Θρήνο προκάλεσε η είδηση ότι η Μαρία Αθανασοπούλου, το νεογέννητο κοριτσάκι που διασώθηκε στον μεγάλο σεισμό της Καλαμάτας το 1986, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 38 ετών.
Η γυναίκα που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και βρισκόταν στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της έφυγε ξαφνικά, μετά από βαρύ επιληπτικό επεισόδιο, μέσα στο σπίτι της όπου βρισκόταν μαζί με το ενός έτους παιδί της.
Ήταν 13 Σεπτεμβρίου 1986, όταν 6 ρίχτερ ταρακούνησαν την Καλαμάτα, προκαλώντας τον θάνατο 20 ανθρώπων. Σε ένα από τα σπίτια που ισοπεδώθηκαν βρισκόταν τότε η μόλις 10 ημερών Μαρία Αθανασοπούλου. Οι διασώστες κατάφεραν να την εντοπίσουν ζωντανή μετά από 26 ώρες κάτω από τα συντρίμμια. Εκείνο που την έσωσε ήταν το σίδερο της κούνιας το οποίο ωστόσο την είχε τραυματίσει στον αυχένα.
Με αφορμή τον μεγάλο σεισμό στην Τουρκία, η Μαρία είχε μιλήσει πέρσι στην εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα»: «Ήμουν στην κούνια μου. Αυτό που με έσωσε ήταν το σίδερο από την κουνουπιέρα, το οποίο, όμως, μπήκε στον αυχένα μου. Με είχαν για νεκρή, οι γονείς μου το έμαθαν από τις ειδήσεις ότι είμαι ζωντανή».
Λίγους μήνες μετά, η Μαρία έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί και τώρα περίμενε το δεύτερο. Δεν πρόλαβε όμως, καθώς η μοίρα της επεφύλασσε τραγικό τέλος. Οι γιατροί δεν κατάφεραν να την επαναφέρουν και έτσι ο χαμός της βύθισε στο πένθος την οικογένειά της.
Συντετριμμένος ο πατέρας της, ο οποίος βρισκόταν βράχος δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια, μίλησε στην εκπομπή για τον χαμό της κόρης του, η οποία σώθηκε από τον σεισμό, ωστόσο αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας όλα τα χρόνια της ζωή της: «Έμεινε 26 ώρες στα συντρίμμια, είχε μια βαθιά ουλή στον αυχένα που της άφησε προβλήματα, δεν αναπτύχθηκε ποτέ σωστά» ανέφερε ο πατέρας της και πρόσθεσε: «Οι γιατροί δεν κατάλαβαν ποτέ τι είχε. Είχε συμπτώματα της σκλήρυνσης κατά πλάκας, όμως δεν έπασχε από τη νόσο. Έπαιρνε πολλά φάρμακα, είχε αφόρητους πόνους στο κεφάλι, αστάθεια και επιληψία».
«Ποτέ ξανά στη σκοτεινιά του σεισμού στον βαμμένο κόκκινο ουρανό και σε ελπίδες που δεν θα δουν ποτέ την άνοιξη» ήταν τα λόγια του πατέρα την ημέρα που η οικογένεια αποχαιρέτησε τη Μαρία, ζητώντας αντί στεφάνων, να υπάρχει μια ευχή.
