Το 2025 μπήκε με τις γνωστές ελληνικές παθογένειες. Την ώρα που η Ουκρανία κλείνει τη στρόφιγγα του ρωσικού φυσικού αερίου για την Ευρώπη και μπροστά μας ανατέλλει ακόμα μία ενεργειακή κρίση, ενώ παράλληλα τα δύσκολα για την Ελλάδα σε όλα τα μέτωπα (εθνικά, οικονομία, διάλυση θεσμών, ανομία) συνεχίζονται, επιμένουμε να ασχολούμαστε με τις ασήμαντες λεπτομέρειες της καθημερινότητας, της παραπολιτικής και του ψευτο-lifestyle.
- «Η θέση μας», εφημερίδα «δημοκρατία»
Βρήκαμε νέο πεδίο για να διχαστούμε, αυτή τη φορά με αφορμή τη συναυλία της Πρωτοχρονιάς στην πλατεία Συντάγματος. Παρά τις εμφανείς υπερβολές και τις άκαιρες παραπομπές σε ζητήματα άσχετα του εορτασμού της έλευσης του νέου έτους, παραπάει ν’ ασχολούμαστε τόσο με ένα ζήτημα δευτερεύον ή τριτεύον και να στήνονται επικοί καβγάδες σε twitter και facebook όλη τη χθεσινή ημέρα για την Μποφίλιου, τη μαντίλα της και το υποτονικό ρεπερτόριο που όντως δεν ταίριαζε σε μια τέτοια γιορτή.
Τα ίδια περίπου και με την ταινία για τη ζωή του Καζαντζίδη. Παρά την τρομακτική επιτυχία της (δικαίως, αφού πρόκειται για σπουδαία κινηματογραφική προσπάθεια), βρέθηκαν πάλι ορισμένοι να καταγγείλουν ότι δεν μεταφέρθηκε με ακρίβεια ο προβληματικός χαρακτήρας του μεγάλου τραγουδιστή, ενώ άλλοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν την ταινία πολιτικά (άκουσον, άκουσον!) λέγοντας ότι μόνο η Αριστερά έβγαλε τόσο μεγάλους καλλιτέχνες. Λες και ο Καζαντζίδης υπήρξε ποτέ στρατευμένος και πολιτικοποιημένος.
Αυτά είναι μόνο δύο παραδείγματα των ζητημάτων που απασχολούν πολλούς συμπολίτες μας στις δημόσιες αναφορές τους στον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου. Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Εκεί εξαντλείται η μαχητική τους διάθεση και η ανάγκη τους να τοποθετηθούν; Στα μικρά, τα ευτελή και ασήμαντα; Πού είναι η αντίδραση για τα μεγάλα και κρίσιμα; Για τη σκληρή καθημερινότητα, την αδικία, την παράλυση του κράτους δικαίου, την επιθετικότητα των παγκόσμιων πολεμικών μηχανών; Γιατί ανέχονται τη μαζικοποίηση των λαών, τη μετατροπή τους σε μάζα, την ισοπέδωση αρχών και αξιών, τη γενική αποχαύνωση;
Ίσως γιατί ηθελημένα ή άθελα έχουμε υπάρξει όλοι σε έναν βαθμό θύματα της συλλογικής ανοησίας που μας επιτίθεται με κάθε τρόπο. Από το ίντερνετ, την τηλεόραση, το σινεμά, τα δελτία ειδήσεων, τη μουσική, το κινητό μας τηλέφωνο… Μάθαμε να ζούμε χάνοντας τη σωστή αξιολόγηση των πραγμάτων. Μπερδεύουμε τα θέματα ζωτικής σημασίας με τα φαιδρά. Χάνουμε το δάσος βλέποντας ούτε καν το δέντρο, αλλά τον… θάμνο.
Ας είναι αυτή λοιπόν η σωστή ευχή για το 2025: Να ξαναγίνουμε καθένας προσωπικά και συλλογικά ως κοινωνία και πάλι σκεπτόμενοι. Όχι σοφοί! Αυτό κι αν είναι δύσκολο! Απλώς να επανέλθουμε στα βασικά. Να μπορούμε να κρίνουμε ορθά και να έχουμε το θάρρος να αντιδρούμε.
Τότε θα υπάρξει πραγματική ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο νέο αλλά και στα επόμενα έτη.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα της κανονικής ζωής!
Εδώ που φτάσαμε, ολόψυχα “Καλά Ξεμπερδέματα!”
Καλή χρονιά για όλους μαζί τους Έλληνες. Να αισθανθούμε τόση μοναξιά μέσα στην ατομική μας αυτοεπιβεβαίωση, που να αναγκαστούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, να κάνουμε πάλι αυθεντική παρέα, χωρίς να σκεφτόμαστε το αύριο. Αυτό εύχομαι. Την μοναξιά που θα μας ανοίξει στους γύρω μας.