Στα πρώτα δύσκολα χρόνια της τρόικας, όλοι όσοι είχαν ρόλο στην Ελλάδα και υποστήριξαν τις εκβιαστικές της μεθόδους επιβολής πρόταξαν αποκλειστικά το προσωπικό τους συμφέρον και τη δική τους μελλοντική εξασφάλιση σε βάρος του κοινωνικού καλού.
- Του Βασίλη Γαλούπη, εφημερίδα «δημοκρατία»
Υπήρχαν, όμως, και εξαιρέσεις που, γνωρίζοντας ότι θα υποστούν συνέπειες, αποφάσισαν να υπερασπιστούν τον κόσμο και να αντισταθούν στην εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Αυτούς τους ανθρώπους καλό είναι να τους αναγνωρίζουμε και να τους τιμάμε τώρα που πλέον η Ιστορία έχει γραφτεί για καθέναν.
Ο Γιάννης Αδαμόπουλος έφυγε μόλις στα 63 του, προχθές (Πέμπτη 9/1), από τη ζωή. Υπήρξε μάχιμος δικηγόρος κι ένα από τα ιστορικά στελέχη της Ν.Δ. και της ΔΑΠ.
Τη δεκαετία του 2000, έχοντας σημαντική καριέρα πίσω του, βρέθηκε σε σημαντικά δημόσια αξιώματα. Εγινε ο πρώτος επικεφαλής της νεοσύστατης Ανεξάρτητης Αρχής «Συνήγορος του Καταναλωτή», πρόεδρος του Οργανισμού Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης και το 2009 γενικός γραμματέας Επικοινωνιών του υπουργείου Μεταφορών.
Όμως, αντί για ευκολότερη καριέρα, αποφάσισε να μην υπερασπιστεί την τρόικα κι όσα συμφέροντα εντός Ελλάδας προωθούσαν με το αζημίωτο την αφαίμαξη των πολλών υπέρ των λίγων. Κράτησε ως πυξίδα την ηθική του και δεν συμβιβάστηκε με το κλίμα της εποχής. Το 2011 έγινε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κι έδωσε άμεσα το στίγμα του.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 κατήγγειλε την «ωμή παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης», σχολιάζοντας την επίσκεψη κλιμακίου της τρόικας στο Πρωτοδικείο Αθηνών και τις επαφές που είχε με το προεδρείο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Δεν δέχθηκε να συνομιλήσει με την τρόικα.
Ο Γιάννης Αδαμόπουλος τόνιζε ότι αδυνατούσε να αντιληφθεί τον λόγο και την ιδιότητα «υπό την οποία οι εκπρόσωποι των δανειστών μας ενδιαφέρθηκαν να πληροφορηθούν στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας της Δικαιοσύνης, καθιστώντας μάλιστα τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης δικαστές απολογούμενους αναφορικά με την κατάσταση που επικρατεί εν γένει στον κλάδο μας, προβαίνοντας σε χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις, ενέργειες οι οποίες ουδόλως αρμόζουν σε μια ομάδα ανθρώπων έξωθεν προερχόμενη, δίχως την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση».
«Η ανάγκη δανεισμού από τον μηχανισμό στήριξης Ε.Ε. – ΔΝΤ – ΕΚΤ δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση την περιέλευσή μας σε κατάσταση πλήρους υποτέλειας και την εν τοις πράγμασι εκχώρηση αρμοδιοτήτων και λειτουργιών, η οποία πλέον παρατηρείται με την ανοχή της κυβέρνησης, οδηγώντας σε ανεπίτρεπτες και επικίνδυνες για το δημοκρατικό μας πολίτευμα και τις κατακτήσεις του καταστάσεις συνταγματικής εκτροπής».
Εκείνες οι κουβέντες του σήμερα ακούγονται ακόμα πιο «βαριές». Διότι οι συνταγματικές εκτροπές έκτοτε έχουν γίνει κανόνας, όπως και η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης – αρχικά από την τρόικα και στη συνέχεια από κυβερνήσεις, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Έλεγε τότε, 13 χρόνια πριν, σχεδόν προφητικά ο Αδαμόπουλος: «Η μακραίωνη δημοκρατική παράδοση της Ελλάδας καθιστά ανεπίτρεπτη κάθε προσπάθεια ανομιμοποίητης παρέμβασης στη λειτουργία της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, ενός από τους πυλώνες του ίδιου του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Η χώρα μας δεν έχει ανάγκη από τοποτηρητές που φιλοδοξούν να καταλύσουν θεσμούς σε μια διαπιστωμένη πλέον προσπάθεια κερδοσκοπίας και διαφύλαξης των συμφερόντων των δανειστών μας. Η δημοκρατία και η κοινωνία μας δεν αντέχουν περαιτέρω προσβολές που μας γυρνούν χρόνια πίσω, σε καταστάσεις ανελευθερίας και πλήρους υποτέλειας».
Ως πρόεδρος του ΔΣΑ έδωσε αγώνα για την απόπειρα συγκάλυψης του σκανδάλου της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Με επιστολή-βόμβα προς την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, το 2011, ζήτησε να διαλευκανθεί η πολύκροτη υπόθεση με την παράνομη διόγκωση του αναθεωρημένου ελλείμματος του 2009 σε 15,4%, με τελικό αποτέλεσμα την υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο: «Δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι εισαγγελικοί λειτουργοί έφθασαν στο σημείο να υποβάλουν την παραίτησή τους, καταγγέλλοντας παρεμβάσεις στο έργο τους».
Και συνέχιζε: «Σε μια δημοκρατική κοινωνία, όπως θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι ακόμη η Ελληνική Δημοκρατία, τέτοια φαινόμενα είναι πέρα ως πέρα αδιανόητα. Αυτές οι καταγγελίες -εάν ανταποκρίνονται στην αλήθεια- δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να παραμείνουν ανέλεγκτες, καθώς προσβάλλουν κάθε έννοια κράτους δικαίου και συνταγματικών θεσμών».
Στα τέλη του 2011, αρθρογραφώντας στην «Καθημερινή», έγραφε: «Σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, ο μηχανισμός της τρόικας δείχνει να καταρρέει, συμπαρασύροντας δυστυχώς μαζί του το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Απέτυχε -τουλάχιστον στην περίπτωση της Ελλάδας- να αποτρέψει το, κατά γενική ομολογία, ακόμα υπαρκτό ενδεχόμενο της χρεοκοπίας. Ποια η αντίδραση των ισχυρών κρατών-μελών απέναντι στην εξέλιξη αυτή;»
Την ίδια χρονιά, σε συνέντευξή του στη «δημοκρατία» έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου: «Η κυβέρνηση και οι πολιτικές της επιχειρούν να κλονίσουν το κύρος της Δικαιοσύνης, μετατρέποντάς την σε εισπρακτικό μηχανισμό. Τα μνημονιακά μέτρα έχουν αποκλειστικά εισπρακτική στόχευση και κοντόφθαλμη λογική, που καταδικάζει κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια».
Βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος, με συνδικαλιστική δράση κι αίσθηση καθήκοντος, είδε εξαρχής τον κίνδυνο της αλλοίωσης της Ελληνικής Δημοκρατίας από το πλιάτσικο της τρόικας και των υποστηρικτών της.
Το κόστος για τη στάση του να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των πολιτών και τις αξίες μιας χώρας ήταν βαρύ. Λίγο μετά, άρχισαν… ξαφνικά να διακόπτονται οι συνεργασίες του με μεγάλα δικηγορικά γραφεία.
Για την απώλειά του εξέδωσαν ανακοινώσεις η Ν.Δ., ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών κ.ά.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε το 1962 στο χωριό Σκληρού Μεσσηνίας και έφυγε προχθές από τη ζωή. Σπούδασε νομική στο Δημοκρίτειο Θράκης και από το 1986 άσκησε μαχόμενη δικηγορία στην Αθήνα. Τον Απρίλιο του 2005 επελέγη ως επικεφαλής της Ανεξάρτητης Αρχής «Συνήγορος του Καταναλωτή». Το 2007-2009 διορίστηκε πρόεδρος του Οργανισμού Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, και το 2009 γενικός γραμματέας Επικοινωνιών του υπουργείου Μεταφορών. Τον Μάρτιο του 2011 εξελέγη πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Ηταν εκδότης του νομικού περιοδικού «Κοινωνία των Νομικών». Η εξόδιος ακολουθία γίνεται το Σάββατο (11/1), από τον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας, στο Παλαιό Φάληρο.
Δείτε επίσης:
