Η πρωτοφανής αυτή άνωθεν επιβολή περιστολής των ατομικών μας δικαιωμάτων χάριν ενός υπέρτερου δημόσιου αγαθού, ήτοι της υγείας, καθίσταται ιδιαίτατα εκπαιδευτική, διότι, ανεξαρτήτως του τι μέλλει γενέσθαι, εξ ανακλάσεως της υγειονομικής αυτής κρίσεως, ιδία εις την οικονομία, συνειδητοποιήσαμε ότι το αγαθό της ελεύθερης αναπτύξεως της προσωπικότητάς μας καθώς και η λησμονημένη ιδιότητα του πολίτη συνιστούν ζωτικές αξίες εις τον ολότητά τους, οι οποίες παραμένουν αείποτε επίκαιρες -κυρίως- όταν τίθενται σε αναστολή και δεν δύνασαι, συνεπεία ανωτέρας βίας, να τις ασκήσεις.
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Επιπλέον, γεννήθηκε η χρεία, έστω εν σπέρματι και κατ’ ιδέαν, διά τη δημιουργία ενός ισχυρού έθνους κράτους, το οποίο ανυπερθέτως θα σέβεται τόσο την εθνική του ιδιοπροσωπία πολιτισμικά όσο και την οικονομική του αυτάρκεια και πολιτική του εν γένει αυτοτέλεια ξεχωριστά ως κράτος, με αυτοπεποίθηση, δίχως να άγεται και να φέρεται από μία παγκόσμια ελίτ ή τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Η παρούσα δηλαδή κρίση κατέδειξε την αναγκαιότητα υπάρξεως μίας σιδηράς επαμφοτερίζουσας ισορροπίας, αφενός, ενός ισχυρού έθνους κράτους και, αφετέρου, μίας ενοποιήσεως εθνών κρατών με προεξάρχοντα διακηρυγμένο στόχο, την εξυπηρέτηση ενός κοινού πολιτικού οράματος, το οποίο, ένεκεν της πολιτισμικής συνάφειας και ταυτότητας του εκάστοτε εκ των συμμετεχόντων εθνών κρατών θα το υπηρετεί εκ των ων ουκ άνευ αλληλέγγυα – υπό άλλη διατύπωση, αμφισβητήθηκε το ήδη κλυδωνισμένο εποικοδόμημα της οικονομικής Ευρώπης δύο ταχυτήτων, των πλουσίων και των πενήτων, το οποίο πλέον πνέει τα λοίσθια.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, η ευθεία αμφισβήτηση του στρατηγικού στόχου της Ε.Ε. συνεπικουρείται με την επί τη πράξει κατάρρευση του αλαζονικού ιδεολογήματος της παγκοσμιοποιήσεως, με άξονες την πολιτική ορθότητα των ισχυρών ελίτ, τον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και των οικουμενικό δήθεν πολιτισμό, με αιχμή του δόρατος την προαγωγή του επιβεβλημένου ιδεολογήματος του εθνομηδενισμού.
Η παραγωγική πτυχή του φονικού ιού, κατ’ ουσίαν, απέδειξε ότι οι ίδιοι οι πολιτικοί μας δημιουργούν τα πολιτικά αδιέξοδα, εγκλωβίζοντάς μας εις τα πολιτικά στερεότυπα τα οποία οι ίδιοι εξυπηρετούν, διότι υπάρχει λύση εξαναστάσεως του γένους και επιλογή μίας οδού η οποία απογυμνώνει και αποκαλύπτει την ιδική τους ιδιοτέλεια, τούτο δε θα επιτευχθεί με την όξυνση της κριτικής μας σκέψεως και την αποτίναξη των πρακτικών πνευματικού μας ευνουχισμού διά των εξωνημένων ΜΜΕ.
Τα ως άνω αντικατοπτρίστηκαν στις σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας όπως διαμορφώθηκαν σήμερον, υπό την έννοια ότι η Εκκλησία εξανδραποδίστηκε ένεκεν του άφατου ενδοτισμού της διοικήσεώς της, εις την επικυρίαρχη βούληση του κράτους, εγείροντας καίρια ζωτικά ζητήματα, περί της ιταμής επέμβασης της Πολιτείας εις το «αυτεξούσιον της Εκκλησίας», τα οποία ψοφοδεώς ουδείς έθιξε, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθεί τόσο ως κοσμικό -όσο και πνευματικά- καθίδρυμα, κατά κατάφωρη παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας κατ’ άρθρο 25 του Συντάγματος.
Δηλαδή να καταστρατηγηθεί ο πυρήνας του θεμελιώδους δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας των πολιτών, διότι απαγορεύτηκε ανισότιμα η παρουσία των έστω και έξωθεν των ναών τηρούντων τις αποστάσεις ασφαλείας, όθεν ομοίως συμβαίνει εις τις τράπεζες και τα σούπερ μάρκετ. Δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Το ενθαρρυντικό όμως, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι η παρούσα κρίση θάλλει την άρδην αλλαγή της αφιονισμένης νοοτροπίας της αδράνειας περί της όντως ζωής μας.
*Δικηγόρος
