Αυτές τις άγιες ημέρες, οπότε τις καρδιές μας ζεσταίνει η γέννηση του Θεανθρώπου, οι γυναίκες εθελόντριες προσφέρουν σημαντικό έργο σε όσους ανθρώπους έχουν άμεση ανάγκη.
Η εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια» συνομίλησε με μερικές από αυτές και κατέγραψε τις εντυπώσεις τους για την περίοδο των Χριστουγέννων. «Το 2010, όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, είχα ακούσει από ανθρώπους της Εκκλησίας πως ζητούσαν εθελόντριες οι οποίες θα συνεισέφεραν στην προετοιμασία μερίδων φαγητών για τους απόρους» τονίζει η Ελένη Γκαμούρα, εθελόντρια στα συσσίτια του Ιδρύματος «Αγίου Ανδρέα» στη Νέα Σμύρνη, και συμπληρώνει: «Αρχισα λοιπόν ως μέλος της ομάδας, στην οποία είναι επικεφαλής ο π. Αθανάσιος Διονυσόπουλος, στο Ιδρυμα “Αγίου Ανδρέα”, αναλαμβάνοντας την προετοιμασία του καθημερινού φαγητού, την αγορά προϊόντων κ.ά. Τις ημέρες των Χριστουγέννων ένιωθα πάντα ένα βάρος στην ψυχή μου. Εμείς έχουμε όλα τα καλά του Θεού στο σπίτι μας, όπως και τους δικούς μας ανθρώπους. Κάποιοι άλλοι, όμως, συνάνθρωποί μας αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και έρχονται σε εμάς για ένα πιάτο φαγητό, ώστε έτσι να περάσουν τις άγιες ημέρες των εορτών. Ολους αυτούς τους μοναχικούς ανθρώπους δεν έπαψα στιγμή να τους σκέφτομαι. Η αίσθησή μου είναι πως δεν συνειδητοποιούν τι ακριβώς γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, επειδή οι συνθήκες της ζωής τους είναι πολύ δύσκολες. Πιο πολύ τους απασχολεί να έχουν κάτι να φάνε και να έχουν τα φάρμακά τους. Εχουν στις ψυχές τους λύπη και πολύ πόνο, και απομονώνονται πιο πολύ στους εαυτούς τους εκείνες τις ημέρες. Οταν παίρνουν το ζεστό φαγητό από τις γυναίκες, οι οποίες μαγειρεύουν τόσο ωραία και τόσο φιλότιμα, νιώθουν μεγάλη χαρά, επειδή τους μιλάνε αυτές πολύ ανθρώπινα. Μας ευχαριστούν και μας χαρίζουν πολλές εγκάρδιες ευχές. Μεγάλη χαρά επίσης νιώθουν και όταν τους δίνουμε παραδοσιακά γλυκά των ημερών: κουραμπιέδες, μελομακάρονα κ.ά. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς νιώθουν. Τους φαίνεται κάτι τελείως ξεχωριστό! Οι δε ηλικιωμένοι είναι πιο εκδηλωτικοί στην έκφραση των συναισθημάτων από τις υπόλοιπες ηλικίες».
Κατσαρόλα από το σπίτι της
Δεν είναι λίγες οι αναμνήσεις που διατηρεί ακόμη και σήμερα πολύ έντονα η κυρία Γκαμούρα: «Μια μητέρα είχε έρθει να παραλάβει το φαγητό φέρνοντας μια κατσαρόλα από το σπίτι της, επειδή έτσι δεν θα ήταν δυνατόν να καταλάβουν τα παιδιά της ότι τρώνε απ’ το φαγητό του συσσιτίου! Αυτή την εικόνα, αν και έχει συμβεί πριν από πολλά χρόνια, δεν μπορώ ακόμη να την ξεχάσω. Υπήρχαν και κάποιες άλλες μητέρες που ήθελαν να παίρνουν το φαγητό σε διαφορετική από την προκαθορισμένη ώρα, έτσι ώστε να μην απουσιάζουν από τα σπίτια τους. Αλλά και για να μη γίνουν αντιληπτές από τους γείτονες. Θυμάμαι με συγκίνηση παλαιότερα Χριστούγεννα, όταν μερικοί από αυτούς που έρχονταν να πάρουν το φαγητό μάς πρόσφεραν από το υστέρημά τους μικρά δώρα. Χαίρομαι πάρα πολύ για το ότι έχουμε αναπτύξει μια καλή επαφή με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Είναι προέκταση της οικογένειάς μου αυτοί οι άνθρωποι».
Εδώ και 20 χρόνια η Γεωργία Σ. προσφέρει εθελοντικά στον τομέα παροχής συσσιτίων. Η ενασχόλησή της με αυτόν τον τομέα οφείλεται σε ένα περιστατικό, το οποίο η ίδια αφηγείται στην «Ο.Α»: «Οταν ήμουν παιδί, συνέβη την περίοδο των Χριστουγέννων ένα γεγονός που ήταν καθοριστικό στο να ασχοληθώ με το φιλανθρωπικό έργο. Ηταν παραμονή των Χριστουγέννων όταν στο κρεοπωλείο που διατηρούσε ο παππούς μου εισήλθε ένας καλοντυμένος και με ευγενική συμπεριφορά κύριος μαζί με το εγγονάκι του. Ρώτησε διστακτικά και χαμηλόφωνα τον παππού μου εάν είχαν απομείνει λαιμοί από γαλοπούλες. Οι λαιμοί ήταν το κομμάτι που οι περισσότεροι αφαιρούσαν από τις παραγγελίες τους επειδή δεν το ήθελαν. Τότε ο παππούς μου του απάντησε “δεν έχω λαιμούς, αλλά για εσένα σήμερα έχω κάτι άλλο” και αμέσως του έδωσε τη γαλοπούλα που είχε φυλάξει για την οικογένειά μας! Το περιστατικό αυτό στάθηκε η αφορμή για να λάβω ένα σπουδαίο μάθημα».
Αναφερόμενη στα συσσίτια των Χριστουγέννων, συνεχίζει η κυρία Γεωργία: «Πάντα με συγκινούσαν οι άνθρωποι που έρχονταν στα συσσίτια προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους συνανθρώπους τους. Στην περίπτωση αυτή διαπιστώνεις ότι ο αλτρουισμός είναι σαν ντόμινο: Ανοίγει κατ’ αυτόν τον τρόπο ο δρόμος της δωρεάς και της ευεργεσίας. Είναι πολλοί αυτοί που παραλαμβάνουν τις μερίδες του φαγητού από το συσσίτιο επειδή γνωρίζουν ότι υπάρχει κάποιος άστεγος που δεν έχει τη δυνατότητα να περπατήσει και αναλαμβάνουν αυτοί να του το προμηθεύσουν. Μεγάλη συγκίνηση έχω νιώσει επίσης και όταν προσφέρω φαγητό στις μητέρες, όπως και στους ηλικιωμένους. Συμπερασματικά θα έλεγα πως εγώ δεν νιώθω ότι κάνω κάτι καλό για αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί είναι που κάνουν καλό σε εμάς που εργαζόμαστε εθελοντικά στα συσσίτια, επειδή μας προσφέρουν τη δυνατότητα να είμαστε χρήσιμοι».
Η κυρία Γεωργία αναφέρεται και σε ένα συγκεκριμένο περιστατικό που σημειώθηκε παραμονές Χριστουγέννων: «Είχε περάσει περίπου μία ώρα από τη διανομή όλων των φαγητών και τον καθαρισμό του χώρου. Βγαίνοντας λοιπόν για να πάω στο σπίτι μου, η ματιά μου έπεσε σε τρία άτομα που είχαν παραλάβει το φαγητό και κάθονταν στα σκαλοπάτια της εκκλησίας. Δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους από πριν, αλλά με αφορμή τη διανομή φαγητού συστήθηκε ο ένας με τον άλλον και βρήκαν την ευκαιρία να μιλήσουν, να μοιραστούν, εκτός από το γεύμα, και τις σκέψεις τους. Βρήκαν την κατάλληλη αφορμή να δημιουργήσουν -έστω και για μία και μόνο ώρα- τη δική τους οικογένεια».
Φιλανθρωπικό έργο
Η Αναστασία Βιτοπούλου εδώ και πολλά χρόνια συνεισφέρει στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μέσα από την ανάληψη εθελοντικής δράσης στο Κέντρο Στήριξης Οικογένειας της Αρχιεπισκοπής, αφού, όπως και η ίδια τονίζει στην «Ο.Α», ήθελε από πολύ παλιά να βοηθά τους συνανθρώπους της και να τους δίνει χαρά, ειδικά τις άγιες ημέρες των Χριστουγέννων: «Ιδιαίτερη εντύπωση μου έχει κάνει πως οι άνθρωποι περιμένουν υπομονετικά για τη διανομή τροφίμων χωρίς να παραπονούνται. Μάλιστα, ήταν αρκετοί αυτοί που μου έλεγαν ότι ντρέπονται επειδή στέκονται στην ουρά και περιμένουν να λάβουν αυτή τη βοήθεια. Εβλεπα τις μεγάλης ηλικίας γυναίκες που πάσχιζαν να περπατήσουν σηκώνοντας τις βαριές σακούλες με τα τρόφιμα και στενοχωριόμουν. Είναι γυναίκες που δεν έχουν κανέναν για να τις βοηθήσει και αφήνουν τις σακούλες στο πεζοδρόμιο. Πήγαινα κοντά τους και τις βοηθούσα να μεταφέρουν σε μια κοντινή απόσταση τις σακούλες, ενώ συγχρόνως προσπαθούσα να τις ενθαρρύνω λέγοντάς τους: “Από τη στιγμή που περπατάτε και είστε γερές, μπορεί να κάνετε κάποια πράγματα. Ολα τα υπόλοιπα θα έρθουν σιγά σιγά”. Ηταν πολύ συγκινητικό το γεγονός πως αρκετές ηλικιωμένες κυρίες ήθελαν να μας αγκαλιάσουν και να μας φιλήσουν τα χέρια. Το λέω αυτό και ανατριχιάζω! Από τις πολλές φορές που πηγαίναμε στις στέγες γερόντων, οι άνθρωποι αυτοί είχαν συνηθίσει την παρουσία μας. Μας έβλεπαν σαν συγγενείς τους. Και εάν κάποιοι από εμάς δεν τις επισκεπτόμασταν, τότε ρωτούσαν με αγωνία να μάθουν πού ήμασταν. Ηθελαν πολύ να τους μιλάμε και να μας κρατάνε το χέρι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνα τα Χριστούγεννα με τις δύο ηλικιωμένες αδελφές που έκλαιγαν συνέχεια και δεν σταματούσαν να μας δίνουν ευχές! Καταλάβαιναν ότι δέχονταν πραγματική αγάπη και ήθελαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους. Αλλά και τα παιδιά έκλαιγαν από τη χαρά τους όταν δέχονταν από εμάς διάφορα γλυκά και μας ευχαριστούσαν με τα χαμόγελά τους».
«Ηθελα να φανώ χρήσιμη»
Η Αγγελική Κανακάρη, εθελόντρια κομμώτρια, προσφέρει από το 2015 τις υπηρεσίες της στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων της Αρχιεπισκοπής. Και όπως χαρακτηριστικά τονίζει στην «Ο.Α», ήταν η απώλεια του δύο ετών αγοριού της πριν από λίγα χρόνια η αφορμή για να στραφεί στο φιλανθρωπικό έργο: «Ηθελα να φανώ χρήσιμη προσφέροντας αγάπη σε όλους όσοι αντιμετωπίζουν ακόμη πιο σοβαρά προβλήματα από τα δικά μου. Με αυτόν τον τρόπο άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα και να απαλύνω τον δικό μου πόνο, δίνοντας αγάπη στους άλλους. Τις ημέρες των Χριστουγέννων, όταν επισκεπτόμουν αυτούς τους ανθρώπους, φορούσα πάντα το σκουφάκι του Αϊ-Βασίλη. Ακουγα τις αφηγήσεις τους για το πόσο μόνοι ένιωθαν στη ζωή αλλά και για τις ατυχίες που τους είχαν τύχει: Αλλος είχε υποστεί οικονομική καταστροφή, άλλοι είχαν μείνει άνεργοι ή είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους. Τους έδινα κουράγιο, τους αγκάλιαζα και έβλεπα ότι αρκετοί από αυτούς άρχιζαν σταδιακά να ανακτούν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να νιώθουν πως ο Θεός είναι μαζί τους και τους βοηθά. Τις ημέρες των εορτών τούς περιποιούμουν ακόμη περισσότερο, ενώ και οι ίδιοι έδειχναν με τον τρόπο τους πως ήθελαν να είναι τέλειοι εμφανισιακά. Να δείχνουν ακόμη πιο όμορφοι σε σχέση με τις υπόλοιπες ημέρες. Πολύ συγκινητικές ήταν και οι στιγμές κατά τις οποίες εμείς οι εθελοντές τραγουδούσαμε πρώτοι τα κάλαντα και μετά ακολουθούσαν οι υπόλοιποι».
