«Κατηγορώ» μιας μητέρας δύο παιδιών ΑμεΑ στο φάσμα του αυτισμού, η οποία μέσα από την «Espresso» καταγγέλλει το διεφθαρμένο σύστημα λειτουργίας ιδρυμάτων, αλλά και την… εξαγορά αγάπης από αναδόχους με 1.850 ευρώ, ενώ την ίδια ώρα οι γονείς των ανάπηρων τέκνων δεν έχουν καμία ουσιαστική ενίσχυση για να εργαστούν ή οικονομική βοήθεια ή τη δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν, αν και σε όλη τους τη ζωή παραμένουν εγκλωβισμένοι στα σπίτια για να μεγαλώσουν τα ανήμπορα παιδιά τους. Και όμως, η Πολιτεία, αντί να βοηθήσει τους γονείς, στέλνει τα παιδιά ΑμεΑ σε ιδρύματα ή ανάδοχες οικογένειες.
- Η φωνή της 4amea με τη Νένα Χρονοπούλου (Κάθε Τετάρτη στην Espresso)
Η Αναστασία Κανελλοπούλου, μητέρα τεσσάρων παιδιών, εκ των οποίων δύο στο φάσμα του αυτισμού, από την Καλαμάτα στέλνει μέσω της εφημερίδας μας ένα εκκωφαντικό μήνυμα στην αρμόδια υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Σοφία Ζαχαράκη, που διαχειρίζεται πολλά εκατομμύρια ευρώ για τα Άτομα με Αναπηρία.
«Αξιότιμη υπουργέ κυρία Ζαχαράκη.
Πόσο λογικό είναι να πληρώνετε για να αγοράσετε την αγάπη ενός ξένου, αγνώστου, που θα τον ονομάσετε ανάδοχο ΑμεΑ, και μάλιστα με το ποσό των 1.850 € μηνιαίως, συν το προνοιακό επίδομα του παιδιού; Και τιμωρείτε εμάς τους γονείς, που από επιλογή έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι, δίνοντάς τους όλη μας τη στοργή και την αγάπη, με το να μην αναγνωρίζετε και σε εμάς αυτά τα χρήματα; Μήπως είμαστε αδαείς ή ανίκανοι να τα διαχειριστούμε; Πόσο λογικό είναι ότι δεν αναγνωρίζετε ως δομή την οικογένεια, το πιο βασικό κύτταρο της κοινωνίας; Που δεν δίνετε παροχές οι οποίες δίνονται, π.χ., στην Αγγλία και αλλού; Μήπως τελικά ζούμε σε λάθος χώρα; Πόσο λογικό είναι ότι δεν μπορώ να εργαστώ πουθενά, γιατί δεν έχω καμία βοήθεια για τα παιδιά μου; Πόσο λογικό είναι που στην πόλη μου έγινε μια κλήρωση για τρεις τυχερούς για προσωπικό βοηθό, και η επόμενη θα γίνει στο τέλος του έτους;» ρωτάει μέσω της «Espresso» η μητέρα των δύο παιδιών ΑμεΑ την καθ’ ύλην αρμόδια υπουργό, θέτοντάς την ενώπιον των ευθυνών που πηγάζουν από τη θέση της. «Θα δεχόμουν με χαρά μια απάντησή σας, όμως δεν ελπίζω. Μάλλον χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα το γραφείο σας από την πραγματικότητά μου! Θα ήταν πολύ εύκολο να μην υπάρχουν παιδιά ΑμεΑ σε ιδρύματα. Μάλλον δεν θέλετε! Προτιμάτε να στηρίζετε υποδομές και να πληρώνετε μισθούς και επιδόματα για να βολεύονται κάποιοι, που έχουν επαγγελματική υπόσταση μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν τα παιδιά μας, και όχι στις οικογένειές τους» συμπληρώνει.
Μιλώντας στην εφημερίδα μας και τη στήλη «4αμεα», η κυρία Κανελλοπούλου μάς ανοίγει την καρδιά της και αναφέρεται στην απαράδεκτη λειτουργία ιδρυμάτων, όπου στοιβάζονται παιδιά με ειδικές ανάγκες.
«Σχετικά με την ύπαρξη και λειτουργία ιδρυμάτων, όπως κι αν oνομάζονται (οικοτροφεία, στέγες κ.λπ.), λυπάμαι που εγώ, ως μητέρα δύο παιδιών στο φάσμα του αυτισμού, δεν συμμερίζομαι τη χαρά κάποιων! Αντιθέτως, λυπάμαι! Λυπάμαι γιατί ζω σε μια χώρα όπου το καλό μας το κράτος προσφέρει τέτοιου είδους λύσεις, πατώντας πάνω στην αγωνία μας “τι θα απογίνουν τα παιδιά μας όταν εμείς φύγουμε;”.
Είναι σε όλους γνωστό πως σε όλα αυτά τα ιδρύματα ο επιβλέπων ιατρός είναι πάντα ψυχίατρος. Όταν λοιπόν ένα παιδί τρόφιμος έχει ένα ξέσπασμα θυμού ή βίας, το πρώτο που επιβάλλεται να γίνει είναι η απομάκρυνσή του από τους άλλους τροφίμους για να προστατευτούν και να μην ταραχτούν περισσότερο. Και για να μην υπάρξει η πιθανότητα να αυτοτραυματιστεί, θα πρέπει να ακινητοποιηθεί – κομψά το θέτω, δεν λέω “να δεθεί”! Και επειδή οι εργαζόμενοι έχουν και άλλα να κάνουν, “βάλ’ του και μια πάνα, καλού κακού”! Το αμέσως επόμενο είναι να περιορίσει ο ψυχίατρος, κατά το δυνατόν, παρόμοια ξεσπάσματα. Άρα; Προσθέστε στην αγωγή του παιδιού κι ένα ηρεμιστικούλι» επισημαίνει.
Επίσης, διηγείται τη δική της εμπειρία, όταν εκπαιδεύτηκε ως νοσηλεύτρια σε ένα τέτοιο ίδρυμα. «Μια μέρα, κατά την εκπαίδευσή μου, διαπίστωσα πως σε πολλές γυναίκες χορηγούσαν αντισυλληπτικά! Ρώτησα μια νοσηλεύτρια. Απάντηση: “Επειδή οι ψυχιατρικοί ασθενείς έχουν εμμονή με το σεξ, δίνουμε αντισυλληπτικά σε όλες τις γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία”! Μετάφραση δική μου: “Δεν μας νοιάζει τι κάνουν, πώς το κάνουν, κάθε πότε το κάνουν, αρκεί να μην έχουμε συνέπειες (κυήσεις)”! Εκείνη τη στιγμή πέρασε από μπροστά μας μια κοπελίτσα και ρώτησα πόσο χρονών είναι κι αν παίρνει κι αυτή. Απάντησε καταφατικά και ότι ήταν δεκατεσσάρων» καταγγέλλει η μητέρα των δύο παιδιών ΑμεΑ.
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει και στις ευθύνες γονιών που πηγαίνουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα. «Λυπάμαι γιατί υπάρχουν γονείς που πείθονται ότι τα ιδρύματα είναι η ιδανική και η μόνη λύση. Λυπάμαι που, όσο αγαθές προθέσεις κι αν έχουν κάποιοι, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δημιουργούνται δυνάμει κολαστήρια, όπου μόλις γίνονται μόνιμοι οι εργαζόμενοι και αρχίζουν οι άδειες παγιώνεται η περίφημη έλλειψη προσωπικού ως μόνιμη δικαιολογία για όσα ακολουθούν και διαδραματίζονται συνήθως.
Λυπάμαι γιατί από αρμόδια χείλη ακούστηκε πως “δεν ενθαρρύνουμε τους γονείς να επισκέπτονται τα παιδιά τους”! Βέβαια, δεν έχουν μπει στη διαδικασία όλοι αυτοί οι γονείς που ονειρεύονται επίγειους παραδείσους να σκεφτούν ότι, όταν δεν βλέπεις το παιδί σου, 1) δεν μπορείς να δεις την όψη του, άρα να καταλάβεις την κατάσταση του, και
2) δεν έχεις πρόσβαση στον ιατρικό του φάκελο».
Καταλήγοντας, η κυρία Κανελλοπούλου αναφέρεται και στον ρόλο διαφόρων «φίλων» που «πιάνουν θέσεις είτε σε συλλόγους είτε σε ομοσπονδίες ή σε φορείς δήμων, πολλοί από τους οποίους είναι απλώς κομματικά και κοινωνικά καταξιωμένοι, αλλά επαγγελματικά αποτυχημένοι, που “τρύπωσαν” κάπου. Γιατί έχει “ψωμί” η αναπηρία! Αγαπητοί “φίλοι”, πάρτε τη “φιλία” σας και πηγαίνετε να την πουλήσετε αλλού! Εμείς δεν αγοράζουμε!».
Πηγή: Εφημερίδα Espresso
Διαβάστε ακόμα:
- Διάγνωση, αποδοχή, παρέμβαση – Η παιδίατρος Μαρία Βράνου αναλύει τα βήματα των γονέων και του ίδιου του παιδιού που εμφανίζει αναπηρία ή διαφορετικότητα
- Online λεξικό για άτομα με οπτική αναπηρία, με φωνητική εντολή ή γραφή Μπράιγ
- Ο «άγγελος» που θέλει να ανοίξει φτερά για Κορέα!
