Σοκ προκαλούν οι εικόνες που περιγράφει αλλά και δείχνει ο Γιώργος Γρηγοριάδης από την Πέλλα ύστερα από 10 μέρες νοσηλείας του στο νοσοκομείο των Γιαννιτσών λόγω κορωνοϊού.
Ο Γιώργος Γρηγοριάδης είναι εκπαιδευτικός γυμναστής στην Δευτεροβάθμια Πέλλας παράλληλα όμως ασχολείται ερασιτεχνικά ως κινηματογραφιστής.
Όπως ανέφερε είχε να αρρωστήσει πάνω από 15 χρόνια, όμως ο κορωνοϊός δεν κάνει διακρίσεις και χτύπησε και τη δική του πόρτα.
Τα αποτελέσματα του τελευταίου τεστ που έκανε επιβεβαιώνουν πως πλέον είναι αρνητικός, ωστόσο οι εικόνες από την τραγική κατάσταση που επικρατούσε στο νοσοκομείο έχουν χαραχτεί στην μνήμη του.
Ο ίδιος είχε καταγράψει με το κινητό του πλάνα από το νοσοκομείο και τα μόνταρε σε ένα βίντεο το οποίο αναρτήθηκε πριν λίγες ώρες στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Μέσα από αυτό ήθελε να μοιραστεί με τους φίλους του την τρομακτική, όπως περιγράφει ο ίδιος, εμπειρία που έζησε μέσα από τον θάλαμο Covid του Νοσοκομείου Γιαννιτσών.
Μέσα από το «ημερολόγιο ενός ασθενούς με Covid-19» που σύνταξε περιγράφει με γλαφυρό τρόπο και με κάθε λεπτομέρεια όσα συνέβησαν την περίοδο της νοσηλείας του στον θάλαμο με περιστατικά κορωνοϊού.
«Σήμερα 09 Δεκεμβρίου 2020 συμπληρώνονται ακριβώς τριάντα ημέρες που «πολεμώ» τον Κορωνοϊό COVID-19. Δε χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη «πολεμώ»… γιατί για αυτό ακριβώς πρόκειται. Μία πραγματική μάχη με θύματα και απώλειες.
Έχουν περάσει δεκαπέντε μέρες από τη στιγμή που βγήκα από το νοσοκομείο. Βρίσκομαι στο σπίτι μου για τη δεύτερη φάση της θεραπείας της πνευμονίας, και μόλις τελείωσε μία καινούρια καραντίνα 15 ημερών.
Όλες αυτές τις μέρες έζησα απομονωμένος σε ένα δωμάτιο του σπιτιού μου με ελάχιστη αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους. Τα παιδιά μου τα έβλεπα για δύο λεπτά, μόνο από απόσταση και φυσικά πάντα με μάσκα, επειδή η άμυνα του οργανισμού μου είναι πολύ εξασθενημένη.
Ευτυχώς έχω τη γυναίκα μου συνεχώς δίπλα μου να με φροντίζει και με την περιποίησή της γίνομαι κάθε μέρα και λίγο καλύτερα. Δόξα τον θεό κανένας τους δε νόσησε.
“Πως ήταν μέσα στο νοσοκομείο” με ρώτησε η Καλλιόπη. Ήταν η πιο φυσιολογική ερώτηση που μπορούσε να μου κάνει.
Μέχρι τώρα δεν κατάφερα να της απαντήσω… Δεν μπορούσα…Πνιγόμουν… Πρέπει όμως να το κάνω για να βρω την ψυχική μου ηρεμία. Να το ξέρετε… θα φωνάξω… θα βρίσω… θα ουρλιάξω… θα πονέσω… Aλλά θα είναι η ψυχή μου αυτή που μιλάει. Όποιος θέλει ακούει… Στα εξωτερικά ιατρεία…
Για να πω την αλήθεια τα τελευταία 15 χρόνια δεν είχα αρρωστήσει ποτέ. Ήμουν πάντα γερός και δυνατός σαν ταύρος.
Έτσι όταν την Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2020 άρχισα να έχω δέκατα πυρετού και αδυναμία ξαφνιάστηκα. Ήρθα σε επικοινωνία με τον ΕΟΔΥ και την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2020 έκανα το μοριακό τεστ COVID-19. Δύο μέρες μετά… το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020 έμαθα ότι είμαι θετικός.
Όλες αυτές τις ημέρες ο πυρετός μου ανέβαινε συνεχώς και εγώ χειροτέρευα. Μέχρι την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020 ο πυρετός μου είχε φτάσει 39.6 και δυσκολευόμουν να αναπνεύσω. Ο γιατρός μου Μ. Α. είπε πως έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο οπωσδήποτε για θεραπεία.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν όμως… ποτέ όμως δε θα ξεχάσω τα λόγια του. “Πήγαινε παιδί μου στο νοσοκομείο και οπλίσου με υπομονή γιατί δεν μπορείς καν να φανταστείς αυτά που θα δουν τα μάτια σου εκεί πέρα”.
Και έτσι στις 22:30 το βράδυ της Τετάρτης 18 Νοεμβρίου 2020, η γυναίκα μου με άφησε στην είσοδο του νοσοκομείου κι εγώ άρχισα να ανεβαίνω την ανηφόρα που οδηγούσε στα πρώην εξωτερικά ιατρεία, που είναι πλέον η πρώτη γραμμή άμυνας εναντίον του COVID-19.
Την ανηφόρα… που οδηγούσε στις πύλες της κολάσεως. Γιατί αυτό ακριβώς αντίκρυσα μόλις άνοιξα την πόρτα. Μία κόλαση.
Μόλις μπήκα μέσα ήταν ο χώρος υποδοχής. Ένας τεράστιος διάδρομος είκοσι μέτρα μήκος και εφτά μέτρα πλάτος γεμάτος καρέκλες, αναπηρικά καροτσάκια που χρησιμοποιούνταν σαν καρέκλες, και 7 ράντζα.
Στα πλαϊνά… τα ιατρεία είχαν διαμορφωθεί σε θαλάμους και υπολογίζω πως στον χώρο βρίσκονταν πάνω από 35 ασθενείς. Μία ομάδα 15 περίπου ατόμων (δύο γιατροί και οι υπόλοιποι νοσηλευτές) όλοι ντυμένοι με τις εξωγήινες στολές τους, υποδέχονταν τους ασθενείς. Μου είπαν να κάτσω σε μία καρέκλα και να περιμένω.
Δίπλα μου βρίσκονταν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που καθόντουσαν σε διπλανές καρέκλες και προσπαθούσαν να στηρίξουν ο ένας τον άλλον. Φαίνονταν έτοιμοι να καταρρεύσουν.
Παραδίπλα ένας κύριος γύρω στα εξήντα έβηχε τόσο δυνατά που στο τέλος κάθε παροξυσμού δεν μπορούσε να αναπνεύσει και τον έπιαναν σπασμοί στην προσπάθειά του να πάρει λίγο οξυγόνο. Και μετά από λίγο ξεκινούσε το μαρτύριο του πάλι από την αρχή.
Ένας τσιγγάνος γύρω στα 25… με σαράντα πυρετό, όπως μου είπε μία νοσηλεύτρια, έλεγε πως δεν έχει τίποτα και απαιτούσε να υπογράψει και να φύγει με δική του ευθύνη, ενώ την ίδια στιγμή πνίγονταν από τον βήχα. Μόνο η σκέψη του τι θα συνέβαινε αν έβγαινε από εκεί μου έφερε τρέλα.
Μία μητέρα νοσηλευόταν μαζί με την κόρη της και οι δύο θετικές στον COVID-19 και προσπαθούσαν να βολευτούν και να ξαπλώσουν πάνω σε τρεις καρέκλες. Ήταν και οι δύο εξουθενωμένες.
Μία κυρία 42 χρονών όπως άκουσα να λέει στους γιατρούς, καθισμένη σε μία καρέκλα έκλαιγε σιωπηλά ενώ μιλούσε τρομοκρατημένη στο κινητό της με κάποιον.
Φωνές, βογκητά και ουρλιαχτά ακούγονταν από παντού και προκαλούσαν τρόμο, ενώ πολλοί παππούδες και γιαγιάδες είχαν παραισθήσεις και φώναζαν τα παιδιά τους.
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει άλλη φορά τόσο άχρηστος, τόσο ανίκανος να προσφέρω την παραμικρή βοήθεια. Όμως τι θα μπορούσα να κάνω… τι.
Και τότε είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν ζωντανό νεκρό. Ένας παππούς γύρω στα 80… ξανθός με κοντό μαλλί και τα πιο γαλανά μάτια που είχα δει ποτέ, βγήκε από έναν θάλαμο. Το βλέμμα του ήταν απλανές, χαμένο αλλά δεν κοιτούσε κάπου συγκεκριμένα. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο άδειο βλέμμα σε άνθρωπο. Το στόμα του ήταν μισάνοιχτο σαν να ήθελε να πει κάτι… αλλά λόγια δεν έβγαιναν. Ήταν γυμνός από τη μέση και κάτω και είχε ξηλώσει τον ορό, την πεταλούδα και τον καθετήρα. Αίμα έσταζε από το χέρι του στο σημείο που ήταν η πεταλούδα. Άρχισε να περπατάει με μικρά βήματα προς την έξοδο για να πάει στο σπίτι του όπως είπε στους νοσηλευτές που έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Άνοια και κορωνοιός… δεν υπάρχει χειρότερος συνδυασμός… μας είπε μία νοσοκόμα.
Μία τρέλα μου ήρθε στο μυαλό… ήθελα να φύγω… να φύγω μακριά… Αλλά που να πάω; Ψηνόμουν στον πυρετό και ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω.
Μέσα σε αυτόν τον πανικό το ιατρικό προσωπικό έδινε έναν απίστευτο αγώνα. Φορούσαν από τρεις μάσκες (δύο χειρουργικές και μία μεγάλη πλαστική από πάνω) καθώς και γυαλιά και τη διαστημική στολή τους με τα ποδονάρια… Δεν σταματούσαν ούτε δευτερόλεπτο να φροντίζουν τους ασθενείς. Έκαναν τη νοσηλεία, άλλαζαν ρούχα και σεντόνια στους ηλικιωμένους που λερωνόντουσαν, βοηθούσαν αυτούς που δεν μπορούσαν να φάνε μόνοι τους, έδιναν κουράγιο στους νέους ασθενείς και αντιμετώπιζαν με περίσσεια υπομονή τους παραλογισμούς των ανθρώπων με άνοια. Ούτε μία φορά δεν είδα κάποιον γιατρό, νοσηλευτή η νοσηλεύτρια να χάνει την υπομονή του και να μιλήσει άσχημα. Πάντα με το γλυκό λόγο ήταν λες και ήξεραν κάθε φορά να πούνε τη κατάλληλη κουβέντα για να ηρεμήσουν τον ασθενή τους.
Δεν ξέρω τα ονόματά τους ούτε θυμάμαι τα πρόσωπά τους. Αν τους συναντήσω έξω δεν θα μπορέσω να τους αναγνωρίσω. Για μένα όμως θα είναι πάντα οι άγγελοι. Αυτό τους έλεγα κάθε φορά που τους έβλεπα, όταν ξεκινούσαν την οχτάωρη χωρίς διακοπές βάρδια τους. “Γεια σας άγγελοι”. Και τους έβλεπα ότι συγκινούνταν και έσπαζε η φωνή τους… γιατί είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Στην πορεία το μόνο που άλλαζε ήταν οι βάρδιες του νοσηλευτικού προσωπικού. Άλλοι ασθενείς έφευγαν… καινούριοι έρχονταν, άλλοι πήγαιναν στον 3ο όροφο του νοσοκομείου.
Τα πρωινά έξω από το εξωτερικά ιατρεία μαζεύονταν συγγενείς των ασθενών για να τους φέρουν πράγματα ή για τους δουν αν μπορούσαν από μακριά. Ήταν η στιγμή που περίμεναν όλοι οι ασθενείς. Μία στιγμή ελπίδας για όλους. Και για αυτούς που ήταν μέσα και για αυτούς από έξω. Γιατί ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που έπρεπε να αντιμετωπίσει κανείς μέσα στο νοσοκομείο ήταν η μοναξιά. Αυτή η αδυσώπητη χωρίς όρια μοναξιά
Ειδικά οι ηλικιωμένοι ήταν τόσο χαμένοι. Η πλειοψηφία τους δεν μπορούσε να χειριστεί κινητά και δεν θυμόντουσαν νούμερα τηλεφώνου. Έτσι η επικοινωνία με κάποιον από έξω ήταν από πολύ δύσκολη έως αδύνατη. Το αποτέλεσμα ήταν να κλαίνε παππούδες και γιαγιάδες γιατί πίστευαν πως τα παιδιά τους, τους είχαν εγκαταλείψει.
Τρεις μέρες έμεινα στον διάδρομο των εξωτερικών ιατρείων. Μετά από μία ακτινογραφία και μία αξονική… διαγνώστηκα με πνευμονία και με έβαλαν σε ένα εξεταστικό ράντσο με ρινική μάσκα οξυγόνου.
Επιτέλους μπορούσα να ξαπλώσω. Το ράντσο όμως δεν είχε δυνατότητα ανάκλησης και κάθε φορά που ξάπλωνα πνιγόμουν επί δέκα λεπτά από τον βήχα μέχρι να ηρεμήσω. Σε αυτήν τη θέση όμως δεν μπορούσα να ξεκουραστώ πάνω από μιάμιση με δύο ώρες, γιατί ένοιωθα πίεση στα πνευμόνια μου και έπρεπε να σηκωθώ πάλι όρθιος. Και πάλι βήχας και πάλι δύσπνοια. Αυτή ήταν η ρουτίνα μου. Μόλις μιλούσα λίγο παραπάνω… βήχας και δύσπνοια Μόλις ξάπλωνα… βήχας και δύσπνοια. Μόλις σηκωνόμουνα… βήχας και δύσπνοια.
Παντού υπήρχαν φιάλες οξυγόνου. Μεγάλες φιάλες δίπλα στα ράντσα και μικρές φορητές φιάλες για αυτούς που κάθονταν στις καρέκλες, και στα αναπηρικά καροτσάκια που χρησιμοποιούνταν σαν καρέκλες.
Έβλεπα το καθημερινό άγχος και την αγωνία των νοσηλευτών μήπως μείνουν χωρίς φιάλες οξυγόνου. Κάθε μέρα ζητούσαν ανεφοδιασμό και πολλές φορές και δύο φορές τη μέρα. Το οξυγόνο ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα γιατί ανακούφιζε το πιο συνηθισμένο σύμπτωμα… Τη δύσπνοια.
Στον 3ο όροφο του νοσοκομείου…
Την τέταρτη μέρα μεταφέρθηκα στον 3ο όροφο του κυρίως νοσοκομείου. Εξήντα κλίνες αφιερωμένες στα κρούσματα του κορωνοϊού. Μία νοσοκόμα ήρθε να με βοηθήσει να τακτοποιηθώ στο κρεβάτι μου. Μου είπε να βάλω τα πράγματά μου στην ντουλάπα, αλλά όταν την άνοιξα είδα ότι είχε ήδη μέσα πράγματα. Είναι τα πράγματα των κυρίων μέσα της είπα… και της έδειξα τη τσάντα και τις σακούλες.
Στο κρεβάτι αυτό νοσηλευόταν ένας παππούς που πέθανε μου είπε… κι έτσι άδειασε για σένα… Αυτά είναι τα πράγματά του. Έπαθα σοκ και έμεινα με το στόμα ανοικτό.
Η νοσηλεύτρια άρχισε να μαζεύει τα πράγματα και μου έδειξε ένα κινητό. Είναι του παππού μου είπε… αλλά δεν ήξερε πως να το χρησιμοποιήσει. Πέθανε μόνος του χωρίς να ακούσει ούτε μία κουβέντα αγάπης από κάποιο δικό του πρόσωπο. Η φωνή της ράγισε όσο μιλούσε… Πόσες φορές άραγε είδε να επαναλαμβάνεται αυτό το σκηνικό. Η νοσοκόμα μετά από λίγο τελείωσε κι έφυγε.
Στον θάλαμο υπήρχαν άλλοι δύο παππούδες και ένας κύριος πενήντα εφτά χρονών με το όνομα … Είχε κάνει εγχείρηση καρκίνου στον πνεύμονα πριν από μερικούς μήνες και τώρα είχε κολλήσει κορωνοϊό. Πριν από 7 μέρες είχε πεθάνει το παιδί του εξαιτίας του COVID-19 και αυτός δεν μπόρεσε ούτε στην κηδεία να παρευρεθεί.
Ξάπλωσα εξουθενωμένος στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω. Είδα τόσο πόνο δίπλα μου αυτές τις μέρες που έφτασα στα όριά μου. Αναρωτιόμουν πως αντέχουν οι νοσηλευτές να το ζουν αυτό καθημερινά. Αισθανόμουν τύψεις γιατί δέσμευα ένα κρεβάτι, που κάποιος άλλος ίσως να το χρειαζόταν περισσότερο από μένα. Και φοβόμουν… φοβόμουν πολύ. Μπορεί η επιδείνωσή μου να ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβεί.
Δεν μπορούσα όμως να κάνω πολλά πράγματα. Ακολουθούσα με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες των γιατρών.
Είχα όμως κι εγώ το δικό μου όπλο στον αγώνα μου. Το σταυρουδάκι στο λαιμό μου. Το κρατούσα στα χέρια μου και προσευχόμουν. Όλοι οι δικοί μου άνθρωποι έξω από το νοσοκομείο ένωναν κι αυτοί τις προσευχές τους με τη δική μου και μαζί ελπίζαμε για το καλύτερο.
Στον θάλαμο η κατάσταση ήταν δύσκολη. Ο ένας παππούς ήταν τελείως εκτός ελέγχου. Κοιμόταν μερικές ώρες… ξεκουραζόταν και μετά άρχιζε… τα ουρλιαχτά… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗΗ… ΑΔΕΡΦΗΗΗΗΗ…. Ξήλωνε τους ορούς, χαλούσε τις μάσκες οξυγόνου, έβγαζε την πεταλούδα από το χέρι του, ξερίζωνε τον καθετήρα και ούρλιαζε συνεχώς. Μόλις έρχονταν οι νοσηλευτές σταματούσε. Τον συμμάζευαν, του βρίσκανε καινούρια φλέβα του περνούσανε ξανά τον καθετήρα και τον ορό και του βάζανε καινούρια μάσκα. Πέντε άτομα ασχολούνταν μαζί του επί δεκαπέντε λεπτά. Και λίγη ώρα μετά που έφευγαν ξανάρχιζε πάλι τα ίδια. Ξήλωμα όλα και ουρλιαχτά…
Παθολόγος του νοσοκομείο Γιαννιτσών, Εμμανουηλία Κεχαγιά: «Θέλω μια νεράιδα να τα σβήσει όλα από το μυαλό μας.»
Συγκλονίζουν όμως εξίσου και οι μαρτυρίες των γιατρών. Η Παθολόγου του νοσοκομείο Γιαννιτσών, Εμμανουηλία Κεχαγιά περιγράφει στο grtimes.gr τις πρωτόγνωρες συνθήκες που έζησε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει με την πανδημία του κορωνοϊού.
«Ζούμε στιγμές πρωτόγνωρες, τις οποίες ούτε καν μπορούσαμε να φανταστούμε πριν λίγους μήνες. Κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε κάποιες εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις» και πρόσθεσε λέγοντας ότι «τα άτομα που χειροτέρεψαν πολύ γρήγορα, ήταν σε αυτές τις σχετικά νεαρές ηλικίες, ειδικά από 40 έως 50 ετών. Σε αντίθεση με αυτά που ακούγαμε στο πρώτο κύμα της πανδημίας» τονίζοντας πως υπήρχαν και κάποια άτομα χωρίς υποκείμενα νοσήματα που δυστυχώς υπέκυψαν στον θανατηφόρο ιό.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει η κα. Κεχαγιά, πριν ξεσπάσει η πανδημία το νοσοκομείο διέθετε 6 κλίνες ΜΕΘ και στην συνέχεια αναγκάστηκαν να αναπτύξουν περίπου 12 οι οποίες είναι όλες κατειλημμένες.
«Αδειάζουν και γεμίζουν αμέσως οι ΜΕΘ. Κάποιοι ασθενείς διασωληνωμένοι, χρειάζεται να παραμείνουν κάποιες ώρες σε αναμονή, μέχρι να βρεθεί κρεβάτι, είτε στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Γιαννιτσών, είτε σε κάποιο άλλο νοσοκομείο στη Βόρειο Ελλάδα».
Αναφορικά με την κλινική στην οποία εργάζεται η Παθολόγος εκτιμά ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες, ανταπεξήλθε μέχρι στιγμής στο 100%, γεγονός που η ίδια αποδίδει και στον διευθυντή της, τον κ. Ιωάννη Κακουλίδη, τον οποίο χαρακτηρίζει «μάχιμο και άξιο».
Ερωτηθείσα για το πως το υγειονομικό προσωπικό διαχειρίζεται τις τόσες πολλές απώλειες η ίδια απάντησε πως έχουν ξεπεράσει όλοι τον εαυτό τους.
«Στην αρχή πιστεύαμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Πέφταμε και σηκωνόμασταν, την ίδια στιγμή. Δεν υπάρχει πολυτέλεια για δεύτερη σκέψη, σε αυτό που βιώσαμε, σε αυτό που περάσαμε και που περνάμε» αναφέρει, προσθέτοντας πως ειδικά οι δύο τελευταίες εβδομάδες ήταν εξαιρετικά τραγικές.
«Και ειλικρινά δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτή η κατάσταση. Δεν είναι απλά ότι ξεψυχάει ο ασθενής… Να σε παρακαλάει, να παρακαλάει κάποιος από το περιβάλλον του (τηλεφωνικά μόνο επιτρέπεται η επικοινωνία), είναι τραγικές οι καταστάσεις. Δεν μπορεί κανείς να το περιγράψει, δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους» αναφέρει.
Όσον αφορά τους ασθενείς που βγαίνουν από τις ΜΕΘ, η κα. Κεγαχιά λέει ότι είναι η «μεγάλη χαρά» όλων. «Με το που θα ντυθούμε και θα μπούμε στην κλινική Covid, έχουμε πρώτα να περάσουμε από το τμήμα που είναι οι αποσωληνωμένοι για να πάρουμε λίγο κουράγιο. Αυτοί που βγήκαν νικητές μας δίνουν το κουράγιο να συνεχίσουμε. Αυτή είναι πιστεύω και η ικανοποίηση για έναν γιατρό. Τίποτα άλλο».
Δυστυχώς όμως ο κορωνοϊός έχει χτυπήσει και πολλούς υγειονομικούς με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις στα νοσοκομεία αυξάνοντας την πίεση στο υπόλοιπο προσωπικό. Σύμφωνα με όσα δήλωσε η κα. Κεχαγιά, η ίδια κάλυψε κάποια κενά με υπερωρίες και έξτρα εφημερίες. Ευτυχώς βοήθησαν την κατάσταση και κάποιοι εθελοντές γιατροί που ήρθαν από το «Mediterraneo Hospital» Αθηνών. «Η συμβολή τους ήταν καταλυτική για εμάς. Η βοήθεια τους ανεκτίμητη» σημείωσε.
Σε ερώτηση για το πως βλέπει το επόμενο διάστημα και για το τι θα κρατήσει στο μέλλον, από όλη αυτήν την εμπειρία, η γιατρός του νοσοκομείου Γιαννιτσών είναι κατηγορηματική:
«Έρχονται και χρονιάρες μέρες.. Θέλω μια νεράιδα να τα σβήσει όλα από το μυαλό μας. Τίποτα άλλο. Να μη μείνει να θυμόμαστε τίποτα από αυτές τις μέρες. Ειλικρινά. Το λέω και ανατριχιάζω. Δεν θέλω να θυμάμαι τίποτα. Να βγούμε μόνο αλώβητοι, ο θεός να βοηθήσει εμάς, τους ασθενείς, τις οικογένειες μας. Να βγούμε αλώβητοι και να τα ξεχάσουμε όλα» επαναλαμβάνει.
Ωστόσο το τελευταίο διάστημα υπάρχουν σημάδια βελτίωσης όσον αφορά τον αριθμό των ατόμων που προσέρχονται στο νοσοκομείο για εξέταση Covid-19, με την Κα. Κεχαγιά να δηλώνει αισιόδοξη για το μέλλον ότι μπορεί να γλυτώσουμε ένα τρίτο κύμα πανδημίας από τη στιγμή που ο κόσμος προσέξει από0 δω και πέρα.
