Από τα πρώτα χρόνια τους στο σχολείο τα παιδιά στη Νότια Κορέα μυούνται στους «κώδικες» μιας δικής τους πολεμικής τέχνης. Το εθνικό τους σπορ είναι το τάε κβον ντο, με βαθιές ρίζες στην κορεάτικη κουλτούρα. Πέντε είναι οι βασικές αρχές του αθλήματος: Ευγένεια, εντιμότητα, επιμονή, αυτοέλεγχος και αδάμαστο πνεύμα. Αυτές τις αρετές έχει ο Μουν Ντάε Σουνγκ, αυτές είχε και ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Το όνομα του Μουν Ντάε Σουνγκ μέχρι προχθές δεν θύμιζε πολλά στους Ελληνες. Ομως, όταν τον είδαν να επισκέπτεται, συγκινημένος, τον τάφο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, οι μνήμες επέστρεψαν.
Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι στη χώρα μας γνωρίζουν ποιος είναι ο Μουν Ντάε Σουνγκ. Εκείνος ο συναρπαστικός τελικός του 2004 είχε γεμίσει ασφυκτικά τις κερκίδες με 7.000-8.000 κόσμο, στο πρώτο sold out στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα μας, και είχε καθηλώσει τους τηλεθεατές. Ηταν μια μεγάλη μάχη που όλοι ήθελαν να παρακολουθήσουν, με όποιον τρόπο μπορούσαν.
Μια εντυπωσιακή κλωτσιά του Νοτιοκορεάτη έθεσε νοκ άουτ τον Ελληνα πρωταθλητή. Κάποιοι από τους θεατές αποδοκίμασαν τον νικητή. Μερικοί πιο θερμοκέφαλοι πέταξαν ακόμα κι αντικείμενα.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης σηκώθηκε, αν και δεν είχε συνέλθει ακόμα καλά καλά από το δυνατό χτύπημα. Πήγε όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς το μέρος του Ντάε Σουνγκ, σήκωσε το χέρι του αντιπάλου του ψηλά και τον αγκάλιασε. Εκαναν μαζί τον γύρο του θριάμβου, σε μια υποδειγματική κίνηση ευ αγωνίζεσθαι.
Με το ήθος του ο Νικολαΐδης έδειξε στον κόσμο ότι ο Νοτιοκορεάτης ήταν ένας άξιος νικητής, ένας δίκαια χρυσός ολυμπιονίκης. Αμέσως ο κόσμος που αποδοκίμαζε μέχρι τότε άρχισε να χειροκροτεί τον Ντάε Σουνγκ. Ηταν μία από τις μεγάλες στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, με δύο σπουδαίους μονομάχους που έκαναν πραγματικότητα το ολυμπιακό ιδεώδες.
Ισχυρή φιλία
Οι δυο τους, έχοντας αμοιβαίο σεβασμό ο ένας για τον άλλον, δέθηκαν έκτοτε με ισχυρή φιλία. Ο Ντάε Σουνγκ ήθελε να έρθει στην Ελλάδα για να πει το τελευταίο «αντίο» στον Αλέξανδρο, που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Οκτώβριο. Με λουλούδια στα χέρια, επισκέφτηκε τον τάφο του προχθές.
Οι δηλώσεις του Νοτιοκορεάτη ήταν συγκινησιακά φορτισμένες: «Με τον Αλέξανδρο είχαμε μία δυνατή σχέση για μεγάλο διάστημα. Αγαπούσε την Κορέα, όπως κι εγώ αγαπώ την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι σαν δεύτερη πατρίδα μου. Λυπάμαι πολύ που άργησα να έρθω. Ημασταν δεμένοι, είχαμε μία πολύ δυνατή σχέση».
Είναι ακόμα μία απόδειξη για τους χαρακτήρες που «γεννά» ο αθλητισμός. Για το πώς μπορεί η γνήσια μύηση σε ένα σπορ να διαμορφώσει ανθρώπους που σέβονται τον απέναντί τους, σχέσεις δυνατές και φιλίες, να ενώσει ακόμα και λαούς δίχως πολλά κοινά. Αυτό, άλλωστε, πρεσβεύει και το ολυμπιακό πνεύμα, το οποίο κρατούν ακόμη ζωντανό τέτοιοι αθλητές. Ενα πνεύμα «αθάνατο», όπως λέει κι ο ολυμπιακός ύμνος, που τελικά δεν χωρίζει τους ανθρώπους ούτε με τον θάνατο.
Ο Ντάε Σουνγκ δεν έμελλε να πάρει και δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο, όπως έκανε ο Νικολαΐδης, ο οποίος ολοκλήρωσε την καριέρα του με δύο αργυρά. Και οι δύο, όμως, ασχολήθηκαν μετά το τέλος της αθλητικής σταδιοδρομίας τους με την πολιτική. Ο Νικολαΐδης ήταν υποψήφιος στις ευρωεκλογές του 2019 και έναν χρόνο μετά έγινε αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κορεάτης εξελέγη βουλευτής το 2012, όμως δύο χρόνια αργότερα παραιτήθηκε από το κόμμα του.
Αν και ο Ντάε Σουνγκ άρχισε να αποσύρεται σιγά σιγά από τον πρωταθλητισμό μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, παρά το γεγονός ότι τότε ήταν μόλις 28 ετών, εξελίχθηκε σε μία από τις δημοφιλέστερες αθλητικές προσωπικότητες της χώρας του.
Το 2008 εξελέγη μέλος της ΔΟΕ, ενώ είχε ήδη γίνει επίσημος εκπρόσωπος της Audi στη Νότια Κορέα. Στη συνέχεια έκανε πολλές τηλεοπτικές διαφημίσεις και δημόσιες εμφανίσεις.
Σε δημοπρασία
Η μοίρα φέρθηκε, όπως όλοι γνωρίζουμε, σκληρά στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη. Τελευταία επιθυμία του ήταν «τα δύο ολυμπιακά μετάλλια της Αθήνας και του Πεκίνου να βγουν σε δημοπρασία και το ποσόν που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου».
Αυτό ήταν «το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου», όπως έγραφε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του, που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο τον περασμένο Οκτώβριο.
Ο Νικολαΐδης δεν πήρε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κέρδισε πολλά περισσότερα από ακόμα μία αθλητική διάκριση. Μια παντοτινή θέση στις καρδιές του κόσμου και την αιώνια αναγνώριση και φιλία των αντιπάλων του. «Εγώ πιστεύω ότι οι μεγάλοι αθλητές είναι αυτοί που ξέρουν να χάνουν» είχε δηλώσει έπειτα από τον μεγάλο αγώνα του 2004. Ομως, αθλητές με το ήθος του Νικολαΐδη και του Ντάε Σουνγκ δεν χάνουν ποτέ. Οι επόμενες γενιές έχουν μόνο να διδαχθούν από αυτούς.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1976 και το 1995 εισήχθη στο πανεπιστήμιο Dong-Α στην πόλη Μπουσάν της Ν. Κορέας με υποτροφία τάε κβον ντο. Σύντομα εντάχθηκε στην Εθνική ομάδα της χώρας του και το 1999 ανεδείχθη παγκόσμιος πρωταθλητής τάε κβον ντο στο Εντμοντον. Τρία χρόνια αργότερα κατέκτησε το χρυσό στους Πανασιατικούς Αγώνες. Το 2004 στην Αθήνα, στον τελικό με τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, έγινε χρυσός ολυμπιονίκης. Εξελέγη μέλος της ΔΟΕ τέσσερα χρόνια μετά, ενώ έκανε και καριέρα πολιτικού, όταν το 2012 έγινε βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος. Παραιτήθηκε, ωστόσο, το 2014 έπειτα από πρόβλημα που δημιουργήθηκε με το διδακτορικό του.
- Δείτε το σχετικό ρεπορτάζ:
- Δείτε επίσης: Συγκίνηση! Ο Κορεάτης αντίπαλος του Νικολαΐδη στους Ολυμπιακούς Αγώνες άφησε λουλούδια στο μνήμα του
