Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991 σηματοδότησε τη μετάβαση από τον παραγωγικό στον παρασιτικό καπιταλισμό των αγορών και στην παγκοσμιοποίηση. Ο τελευταίος δεν παράγει αγαθά ή θέσεις εργασίας. Αντιθέτως, παράγει πλούτο για την ελίτ μέσω μίας σύνθετης λεηλασίας των παγκόσμιων πλουτοπαραγωγικών πηγών, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της Δύσης. Αναγκαία και ικανή συνθήκη μετάβασης στη νέα τάξη πραγμάτων ήταν η αλλαγή του στρατιωτικού δόγματος των ΗΠΑ, που από «προστάτες» του δυτικού κόσμου το 2001 αυτοχρίστηκαν σε άρπαγα του παγκόσμιου οικονομικού πλούτου μέσω του νέου στρατιωτικού δόγματος των Rumsfeld-Cebrowski. Από τούδε και στο εξής οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις θα χρησιμοποιούντο για την αναδιοργάνωση της παγκόσμιας τάξης, χωρίζοντας τον κόσμο σε δύο μέρη.
Στο πρώτο ανήκουν τα κράτη της παγκοσμιοποιημένης Δύσης και στο δεύτερο τα κράτη από το Αφγανιστάν μέχρι το Μαρόκο (Great Middle East), καθώς και η Αφρική. Η κύρια αποστολή του Πενταγώνου σήμερα είναι το κοινωνικό και πολιτικό χάος, με σκοπό την απόκτηση του πλούτου της υφηλίου. Οι παλαιάς κοπής πολιτικοί έχουν επίσης αντικατασταθεί από άλλους, με αποστολή να διαλύσουν τις πρώην κρατικές και κοινωνικές δομές και να τις αντικαταστήσουν με πολυεθνικές εταιρίες αμερικανικών συμφερόντων. Το σχέδιο επίσης περιλαμβάνει την ένταξη του αριστερού πολιτικού φάσματος της Δύσης στο νέο δόγμα.
Το αποτέλεσμα της νέας πολιτικής και στρατιωτικής τάξης είναι, μεταξύ άλλων, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, η εξαΰλωση των εθνών και η κατάργηση της δημοκρατίας, καταστάσεις που οδήγησαν στην επιβολή μίας νέας, ιδιότυπης, συγκεκαλυμμένης δικτατορίας γνωστής ως «νεοκομμουνισμός». Η νέα παγκόσμια κατάσταση επέφερε την κατάρρευση της βιομηχανίας και των κρατικών δομών. Οι κοινωνίες, όμως, έχουν αρχίσει να αντιδρούν. Η εξέγερση της μεσαίας τάξης άρχισε από εκεί που ξεκίνησε η καταστροφή με την εκλογή του Donald Tramp στην αμερικανική προεδρία και τη διακήρυξη της «επιστροφής στο αμερικανικό όνειρο». Ακολούθησε η Βρετανία με το δημοψήφισμα της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ σήμερα κορυφώνεται με τον αγώνα του βρετανικού λαού κατά της αριστερής δικτατορίας του πρωθυπουργού Keir Starmer, ο οποίος καταδικάζει σε πολυετή φυλάκιση χιλιάδες Βρετανούς, ακόμα και εντεκάχρονα παιδιά, που διαδηλώνουν κατά του μουσουλμανικού εποικισμού.
Στη Γαλλία εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν ενάντια στην οικονομική καταστροφή, καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει, λόγω της υπερφορολόγησης και της κατάρρευσης των κοινωνικών δομών από τη λαθρομετανάστευση. Στην Ιταλία το 1918 η υπερψήφιση της Λίγκας του Βορρά και του Κινήματος των 5 αστέρων ήταν το αποτέλεσμα της καταστροφής της ιταλικής βιομηχανίας (η Μελόνι αποτελεί τον Δούρειο Ιππο της παγκοσμιοποίησης στην Ιταλία). Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι πολίτες των ισχυρών χωρών της Δύσης διαπιστώνουν και βιώνουν την καταστροφή της μεσαίας τάξης, καθώς και την αντικατάσταση των παραδοσιακών φιλελευθέρων πολιτικών με αδίστακτους μαφιόζους-δικτάτορες, που ασπάζονται φανατικά το δόγμα των Rumsfeld – Cebrowski (π.χ. Ουκρανία) και οι οποίοι με πρόφαση την προάσπιση της δημοκρατίας στη Δύση την καταλύουν, αντικαθιστώντας την με τη δικτατορία του νεοκομμουνισμού. Ομως, η νέα κατάσταση οδηγεί την κοινωνική ισορροπία σε πρωτόγνωρα αδιέξοδα, με κατάληξη τη μελλοντική καθολική κατάρρευση.
Η Δύση, παρά την απουσία πεφωτισμένης ηγεσίας, είτε θα εγκαταλείψει τον παρασιτικό καπιταλισμό της ελίτ είτε θα εξακολουθεί να τροχοδρομεί προς το απόλυτο χάος. Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι ο νεοκομμουνισμός επιβλήθηκε αμέσως μετά τα Μνημόνια, λόγω της μειωμένης πολιτικής αντίληψης, της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και της καθολικής διαφθοράς, οι παγκόσμιες αλλαγές δεν γίνονται αντιληπτές και συνεπώς δεν υπάρχουν οι αντιδράσεις που συμβαίνουν στις χώρες της Δύσης. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί το γεγονός ότι, παρά την κατάλυση της δημοκρατίας και τη γενικευμένη δυστοπία, οι πολίτες ψήφισαν συνεχόμενα δύο φορές Τσίπρα και Μητσοτάκη;
