Ο Μαρξ είχε σε πολλά δίκιο. Ειδικά όταν θυμόμαστε την εποχή στην οποία έγραφε. Είχε όμως και σε πολλά άδικο. Με μεγαλύτερη παράλειψή του το ότι δεν έλαβε υπ’ όψη τη φύση του ανθρώπου. Την εγγενή ιδιοτέλεια δηλαδή που μας χαρακτηρίζει ως είδος.
αναδημοσίευση από antinews.gr
Η οποία ανθρώπινη φύση είναι αυτή που είναι, και που δεν αλλάζει όσα οικονομικά ή πολιτικά συστήματα κι αν δοκιμαστούν. Εξ ου (κατά τη γνώμη μου) η αποτυχία του κομμουνισμού όπου προσπάθησαν κάποιοι να τον εφαρμόσουν.
Τέλος πάντων, ανάμεσα στα πολλά σωστά που είπε ο Μαρξ ήταν και το περίφημο «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα». Κάτι που το βλέπουμε συνεχώς εδώ στην καθ’ ημάς Ανατολή.
Σε μια χώρα που ανέκαθεν πληττόταν από τη διχόνοια και τους (εθνικούς) διχασμούς. Με πιο πρόσφατα ιστορικά παραδείγματα τους βενιζελικούς και τους μοναρχικούς, τους δεξιούς και τους κομμουνιστές, τους ΕΡΕτζηδες και τους κεντρώους, τους πασόκους και τους νεοδημοκράτες, κ.ο.κ.
Ακόμη πιο πρόσφατα είχαμε και νέες κόντρες ανάμεσα στους νοικοκύρηδες και τους αγαναΧτιστές, τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς, και τέλος τους νομοταγείς και τους μπαχαλάκηδες. Με τους δεύτερους να δρουν ασχέτως κυβέρνησης, να καίνε ό,τι μπορούν με την πρώτη ευκαιρία, και να διαδηλώνουν μέρα παρά μέρα, βρέξει χιονίσει, χειμώνα καλοκαίρι.
Τελευταία, οι μπαχαλάκηδες, που μοναδική τους φιλοσοφία είναι το «κάψτε τα όλα» έχουν βρει και σύμμαχο στον πολιτικό χώρο, και μάλιστα όχι σε καμιά περίεργη εξωκοινοβουλευτική φράξια, αλλά σε σημαίνον μέλος του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», που διετέλεσε και κυβέρνηση του κράτους έχοντας επικρατήσει πανηγυρικά σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις.
Άσχετα αν σήμερα (ξαφνικά) όλοι τους λοιδορούν. Κάποτε (σαν χθες το θυμάμαι) όποιος μιλούσε εναντίον τους ήταν «φασίστας», «γερμανοτσολιάς», και στην καλύτερη ένας ακόμη υποταγμένος κυρ Παντελής.
Αναφέρομαι βεβαίως στον Σύριζα, που ξέχασε τις μνημειώδεις κωλοτούμπες του, τα επαχθή μνημόνια που υπέγραψε, και που σήμερα θυμήθηκε πως είναι «ριζοσπαστικό αριστερό» κόμμα, και το πάει λάου λάου να χαρακτηριστεί ακόμη και ως ο πολιτικός βραχίονας (αλά Σιν Φέιν) της 17Ν.
Μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, που και αυτή μπορεί σήμερα να θεωρείται μια θλιβερή και φαιδρή εγκληματική παρένθεση της νεότερης ιστορίας μας, αλλά οι μεγαλύτεροι εξ ημών σίγουρα θα θυμούνται τα πολυσέλιδα ρεπορτάζ και τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα εφημερίδων για τη «δίκαιη κριτική των όπλων», την «υψηλή οικονομική κριτική», και τα «άκου με ένοπλε σύντροφε» κλπ.
Ήταν οι εποχές που ένα σχετικά «μεγάλο» μέρος της κοινωνίας ταυτιζόταν (έστω σιωπηρά) με τον «δίκαιο αγώνα» των αγωνιστών-τρομοκρατών, που «σκότωναν μόνο λαμόγια», ενώ ένα αντίστοιχα μεγάλο μέρος των τότε ΜΜΕ σιγοντάριζε την «επαναστατική» τους δράση αναμασώντας τα διάφορα «εθνικιστικά» και συνάμα «τροτσκιστικά» αναχρονιστικά φληναφήματά τους…
Με αναλύσεις επί αναλύσεων των προκηρύξεών τους, που γράφονταν από άτομα «τουλάχιστον με διδακτορικό». Και ας μη ξεχνάμε (εύκολο είναι εκ των υστέρων) ότι η 17Ν ήταν ίσως η μακροβιότερη τρομοκρατική οργάνωση στον πλανήτη, με όχι μόνο την ελληνική αστυνομία και την ΕΥΠ, αλλά ακόμη και τη CIA στο κατόπι της.
Γιατί λοιπόν θυμήθηκα τη 17Ν; Η οποία παροπλίστηκε οριστικά πριν από 20 περίπου χρόνια, και μπήκε και αυτή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας; Διότι, όπως όλα δείχνουν, το νέο μπαμ, το νέο φυτίλι που απειλεί να βάλει ξανά μανά μπουρλότο στη χειμαζόμενη Ελλάδα είναι ο … Κουφοντίνας.
Ο «αρχηγός» της δεύτερης γενιάς μελών της 17Ν, αφού η πρώτη (αν το πάρουμε ηλικιακά) ζει και βασιλεύει εκτός φυλακής (πλην του Γιωτόπουλου).
Ο αμετανόητος λοιπόν φυλακισμένος (με μπόλικες άδειες παρακαλώ) «φαρμακοχέρης», που ακόμη δεν έχει πει που βρίσκεται το περίφημο 45αρι, αλλά και η γραφομηχανή των προκηρύξεων της οργάνωσης, κρατάει σήμερα την κυβέρνηση από τα «μπαλάκια» της. Κανονικό όμηρο.
Ναι… την ώρα που η χώρα παραπατάει χτυπημένη από τον κορωνοϊό, μη έχοντας καλά καλά απεμπλακεί ή συνέλθει από την τεράστια οικονομική κρίση της προηγούμενης δεκαετίας… Την ώρα που καταστήματα, εστιατόρια, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, κ.ο.κ. παραμένουν κλειστά, με τις ΜΕΘ να στενάζουν… Την ώρα που το βαρύ μας πυροβολικό, ο τουρισμός, είναι σχεδόν ανύπαρκτος, με την αεροπορική κίνηση να είναι μειωμένη κατά 75% και πάνω…
Την ώρα που τίποτα δεν δείχνει πως θα βγούμε σύντομα από τη στενωπό στην οποία βρεθήκαμε… Την ώρα που τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται και φίλα προσκείμενοι στο Μαξίμου «σκοτεινοί» κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες κάνουν πάρτυ, με τη στήριξη των αντικειμενικών μας συμβατικών ΜΜΕ… Την ώρα που ένας νέος είναι τυχερός αν βρει παρτ τάιμ εργασία ως ντελιβεράς (με δικό του μηχανάκι)… Την ώρα που οι Τούρκοι αλωνίζουν…
Την ώρα που οι «πρόσφυγες πολέμου» ζουν και βασιλεύουν ενώ οι ντόπιοι δεν μπορούν ούτε στον διπλανό δήμο να πάνε χωρίς τον φόβο του Νικ Χαρντ και των «προστιμάτων»… Την ώρα λοιπόν που συμβαίνουν όλα αυτά, και η μόνιμη επωδός της κυβέρνησης των αρίστων που μας έλαχε είναι πως «οι επόμενες δυο εβδομάδες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες»… και πως αν προσέχετε «ίσως ανοίξουμε τα νυχάδικα»…
Αυτή την ώρα λοιπόν, η χώρα κινδυνεύει με νέο διχασμό.
Έναν διχασμό που έχει ως εργαλείο του τον Κουφοντίνα, με χιλιάδες τρελαμένους οπαδούς του να διαδηλώνουν καθημερινά υπέρ του δικαιώματός του να επιλέξει φυλακή, ενώ την ίδια ώρα κάποιοι πιο αγριεμένοι «φίλοι» του προχωρούν σε δεκάδες καθημερινά επιθέσεις με μολότοφ κλπ. εναντίον κυρίως αστυνομικών στόχων.
Με το κράτος όχι μόνο να μοιάζει ανήμπορο να αντιδράσει, έχοντας στυλώσει τα πόδια του προκειμένου να κρύψει την αδυναμία του να πάρει πρωτοβουλίες, αλλά κι απ’ ότι αντιλαμβάνομαι παρακολουθώντας την επικαιρότητα, με τους αστυνομικούς να είναι έμπλεοι φόβου μη τυχόν και σε κάποια από τις πολλές αυτές επιθέσεις θρηνήσουν ξανά θύματα.
Έχουμε λοιπόν από τη μία κάποιους πολέμιούς του να παρακαλάνε να «τελειώνει» ο Κουφοντίνας, μπας και μπει ένα τέλος σε αυτή την ιστορία, ενώ από την άλλη έχουμε ουκ ολίγους οπαδούς του να εύχονται το ίδιο, έτσι ώστε να βρουν την ευκαιρία να κάψουν την Αθήνα…
Και κοντά στους δεύτερους σίγουρα βρίσκεται και ο Σύριζα με τις ήξεις αφήξεις δηλώσεις στελεχών του, που δήθεν κόπτονται για τα δικαιώματα του συγκεκριμένου κρατούμενου, και που σε ένα γενικό μπαμ που πιθανόν θα προκύψει αν πεθάνει ο τρομοκράτης, κάποιοι θα βρουν την ευκαιρία να καρπωθούν ψηφαλάκια, ποντάροντας στο γενικευμένο μπάχαλο.
Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Έτσι δεν είναι;
Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή για τις συνιστώσες που απαρτίζουν το μόρφωμα του ευρυμαθούς Αλέξη. Και από την άλλη έχεις τη «σοβαρή» κυβέρνηση, που όμως πιάστηκε εξαπίνης, με την περιπέτεια του Κουφοντίνα που προέκυψε, και που έτσι στα ξαφνικά της χαλάει τη σούπα. Ποια σούπα; Αυτό που λέμε εδώ μέσα μήνες τώρα.
Τη μοναδική δηλαδή ευκαιρία που της δόθηκε (βλ. πανδημία) για να περνάει νύχτα και με τηλεδιάσκεψη ό,τι νομοθέτημα θέλει, πάντα υπέρ συγκεκριμένων φίλων επιχειρηματιών, χωρίς να την ελέγχει κανείς, αφού και τα ΜΜΕ τα έχει στο τσεπάκι, και η αντιπολίτευση βρίσκεται στο καναβάτσο απαξιωμένη.
Ακόμη και το ΚΙΝΑΛ, που θα μπορούσε δραττόμενο των δραματικών συγκυριών να ανασυνταχθεί και να θεριέψει, ακόμη κι αυτό δείχνει ανήμπορο, ειδικά όταν οι δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν Νο2 σε δημοτικότητα ΚΙΝΑΛίτη τον … Χάρη (δια τούτο λέγω) Καστανίδη!!! Τι να λέμε;
Και στη μέση ο πάντα μουδιασμένος απλός λαός, που σαν άλλος βάτραχος βλέπει τα γελάδια να περνάνε… και το μόνο που ελπίζει είναι να μην τον πατήσουν. Και όπως όλα δείχνουν, ή θα κάνει πίσω η κυβέρνηση, ενδίδοντας στον Κουφοντίνα, και άρα ανοίγοντας την πόρτα και σε άλλους φυλακισμένους «αγωνιστές» (βλ. Κασιδιάρη) να την εκβιάσουν, ή θα συνεχίσει τη στάση της μέχρι να εκπνεύσει ο «φαρμακοχέρης».
Και τότε θα γίνει της εκδιδομένης γυναικός το κιγκλίδωμα, με τον Δεκέμβρη του 2008 να μοιάζει μυθική και ουτοπική… Σάγκρι Λα.
Και δεν έχουμε και τη στιβαρή παρουσία του Προκόπη στο υπουργείο για να βάλει μια τάξη στους φλεγόμενους δρόμους… Ό,τι όμως και να συμβεί, χαμένοι θα είναι οι ίδιοι όπως πάντα. Οι απλοί πολίτες δηλαδή, οι μισοί εκ των οποίων δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ο «φαρμακοχέρης» μοίραζε σφαίρες δεξιά κι αριστερά, ενώ πολλοί πάλι δεν είχαν γεννηθεί ούτε όταν παραδόθηκε μόνος του (μη το ξεχνάμε) στη ΓΑΔΑ.
Αυτοί είναι όμως εκείνοι που θα υποστούν τις συνέπειες του νέου διχασμού, όποιες κι αν είναι αυτές. Για τους πολιτικάντηδες (ένθεν κακείθεν) πέρα βρέχει. Έτσι κι αλλιώς επαγγελματίες είναι, και ο βουλευτικός μισθός θα συνεχίσει να πέφτει (οι μετακλητοί χειροκροτητές πρέπει να ανησυχούν) ό,τι και να γίνει.
Έτσι κι αλλιώς η γερή πρώτη μπάζα έγινε, και να πέσουμε δεν τρέχει τίποτα, λένε μέσα τους οι κυβερνώντες, αφού το φιλοσοφούν… «σε 3-4 χρονάκια πάλι εδώ θα ‘μαστε». Και να καεί ο τόπος στο ενδιάμεσο, και να επανέλθει ο γλωσσομαθής Αλέξης (λέμε τώρα) δεν χάθηκε ο κόσμος… άλλη μια ευκαιρία να τους σιχαθεί ο λαός, και να τον «ξανασώσουμε».
Όσο για τους Συριζαίους… μια ακόμη ευκαιρία για ανασυγκρότηση των «επαναστατικών» τους δυνάμεων, για συσπείρωση των «συνιστωσών», και ποιος ξέρει, ίσως και για μια θριαμβευτική επιστροφή στη … μάσα, και γαία πυρί μιχθήτω. Έτσι δεν είναι;
Οι διχασμοί πάντα τους ίδιους δεν συνέφεραν; Ακόμη και αυτοί που επαναλαμβάνονται ως φάρσα; Ή μήπως είμαι ποταπός;
