(Οι κυκλοφορούσες ανακρίβειες σχετικώς με το ουκρανικό ζήτημα από τον κο Κωτουλα)
Υποψήφιος Δρ Γεωπολιτικής Γιώργος Σακκάς
Όταν ο πνευματώδης και πολύ οξυδερκής Τζωρτζ Όργουελ τη δεκαετία του 1950 έγραφε ότι: «σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική», πρόδηλα αναδείκνυε ως αναγκαιότητα την ύπαρξη της στοιχειώδους εντιμότητας και αξιοπρέπειας εκ μέρους του κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, ώστε αυτός να μπορεί να αναγνωρίζει καταρχάς την αλήθεια, να παραβλέπει τις άνωθεν και έξωθεν εμφυτευμένες ψεύτικες αντιλήψεις του κατεστημένου και να αποδίδει σε αυτήν- την μία και μοναδική αλήθεια- την προσήκουσα εκτίμηση και αφιέρωση, προκειμένου αυτή να λάμψει μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας, της παραπληροφόρησης και του καθολικού ψεύδους.
Μολαταύτα, θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει στον ανωτέρω συλλογισμό μας ότι δεν υφίσταται μία και μοναδική αλήθεια, αλλά απεναντίας πολλές και υποκειμενικές. «Ουδέν ανακριβέστερον», θα σπεύδαμε να του απαντήσουμε το δίχως άλλο. Η αλήθεια σύμφωνα με τις επιταγές των επιστημών της λογικής και της φιλοσοφίας είναι η ορθά δικαιολογημένη πεποίθηση, που έχουμε για τα πράγματα. Είναι ο δεσμός, που διατηρούμε εμείς και ο συλλογισμός μας με την ισχύουσα πραγματικότητα. Κοντολογίς, είναι τα τεκμήρια, τα στοιχεία και τα γεγονότα, που λειτουργούν αποδεικτικά και όχι τα πάσης φύσεως τεχνάσματα της γλώσσας, οι ασάφειες, οι αμφισημίες, οι υπεκφυγές, τα μισόλογα και- τα εύπεπτα μεν,διαθλαστικά δε- παραπειστικά επιχειρήματα, που παραπλανούν και που πιθανόν να είναι γέννημα ατομοκεντρικών εφαλτηρίων προς διαμόρφωση εντυπώσεων και συνειδήσεων…
Αφορμή για τον ανωτέρω οίστρο σκέψεων στάθηκε η άκρως ετεροβαρής ανάλυση επί του Ουκρανικού ζητήματος από τον ιστορικό και διδάκτορα Γεωπολιτικής κ. Κωτούλα Ιωάννη, η οποία έλαβε χώρα στα πλαίσια της συναφούςσυνέντευξής, που έδωσε ο εν λόγω αναλυτής στην διαδικτυακή εκπομπή του κ. Καλαρρύτη: «Εμείς οι Έλληνες». Κατά τη διάρκεια αυτής, το ακροατήριό, έγινε κοινωνός των πολλών λογικών αλμάτων, των πολυάριθμων υπεκφυγών και των ευάριθμων τεχνασμάτων της γλώσσας, τα οποία μπορεί κάποιος να μετέλθει, ώστε να «διανθίσει επαρκώς» μία μονομερή και τύποις ανάλυση των τεκταινομένων του διεθνούς γίγνεσθαι. Και συγκεκριμενοποιούμε.
Σε σχετική ερώτηση του προαναφερθέντος δημοσιογράφου (κ. Καλαρρύτη), η οποία και αφορούσε τις αιτιάσεις της ρωσικής προπαγάνδας έναντι του δυτικού στρατοπέδου και δη των ΗΠΑ (ένταξη των μετασοβιετικών δημοκρατιών στο ΝΑΤΟ, υποστρατηγικά όπλα πέριξ της Ρωσίας και αθέτηση των συμφωνιών του Μινσκ) ο κ. Κωτούλας αντί να απαντήσει ευθέως στον πυρήνα του ερωτήματος, ανέπτυξε μία επιχειρηματολογία, η οποία αποτελεί ένα συνδυασμό παραλογισμών, που κατά βάση εμπεριέχει ως χαρακτηριστικό της γνώρισμα την λήψη του ζητουμένου (petitioprincipii) και την αλλαγή του ελέγχου (αλλαγή θέματος).
Πιο συγκεκριμένα, αντί να αποσαφηνιστεί η πιθανότητα καταπάτησης των όρων των Συμφωνιών του Μινσκ εκ μέρους της ουκρανικής πλευράς, ο ομιλώναναλυτής όχι μόνο απέφυγε συστηματικά να απαντήσει ευθέως, αλλά επιπλέοναπομακρύνθηκε πρόδηλα από την άποψη, που καλέστηκε να αποδείξει και οδηγήθηκε κυκλικά σε ένα συμπέρασμα, που εν τέλει αποτελούσε και την αρχική συλλογιστική του αφετηρία!!! Με δυο λόγια. Ενώ η κατατιθέμενη ερώτηση ήταν η εξής: «αληθεύει η ρωσική προπαγάνδα ότι το Κίεβο δεν τήρησε τις Συνθήκες του Μίνσκ;», η πορεία της απάντησης του σε αναβαθμούς διατυπώθηκε ως εξής:
α) η παραπληροφόρηση και η ψευδής πληροφόρηση (ομωνυμία) ήταν χρόνια πρακτική της Μόσχας (αλλαγή θέματος- υπεκφυγή).
β) ο κύριος σκοπός δεν ήταν άλλος από το να αποδυναμωθεί η ενότητα του δυτικού στρατοπέδου και να νομιμοποιηθεί η ρωσική εισβολή (επιχείρημα της ισχύος, το οποίο προκειμένου να είναι αποτελεσματικό υποκρύπτει μία υφέρπουσα απειλή).
γ) το ενδεχόμενο που προτάσσει την προετοιμασία καθολικής επίθεσης κατά των ρωσόφωνων περιοχών ήταν προσχηματικό, στα πλαίσια της συστηματικής προπαγάνδας της Μόσχας (κυκλικός συλλογισμός- «το εν αρχή αιτείσθαι»).
Προφανώς για τον κ. Κωτούλα και για τους ιστάμενους στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», η ευθύνη της αθέτησης των Συμφωνιών του Μινσκ βαραίνει αποκλειστικά την ρωσική πλευρά, καθώς οι επαχθείς όροι τους και η ρωσική εισβολή ήταν η αιτία της μη τήρησής αυτών και όχι αναπόφευκτο και νομοτελειακό παρεπόμενό τους. Αλλά, όπως είπαμε και πιο πάνω εξ ονύχος τον λέοντα…
Σε αντίστιξη με τα ανωτέρω και για την πλήρη αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, αναφέρουμε ότι παρότι η τελική εισβολή και η κατάλυση της ανεξαρτησίας των δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ από μέρους της Μόσχας- ούσα αντανακλαστική κίνηση επί του πεδίου και άμεσο παρεπόμενο στις διαπραχθείσες βιαιότητες των (ναζιστικών) ταγμάτων εφόδου του Κιέβου- αναπόφευκτα οδήγησανστον οριστικό ενταφιασμό των εν λόγω συμφωνιών, εντούτοις το Κίεβο και όχι η Μόσχα ήταν εκείνο, που φέρει ακέραιη την ευθύνη για την αρχική υπονόμευση και τη συστηματική ναρκοθέτηση τους. Μάλιστα, αυτό έγινε αρχικά με τρόπο μονομερή και εντατικό, ώστε αμφότερες οι διεθνείς συμβάσεις να αποτελέσουν ένα κενό γράμμα. Προς επίρρωση των ανωτέρω, υπομνύουμε στον αναγνώστη ότι από το σύνολο των 14.000 περίπου νεκρών της τελευταίας οκταετίας της ρωσο-ουκρανικής σύρραξης, η πλειονότητα αυτής σημειώθηκε από την επαύριο της συνομολόγησης των συνθηκώνκαι εντεύθεν, γεγονός που λειτούργησε ως θρυαλλίς, αλλά και ως αίτιο διάρρηξηςμιας ούτως ή άλλως εύθραυστης ισορροπίας.
Για τον κ. Κωτούλα η πολυμερής αυτή διεθνής σύμβαση, που συνάρμοζε αμφότερα τα μέρη σε συνύπαρξη, «δέσμευε» υπέρ το δέον την ουκρανική πλευρά, την έκανε να ασφυκτιά, να ετεροκατευθύνεται, να μετατράπεται σε υποχείριο της Μόσχας και άρα γι’ αυτό νομιμοποιείτο να τη διαρρήξει!!! Ασφαλώς, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ο εν λόγω συλλογισμός είναι αναληθής και μη έγκυρος, καθότι θεωρεί ως δεδομένη μία αλυσιδωτή ακολουθία συνεπειών, που όμως κάθε άλλο παρά δεδομένη και αναπότρεπτη μπορούμε να πούμε ότι αυτή είναι. Η περίπτωση της πολυετούς ουδετερότητας της Αυστρίας και της Φιλανδίας, η αποστασιοποίησής τους από τους κόλπους του δυτικού συλλογικού συστήματος ασφαλείας (ΝΑΤΟ) και η έως άρτι εθνική και εδαφική τους ασφάλειά αποδεικνύουν του λόγου τω αληθές…
Με την κατοπινή σοφία των ιστορικών γεγονότων παρατηρούμε ότι τόσο η 1ηΣυμφωνία του Μινσκ (Σεπτέμβριος 2014), όσο και η 2η ομώνυμη συμφωνία (τέλη του 2015), προνοούσαν για τη νομή ευεργετημάτων και υποχρεώσεων σε αμφότερες τις πλευρές. Ειδικότερα δε, όριζαν την απελευθέρωση του συνόλου των ομήρων, οι οποίοι μόνο από τις συγκρούσεις στην πόλη Ντεμπάλτσεβε ανέρχονταν στους 6.000 Ουκρανούς (ναζί) (ωφελείτο κυρίως η ουκρανική πλευρά). Περαιτέρω, δέσμευαντόσο την Ουκρανία, όσο και την τοτινή νικήτρια επί του πεδίου (Ρωσία), να αποσύρουν τον βαρύ οπλισμό τους από τις διαμφισβητούμενες περιοχές και επιπλέον τους υποχρέωναν να συμφωνήσουν στην παύση των πυρών και την καταλλαγή. Τέλος, εκχωρούσαν το δικαίωμα της αρνησικυρίας (βέτο) σε θέσπιση νόμων στις αποσχισθείσες νοτιοανατολικές δημοκρατίες, με άμεσα ωφελημένη τη Ρωσία, η οποία έτσι θα μπορούσε μέσω των ρωσόφωνων περιοχών να προωθεί τα συμφέροντά της. Κατά συνέπεια, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό οι δύο πολυμερείς συνθήκες δημιουργούσαν ένα προστατευτικό πλαίσιο εγκαθίδρυσης και διατήρησης μιας εύθραυστης ειρήνης, που φυσικά απαιτούσε την καταβολή του ανάλογου τιμήματος και από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη…
Δοθέντος ότι η εκάστοτε συνθήκη συνιστά και την de jure απεικόνιση του υφιστάμενου ισοζυγίου ισχύος επί του πεδίου, οδηγούμαστε στην παραδοχή ότι οι συμβατικές ρυθμίσεις μπορεί να είναι ισότιμες ή και ετεροβαρείς κατά περίσταση. Αποτελεί όμως, μία εκ των υστέρων συνειδητοποίηση των άνισων όρων μίας συνθήκης, επαρκή λόγο για την αθέτηση των υπεσχημένων από μέρους τηςαδικημένης πλευράς; Επιβάλλει και δικαιολογεί διεθνοδικαιικά μία τέτοια κατάστασητην έναρξη εθνοτικών εκκαθαρίσεων με σκοπό την ανατροπή του υφιστάμενου statusquo, που υπαγορεύεται από αυτή την εκάστοτε μονομερή ή πολυμερή σύμβαση; Και δευτερευόντως, εγείρεται η εξής εύλογη απορία. Τι θα επέφερε μία καθολική θραύση και καταπάτηση των συνθηκών σε οικουμενικό επίπεδο στο όνομα αδιόρατων εθνικών συμφερόντων, απλώς και μόνο επειδή η εκάστοτε αδικημένη από την ιστορία πλευρά συνειδητοποίησε άκαιρα και ετεροχρονισμένα ότι αποδέχτηκε απερίσκεπτα τους πιεστικούς όρους μιας λεόντειας συμφωνίας; Η απλοϊκά διατυπωμένη απάντηση του Δρος Κωτούλα, σπεύδει «να αποκαταστήσει την διαταραχθείσα παγκόσμια έννομη τάξη»: οι Συμφωνίες του Μινσκ καλώς δεν τηρήθηκαν από το Κίεβο γιατί οριοθετούσαν μία «παγιωμένη κατάσταση» εις βάρος της Ουκρανίας (και κατ’ επέκταση των συμφερόντων της Δύσης…)
Σε αντιδιαστολή με τον Sir Karl Popper, που φρονούσε ότι η σαφήνεια- ούσα ένα είδος εντιμότητας- αποτελεί πνευματική αξία, διαπιστώνουμε ότι το λεξιλόγιο του διεθνολογούντος δόκτωρος, είναι λίαν ασαφές και επιλεκτικά υποτονικό (και άρα παραπλανητικό), καθότι περιλαμβάνει τις κάτωθι δεικτικές εκφράσεις, που αναφέρονται στις δύο συνθήκες: «παγιωμένη κατάσταση» (τρις), «παγιωμένο μέτωπο», «περιοριστικό πλαίσιο». Τι σημαίνουν και τι υπαινίσσονται όμως οι ανωτέρω όροι είναι πραγματικά ένα μυστήριο… Σημασιολογικά ο επιθετικός προσδιορισμός «παγιωμένος» παραπέμπει σε μία σταθεροποιημένη ή βαλτωμένη κατάσταση, που χρήζει της πρέπουσας «αναπροσαρμογής», ενώ αυτός καθ’ αυτός οόρος «κατάσταση» αντιστοιχεί στην σημασιολόγηση που άπτεται ενός δεδομένου τρόπου, που υφίσταται (προσωρινά) σε ένα δεδομένο χωροχρονικό πλαίσιο. Ωστόσο, στον αντίποδα αυτών, ο όρος «συνθήκη» συναρτάται άρρηκτα με μία συμφωνία αντίρροπων τάσεων, μία συσχέτιση και μία δέσμευση των επιμέρους συμβαλλομένων μερών, χωρίς ωστόσο να τονίζεται η παροδικότητα ή ο πρόσκαιρος χαρακτήρας αυτής. Άλλοις λόγοις, από μία «πρόσκαιρη κατάσταση» μπορείς να εξέλθεις ευκολότερα και πιο δικαιολογημένα, ενώ από μία δεσμευτική διακρατική συνθήκη, που εμπεριέχει το εξαναγκαστό στοιχείο της συμμόρφωσης στους όρους της, εξέρχεσαι πολύ πιο δύσκολα και επώδυνα. Η αλήθεια όμως και εδώ αποκαλύπτεται από τα ίδια τα γεγονότα και καταγγέλλει τις όποιες εκπεφρασμένες λεκτικές αστοχίεςτου ρητορεύοντος. Οι δηλώσεις των εξεχουσών πολιτικών φυσιογνωμιών Μέρκελ, Ολάντ και Στόλτενμπεργκ, που διακοίνωσαν urbi et orbi ότι οι Συμφωνίες του Μινσκ χρησιμοποιήθηκαν προσχηματικά από μέρους της Δύσης, προκειμένου να εξοικονομήσουν χρόνο για την πολεμική προετοιμασία της Ουκρανίας αποκαθιστά την λογική τάξη των πραγμάτων και εκθέτει την σκέψη του Έλληνα γεωπολιτικούεπιστήμονα ως λίαν ασυνεπή και ατεκμηρίωτη.
Πραγματικά, τέτοιου είδους κείμενα συνιστούν αφορμή να μείνουμε ενεοί μπροστά στην εμμονική προσήλωση ορισμένων κηνσόρων εκ της ημεδαπής στηνπεραιτέρω εμπλοκή της Ευρώπης στην ρωσο-ουκρανική σύρραξη, παρότι σημαίνουσες φυσιογνωμίες της κυβερνώσας ελληνικής ελίτ ομολογούν απερίφραστα ότι η συμμετοχή των κρατών της Γηραιάς Ηπείρου στον εν λόγω πόλεμο ήταν και είναι ένα οδυνηρότατο σφάλμα και ότι η βέλτιστη γεωστρατηγική επιλογή για την χώρα μας (η οποία και επιβάλλεται από την ανάγκη της στιγμής), επιτάσσει την απαρέγκλιτη συμμόρφωση με τους όρους των Συμφωνιών του Μίνσκ. Ενδεικτικάπαραδείγματα επαρκούς τεκμηρίωσης των ανωτέρω, συνιστούν τόσο η πρόσφατη ομιλία της κας Μπακογιάννη από το βήμα του Economist, που προέτρεπε σε στρατηγική αναδίπλωση των ευρωπαϊκών κρατών στο μέτωπο της Ουκρανίας, όσο και οι δηλώσεις του ΓΓ του ΝΑΤΟ Γιανς Στόλτενμπεργκ, που καλούσαν την Ουκρανία στην αποδοχή ενός επώδυνου συμβιβασμού.
Επιπρόσθετα, η υποτίμηση του Μνημονίου της Βουδαπέστης (1994) και τηςσυνομολόγησης της ρωσο-ουκρανικής συνθήκης Φιλίας του 1997 εκ μέρους της Μόσχας, αλλά και η προσπάθεια ετεροκαθορισμού της Ουκρανίας από την Ρωσία μέσω του νόμιμου προέδρου αυτής (Γιανουκόβιτς- 2014) και των προσπαθειών του για εμβάθυνση των διμερών ρωσο-ουκρανικών σχέσεών, προβάλλονται από τον κ. Κωτούλα ως οι επαρκείς και αναγκαίοι λόγοι για την έκρηξη του πολέμου. Τούτο δε, φρονούμε ότι είναι και το πλέον ανακριβέστατο στοιχείο της ανάλυσης του, κατά την εκτίμησή μας!!! Το γεγονός ότι αποσιωπάται τεχνιέντως ο κύριος λόγος της αντιπαράθεσης, μας υποψιάζει για μία άκρως μονοδιάστατη προσέγγιση των συμβαινόντων. Αρκεί να αναφέρουμε σχετική έρευνα του Al Jazeera, που αποδεικνύει ότι όχι ο ουκρανικός λαός, αλλά οι ουκρανικές, νεοναζιστικές πολιτοφυλακές με τη σύμπραξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, ανέτρεψαν πραξικοπηματικά το 2014 τη νόμιμα εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς, και επίσης ότι εντάχθηκαν έκτοτε οργανικά στην ουκρανική κυβέρνηση, αναλαμβάνοντας έτσι νευραλγικές, διοικητικές θέσεις, οι οποίες με τις ακρότητές τους επηρέασαν εν τέλει, δυσμενέστατα τις διμερείς σχέσεις και οδήγησαν στην μη- τήρηση των συμπεφωνημένων. Κατά συνέπεια, και εδώ τεκμαίρεται ότι η αποσιώπηση βασικών παραμέτρων της πραγματικότητας κατά τη διάρκεια της εν λόγω συνέντευξης, πιθανότατα σκοπεί στην χειραγώγηση του κοινωνικού συνόλου διαμέσου των κατάλληλων ιδεολογικών μαλάξεων, μάλλον παρά στην αντικειμενική πληροφόρηση μέσω μιας ψυχρής και ψύχραιμης κατόπτευσης της πραγματικότητας.
Τέλος, ίσως το πιο καινοφανές στοιχείο στις γεωπολιτικές τοποθετήσεις του προαναφερόμενου «δημόσιου αγορητή» κ. Κωτούλα- ο οποίος αν δεν διαλανθάνει η μνήμη μου, το βιογραφικό του διανθίζεται με την πολυετή μαθητεία του πλάι στον πολύπειρο πατριάρχη της Γεωπολιτικής, Ομότιμο Καθηγητή του ΕΚΠΑ, κ. Μάζη Ιωάννη, τον οποίο και εκθείαζε επισταμένως στα πονήματά του («Ιστορία της Ελληνικής Γεωπολιτικής» και «Εισαγωγή στην Συστημική Γεωπολιτική»)- είναι ηαυθαίρετη οριοθέτηση του γεωγραφικού χώρου. Η γεωγραφία λοιπόν κατά τον κ. Κωτούλα, όχι μόνο διαμορφώνει την πολιτική των κρατών (ο ορισμός του ντετερμινισμού), αλλά διαμορφώνεται και περιχαρακώνεται αφ’ εαυτού, ώστε να εξυπηρετεί τα νομιμοποιηθέντα συμφέροντα συγκεκριμένων διεθνών πόλων ισχύος…
Ειδικότερα, ο εν λόγω γεωπολιτικός αναλυτής σε ερώτηση του κ. Καλαρρύτη εάν η δυναμική απάντηση και εισβολή της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δικαιολογείται σε κάποιο βαθμό: α) ένεκα της αθέτησης της υπόσχεσης του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών κ. James Bayker προς τον τότε ΓΓ του κομμουνιστικού κόμματος Μόσχας, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ να μην προχωρήσει το ΝΑΤΟ ούτε ίντσα ανατολικότερα και β) εξαιτίας του δόγματος ασφαλείας των ηγεμονικών δρώντων, που προτάσσει τον γεωστρατηγικό έλεγχο του περίγυρού τους (δόγμα Μονρόε-1823 και σοβιετικό δόγμα ασφαλείας του «εγγύς εξωτερικού»), ο κ. Κωτούλας υποστήριξετα εξής πρωτοφανή: «δεν μπορούμε να αλλάζουμε την γεωγραφία της Ανατολικής Ευρώπης, γι’ αυτό είναι πλασματική η αντίληψη ότι το ΝΑΤΟ επεκτείνεται. Το ΝΑΤΟ φτάνει στα σύνορα της Ρωσίας, αυτή είναι η γεωγραφία (sic). Η γεωγραφία λέει ότι οι ΗΠΑ περιβάλλονται από δύο ωκεανούς, η γεωγραφία λέει ότι η Ρωσία έχει πλειάδα κρατών- εθνών στα σύνορά της (sic). Αυτό δεν αλλάζει. Άρα δεν μπορούμε να επικαλούμαστε τέτοιες αντιλήψεις ότι το ΝΑΤΟ επεκτείνεται για να κυκλώσει τη Ρωσία. Το ΝΑΤΟ επεκτείνεται για να υπάρχει ως αμυντική συμμαχία.»
Αλήθεια, η κατά «παρά τον λόγον» (παράλογη) φράση, που μόλις σταχυολόγησε τις προθέσεις του ΝΑΤΟ επί του πεδίου και δικαιολογεί την αέναη επέκτασή του, δεν καταπατά την αρχή της λογικής της αντίφασης; Πως είναι αλήθεια δυνατόν ένα ισχυρότατο σύστημα συλλογικής ασφαλείας να επεκτείνεται απρόσκοπτα, να εξακτινώνει την επιρροή του διηνεκώς στον χώρο και στον χρόνο και να μην εγείρει μείζονα δίλημματα εθνικής ασφαλείας στα γειτονικά του κράτη, και να μην πλήττει το θεμελιώδες δικαιώμα της αυτοτέλειας αυτών των όμορων ισχυρώνπόλων ισχύος; Γίνεται άραγε, μια οντότητα από την μία πλευρά να καταδεικνύεταιότι δεν απειλεί με την επιρροή της, ενώ παράλληλα, επάλληλα και εν τοις πράγμασι να δημιουργεί ανησυχία, φόβο και δυνητικό όλεθρο;
Εκτός αυτού, σύμφωνα με την ακαδημαϊκό και καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, Mary Elise Sarotte, καθώς επίσης και κατά τοσχετικό δημοσίευμα στο περιώνυμο διαδικτυακό περιοδικό “Foreign Affairs theHellenic Edition”, οι ΗΠΑ όντως παρείχαν ρητές διαβεβαιώσεις στη σοβιετική ηγεσία για την μη επέκταση της δικαιοδοσίας του ΝΑΤΟ σε ανατολικο- ευρωπαϊκά κράτη. Ειδικότερα δε, οι χειρόγραφες σημειώσεις του τότε Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Τζέιμς Μπέικερ και άλλα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μαρτυρούν ότι η υπόσχεση των δυτικών ήταν «μία ενιαία Γερμανία, προσδεδεμένη σε ένα αλλαγμένο (πολιτικά) ΝΑΤΟ του οποίου η δικαιοδοσία δεν θα προχωρούσε ανατολικά!». Επιπλέον, σε μία μυστική επιστολή, που παρέδωσε ο Μπέικερ στον τότε Δυτικογερμανό πρέσβη στη Μόσχα, αποτυπώνεται το αποκλειστικό δίλημμα, που κατέθεσε ο πρώτος στον Γκορμπατσόφ, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, προκειμένου να αποσπάσει τη συγκατάθεσή του τελευταίουγια την ευόδωση επανενωτικού εγχειρήματος. Πιο συγκεκριμένα, σε αυτήν ο Μπέικερ ρώτησε κατά πρόσωπο τον Γκορμπατσόφ: «Θα προτιμούσατε να δείτε μια ενοποιημένη Γερμανία έξω από το ΝΑΤΟ, ανεξάρτητη και χωρίς αμερικανικές δυνάμεις, ή θα προτιμούσατε μια ενοποιημένη Γερμανία συνδεδεμένη με το ΝΑΤΟ, με διαβεβαιώσεις ότι η δικαιοδοσία τού ΝΑΤΟ δεν θα αλλάξει ούτε μια ίντσα προς ανατολάς από την παρούσα θέση του;». Στο σημείο αυτό χάριν οικονομίας χώρου και χρόνου, δεν θα επεκταθούμε περαιτέρω ούτε στην ανεπίγνωστη αφέλεια και τις πρωτοφανείς ψευδαισθήσεις, που έτρεφε η σοβιετική ηγεσία της μεταψυχροπολεμικής συγχρονίας, ούτε και στους ευσεβείς πόθους της, που δίχως την εκ των προτέρων παροχή νομικών δεσμεύσεων της Δύσης, συγκατάνευσε άκριτα (;) στην επανένωση της Γερμανίας και πείστηκε λεκτικά καλή τη πίστει για την μη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. Πλην όμως, θα τονίσουμε ότι τα αντικειμενικά δεδομένα αποδείχνουν ότι το διακύβευμα των διαπραγματεύσεων ήταν η επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Γερμανία και όχι η προώθηση της επιρροής του στις λοιπές σοβιετικές (τύποις) δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης, γεγονός που φάνταζε ως μια άπιαστη ονειροφαντασία για τα χειροπιαστά δεδομένα της συγχρονίας. Άλλοις λόγοις, όντως οι ΗΠΑ άλλα έταξαν και άλλα έπραξαν επί του πεδίου…
Ως κατακλείδα, θα αρκεστούμε σε μία αφελή απορία. Ο εκλεκτός κ. Κωτούλας και οι περί αυτόν θιασώτες του συλλογισμού του, έχουν μήπως ανατρέξει πρόσφατα σε έναν πολιτικό χάρτη για να διαπιστώσουν ότι οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο μία ήπειρος και δεν περικλείεται από δύο ωκεανούς, αλλά πέριξ και πλησίον αυτής βρίσκονται και άλλα εθνο-κράτη; Επί παραδείγματι, το Μεξικό; Ή η Βραζιλία, η Αργεντινή και η Βενεζουέλα; Σε περίπτωση που δυσθυμούν και δυσανασχετούν με την εν λόγω υπόμνηση τους προτείνουμε ανεπιφύλακτα να ανατρέξουν στην επίσημη διαδικτυακή σελίδα της CIA (CIA factbook), ώστε να ενημερωθούν δεόντως εκεί.Μήπως επίσης, οι ευφάνταστες αναλύσεις τους αγνοούν την κρίση των πυραύλων τηςΚούβας (Οκτώβριος 1962), κατά την οποία και απετράπη την τελευταία στιγμή ένας αμοιβαίος πυρηνικός όλεθρος όταν και οι σοβιετικοί σκόπευαν για λόγους πολιτικο-στρατιωτικών πιέσεων να εγκαταστήσουν εκεί βαλλιστικούς πύραυλους; Αφού λοιπόν δεν το δέχτηκαν τότε οι Αμερικανοί, πως είναι δυνατόν να δεχτούν κάτι παρόμοιο οι Ρώσοι, δίχως να διατρέξουμε ως οικουμένη τον σοβαρότατο κίνδυνο ενός παγκόσμιου ολοκαύτωματος;
Δίχως να εγείρεται από μέρους του γράφοντος η ανάγκη να προβεί σε περιττές και ανούσιες ηθικοδιδακτικές ρητορείες, υπομνύουμε ότι κάποτε στη σκέψη και στη συνείδηση του Έλληνα πολίτη βάραινε περισσότερο η λέξη και το περιεχόμενο του όρου «ήθος». Δυστυχώς όμως, επί των ημερών μας η παραποίηση του αληθινού και η μεταστροφή του σε ψεύτικο, στρεβλό και κίβδηλο, η υποτίμηση της νοημοσύνης του κοινού και ο φενακισμός του, όχι μόνο τείνουν να γίνουν συρμός και να περιχαρακώνουν επισταμένως τα όρια της λεγόμενης «πολιτικής ορθότητας», αλλά επίσης ανάγονται από ορισμένους αριβίστες (και αμνήμονες) σε αποκλειστικό αυτοσκοπό, που ικανοποιεί τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, και που εν ενί λόγω επιδιώκει παντεί σθένει να τους χαρίσει το άπαν γι’ αυτούς, ήτοι «μία θέση στον ήλιο»…
