Απαγορεύτηκαν οι παρελάσεις. Απαγορεύτηκε ο εορτασμός της Ανάστασης. Απαγορεύτηκαν τα Θεοφάνεια, εσχάτως, απαγορεύτηκε και η λιτανεία του Δεκαπενταύγουστου.
Αποδεικνύεται εντέλει ότι η πανδημία ήταν απλώς ένα πρόσχημα. Διότι συμπτωματικά απαγορεύτηκε καθετί ελληνικό και ορθόδοξο, γεγονός ανεπίτρεπτο ειδικά όταν αυτό γίνεται στην επέτειο των 200 ετών για την εθνεγερσία. Εκεί όπου το έθνος έπρεπε να δείξει ότι δεν γονατίζει ούτε σε πανδημίες, ούτε σε οποιαδήποτε άλλη έκτακτη ανάγκη, όσον αφορά την απόδοση τιμής σε αυτούς που επίσης δεν γονάτισαν. Σε πολύ δυσκολότερες μάλιστα στιγμές.
Όταν όμως βλέπεις συγκέντρωση πακιστανών εθνικιστών στο κέντρο της Αθήνας με συνθήματα μίσους…
όταν βλέπεις το έθιμο των σιιτών να διεξάγεται κανονικά και τέλος, να επιτρέπεται η περιφορά ενός ξόανου, τότε αναρωτιέσαι εάν πραγματικά έχουμε απελευθερωθεί. Η εάν αιφνιδίως γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την εθνεγερσία μας λες και επανήλθε η οθωμανική σκλαβιά.
Εάν αξιωθούμε να γιορτάσουμε και τα τρακόσια χρόνια από την εθνεγερσία, λογικά η φετεινή Επέτειος και οι συντελεστές της, θα γραφτούν με τα πιο μαύρα γράμματα στην ιστορία του ελληνισμού. Και θα την θυμόμαστε με ντροπή.
