Δύο πράγματα μίσησε στη ζωή του. Τα γράμματα και την προπόνηση. Κι αν στα γράμματα… καθάρισε με… δωροδοκία, ένα κεντητό μαξιλάρι δώρο στη δασκάλα στην Γ’ Δημοτικού, από τη μητέρα του, την Κυριακή, για να πάρει απολυτήριο, στο ποδόσφαιρο το πράγμα φώναζε από μόνο του! Ο Κώστας Νεστορίδης είναι για όσους πρόλαβαν να τον δουν ο μεγαλύτερος γκολτζής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μπορούσε να στείλει την μπάλα στα δίχτυα με οποιοδήποτε τρόπο.
Έμφυτο; Περίπου. Κατάλαβε νωρίς ότι τα στραβά του πόδια ήταν η προίκα. Το μόνο εφόδιο που είχε στη ζωή του. Κι έπρεπε να τα προστατέψει. Σκέφτηκε ότι αμέσως μετά το σουτ ή την προσποίηση έπρεπε να πηδά στον αέρα για να μην τον βρίσκουν τα πόδια των αντιπάλων. Αυτό το… πέταγμα έγινε η πατέντα που τον προφύλαξε από τους τραυματισμούς.
Ο γιος του αραμπατζή (αραμπάς: τετράτροχη άμαξα που τη σέρνει συνήθως ένα άλογο) που έγινε λούστρος, που πουλούσε τσιγάρα για να ζήσει κι ότι άλλο βάζει ο νους, ακόμα και στην μπάλα κυνηγούσε το μεροκάματα. Μόνο που εκεί οι «εργοδότες» του, οι ομάδες δηλαδή, του το έδιναν, ήθελαν δεν ήθελαν.
Κι όμως αυτός ο Μέγας ποδοσφαιριστής μια ζωή «καταδικάστηκε» να δίνει το δικό του… ντέρμπι για την επιβίωση. Στα χρόνια που τα επαγγελματικά συμβόλαια ήταν άγνωστη λέξη ο μόνος τρόπος για να ζήσεις από το ποδόσφαιρο ήταν να ζητήσεις να πληρωθείς. Κι όταν δεν σου τα έδιναν απλά δεν έπαιζες. Το «γήπεδο της ζωής» ήταν από τα πρώτα του χρόνια το δυσκολότερο. Πιο ξερό και από τις αλάνες που έπαιζε και γεμάτο παγίδες.
Φτώχεια καταραμένη στη Δράμα που γεννήθηκε. Η πρωτεύουσα ήταν μια κάποια λύση για τον πρόσφυγα πατέρα του από τον Πόντο. Πέντε νοματαίοι η οικογένεια του κυρ Γιώργη και της κυρά Κυριακής. Τρία παιδιά, ο Χρήστος, η Παρθένα και ο Κώστας. που συμπλήρωναν την ευτυχία και μεγάλωναν την απόγνωση όταν το τραπέζι ήταν άδειο!
Ένα άλογο, ένα κάρο και «μεταφορές παντός τύπου» και κυνήγι για το μεροκάματο. Ένα δωμάτιο κι ένα κουζινάκι όλο τους το σπίτι. Όλοι έπρεπε να δουλέψουν κι ο Κώστας στα έξι του χρόνια έγινε λούστρος. Μετά άρχισε να πουλά χύμα τσιγάρα στις πλατείες. Μετά ήρθε η Κατοχή. «Μαύρη αγορά». Τσιγάρα, σοκολάτες, ότι έπεφτε στα χέρια του…
Πήγε να δοκιμαστεί στην ΑΕΚ στα 17 του. Για να υπογράψει δελτίο ζήτησε να τον βάλουν σε μια δουλειά. Το υποσχέθηκαν, δεν τον τήρησαν, δεν τον ξανάδαν. Πήγε στον Πανιώνιο. Υπέγραψε δελτίο, δεν τον έβαζαν να παίξει. Νέα ομάδα η «Ελλάδα Μοσχάτου». Ο πρόεδρός της είχε εργοστάσιο παπουτσιών στην περιοχή. Τον πήρε στη δουλειά του, τον πλήρωνε και για κάθε ματς. Ευτυχώς γιατί εάν τον πλήρωνε με τα γκολ θα είχε φαλιρίσει μια ώρα αρχύτερα. Εκεί έπαιζε με ψεύτικο δελτίο, με το όνομα «Μπρίντζος». Το πραγματικό δελτίο ήταν στον Πανιώνιο. Στον τελικό του τοπικού πρωταθλήματος με την Παλαιά Κοκκινιά κάποιος στην εξέδρα τον αναγνώρισε.
-Ποιος Πρίντζος; Αυτός είναι ο Νεστορίδης, είπε κι ο πιτσιρικάς εξαφανίστηκε.
Γύρισε στον Πανιώνιο, αλλά το 1955 πήγε στην ΑΕΚ. Προτίμησε να μείνει δύο χρόνια μακριά από τα γήπεδα. Ήταν η τιμωρία για τους ποδοσφαιριστές όταν άλλαζαν ομάδα χωρίς την συγκατάθεση του σωματείου τους. Στην ΑΕΚ γεύτηκε τα πάντα. Και ξέχασε τα δύσκολα χρόνια στη Δράμα και στην Καλλιθέα. Ξέχασε την πείνα και το κρύο τα βράδια του χειμώνα. Τότε που στη Δράμα, νιάνιαρο ακόμα πήγαινε στον γειτονικό σταθμό των τρένων κι έψαχνε κανένα κάρβουνο για να ρίξει στη φουφού να ζεσταθούν! Αυτό που δεν ξέχασε ήταν τους φίλους του και την απλή ζωή. Συνέχισε να μένει στην Καλλιθέα. Μόνο που η παράγκα του Κυρ Κώστα, του πατέρα του, έγινε διώροφο σπίτι με το πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ στο ισόγειο. Πόντιος στην καταγωγή και στην ψυχή έμεινε δίπλα στην ΑΕΚ ακόμα και στις δύσκολες ώρες στην Γ’ εθνική. Ήταν εκεί να την παρακολουθεί και να περιμένει την επιστροφή της στους μεγάλους.
Μετάνιωσε για κάτι; Για το τσιγάρο! Ως ποδοσφαιριστής κάπνιζε δύο πακέτα την ημέρα. Μόλις σταμάτησε το ποδόσφαιρο πέταξε το τελευταίο πακέτο από το παράθυρο, έκοψε ένα κομματάκι ξύλο, το έβαλε στο στόμα κι αυτό ήταν. Δεν το ξαναδοκίμασε. Μετάνιωσε και για κάτι ακόμα που ίσως να του άλλαζε τη ζωή. Στη διάρκεια του εμφυλίου τον είδε ένας Άγγλος αξιωματικός να παίζει στην αλάνα. Πήγε στον πατέρα του και του ζήτησε να τον αφήσει να πάει στην Αγγλία σε ομάδα. Το μέλλον, είπε, ήταν εξασφαλισμένο. Ο πατέρας του δεν τον άφησε. «Αυτά που έκανα τότε μόνο ο Στάνλεϊ Μάθιους μπορούσε να τα κάνει…» έλεγε με παράπονο…
Οι αριθμοί δεν συνάδουν με την αξία του. Έπαιξε στα χρόνια που δεν υπήρχε Α’ Εθνική, έμεινε καιρό εκτός δράσης για τις μεταγραφές του. Ακόμα και στην Αυστραλία πήγε να παίξει όπου κι εκεί βγήκε πρώτος σκόρερ!
Δια… χειρός Λευτέρη Παπαδόπουλου: Στην «Ομάδα» στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, αλλά και οπαδός της ΑΕΚ Λευτέρης Παπαδόπουλος, παρουσίασε το πορτρέτο του Κώστα Νεστορίδη. Με το δικό του μοναδικό στιλ περιγράφει την πρώτη επαφή του πιτσιρικά με το ποδόσφαιρο.
Στο Δραμινό στενοσόκακο που βρωμούσε μούχλα και μπουδανόνερο, ο μικρός σταμάτησε το τρεχαλητό. Απίθωσε στοργικά το τσέρκι (ΣΣ: Η στεφάνι του βαρελιού που γινόταν αυτοσχέδιο παιχνίδι στα χέρια των παιδιών που δεν είχαν λεφτά να αγοράσουν πραγματικά παιχνίδια) του και βάλθηκε να παρατηρεί: καταμεσής στο δρόμο, οκτώ παιδιά της ηλικίας του, τόχανε ρίξει στο ποδόσφαιρο…
Το θέαμα δεν ήταν και τόσο σπουδαίο. Ωστόσο στα μάτια του μικρού με το τσέρκι, έπαιρνε φανταστικές διαστάσεις, γινόταν κάτι το ασύλληπτα μεγάλο και φαντασμαγορικό.
Σε μια στιγμή το παιχνίδι διακόπηκε. Η μάνα ενός παιδιού μπήκε στον «αγωνιστικό χώρο» και τραβώντας το γιο της από τ’ αυτί, τον έβγαλε έξω από το «γήπεδο».
Αυτή η στιγμή, ήταν για το μικρό που παρακολουθούσε το ματς, κάτι παραπάνω από ευκαιρία. Προχώρησε θαρρετά προς το μέρος των υπολοίπων και ζήτησε να παίξει στη θέση αυτουνού που φυγε. Οι άλλοι, δέχτηκαν μ’ ευχαρίστηση και το ματς ξανάρχισε με ενθουσιασμό… Δύο πάσες, τρεις κι αμέσως ύστερα, το πάνινο τόπι ήρθε στα πόδια του καινούργιου. Αυτός, για μια μόνο στιγμή, το κοίταξε με τρυφεράδα και λατρεία. Κατόπιν το σπρωξε με το δεξί του πόδι και προχώρησε. Ένας αντίπαλός έκανε να του φράξει το δρόμο. Μα για τον καινούργιο, κάτι τέτοιο, ήταν ένα ευχάριστο παιχνίδι. Έγειρε το σώμα του προς τ’ αριστερά, παρέσυρε, τον άλλο προς αυτή την κατεύθυνση και ξέφυγε σβέλτα από τα δεξιά…
Το παιχνίδι τελείωσε κατά το σούρουπο. Μέχρι εκείνη την ώρα, το παιδί με το τσέρκι είχε βάλει παραπάνω από δεκαπέντε γκολ κι είχε ζαλίσει τους αντιπάλους του με τις εκπληκτικές προσποιήσεις του… Έτσι σαν έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού, κανείς από τους υπόλοιπους εφτά δεν παρέλειψε να τον παρακαλέσει να ρθεί και την άλλη μέρα για παιχνίδι…
-Σύμφωνοι Κώστα;
-Σύμφωνοι παιδιά …
Πήρε στο χέρι το παρατημένο τσέρκι, τού έδωσε κίνηση κι άρχισε να τρέχει με όλη του τη δύναμη προς το μεγάλο δρόμο. Έπρεπε να φτάσει γρήγορα στο σπίτι του, να μη του ξαναμιλήσει άγρια ο πατέρας. Τον θυμήθηκε, και τον έπιασε φόβος. Γιαυτό άλλωστε, βάλθηκε να τρέχει περισσότερο γρήγορα…
Με δικά του λόγια:
«Έπαιζα σε ανεξάρτητες ομάδες. Το 1946 ο Δήμος Αθηναίων με παικταράδες του Παναθηναϊκού έδινε αγώνα με τον Δήμο Καλλιθέας. Το ματς θα γινόταν στην Καλλιθέα. Η ενδεκάδα μας καταρτίστηκε με ψηφοφορία στο Δημαρχείο. Όταν ακούστηκε το όνομά μου πολλοί διαφώνησαν. Νικήσαμε 4-0 με τέσσερα δικά μου γκολ. Με σήκωσαν στα χέρια. Με βλέπει και ο Νεγρεπόντης που τότε ήταν προπονητής και με μου λέει να πάω στην ΑΕΚ. Σκέφτηκα, προσφυγική ομάδα η ΑΕΚ, από προσφυγική οικογένεια κι εγώ, γιατί να μην πάω. Στην πρώτη προπόνηση έβαλα δύο γκολ. Έπαιζα με τα δεύτερα. Μου ζήτησαν να υπογράψω δελτίο. Ένας γνωστός μου όμως με είχε ορμηνέψει να μην υπογράψω εάν δεν μου βρουν δουλειά. «Είμαι ξυπόλητος, αν δεν με βάλετε σε δουλειά, υπογραφή δεν έχει. Μασούσαν τα λόγια τους…
Ο Πανιώνιος στο προσκήνιο
«Απέναντι από το σπίτι μου έμενε ο Κώστας Σωτηριάδης, ο σέντερ φορ του Πανιωνιου. Με τράβηξε στον Πανιώνιο. Ο Ρουσσόπουλος που ήταν γυμναστής μου προτείνει να υπογράψω δελτίο. Σκέφτηκα ότι εάν υπογράψω σε δελτίο χωρίς φωτογραφία δεν θα είναι έγκυρο. Βάζω την υπογραφή, αλλά οι παράγοντες βρήκαν φωτογραφία, του έδωσε μια ο Σωτηριάδης που είχαμε βγάλει μαζί και κατέθεσαν το δελτίο στην ΕΠΟ. Με έδεσαν χειροπόδαρα. Δεν το δεχόμουν. Έκανα μια προπόνηση και δεν ξαναπήγα».
Ο Κώστας Πρίντζος – Νεστορίδης
«Η Ελλάδα Μοσχάτου έπαιζε στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του Πειραιά. Πρόεδρος της ήταν ο Καραμολέγκος, ιδιοκτήτης της «Ινδιάνα» που έφτιαχνε πλαστικά παπούτσια. Με πήρε στη βιοτεχνία του με 50 δρχ την εβδομάδα. Μου έδινε κι άλλα τόσα για κάθε ματς. Έβαζα δύο γκολ σε κάθε ματς. Τη δεύτερη χρονιά διεκδικούσαμε άνοδο στην Α’ Εθνική. Παίζαμε μπαράζ με την ΑΕΚ Νικαίας. Έπαιζα με ψεύτικο δελτίο, αφού είχα ήδη υπογράψει στον Πανιώνιο. Ο πρόεδρος είχε βγάλει και ταυτότητα. Ήταν φίλος με το διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος. Το δελτίο μου έγραφε «Κωνσταντίνος Πρίντζος». Κάποια στιγμή στο ματς με την Παλιά Κοκκινιά ένας από την εξέδρα με αναγνώρισε. Και φώναξε. «Ποιος Πρίντζος βρε παιδιά, αυτός είναι ο Νεστορίδης». Μου λέει ο Μινάρδος του Ολυμπιακού που ήταν προπονητής μας: «Φύγε, θα φας δύο χρόνια φυλακή». Κι εγώ όπου φύγει φύγει…»
Επιστροφή στον Πανιώνιο
Το 1949 επέστρεψα στον Πανιώνιο. Προπονητής ήταν τότε ο παλιός παίκτης της ΑΕΚ Γιώργος Παπαδόπουλος. Σε έναν αγώνα με τον Απόλλωνα τον καλεί να παίξει, ντύνεται, αλλά λίγο αργότερα τον παίρνει παράμερα και του λέει: «Οι άλλοι δεν κατεβαίνουν να παίξουν εάν σε βάλω. Θέλουν να παίξει ο Χρόνης, Μη στεναχωριέσαι. Είσαι μεγάλος παίκτης. Θα βρεις το δρόμο σου. Έφυγε και πάλι. Έκανα δύο μήνες να φανώ. Παραμονές του αγώνα με τον Παναθηναϊκό η συμμετοχή μου είναι επιβεβλημένη. Υπάρχουν πολλοί τραυματίες. Με πείθουν με δυσκολία. Χάσαμε 2-0, αλλά ήμουν από τους καλύτερους παίκτες
Η μεταγραφή στην ΑΕΚ
Έγινε εντελώς συμπτωματικά. Ανέβαινα την Πανεπιστημίου. Περνάω έξω από το μαγαζί με παπούτσια που είχε ο Σεβαστάκης, γενικός αρχηγός της ΑΕΚ. Μέσα στο μαγαζί ήταν ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού Ζόγας που λέει στον Σεβαστάκη: «Αν θέλτε παιχταρά, αυτόν να πάρετε…». Με φώναξε μέσα και μου είπε τι ήθελα για να πάω στην ΕΚ. Του είπα 15.000 δρχ. Έτσι απλά έγινε η μεταγραφή, αλλά έμεινα δύο χρόνια χωρίς επίσημους αγώνες. Είχε περάσει ένας νόμος που έλεγε ότι διεθνής ποδοσφαιριστής, εάν αλλάξει ομάδα χωρίς τη συγκατάθεση του σωματείου του θα μείνει εκτός για δύο χρόνια. Εγώ το 1951 είχα παίξει με την Εθνική στη Μασσαλία. Η ειρωνεία είναι, ότι ρόλο στην πρόσκλησή μου είχε παίξει ο δημοσιογράφος Μαρκ Μαρσό που με συνεχή δημοσιεύματα ζητούσε από τους παράγοντες της ΕΠΟ να με καλέσουν κι ας έπαιζα στον Πανιώνιο! Καλό πήγε να κάνει ο άνθρωπος, σε κακό μου βγήκε…
*Συνεντεύξεις στους Λευτέρη Παπαδόπουλο (Ομάδα), Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη (Φως), Στράτο Σεφτελή (ΕΘΝΟΣΠΟΡ)
Στιγμές της μεγάλης του καριέρας
23 Οκτωβρίου 1949
Μετά από πολλές περιπέτειες επιστρέφει στον Πανιώνιο και αγωνίζεται βασικός στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Παρά την ήττα εντυπωσιάζει.
Ο Μίμης Παπαπαναγιώτου, αθλητικός ρεπόρτερ, τότε, διευθυντής της «Καθημερινής» αργότερα, αλλά και υπεύθυνος Τύπου του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου διαπιστώνει στην «Αθλητική Ηχώ» στην περιγραφή του αγώνα
8 Οκτωβρίου 1950
Με τον καιρό ωριμάζει. Στα 20 χρόνια του πια αποτελεί τον φόβο και τον τρόμο των αντιπάλων αμυντικών. Το διαπίστωσαν οι μελλοντικοί του συμπαίκτες στην ΑΕΚ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος Αθηνών στη Νέα Φιλαδέλφεια. Με δύο γρήγορα γκολ στο 27′ και στο 35′ «κλείδωσε» τη νίκη και την έκπληξη. Ο Εμμανουηλίδης το μόνο που κατάφερε ήταν να μειώσει στο 56′ σε 2-1.
Ήταν τόσο εντυπωσιακή η εμφάνισή του που ακόμα και ο Θόδωρος Νικολαΐδης, ο μετέπειτα εκδότης του «Φωτός» που τότε εργαζόταν ως ρεπόρτερ στην «Αθλητική Ηχώ» του αφιερώνει ύμνους.
23 Ιουνίου 1963
Η μεγάλη στιγμή του Κώστα Νεστορίδη. Το πρωτάθλημα Ελλάδας στο 3-3 με τον Παναθηναϊκό! Στο 39′ σημειώνει γκολ – όνειρο από απευθείας εκτέλεση κόρνερ. Στη συνέχεια επειδή η πίεση από μέρους των «πρασίνων» μεγάλωνε γύρισε σέντερ μπακ χωρίς να ρωτήσει τον προπονητή του Τσάκναντι.
4 Δεκεμβρίου 1965
Η τελευταία του εμφάνιση με την ΑΕΚ στον αγώνα με την Προοδευτική στο Φάληρο (3-1). Είναι μέρα Σάββατο. Λίγο αργότερα παίρνει την απόφαση να ξενιτευτεί στην Αυστραλία και να συνεχίσει εκεί το ποδόσφαιρο.
Κώστας Νεστορίδης
25 Μαρτίου 1930 – 12 Δεκεμβρίου 2023
Τόπος Γέννησης: Δράμα
Θέση: Επιθετικός
Αρχική ομάδα: Ελλάδα Μοσχάτου
Άλλες ομάδες
1940: Πανιώνιος 63/26
1956: ΑΕΚ 207/174
1966: Ελλάς Μελβούρνης 41/33
1967: Βύζας Μεγάρων 2/0
1968: Αίας Σαλαμίνας 7/2
Εθνική Ελλάδας
17 συμμετοχές, 5 γκολ (περίοδος 1951-62)
Τίτλοι καριέρας:
Πρωταθλήματα 1 (1963)
Κύπελλα 1 (1964)
1ος σκόρερ στην Α’ Εθνική: 1959 (21 γκολ), 1960 (33), 1961 (27), 1962 (29), 1963 (24).
*Αποσπάσματα από το βιβλίο του Άγγελου Μενδρινού «Οι ήρωες της Κυριακής» που κυκλοφορεί από τη Βιβλιοθήκη της Εστίας.
