Στο μοντέρνο ποδόσφαιρο του επαγγελματισμού και των δισεκατομμυρίων, η προπονητική έχει ουσιαστικά γίνει επιστήμη και οι προπονητές είναι ουσιαστικά ολοκληρωμένοι μάνατζερ.
- Από τον Νίκο Κιτσάκο
Δικηγόρος/Διεθνολόγος
Νομική Αθηνών/ΜΑs University of Geneva
Θέλω λοιπόν να σας αναλύσω κάποια βασικά χαρακτηριστικά της μοντέρνας προπονητικής και μετά να ψηφίσετε μεταξύ των επιλογών, που έχω διαλέξει, τον πιο ολοκληρωμένο προπονητή.
Λέω τον πιο ολοκληρωμένο και όχι τον καλύτερο, γιατί τα χαρακτηριστικά τους διαφέρουν και η επιλογή είναι δύσκολη.
Παλιά, όταν μιλάγαμε για προπονητές στο ποδόσφαιρο, εννοούσαμε εκείνους τους κυρίους με τις φόρμες που στέκονταν πάνω στη γραμμή και φώναζαν διαρκώς στους παίκτες τους.
Τότε κάθε ομάδα είχε έναν προπονητή, ο οποίος και γύμναζε τους παίκτες του και τους εξηγούσε συστήματα και κυρίως τους ντοπάριζε ψυχολογικά πριν και κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών.
Ουσιαστικά υπήρχε ένας προπονητής και το πολύ ακόμα ένας δεύτερος, ο οποίος συνήθως ήταν ένας παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ομάδας.
Αυτά, εδώ και 15 περίπου χρόνια, έχουν αλλάξει εντελώς.
Πλέον η προπονητική ομάδα καθενός club αποτελείται από τουλάχιστον 6 άτομα με συγκεκριμένους ρόλους ο καθένας και συγκεκριμένη εκπαίδευση.
Οι πρώτοι προπονητές πλέον είναι ουσιαστικά μάνατζερ, οι οποίοι δίνουν τις κατευθύνσεις στους υπόλοιπους και κάνουν υψηλή επιτήρηση.
Ειδικά στα μεγάλα club, άλλος γυμνάζει, άλλος προπονεί, άλλος συζητάει με τους παίκτες, ενώ ο βασικός προπονητής ασχολείται με την επίβλεψη, δίνει τις κατευθύνσεις για τη στρατηγική και τον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας.
Επιπλέον, για να κρίνουμε τις ικανότητες ενός προπονητή, πρέπει να κοιτάμε και τα μπάτζετ των ομάδων.
Τι εννοώ? Μπορεί για παράδειγμα ένας πραγματικά γνώστης του αθλήματος, να είναι προπονητής σε μία ομάδα χωρίς πολλά χρήματα, ενώ αντίθετα τους τίτλους τους παίρνει ένας προπονητής ψιλοάσχετος, ο οποίος βρίσκεται στον πάγκο μίας ομάδας που ανήκει σε Σαουδάραβες δισεκατομμυριούχους.
Στο οικονομικό σύμπαν του μοντέρνου ποδοσφαίρου, έχουν μεγάλη σημασία οι γνωριμίες και οι άκρες που έχουν κάποιοι προπονητές, οπότε μπορούν να πηγαίνουν στις μεγάλες ομάδες, ανεξάρτητα πολλές φορές από τις ικανότητες τους.
Επίσης όλοι οι μεγάλοι προπονητές εκπροσωπούν ουσιαστικά μεγάλους ατζέντιδες και προωθούν ανάλογα και τους παίκτες του ατζέντη, ο οποίος φροντίζει να γίνονται προπονητές στις μεγάλες ομάδες.
Πολλές φορές λοιπόν οι προπονητές είναι εκτελεστές συμφερόντων οικονομικών όλου αυτού του πολύπλοκου συστήματος του μοντέρνου ποδοσφαίρου.
Έχω επιλέξει λοιπόν 4 προπονητές, οι οποίοι θεωρούνται από τους καλύτερους, βάσει των επιτυχιών τους και οι οποίοι έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους.
Σημειώνω ότι, κατά την γνώμη μου, άλλοι προπονητές, που βρίσκονται σε πιο δεύτερες ομάδες, είναι καλύτεροι γνώστες του αθλήματος, όμως δεν έχουν τις επιτυχίες για να μπορούμε να τους βάλουμε στην λίστα των κορυφαίων.
Δυστυχώς στον αθλητισμό, όλα κρίνονται εκ των αποτελεσμάτων.
Μουρίνιο: Ίσως αυτός που έχει τις περισσότερες αντιπάθειες, αλλά και πολύ πιστούς θαυμαστές. Το βασικό θετικό στην καριέρα του είναι το γεγονός ότι πηγαίνει άφοβα σε ομάδες προβληματικές ή σε ομάδες με χαμηλό μπάτζετ και τελικά καταφέρνει με όλες να πάρει τίτλους. Πρωτοεμφανίστηκε με την Πόρτο, που ξάφνιασε τότε που μπόρεσε να πάρει όλους τους τίτλους κόντρα σε ομάδες με παίκτες εκατομμυρίων. Ακόμα και τώρα επέλεξε να πάει στην Τότεναμ, η οποία παραπαίει. Αυτό σημαίνει ότι έχει εμπιστοσύνη στην δουλειά του και δεν ψάχνει πάντα την εύκολη λύση μίας ομάδας αστέρων. Το στιλ παιχνιδιού του είναι σταθερό, πρώτα να μην φάμε γκολ και ας βάλουμε έστω ένα. Δεν εντυπωσιάζει, αλλά παίρνει αποτελέσματα.
Γκουαρντιόλα: Κατά την γνώμη μου ο πιο χωμένος στα κυκλώματα, ένας προπονητής που τους τίτλους τους παίρνουν μόνοι τους οι ποδοσφαιριστές. Όλες οι ομάδες που έχει πάει, είναι αυτές που ξοδεύουν με διαφορά τα περισσότερα σε μεταγραφές, οπότε αν έχει την dream-team στα χέρια του, δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά. Αναγνωριστικό του είναι το στιλ παιχνιδιού με τις πολλές πάσες και τις φαντεζί ενέργειες. Αυτό όμως το στιλ παιχνιδιού βγαίνει γιατί απλούστατα έχει στις ομάδες του τους κορυφαίους παίκτες, οι οποίοι μπορούν να το κάνουν αυτό.
Κλοπ: Είναι για μένα ο πιο εργάτης προπονητής. Προσαρμόζεται με αυτούς που έχει για παίκτες και τους βγάζει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους στο γήπεδο. Έχει σοβαρότητα σαν άτομα και δουλεύει πραγματικά. Το κακό για αυτόν είναι ότι δεν έχει τόσους πολλούς τίτλους στην καριέρα του, για να θεωρηθεί ο τοπ.
Ζιντάν: Πιστεύω ότι είναι ο πιο αποτελεσματικός και πρακτικός προπονητής. Δεν παρουσιάζει κάτι φανταστικό στη Ρεάλ, αλλά ξέρει να επιβάλλεται στους αστέρες της ομάδας του και να τους οδηγεί απόλυτα επαγγελματικά στην κατάκτηση τίτλων. Βέβαια έχει βολευτεί στη σιγουριά της Ρεάλ και δεν έχει τολμήσει να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και κάπου αλλού.
Προσωπικά θα επιλέξω τον Μουρίνιο, λόγω του γεγονότος ότι τολμάει στα δύσκολα και παίρνει τίτλους και με ομάδες χαμηλού μπάτζετ.
Περιμένουμε την ψήφο σας, για να δούμε τελικά, ποιο χαρακτηριστικό προπονητικής είναι αυτό που μετράει περισσότερο.
