον άνθρωπο και τον νίκησε προσκαίρως. Δεν επιτέθηκε μόνο σε εμάς. Η Επανάσταση του ‘21, την επέτειο της οποίας «εορτάσαμε» προσφάτως, ήταν η αντίδραση του κυττάρου ενός έθνους μαθημένου στην ελευθερία προς τον επώνυμο δυνάστη του. Ο κορωνοϊός σήμερα, αύριο, μεθαύριο θα φύγει. Ο προκλητικός γείτων θα είναι όμως πάντα εκεί.
Εάν έχει νόημα να μελετήσουμε την αντίδραση του ελληνικού λαού στη μάχη κατά της πανδημίας, τότε πρέπει να επικεντρώσουμε το ενδιαφερον μας στις ηχηρές διαψεύσεις που χαρίζει μέσα κι έξω. Προς όλους εκείνους που τον είχαν για «άλλον». Στον Εβρο οι Ελληνες ακρίτες και οι άνδρες – γυναίκες των Ενόπλων Δυνάμεων – Σωμάτων Ασφαλείας με την αποφασιστικότητά τους απέναντι στην τουρκική απειλή απάντησαν σε όλους όσοι εδώ στην Αθήνα έθεταν διαρκώς το δειλό ερώτημα: «Και τι θέλετε να κάνουμε, πόλεμο;» Τον κάναμε και νικήσαμε.
Στον κορονοϊό, σε αντίθεση με άλλους λαούς της περιοχής, ως έμπειρο εθνικό σύνολο διακρίναμε με πρώτο τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τους υπουργούς του τον κίνδυνο και πέσαμε όλοι -καθείς από το μετερίζι του- στη μάχη: Οι παππούδες από τα μετόπισθεν των οικιών τους, γιατροί, νοσηλευτές και φαρμακοποιοί από τις θέσεις τους, οδηγοί λεωφορείων – ταξιτζήδες από τα τιμόνια τους, υπάλληλοι σούπερ μάρκετ από τα ταμεία τους, εμείς από τα μικρόφωνά μας.
Το συνόψισε πολύ ωραία σε ένα tweet της η ηθοποιός Μιμή Ντενίση: «Πόσο παράξενος λαός είμαστε οι Ελληνες! Στα δύσκολα είμαστε οι καλύτεροι! Όταν έκανε όλο αυτόν τον σχεδιασμό ο Ερντογάν, κάνοντας μπαλάκι τους μετανάστες, δεν είδα ούτε έναν νέο Ελληνα των συνόρων ούτε ένα νέο παιδί του Στρατού ή του Ναυτικού φοβισμένο. Τώρα με την πανδημία η αυτοθυσία των ιατρών, νοσοκόμων, φαρμακοποιών αλλά και όλων των απαραίτητων για την καθημερινότητα επαγγελμάτων παραδειγματική. Αυτοί είναι οι Ελληνες».
Πράγματι. Κράτος, δομές κράτους, ενδεχομένως να μην είχαμε πριν από τη δίδυμη κρίση. Παρελήφθη ξεχαρβαλωμένο από την Αριστερά, ειδικώς στον σκληρό πυρήνα του. Ανακελύφθη όμως ότι είχαμε άξιους κρατικούς λειτουργούς που έδρασαν συντεταγμένα και με ταχύτητα μέσα στην κρίση. Που την είδαν ως αποστολή. Πώς νομίζετε ότι ήταν τα πράγματα το ‘21; Πώς το ‘40; Στα ίδια ήμασταν. Ωστόσο υπάρχει μια λεπτή κόκκινη κλωστή που ενώνει τις γενιές: Η δίψα για την ελευθερία. Ο Ελλην αγαπά την ελευθερία και μάχεται να την επανακτήσει όταν τη χάνει. Ακόμη και όταν δέχεται περιορισμούς της, το πράττει όπως τώρα με την απαγόρευση κυκλοφορίας, με τους τραπεζικούς περιορισμούς χθες πάλι για τον ίδιο λόγο: για να την επανακτήσει.
Μάταιος κόπος λοιπόν για όλους όσοι νομίζουν ότι μπορεί να του κάνουν λοβοτομή. Μάταιος κόπος για όλους όσοι θέλουν να διαγράψουν τις λέξεις «έθνος», «εθνικά θέματα», «Εκκλησία», «Ορθοδοξία» από την Ιστορία μας, τη μνήμη μας και το λεξιλόγιό μας. Ο σκληρός δίσκος του έθνους δεν κολλά ιό.
Στη δε αγαπητή Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, που διέγραψε αυτές τις λέξεις από τα διαγγέλματά της προς τον ελληνικό λαό, μια και φέρει καταγωγή από την Ξάνθη θα πρότεινα το εξής: Την επόμενη φορά που θα ξεχάσει την Εκκλησία και το έθνος σε μήνυμά της για το 1821 θα πρότεινα να μεταβεί στη γειτονική προς τη γενέτειρα της μητρός της Δράμα. Ανήμερα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ο τοπικός μητροπολίτης Παύλος έκανε δοξολογία κεκλεισμένων των θυρών στην πολύπαθη Μονή Εικοσιφοίνισσας της οποίας 172 μοναχοί σφαγιάσθηκαν για την εθνική τους εργασία εκεί το 1507. Τα δε κειμήλιά της, που αποδεικνύουν την ελληνικότητα της περιοχής, ευρίσκονται, για να υιοθετήσω την αόριστη ρητορεία της Προέδρου, «σε γειτονικό κράτος»… Ολοι αυτοί δεν σφαγιάσθησαν για έναν ιό. Σφαγιάσθησαν για το έθνος και τη Χριστού την πίστη την αγία.
