Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τον πραγματικό ρόλο «υπερεθνικών» οργανισμών, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, που καταπιάνονται με μεγάλα διεθνή προβλήματα προσφέροντας -υποτίθεται- λύσεις για λογαριασμό της ανθρωπότητας.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Η απόφαση του προέδρου Τραμπ για διακοπή της χρηματοδότησης του ΠΟΥ με αφορμή την περίεργη στάση του (καθ’ ύλην αρμόδιου) παγκόσμιου υγειονομικού φορέα απέναντι στην εξάπλωση της πανδημίας δεν ελήφθη τυχαία, ούτε εν θερμώ. Και δεν είναι καθόλου αποσπασματική. Αποτελεί τμήμα μιας συνολικότερης αμερικανικής πολιτικής αμφισβήτησης της σκοπιμότητας ύπαρξης τέτοιων οργανισμών, στον βαθμό που, αντί για την ευαίσθητη ανθρωπιστική αποστολή τους, κοιτάνε πώς θα εξυπηρετήσουν κρατικά ή ιδιωτικά συμφέροντα τρίτων.
Στην περίπτωση του ΠΟΥ, με τον αμφιλεγόμενο Αιθίοπα πρόεδρο, μπορεί τα συμφέροντα να είναι της Κίνας, του Γκέιτς ή άλλων αφανών χορηγών, όπως τα λόμπι φαρμακευτικών εταιριών. Γεγονός είναι, όμως, ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους φορείς «παγκόσμιας πρόνοιας» αποτελούν, δυστυχώς, κλάδους και υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών. Και αυτό με τη σειρά του αποτελεί την καρδιά του προβλήματος. Γιατί ο ΟΗΕ με τους 80.000 υπαλλήλους και τα 50 δισ. (!) ετήσιων εσόδων έχει αποδείξει ότι αντί για τις ανάγκες της ανθρωπότητας εργάζεται -υπό την καθοδήγηση διεθνών κέντρων υπερεθνικής εξουσίας- για την προώθηση στρατηγικών στόχων της παγκοσμιοποίησης. Σε μια πληθώρα τομέων, ξεκινώντας από τη λαθρομετανάστευση και φτάνοντας στην κλιματική αλλαγή ή ακόμη και στην ενθάρρυνση συγκεκριμένων καταναλωτικών συμπεριφορών, όπως ο βιγκανισμός (χορτοφαγία).
Τον ρόλο των Ηνωμένων Εθνών έχει πλειστάκις αμφισβητήσει ο πρόεδρος Τραμπ και η αντίκρουση της παγκοσμοποιητικής ατζέντας, όπως αυτή εκφράστηκε στη ιστορική διάσκεψη του Ρίο το 1992 (Αgenda 21), αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο για τη γέννηση του «Tea Party» και του νεοσυντηρητικού κινήματος στις ΗΠΑ. Του κινήματος, δηλαδή, της αντισυστημικής Δεξιάς (Alt Right) που ανέδειξε στην εξουσία τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο.
Ο Τραμπ, άλλωστε, όπως και μια ομάδα σοβαρών χωρών (Ισραήλ, Ελβετία, Αυστραλία, ενδεικτικά) αρνήθηκαν να υπογράψουν το 2018 το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση (Διάσκεψη Μαρακές), που στην πράξη κατοχυρώνει ως «δικαίωμα» τον εποικισμό του ανεπτυγμένου κόσμου από εξαθλιωμένους πολίτες τριτοκοσμικών χωρών.
Σε ό,τι αφορά την τύχη της Ελλάδας, ο ΟΗΕ υπήρξε, είναι και μπορεί να αποβεί καθοριστικά μοιραίος, καθώς διαθέτει -μεταξύ άλλων- όργανα που καθορίζουν ζητήματα διεθνούς πολιτικής, μηχανισμούς διαιτησίας που επεμβαίνουν σε διενέξεις, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, καθώς και διεθνή δικαστήρια που εκδίδουν αποφάσεις και επιβάλλουν κυρώσεις.
Η εμπειρία, με κορυφαίο παράδειγμα το Κυπριακό, έχει αποδείξει ότι ο συγκεκριμένος οργανισμός διάκειται αρνητικά απέναντι στη χώρα μας ή -για να είμαστε πιο ακριβείς- εξυπηρετεί συμφέροντα εχθρικά προς την Ελλάδα. Τα Ηνωμένα Εθνη και το Συμβούλιο Ασφαλείας με τα δεκάδες ατελέσφορα ψηφίσματα (είναι ενδεικτικό ότι ούτε ένα από αυτά, από το 1974 έως σήμερα, δεν αναφέρει ρητά την Τουρκία ως εισβολέα και τα στρατεύματά της ως κατοχικά) αποτελούν αφιλόξενο τόπο για να ακουστούν και πολύ περισσότερο να υιοθετηθούν οι ελληνικές θέσεις. Το είδαμε πρόσφατα και με τη χλιαρή, αν όχι απρόθυμη αντιμετώπιση των έντονων ελληνικών διαβημάτων περί της μη συμβατότητας του τουρκολιβυκού μνημονίου οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών προς το Διεθνές Δίκαιο.
Μια βασική υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών είναι και η περίφημη Υπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες (UNHCR), που κάνει κουμάντο μαζί με τις ΜΚΟ στα ελληνικά νησιά. Και πώς να μην κάνει κουμάντο, αφού παίρνει τη μερίδα του λέοντος από τη διεθνή οικονομική βοήθεια για το Μεταναστευτικό και μοιράζει, με τη σειρά της, παροχές στους λαθραίους, μεταξύ των οποίων και επιδόματα σε μετρητά…
Έχουμε ξαναγράψει ότι από τα περίπου 2,5 δισ. ευρώ που έχουν δοθεί στην Ελλάδα από ευρωπαϊκούς φορείς τα τελευταία οκτώ χρόνια για το Μεταναστευτικό, σχεδόν το 1 δισ. ευρώ έχει πάρει η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, που βεβαίως πρέπει να μεριμνήσει -μεταξύ άλλων- και για τη μισθοδοσία των χιλιάδων καλοπληρωμένων υπαλλήλων της. Από την πρόσφατη έκτακτη οικονομική βοήθεια 700.000.000 ευρώ που δίνεται σταδιακά στην Ελλάδα με αφορμή τα γεγονότα στον Εβρο, η UNHCR «καπάρωσε» ήδη τα πρώτα 200.000.000 ευρώ προκειμένου «να στηρίξει τις δομές υποδοχής στην ενδοχώρα, να μισθώσει ενοικιαζόμενα καταλύματα και να δώσει βοήθεια σε μετρητά προς 90.000 μετανάστες». Αλλα 100.000.000 ευρώ προορίζονται για τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης, ένα άλλο παρακλάδι υπηρεσιών των Ηνωμένων Εθνών, με 12.000 υπαλλήλους, για συναφείς -υποτίθεται- σκοπούς στήριξης των «ευάλωτων» που μπαίνουν παράνομα στη χώρα.
Αντιλαμβάνεται κανείς ευκόλως ότι η μερίδα του λέοντος της διεθνούς βοήθειας καταλήγει στην ίδια… ανθρωπιστική τσέπη. Υπ’ αυτήν την έννοια, λοιπόν, οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΟΗΕ μαζί με τις ΜΚΟ μάλλον έχουν συμφέρον να συντηρούν και να διαιωνίζουν το πρόβλημα, παρά να το αποτρέπουν βελτιώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, ώστε να παραμένουν οι πρόσφυγες στις εστίες τους.
Το «ξεσκέπασμα» της διατεταγμένης υπηρεσίας που εκτελούν για λογαριασμό τρίτων και κατά παράβαση της ανθρωπιστικής αποστολής τους οι υπηρεσίες του ΟΗΕ μόλις άρχισε. Να είστε σίγουροι ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια…
