Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Το ελληνικό κατεστημένο πιστεύει ή αυτό τουλάχιστον προσπαθεί να περάσει στο λαό, ότι η στρατιωτική χρησιμοποίηση της Αλεξανδρούπολης από τους Αμερικανούς, μετά και την τελευταία συμφωνία που υπέγραψαν Δένδιας και Μπλίνκεν, μας εξασφαλίζει έναντι της Τουρκίας.
Αυτό όμως δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, αληθές και φυσικά δεν είναι αυτός ο στόχος των Αμερικανών με την παρουσία τους στην Αλεξανδρούπολη.
Η χρησιμότητα της Αλεξανδρούπολης για τους Αμερικανούς.
Η Αλεξανδρούπολη είναι το σταυροδρόμι δύο δρόμων που ενδιαφέρουν πάρα πολύ τις ΗΠΑ. Ο ένας είναι η κάθοδος των Ρώσων προς το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και την Αφρική και ο δεύτερος είναι ο «δρόμος του μεταξιού». Ο δεύτερος, πέρα από το ότι η ευρύτερη περιοχή είναι ενεργειακό πέρασμα για την Ευρώπη και στρατηγικός κόμβος ελέγχου όλων των Βαλκανίων, είναι ο δρόμος από τον οποίο θα επιδιώξει η Κίνα να περάσει τα εμπορεύματά της δια ξηράς στην Ευρώπη. Και αυτόν τον δρόμο θέλουν να τονελέγχουν οι ΗΠΑ, όπως αντίστοιχα επιδιώκουν να ελέγχουν και τις θαλάσσιες μεταφορές και θαλάσσιες κινήσεις της Κίνας με την AUKUS που δημιούργησαν.
Αυτό που όλη η ανθρωπότητα βλέπει, μετά και τα γεγονότα στο Αφγανιστάν, είναι μια Αμερική που αρχίζει να παρακμάζει. Παρακμάζει, λόγω του εφησυχασμού, της πλαδαρότητας και κυρίως της παγκοσμιοποίησης που προήλθε από τα σπλάχνα της, η οποία όμως άρχισε να διαλύει και την ίδια, κάτι το οποίο διείδε ο Τράμπ διακηρύσσοντας το «America First». Από την άλλη βλέπει μια Κίνα που ανέρχεται και απειλεί την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Μετά τις ατελέσφορες φορολογικές και εμπορικές πρακτικές του Τράμπ εναντίον της Κίνας, η νέα (αν και γκλομπαλιστική) ηγεσία των ΗΠΑ, υιοθέτησε άμεσα δραστικά γεωστρατηγικού χαρακτήρα μέτρα πλήρους ελέγχου της Κίνας.
Έτσι αφενός μεν συνήψε τη συμφωνία AUKUS, με Αυστραλία και Μ. Βρετανία, για πλήρη έλεγχο των θαλασσών γύρω από την Κίνα, αφετέρου δε κατέλαβε θέση στο ανωτέρω σταυροδρόμι στην Αλεξανδρούπολη. Η έλευση λοιπόν των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη (και όχι μόνο), δεν εξυπηρετεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, ούτε καν την ασφάλειά μας. Πουθενά στη συμφωνία που υπογράφηκε, οι ΗΠΑ δεν εγγυώνται ούτε τα ελληνικά σύνορα (χερσαία και θαλάσσια) ούτε την ελληνική ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα. Επιπλέον οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν ούτε το «χάρτη της Σεβίλλης» για την ελληνική ΑΟΖ αλλά ούτε και η ελληνική κυβέρνηση αξίωσε να περιληφθεί στη συμφωνία τέτοια αναγνώριση που θα μας κατοχύρωνε. Αντιθέτως, ο γνωστός «χάρτης Μπάιντεν» υπέρ της Τουρκίας στην Αν. Μεσόγειο και ΝΑ Αιγαίο, σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου, είναι σε πλήρη ισχύ και δεν έχει ανακληθεί.
Η Τουρκία με Ερντογάν και χωρίς Ερντογάν
Η εγχώρια πολιτική, μιντιακή αλλά και πνευματική ελίτ, βρίσκεται σε σύγχυση σχετικά με το εάν μας συμφέρει η παρουσία του Ερντογάν και τι είδους Τουρκία θα προκύψει μετά τον Ερντογάν. Η κρατούσα άποψη είναι πρώτον ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική και τα οράματα του νεοθωμανισμού διατρέχουν ολόκληρη την τουρκική πολιτικοκοινωνική ηγεσία και δεν πρόκειται να αλλάξουν και δεύτερον ότι μετά τον απρόβλεπτο Ερντογάν μάλλονθα υπάρξει κάποιος δυτικόστροφος κεμαλικός πολιτικός ηγέτης, με τον οποίο η Δύση θα τα βρει πιο εύκολα και εμείς θα βρεθούμε σε δυσχερή θέση.
Σε ότι αφορά στο πρώτο, ναι έτσι έχουν τα πράγματα. Η πάγια εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, η τουρκική επεκτατικότητα και ο νεοθωμανισμός, με λίγα λόγια ο επιθετικός εθνικισμός, είναι πλέον δομικό στοιχείο του DNA της τουρκικής ελίτ, με τον οποίο έχει φροντίσει να διαποτίσει ολόκληρο το τουρκικό κοινωνικό σώμα και πρέπει να είμαστε ετοιμοπόλεμοι γι’ αυτό.
Σε ότι αφορά στο δεύτερο, δεν είναι ακριβώς έτσι. Ναι είναι βέβαιο πως ένας πιο κοσμικός δυτικόστροφος κεμαλικός ηγέτης, θα τα βρει πολύ πιο εύκολα με τις ΗΠΑ και γενικότερα με τη Δύση. Όμως θα χάσει τον ισλαμικό κόσμο. Αυτή τη στιγμή ο Ερντογάν εμφανίζεται ως ο ισλαμιστής ηγέτης – πατερούλης που φροντίζει για το καλό ολόκληρου του ισλαμικού κόσμου. Έτσι καταφέρνει να έχει καλές σχέσεις με Ιράν, με Πακιστάν, με Κατάρ, με ΗΑΕ, με Ταλιμπάν, ακόμα και με ISIS και πάει λέγοντας, σε Ασία, Ευρώπη και Αφρική. Το φαινόμενο αυτό το βιώνουμε κι εμείς με τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης τους οποίους καταφέρνει να επηρεάζει. Πολύ δύσκολο θα είναι να επιτύχει το ίδιο ένας καθαρά δυτικόστροφος κεμαλικός ηγέτης.
Αυτό που κάνει ο Ερντογάν το θέλει και η Δύση και ιδιαίτερα οι δυνάμεις της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Θέλουν κάποιον «Ερντογάν» που να μπορεί να ελέγχει τον ισλαμικό κόσμο. Όσοι λοιπόν βλέπουν τα πράγματα μονόπλευρα, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ο Ερντογάν εξυπηρετεί τα δυτικά στρατηγικά συμφέροντα, γι’ αυτό και του αφήνουν μεγάλο βαθμό ελευθερίας, πράγμα το οποίο φυσικά το γνωρίζει και το εκμεταλλεύεται άριστα ο ίδιος.
Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από τον Ερντογάν και η σιωπή της Δύσης.
Στο ανωτέρω πνεύμα των ελευθεριών που παρέχει η Δύση στον Ερντογάν εντάσσονται τόσο η ανοχή στην αγορά των S-400 από τη Ρωσία (αν και χώρα του ΝΑΤΟ η Τουρκία) όσο και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού. Ενώ λοιπόν η Τουρκία είναι εκείνη που εργαλειοποιεί τους ισλαμιστές μετανάστες και τους σπρώχνει στην Ευρώπη, αντιθέτως ολόκληρη η Δύση σιωπά και ταυτόχρονα τροφοδοτεί με δισεκατομμύρια τον Ερντογάν.
Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού εξυπηρετεί επίσης και κυρίως τους στόχους της παγκοσμιοποίησης για ισλαμοεποικισμό των δυτικών χωρών, αλλοίωση των εθνικών κοινωνιών και διάλυση των εθνικών κρατών. Βλέπουμε για παράδειγμα διάφορες διεθνείς οργανώσεις, διάφορες ΜΚΟ, προσωπικότητες κ.λ.π. να κατηγορούν την Ελλάδα για διενέργεια push back ή για τα δικαιώματα των λάθρα μεταναστών εδώ, βλέπουμε να κατηγορούν τη Λευκορωσία, αλλά κανείς απολύτως δεν κατηγορεί την Τουρκία που τα προκαλεί όλα αυτά. Αντίθετα την χρηματοδοτούν. Όποιος λοιπόν απορεί ή και εκνευρίζεται για το φαινόμενο αυτό, έχει τις απαντήσεις του πιο πάνω.
Ο «δρόμος του μεταξιού» και η Ελλάδα
Οι ΗΠΑ, στην προσπάθειά τους για την αντιμετώπιση της Κίνας, πιστεύω ότι θα επιδιώξουν (κάτι που ίσως επιχειρείται ήδη στο παρασκήνιο), να συμφωνήσουν με τη Ρωσία. Αν δεν συμβεί αυτό και υπάρξει περίπτωση σύγκρουσης με Κίνα και ιδιαίτερα τη Ρωσία, τότε η Ελλάδα, με τις τόσες αμερικανικές βάσεις που έχει στην επικράτειά της, θα μετατραπεί σε μια τεράστια«κιμαδομηχανή» ανθρώπων, με την Τουρκία φυσικά αμέτοχη και έτοιμη να επωφεληθεί.
Σε κάθε περίπτωση, για να λειτουργήσει ή για να μην λειτουργήσει ο εμπορικός «δρόμος του μεταξιού», αλλά και για να υπάρξει χερσαίο στρατιωτικό προγεφύρωμα για την αντιμετώπιση της Κίνας, τον πρώτο και τελευταίο λόγο τον έχει η τουρκική επικράτεια είτε με Ερντογάν είτε χωρίς Ερντογάν. Η ύπαρξη δε επιπλέον του Ερντογάν έχει, όπως είδαμε και το πλεονέκτημα για τη Δύση του ελέγχου του ισλαμικού κόσμου.
Μετά από τα παραπάνω θα αναρωτηθεί κάποιος, ποιον ακριβώς ρόλο παίζει η Ελλάδα για τους δυτικούς «συμμάχους». Προφανώς αυτόν του «χρήσιμου ηλίθιου» που πιστεύει αφελώς ότι θα φιλοτιμηθούν να έρθουν άλλοι να πολεμήσουν για πάρτη του και γι’ αυτό δεν προβάλει καμία απαίτηση τη στιγμή που τους παραχωρεί τα πάντα. Αυτό πρέπει να διορθωθεί.
