Απορεί, αγανακτεί, οργίζεται η ελληνική κοινωνία για την εν ψυχρώ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ενός 36χρονου παλικαριού που προσπάθησε να επιβιβαστεί σε πλοίο για να ταξιδέψει αλλά τον πέταξαν στη θάλασσα και τον παρακολουθούσαν ατάραχοι να πνίγεται μπροστά στα μάτια τους. Και μετά, σα να μη συνέβη τίποτα, γύρισαν την πλάτη και έδωσαν το «οκ» για να σαλπάρει το πλοίο και να ξεκινήσει το ταξίδι!
Απορεί, αγανακτεί και οργίζεται η ελληνική κοινωνία βλέποντας τον χοντροπετσισμό του πλοιάρχου που ατάραχος έβγαλε το πλοίο από το λιμάνι, με τον χοντροπετσισμό της ανακοίνωσης ότι… δεν ευθύνεται η εταιρεία για την καθυστέρηση, με όλα όσα δημιουργούν το παζλ του ασύλληπτου κανιβαλισμού και της δολοφονίας ενός νέου ανθρώπου.
Απορεί, αγανακτεί και οργίζεται η ελληνική κοινωνία μπροστά στην κτηνωδία, στην απαξίωση της ζωής, στον κυνισμό με τον οποίο «άνθρωπος» μπορεί να «φερθεί» σε άνθρωπο. Να τον πετάξει στη θάλασσα, να τον κοιτάζει να πνίγεται, να του γυρίσει την πλάτη, να συνεχίσει την… καθημερινότητα σα να μην έπραξε τίποτα, ενώ ήδη έχει αφαιρέσει μια ζωή.
Κάθε φορά που βλέπω το βίντεο σκέφτομαι «δεν μπορεί, είναι fake. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Δεν γίνεται να το κάνει αυτό ανθρώπινο ον».
Δεν μπορεί μετά ένας καπετάνιος να ξεκινάει το ταξίδι σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Δεν μπορεί αυτοί όλοι να είναι ναυτικοί, υπεύθυνοι για εκατοντάδες, για χιλιάδες ζωές καθημερινά. Δεν μπορεί ΑΥΤΟΙ να ζουν ανάμεσά μας.
Και κάπου εκεί προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Μήπως αυτοί δεν είναι η «μειοψηφία» που ζει ανάμεσά μας; Μήπως έτσι «εξελίσσεται» πλέον η περιβόητη ελληνική κοινωνία; Μήπως είναι πια μια κοινωνία τεράτων τα οποία εκδηλώνονται κάθε ένα με-σε διαφορετική «ευκαιρία»;
Ποια ελληνική κοινωνία απορεί, αγανακτεί και οργίζεται με τη δολοφονία του 36χρονου κρητικού βιοπαλαιστή; Αυτή που μέλη της, σωρηδόν κάθε μέρα μπαίνουν στο διαδίκτυο και «εύχονται» ψόφους και καρκίνους σε όποιον δεν γουστάρουν; Όλοι εκείνοι που καθυβρίζουν αισχρά μανάδες, πατεράδες, γυναίκες, παιδιά ανθρώπων που στην πλειοψηφία ΔΕΝ γνωρίζουν;
Ποια κοινωνία αγανακτεί; Αυτή που μέλη της σε εφηβική ηλικία βγαίνουν με την απειλή μαχαιριού για να εκφοβίσουν, ληστέψουν, προπηλακίσουν άλλα παιδάκια; Μήπως αυτή η κοινωνία που… εκλεκτά μέλη της σκοτώνουν στο ξύλο ανυπεράσπιστες γυναίκες;
Αυτή η κοινωνία που μέλος της σκοτώνει πυροβολώντας εν ψυχρώ έναν άνθρωπο επειδή απλά τον προσπέρασε με το αυτοκίνητο; Μήπως η κοινωνία των αυτόκλητων σερίφηδων που τραμπουκίζουν κάθε δυστυχή άλλου χρώματος ο οποίος πίστεψε πως η Ελλάδα είναι ένας τόπος φιλοξενίας και διωγμένος από την πατρίδα του προσπαθεί να ξαναχτίσει παλεύοντας ένα κάποιο μέλλον; Ή μήπως η κοινωνία των «προβεβλημένων τηλε-σταρ» που μέλος της ακούστηκε να λέει χωρίς αιδώ «ας του έριχναν κλωτσιές αλλά ας μη τον σκότωναν»;
Μια κοινωνία-μήτρα διαρκώς αναπτυσσόμενων σκατανθρώπων, θα συνεχίσει να παράγει καθημερινά ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ. Γιατί αυτά είναι πλέον τα ένστικτά της.
Εάν δε γουστάρετε την αλήθεια, εάν θέλετε να κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας, εάν νομίζετε ότι πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά», σας ενημερώνω πως δεν έχετε παρά απλά να ΔΕΙΤΕ την τραγική αλήθεια. Η ελληνική κοινωνία –σε αυτή ζω και γι αυτήν έχω γνώση της καθημερινότητας, όχι σε άλλες που πιθανώς θα πείτε «παντού ίδια είναι»- αποτελεί πλέον μια περιφερόμενη ΦΡΙΚΗ. Στην οποία το «αδιανόητο» έγινε η γάγγραινα της καθημερινότητας.
Όλοι εσείς που είσαστε δικαίως αγανακτισμένοι με τη δολοφονία στον Πειραιά σταθείτε μπροστά στον καθρέφτη σας και αναρωτηθείτε πόσες φορές… ευχηθήκατε «ψόφους» και «καρκίνους» ή βρίσατε χυδαία οικογένειες ανθρώπων μόνο και μόνο επειδή διαφωνείτε μαζί τους ποδοσφαιρικά ή πολιτικά; Και που πολύ εύκολα και με περίσσια χαρά θα τους «κοπανούσατε» αν σας δινόταν ευκαιρία.
Αναρωτηθείτε τις δικές σας, τις δικές μας, τις ευθύνες όλων για τις γενιές που μεγαλώνουν κάτω από ένα καθεστώς τραμπούκικης ασυδοσίας.
Αναρωτηθείτε γιατί η κτηνωδία δεν είναι πια «μεμονωμένο περιστατικό» αλλά βασικός «σύντροφος συμπεριφορών». Και μετά μπορείτε να απορήσετε, να αγανακτήσετε, να οργιστείτε όσο θέλετε. Μέχρι να έρθει ο επόμενος φονιάς που θα ξεπεράσει σε κυνισμό εκείνους του Πειραιά. Γιατί, δυστυχώς, η σύγχρονη ελληνική κοινωνία έγινε μήτρα παραγωγής υπανθρώπων.
ΥΓ: Και τώρα, ρίξτε κι ένα «ψόφο» στα σχόλια. Με τη γνωστή… κουλτούρα του «αγανακτισμένου λαού του διαδικτύου».
