Η κουβέντα για το είδος της δολοφονίας γυναικών είναι άκαιρη, άσκοπη και αποπροσανατολιστική. Η κουβέντα για την κακοποίηση γυναικών είναι υποκριτική.
Για να εξηγήσω και να εξηγηθώ:
- Της Εύης Κούρτη
Συμφωνούμε όλοι πως δεν πρόκειται για φόνο, αλλά για δολοφονία. Βαριά σκοπούμενη ενέργεια ο ξυλοδαρμός. Κακούργημα.
Σε δεύτερο επίπεδο, είναι συζυγοκτονία. Κακοποίηση γυναίκας.
Με πρόθεση. Επαπειλούνταν η ΖΩΗ της.
Το τελευταίο είδος μόνο σπάνιο δεν είναι από καταβολής κόσμου. Σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, από πάντα μέχρι τούδε, οι βίαιες θανατώσεις γυναικών είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο γεγονός. Θλιβερή και αδιαμφισβήτητη αλήθεια.
Ωστόσο.
Καμία επισήμανση / υπερτόνιση / υπογράμμιση -στον γραπτό λόγο- πως πρόκειται για γυναικοκτονία ή κακοποίηση γυναίκας με τρόπο επιτακτικό έως εμμονικό δεν εξυπηρετεί τον στόχο. Τον υποσκάπτει, μάλιστα, σε ό,τι με αφορά.
Οι γυναίκες δεν είμαστε αδύναμες. Είμαστε θύματα; Ναι, συχνά.
Είμαστε ανήμπορες; Ενίοτε, ναι.
Μας υποτιμούν; Ναι.
Είμαστε αδύναμες; Όχι.
Μας βλέπουν αδύναμες; Ναι.
Και θα συνεχίσουν εφ’ όσον ανάγουμε, αναβιβάζουμε, προάγουμε τον σεξισμό σε… τοτέμ. Σε μονοσήμαντο -κατά την γνώμη μου- ετεροπροσδιοριζόμενο και αμετακίνητο όριο. Η πρώην πήγε να διαφυλάξει τα κεκτημένα. Η κόρη έσπευσε να εξασφαλιστεί.
Εάν συγκράτησα κάτι από το φεμινιστικό κίνημα, όπως σπάταλα και ρομαντικά ανέλυσε στο Δεύτερο φύλο η Σιμόν ντε Μποβουάρ, είναι η επαναδιαπραγμάτευση και η επανεκκίνηση σε διαρκώς κινούμενο και αυτοτροφοδοτούμενο πλαίσιο. Όπου «αυτο» στην λέξη οι γυναίκες.
Εμείς. Αυτοπροσδιορισμός και αυτοδιάθεση. Σύζυγος, νυν και πρώην και μέλλουσα, κόρη – γιος, whatever… Και πατέρας.
ΥΓ Ο κόσμος αλλάζει την ώρα που το αποφασίσεις,
Καρακάξες, τίγρεις, φιλοχρήματες, ανελέητες