Ο παλαίμαχος διεθνής φόργουορντ Χρήστος Μυριούνης αποκαλύπτει άγνωστες ιστορίες από τα γήπεδα του μπάσκετ. Το ξεκίνημα στον Πανελλήνιο, το Ευρωπαϊκό στο Παρίσι με τον Παναθηναϊκό και το πρόωρο φινάλε στην καριέρα του.
- Από τον Θοδωρή Λινάρδο
Ένα αυθεντικό ταλέντο, η παρουσία στον (αγαπημένο του) Παναθηναϊκό, το Ευρωπαϊκό στο Παρίσι, οι τραυματισμοί, ο Γκάλης, ο Μάλκοβιτς, ο Ντομινίκ, ο Γιαννάκης, ο Αρης και το φινάλε πορείας. Οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι, η Εθνική, το απωθημένο, η πικρία και η στιγμή που δεν ξεχνά. Ο παλαίμαχος διεθνής φόργουορντ Χρήστος Μυριούνης… απασφάλισε και μέσω διηγήσεών του στην «Εspresso» μάς μιλά για παλαιότερες εικόνες στα γήπεδα της Α1. Μιλά για το ξεκίνημα σε Κυψέλη και Άγιο Δημήτριο, και την αγάπη για την Κυπαρισσία. Από τα παρκέ εδώ και αρκετά χρόνια πέρασε στους πάγκους, με τον ίδιο να συνεχίζει με μεράκι κοντά στο μπάσκετ.
Χρήστο, πες μας δυο λόγια για το ξεκίνημα της διαδρομής σου στα παρκέ.
«Η αρχή γίνεται στον ιστορικό Πανελλήνιο στην Κυψέλη, στην Ε’ Δημοτικού, γιατί εκεί έμενε η οικογένειά μου εκείνη την εποχή, αλλά ο τότε προπονητής, ο αείμνηστος Θέμης Χολέβας, επειδή ήμασταν πολλά παιδιά, με είχε κόψει από τις ακαδημίες ύστερα από κάποιους μήνες, και έτσι σταμάτησα. Οταν τελείωσα το δημοτικό μετακομίσαμε στη Γλυφάδα λόγω της δουλειάς του συγχωρεμένου πατέρα μου στο αεροδρόμιο και, παίζοντας συνεχώς μπάσκετ σε ένα ανοιχτό, με είδε ένα μεγαλύτερο παιδί που έπαιζε στη Δάφνη, με προπονητή τον αείμνηστο Νίκο Μαρίνο, και έτσι πήγα να δοκιμαστώ. Αρεσα στον προπονητή και ξεκίνησα εκεί. Την επόμενη σεζόν ο προπονητής είχε πρόταση από τον Κρόνο στο Μπραχάμι και, πιστεύοντας σε μένα, τον ακολούθησα. Από εκεί ουσιαστικά ξεκίνησε η πορεία μου. Στον Κρόνο έπαιξα μέχρι τα 19-20. Είχαμε καταφέρει να ανεβάσουμε την ομάδα στην Α2 και την επόμενη χρονιά μεταγράφηκα στον Παναθηναϊκό με ποσό-ρεκόρ τότε. Ετσι ξεκίνησα την επαγγελματική μου καριέρα στο Τριφύλλι».
Γκάλης, Παβλίσεβιτς, Βράνκοβιτς και οικογένεια Γιαννακόπουλου
«Στον Παναθηναϊκό αγωνίστηκα πέντε σεζόν. Την πρώτη μου σεζόν, μάλιστα, η ομάδα έπαιζε ακόμη στον ιστορικό Τάφο του Ινδού. Η ομάδα τότε, με προπονητή τον αδικημένο Ζέλικο Παβλίσεβιτς, δεν πήγε πολύ καλά, γιατί το ρόστερ ήταν αρκετά «περίεργο». Είχε ένα κράμα από παλιούς παίκτες συν τους μικρούς, εμένα τον Οικονόμου, τον Αλβέρτη, τον Γεωργικόπουλο, με έναν ξένο, τον μεγάλο Αντόνιο Ντέιβις. Δυστυχώς, δεν βρήκαμε ποτέ χημεία μεταξύ μας, κι έτσι η χρονιά ήταν κακή. Θα πρέπει να μνημονεύσω την εμπιστοσύνη του Παβλίσεβιτς στο πρόσωπό μου, γιατί με πίστεψε και με έριξε στα βαθιά. Ηταν πραγματικά κύριος με το Κ κεφαλαίο. Την επόμενη σεζόν η ομάδα μετακόμισε στη Γλυφάδα, και τότε ήρθε η μεταγραφή του τεράστιου Νίκου Γκάλη, του Βράνκοβιτς, του Κόμαζετς. Η ομάδα άλλαξε φιλοσοφία και άρχισε να χτίζει τη μεγάλη πορεία η Πανάθα, όπως λέμε! Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τεράστιους συμπαίκτες, είχα βέβαια και την ατυχία του τραυματισμού στη μέση, που με ανάγκασε να μπω στο χειρουργείο δύο φορές μέχρι τα 22 μου – κάτι που δεν ξέρει ο πολύς κόσμος, και μάλιστα αυτό μου στοίχισε μελλοντικά στην καριέρα μου, γιατί αναγκάστηκα να σταματήσω στα 29 μου λόγω των χειρουργείων και ενός τρίτου, που έκανα στα 27, όταν ήμουν στο Περιστέρι. Κρατάω τις μεγάλες συνεργασίες, αλλά και την αγάπη που μου έδειξαν οι συγχωρεμένοι Γιαννακόπουλοι, και κυρίως ο κύριος Παύλος, γιατί αυτός τότε, στα χρόνια της Γλυφάδας, ήταν πιο ενεργός από τον αδελφό του, Θανάση. Μας είχαν σαν παιδιά τους ιδίως εμάς, τους μικρούς, τότε. Ηταν σαν πατέρες μας».
Επαρχία, Αρης και αποθέωση στο ΟΑΚΑ
«Μετά τον θρίαμβο στο Παρίσι και την κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού το 1996 με συμπαίκτη τον Ουίλκινς, ο τότε προπονητής Μάλκοβιτς την επόμενη σεζόν ζήτησε την αποχώρησή μου, κάτι που συνέβη, και έτσι βρέθηκα στον ιστορικό Απόλλωνα Πατρών. Στον Απόλλωνα ήμουν με έναν προπονητή που μαζί του έπαιξα το καλύτερο μπάσκετ στην καριέρα μου και του χρωστάω πολλά. Αυτός είναι ο μεγάλος Βαγγέλης Αλεξανδρής, που και αυτός αδικήθηκε, γιατί θα μπορούσε να είχε βρεθεί σε Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό! Εκείνη η ομάδα του Απόλλωνα έπαιξε εκπληκτικό μπάσκετ, με αποκορύφωμα το φάιναλ φορ του Κυπέλλου, όπου κερδίσαμε στον ημιτελικό στο ΟΑΚΑ τον Παναθηναϊκό του Μάλκοβιτς, κάνοντας ίσως το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής μου εναντίον της πρώην μου ομάδας, νιώθοντας πολύ αδικημένος από τη συμπεριφορά του εν λόγω προπονητή – είχα δηλαδή πολύ μεγάλο κίνητρο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μέχρι να πεθάνω ότι, μετά το τέλος του ημιτελικού, είχαν σηκωθεί όλοι οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού στο ΟΑΚΑ και με χειροκρότησαν την ώρα που αποχωρούσα για τα αποδυτήρια! Ηταν ίσως η πιο έντονη στιγμή σε γήπεδο που έχω ζήσει! Την επόμενη χρονιά, ενώ ο Παύλος Γιαννακόπουλος με παρακαλούσε να γυρίσω στον Παναθηναϊκό, εγώ έκανα το μεγαλύτερο λάθος στην καριέρα μου, γιατί, ενώ έπρεπε να επιστρέψω, ο τότε μάνατζέρ μου έκανε τα πάντα ώστε να μη δεχτώ την πρόταση του κυρίου Παύλου. Ετσι, με έπεισε να καταλήξω στο Περιστέρι, όπου η χρονιά ήταν πολύ παράξενη. Ηταν η πρώτη χρονιά του Αργύρη Πεδουλάκη. Εγώ έκανα στις αρχές τότε το τρίτο μου χειρουργείο στη μέση, και είναι μια χρόνια που δεν θέλω να θυμάμαι, αν και τρέφω μεγάλο σεβασμό στην ομάδα του Περιστερίου. Την επόμενη χρονιά ήρθε η πρόταση από τον Βαγγέλη Αλεξανδρή να πάω στο Ηράκλειο, και έτσι βρέθηκα στην Κρήτη. Εκεί είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω τον καλύτερο πρόεδρο που έχω συνεργαστεί -μαζί με τους αδελφούς Γιαννακόπουλους βέβαια-, τον Μανώλη Παπακαλιάτη, που είχε όραμα, αλλά ο άνθρωπος απηύδησε με αυτά που είδε, αποχώρησε νωρίς και ήταν μεγάλη η απώλειά τού για τα μπασκετικά δρώμενα. Ο τότε μάνατζέρ μου, ο Κώστας Παπαδάκης, με ενημέρωσε ότι έχουμε πολύ καλή πρόταση από τον Αρη. Το θεώρησα πολύ τιμητικό και δεν γινόταν να μη δεχτώ να αγωνιστώ στο Αλεξάνδρειο με τη φανέλα του ιστορικού αυτού σωματείου. Αισθάνομαι ευλογημένος που είχα την τύχη και την τιμή να αγωνιστώ έστω και για έναν χρόνο με την ιστορική αυτή φανέλα».
Η πιο δύσκολη απόφαση που πήρες ποια ήταν;
«Στην τελευταία μου σεζόν, στα 29 μου, μετά τον Αρη αποφασίζω να γυρίσω στο αγαπημένο μου Ηράκλειο, αλλά εκείνη τη χρονιά το πρόβλημα στη μέση είχε γίνει ανεπανόρθωτο. Πήγαινα κάθε Πέμπτη στον γιατρό και μου έκανε απευθείας ένεση ξυλοκαΐνης ανάμεσα στους σπονδύλους στη μέση, για να αγωνιστώ. Εχω διαβάσει διάφορα για μένα, ότι δεν δούλεψα, αλλά πρέπει να πω ότι μέχρι τα 27 μου είχα κάνει τρία μεγάλα χειρουργεία στη σπονδυλική στήλη. Επειδή υπέφερα λίγο πριν από τα Χριστούγεννα τότε, βρίσκοντας και πρόφαση μια αντιδικία με τον συγχωρεμένο Νικόλα Παύλου, αποχώρησα από την Κρήτη, βάζοντας τέλος στην επαγγελματική μου καριέρα. Εχω πικρία, γιατί σταμάτησα μικρός, αλλά το πρόβλημα στη μέση το κουβαλάω μέχρι τα 53, κι ήταν τόσο μεγάλο που κινδύνευα μέχρι και με παράλυση ποδιού».
«Αιώνιοι» και Εθνική
«Φέτος, έτσι όπως έχουν ενισχυθεί Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, θα δούμε όχι επικούς αγώνες, αλλά θα μας καθηλώσουν τα ματς! Τρομερά ρόστερ και οι δύο, για μένα πρώτα φαβορί για την Ευρωλίγκα και οι δύο, και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί το ελληνικό μπάσκετ κρατιέται ψηλά. Εύχομαι μία από τις δύο να κατακτήσει την Ευρωλίγκα. Θα ήθελα βέβαια λόγω παρελθόντος να το ξανασηκώσει ο ΠΑΟ, αλλά πραγματικά ας κερδίσει ο καλύτερος. Η Εθνική για εμένα είναι ένα κομμάτι που με πονάει, γιατί δεν μπόρεσα να αγωνιστώ πολύ στην Ανδρών λόγω του ότι, ενώ ήμουν από τους κορυφαίους παίκτες τότε στην Ευρώπη σε εφήβους, μετά στη νέων ανδρών και έβγαινα MVP, ο τότε κόουτς Κιουμουρτζόγλου δεν με πίστεψε και δεν με καλούσε. Αυτό έκανε κακό στην καριέρα μου. Είχα την τύχη μόνο να αγωνιστώ στο Πανευρωπαϊκό της Ισπανίας το 1997, στην πρώτη σεζόν του μεγάλου Παναγιώτη Γιαννάκη στο τιμόνι της Εθνικής, όπου τερματίσαμε στην 4η θέση. Αν και ο Παναγιώτης δεν με εμπιστεύτηκε ενεργά, παρ’ όλα αυτά για μένα ήταν τεράστια τιμή να είμαι στη 12άδα! Για την τωρινή Εθνική η τελευταία πρόκριση στους Ολυμπιακούς ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία, άσχετα αν δεν προχωρήσαμε. Δείχνει ότι με τον Σπανούλη, που μου θυμίζει πολύ τον Γιαννάκη της τότε εποχής, θα δούμε πολύ καλύτερα πράγματα! Ο Σπανούλης με έχει εκπλήξει γιατί δύσκολα ένας τεράστιος παίκτης γίνεται και μεγάλος προπονητής. Τα δείγματά του στον πάγκο είναι εξαιρετικά και είμαι αισιόδοξος. Πιστεύω ότι και η ομοσπονδία, μετά τη δεύτερη εκλογή Λιόλιου, θα καταφέρει να στρώσει και άλλο το πρόγραμμα του αναπτυξιακού, γιατί ο Ελληνας έχει το μπάσκετ στο DNA του».
Σήμερα πού σε βρίσκουμε;
«Η σεζόν φέτος με βρίσκει σε μια αγαπημένη μου πόλη και ομάδα, στην Κυπαρισσία και στον Δίωνα, όπου έχω ξαναϋπάρξει προπονητής. Η πρόεδρος Δήμητρα Μιχαλοπούλου και ο αντιπρόεδρος Δημήτρης Γιαννόπουλος για μένα είναι οικογένεια πια. Μου ζήτησαν να ξαναγυρίσω στην ομάδα με σκοπό να την ανεβάσουμε στην Γ’ Εθνική. Με πολλή χαρά επέστρεψα στην πόλη που αγαπώ, όπου η καθημερινότητά μου είναι υπέροχη, και ευελπιστώ να τα καταφέρουμε».
Πηγή: Εφημερίδα Εspresso
