Για τους πολλούς ο στίβος είναι ένα άθλημα που προσφέρει σειρά επιλογών (αγωνίσματα) για κάθε γούστο. Για κάποιους άλλους είναι αριθμοί. Λεπτά, μέτρα, ρεκόρ, μετάλλια.
Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΜΕΝΔΡΙΝΟΥ
Υπάρχουν κι αυτοί που τον έχουν για τρόπο ζωής. Πάρτε παράδειγμα το άλμα επί κοντώ. Ο Αρμάν Ντουμπλάντις ετοιμάζεται να γράψει ιστορία συνοδεύοντας το χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες με ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Ο Αμερικανός Κέντρικς δίνει σήμα στον κόσμο να χειροκροτήσει, ο δικός μας, ο Καραλής, κρατά την ανάσα τους. Οι δυό τους θα μπορούσαν να έχουν αποχωρήσει εδώ και ώρα από το στάδο. Είχαν να κάνουν δηλώσεις, να χαρούν τα μετάλλια με τους δικούς τους ανθρώπους, να προχωρήσουν σε αποφόρτιση από τον σκληρό αγώνα. Κι όμως έμειναν εκεί. Όχι από περιέργεια, αλλά για συμπαράσταση.
Αυτή είναι η ομορφιά του στίβου. Δημιουργεί παρέες από όλα τα σημεία του ορίζοντα. Ένας Σουηδός, ένας Αμερικανός και ένας Έλληνας βρίσκονται κάθε τόσο μαζί. Κι οι άλλοι πρώτης γραμμής αθλητές που μετέχουν σε μίτινγκ, σε γκόλντεν λιγκ, σε τόσα ραντεβού.
Είναι νέα παιδιά που έχουν μάθει όχι μόνο να κοιτούν ψηλά στον ουρανό, αλλά και να προσπαθούν να τον πλησιάσουν!.
Τα έξι μέτρα εάν τα κοιτάξεις από το έδαφος σου φέρνουν ζάλη. Αν τα κοιτάξεις από ψηλά σε πιάνει… τρόμος. Κι όμως για αυτούς είναι η… καθημερινότητα.
Για να κάνει 5μ.93 ο Καραλής έχει επιχειρήσει εκατοντάδες φορές πιο ψηλά άλματα. Το ίδιο κάνουν κι όλοι οι άλλοι. Στην προπόνηση ξεπερνούν τον εαυτό τους και ελπίζουν την ώρα του αγώνα όλα να πάνε καλά και να πετύχουν μέρος από αυτό που έχουν καταφέρει στην προετοιμασία τους.
Όπου κι αν προπονούνται έχουν τα ίδια όνειρα, αλλά και τα ίδια προβλήματα. Ενίοτε στους αγώνες έχουν και τις ίδιες ατυχίες.
Εμείς από τη σιγουριά του καναπέ τους βλέπουμε και τους κρίνουμε. Δεν μπορούμε όμως να καταλάβουμε το μέγεθος της προσπάθειας.
Όλα αυτά τα… αθέατα είναι που τους ενώνουν. Δημιουργούν ένα αόρατο νήμα που τους δένει. Ο σεβασμός για τον αντίπαλο είναι αυτονόητος επειδή τα δικά του προβλήματα, οι δικές του αγωνίες και ελπίδες είναι και δικές τους.
Στον αγώνα ο καθένας πάει με όπλο τα κοντάρια του για το καλύτερο. Όμως αυτό που θα τους δώσει την ώθηση για ψηλότερα είναι η καρδιά και το μυαλό.
Λίγο μετά τα 20 καλούνται να κάνουν πράγματα που ελάχιστοι μπορούν να τα κάνουν όσο κι αν προσπαθήσουν…
Υπάρχει κι ένας κώδικας που αδυνατούν να καταλάβουν πολλοί. Ο Ντουμπλάντις, για παράδειγμα, αν έκανε παγκόσμιο ρεκόρ σε ένα μίτινγκ θα έπαιρνε ένα τσεκ με πολλά μηδενικά. Προτίμησε όμως να το κάνει σε Ολυμπιακούς Αγώνες για να εισπράξει μόνο μηδενικά σε χρήμα και μεγάλη δόξα!
Και οι τρεις έχουν περάσει δύσκολες στιγμές που έχουν σχέση με τον αθλητισμό.
Ο Ντουμπλάτις όταν αποφάσισε να αγωνιστεί με τη Σουηδία κι άρχισε να έχει τις πρώτες επιτυχίες έγινε στόχος πολλών Αμερικανών που είχαν την απαίτηση να τον βλέπουν ντυμένο στα κόκκινα, άσπρα και μπλέ και να τους φέρνει μετάλλια.
«Έπρεπε να υπομείνω πολύ μίσος και να ακούσω πράγματα που δεν περίμενα» είχε πει παλαιότερα σε συνέντευξή του. Το… έγκλημα του είναι ότι προτίμησε τη χώρα της μητέρας του, τη Σουηδία για να αγωνιστεί αν και είχε γεννηθεί και πάρει τα πρώτα του αθλητικά μαθήματα στη Λουιζιάνα.
Και στη Σουηδία είχε προβλήματα. Δεν μιλούσε καλά στη γλώσσα της μητέρας του και σε πολλούς ξένιζε αυτό. Χρειάστηκε να περάσει καιρός για να μπορέσει να μιλά καλά. Ήρθαν όμως οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες και οι επικριτές του το… βούλωσαν.
Ο Κέντρικς πάλι δεν μπορεί να ξεπεράσει το σοκ του Τόκιο. Λίγο πριν τους αγώνες νόσησε από covid-19. Δεν έχασε μόνο την ευκαιρία να διεκδικήσει κάτι καλύτερο από το χάλκινο μετάλλιο που είχε πάρει στο Ρίο το 2016, αλλά και τους φίλους του που απομακρύνθηκαν.
Κι όμως για τα μέτρα της χώρας του είναι το τέλειο δείγμα: Υπηρετεί στο στρατό, είναι παντρεμένος, έχει οικογένεια και δακρύζει όταν βλέπει την αστερόεσσα. Αρκούσε όμως ένας… ιός για να μετρήσει τους αληθινούς του φίλους.
Ο Εμμανουήλ – Μανόλο Καραλής έχει τη δική του γνωστή λίγο πολύ ιστορία. Αντιμετώπισε ρατσιστική συμπεριφορά, ακόμα και από προπονητές του, έδωσε μάχη με την κατάθλιψη και το χαμόγελο που βλέπουμε να στολίζει το πρόσωπό του δεν ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν. Μέτρησε κι αυτός τους φίλους του τα δύσκολα χρόνια. Ένας από αυτούς ήταν ο Μίλτος Τεντόγλου. Ευτυχώς έγινε ξανά δυνατός.
Όλα αυτά τα παιδιά, το… παρεάκι του επί κοντώ, πριν φτάσουν στις υψηλές διακρίσεις χρειάστηκε να παλέψουν πολύ, όχι με τις αθλητικές τους επιδόσεις, αλλά με τους γύρω τους. Στάθηκαν όρθιοι και προχώρησαν.
Κι όταν κάποτε γράψουν την αυτοβιογραφία τους το μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα έχουν τα κεφάλαια που αφορούν τη ζωή τους πέρα από τον αθλητισμό. Το μίσος, τη μοναξιά και την απόρριψη.
Ίσως γιαυτό βρίσκουν τη λύτρωση αιωρούμενοι προσπαθώντας να περάσουν τον πήχη με μόνο σύμμαχο ένα κοντάρι…
