Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ 4amea ΜΕ ΤΗ ΝΕΝΑ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡTH ΣΤΗΝ ESPRESSO
Η σημερινή στήλη αποκαλύπτει τη συγκινητική ιστορία ενός πατέρα που μεγαλώνει μόνος του τους δύο αυτιστικούς γιους του επειδή η μητέρα τους εξαφανίστηκε έξι μήνες μετά τη διάγνωσή τους, μην… αντέχοντας να ζει με τα «ανάπηρα παιδιά τους!»
«Είμαι ένας πατέρας που η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικά και αμετάκλητα από τότε που ήρθαν στη ζωή τα παιδιά μου. Όταν γνώρισα τη γυναίκα μου έκανα όνειρα όπως κάθε άνθρωπος και δύο χρόνια μετά τη γνωριμία μας αποφασίσαμε να παντρευτούμε και να κάνουμε οικογένεια» αναφέρει ο ίδιος (η «Espresso» και η στήλη έχουν τα πλήρη στοιχεία του, αλλά για ευνόητους λόγους δεν τα δημοσιοποιούν) και συνεχίζει ξετυλίγοντας σιγά σιγά τον Γολγοθά που ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια, σε μια ιστορία που θυμίζει σε πολλά αυτή του αείμνηστου Δημήτρη Κολλάτου και του αυτιστικού του γιου Αλκη, που τον μεγάλωνε μόνος του: «Η σχέση μας ήταν πολύ θερμή, παντρευτήκαμε από αγάπη και έρωτα, έτσι το πρώτο μας παιδί ήρθε γρήγορα και αμέσως μετά ήρθε και το δεύτερο, με τα παιδιά μας να έχουν μόλις έναν χρόνο διαφορά. Εγώ εργαζόμουν σε ναυτιλιακή εταιρία ως broker. Τα χρήματα που έβγαζα ήταν πολύ καλά και η γυναίκα μου πριν μείνει έγκυος εργαζόταν ως κομμώτρια σε μεγάλη αλυσίδα κομμωτηρίων. Τα ωράριά μας ήταν πολύ απαιτητικά, γι’ αυτό και όταν ήρθε στον κόσμο ο πρώτος γιος μας αποφασίσαμε να σταματήσει τη δουλειά της, έτσι ώστε να μεγαλώσει το παιδί μας με τη μητέρα του, μια και από τους γονείς μας δεν υπήρχε βοήθεια, αφού και οι δύο είχαμε χάσει τις μητέρες μας. Οπως προανέφερα, αμέσως μετά τον ερχομό του πρώτου παιδιού μας ήρθε και ο δεύτερος γιος μας, και η χαρά μας ήταν τεράστια! Νιώθαμε πως η οικογενειακή μας ευτυχία είχε ολοκληρωθεί, λίγο νωρίς βέβαια, γιατί ήρθαν και τα δύο παιδιά πολύ γρήγορα στη σχέση μας, αλλά λέγαμε και οι δύο μαζί με μια φωνή πως “καλύτερα τώρα που είμαστε νέοι, για να τα μεγαλώσουμε μαζί”». Στη συνέχεια εξηγεί πώς ανακάλυψαν ότι κάτι συμβαίνει με τα παιδιά τους!
«Οσο μεγάλωναν τα παιδιά διαπιστώναμε πως δεν μεγαλώνουν όπως τα υπόλοιπα μωρά που είχαμε κατά καιρούς γνωρίσει. Τα δικά μας μωρά δεν μιλούσαν, δεν μας κοιτούσαν πολύ στα μάτια, δεν άκουγαν όταν φωνάζαμε τα ονόματά τους, δεν κοιμούνταν πολύ και έβγαζαν πολλές φωνούλες όταν ήθελαν να επικοινωνήσουν ή να μας τραβήξουν την προσοχή. Αρχικά, κανένας δεν μας ενημέρωσε πως κάτι μπορεί να συμβαίνει, όταν όμως έφτασαν ο ένας μας γιος περίπου τριών ετών και ο άλλος δύο, ο παιδίατρος μας είπε πως κάτι βλέπει και πως πρέπει να επισκεφτούμε αναπτυξιολόγο. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο γολγοθάς μου! Τα δύο παιδιά μας διαγνώστηκαν από πολύ νωρίς με αυτισμό και μόλις έξι μήνες μετά τη διάγνωσή τους η σύζυγος εγκατέλειψε τα παιδιά μας και εμένα μαζί γιατί δεν άντεχε να ζει με τα “ανάπηρα παιδιά” μας, όπως η ίδια είπε, και έκτοτε δεν υπάρχει στη ζωή μας. Εγώ έμεινα πίσω με τους δύο γιους μου, που λατρεύω και τους μεγαλώνω με αυτοθυσία. Αναγκάστηκα να φύγω από τη δουλειά μου γιατί είμαι μαζί μάνα, πατέρας, φροντιστής, θεραπευτής, μάγειρας και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, αλλά και πάλι δεν είναι αρκετό για τα παιδιά μου» αναφέρει, συνεχίζοντας το δικό του συγκλονιστικό «κατηγορώ»: «Βοήθεια από πουθενά! Κράτος μηδέν! Κανένας δεν με ρώτησε αν έχω να ταΐσω αυτά τα παιδιά, ποιος πλένει τα ρούχα τους, ποιος τους μαγειρεύει, ποιος τα πηγαίνει στο σχολείο και στις θεραπείες τους! Οι φίλοι εξαφανισμένοι, γιατί τώρα δεν έχω χρήματα να τους κερνάω στα μπαράκια, τώρα πρέπει να στηρίξουν και εκείνοι, κι αυτό δεν το χρειάζονται στη ζωή τους. Οι συγγενείς από τότε που μας εγκατέλειψε η σύζυγος, λες και έφταιγα εγώ που έχουν οι γιοι μου αυτισμό, ούτε θέλουν να με ξέρουν, φοβούνται μήπως κολλήσουν και τα παιδιά τους και πάθουν τα ίδια με εμένα… Εγώ όμως δεν “έπαθα”! Αν ρωτήσετε την ψυχή μου, δεν νιώθει κανένα βάρος, απελπισία νιώθω, γιατί ζω σε μία χώρα που δεν αγαπάει τα παιδιά της και δεν σκύβει το κεφάλι πάνω στις ανάγκες των πολιτών της.
Δεν ήμουν άνεργος ποτέ! Δουλεύω από δώδεκα χρονών παιδί και παράλληλα πήγαινα και σχολείο! Σπούδασα, είχα πολύ καλή δουλειά, με μεγάλες απολαβές, έκανα οικογένεια και η ζωή μου τα ‘φερε ανάποδα!Σήμερα, εκτός από άνεργος, είμαι και ανασφάλιστος! Τι να κάνω; Να εγκαταλείψω και εγώ τα παιδιά μου και να κάνω πως δεν γεννήθηκαν ποτέ; Να τα αφήσω να κλειστούν σε ίδρυμα και να συνεχίσω τη ζωή μου σαν να μην έχω παιδιά; Αγαπώ τους γιους μου και δεν μου έχει περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλό, ούτε πρόκειται να κάνω και εγώ αυτό που έκανε η μητέρα τους, όμως η καθημερινότητά μου είναι δυσβάσταχτη, δεν υπάρχει ζωή για εμένα, δεν υπάρχει ο Νίκος, χάθηκε, τον νίκησε η εγκατάλειψη από όλους. Δεν είμαι ο μόνος γονέας που ζω έτσι, άλλοι έχουν χάσει τις γυναίκες τους, εμένα με πονάει το ότι ζει και δεν θέλει να δει τα παιδιά μας, έχουν φτάσει πια 11 και 12 ετών και έχει να τα δει πάνω από επτά χρόνια, ούτε ένα τηλέφωνο ούτε μία αγκαλιά. Τα παιδιά υποφέρουν από την έλλειψη της μητέρας τους, τη ζητάνε ακόμα, βλέπω τα προσωπάκια τους θλιμμένα και ξέρω πού οφείλεται. Δυστυχώς, όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να αντικαταστήσω τη μητρική παρουσία, ούτε και τη φροντίδα, ένας άνδρας μόνος πώς να φροντίσει δύο γιους σωστά και μάλιστα γιους με αυτισμό; Ξέρω πως είναι γραφτό να είμαι μόνος με τους γιους μου στη ζωή, γιατί καμία γυναίκα δεν θα θελήσει να γίνει σύντροφός μου, αλλά είναι το μόνο που δεν με απασχολεί. Ακούω τους άλλους γονείς να νοιάζονται για το “αύριο” των παιδιών μας χωρίς εμάς και εμένα με “καίει” το “σήμερα”, γιατί το “σήμερα” το δικό μου είναι βάσανο για όλους μας».
Το «κατηγορώ» σε πολιτεία και κοινωνία για πλήρη αδιαφορία και εγκατάλειψη
Ο πατέρας των δύο παιδιών με αυτισμό, που πρέπει να τα φροντίζει μόνος του και για να γίνεται αυτό δεν πρέπει να εργάζεται, απευθύνει το δικό του «κατηγορώ», λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ας μου πει ο κ. πρωθυπουργός πώς να συνεχίσω να ζω και να ταΐζω μόνο με δύο επιδόματα από τα παιδιά και να ζω στο ενοίκιο; Που χρειάζομαι πάνω από 3.000 ευρώ κάθε μήνα μόνο για ενοίκιο, ρεύμα, φαγητό και βενζίνες! Μαζί με δραστηριότητες, γιατρούς και συμπληρωματικές θεραπείες ξεπερνάμε τα 4.000 ευρώ, και όλα αυτά όταν μαγειρεύω εγώ, όταν ξεσκονίζω και βάζω πλυντήρια εγώ και όταν ξενυχτάω σχεδόν κάθε βράδυ από τότε που γεννήθηκαν. Δεν ξέρω πόσο ακόμα μπορώ να αντέξω, όμως ένα είναι το σίγουρο: η Ελλάδα δεν αγαπάει τα παιδιά της, τα οδηγεί στην εξόντωση, στην εξαθλίωση και σε δρόμους που δεν αξίζουν σε κανέναν Ελληνα πολίτη! Εάν είχαμε λίγη στήριξη από το κράτος μας, θα νιώθαμε άνθρωποι. Τώρα ξέρουμε πως τους είμαστε βάρος και μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Είδαμε όλοι μας την προσπάθεια κατάκτησης σύνταξης γονέα παιδιού με αναπηρία, αλλά τελικά όλοι κλείνουν τα αυτιά τους, θα θυμηθούν πάλι προεκλογικά να κάνουν τους ευαίσθητους, αλλά τώρα δεν θα έχουν καμία δικαιολογία, γιατί έχουν ευκαιρία να αποδείξουν πόσο μας νοιάζονται τελικά, αλλά δεν το κάνουν.
Δεν ζητάω από κανέναν να μου μεγαλώσει τα παιδιά, όμως να μην έχω έναν άνθρωπο να με βοηθήσει στην καθημερινότητά τους για να μπορώ να κάνω έστω μπάνιο σαν άνθρωπος είναι απάνθρωπο.
Πλένομαι στις τέσσερις τα ξημερώματα, όταν κοιμούνται βαθιά οι γιοι μου, με την αγωνία μην τους ξυπνήσει το τρεχούμενο νερό, γιατί δεν έχω κανέναν να τους κρατήσει ασφαλείς όταν είναι ξύπνιοι, και όλα αυτά γιατί δεν υπάρχει μέριμνα στήριξης των οικογενειών με παιδιά ΑμεΑ, λες και μας εκδικούνται.
Όποια κυβέρνηση και να ήρθε η κατάσταση δεν άλλαξε, φως δεν βλέπουμε εμείς οι γονείς παιδιών με αναπηρία, ούτε και τα παιδιά μας από κανέναν, γιατί τους είμαστε βάρος. Επίσης, τα παιδιά μας δεν ψηφίζουν, να θυμηθούν όμως όλοι τους ότι ψηφίζουμε όλοι εμείς».
«Δεν πείθουν»
Δύο χρόνια μετά το τραγικό γεγονός που συνέβη στα Τέμπη, όλοι οι Ελληνες παρακολουθούμε με αγωνία τις καθημερινές εξελίξεις της υπόθεσης.
Και κάπου εκεί η λογική εκμηδενίζεται, γιατί το θέατρο του παραλόγου καλά κρατεί.
Πολιτικοί κάνουν περατζάδες σε κανάλια προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, εξεταστικές επιτροπές που θα ζήλευε και η καλύτερη επιθεώρηση, δελτία ειδήσεων που εκτός από τα εκτοξευμένα νούμερα της τηλεθέασης φιλοξενούν και ανθρώπινα “νούμερα”, που δυστυχώς δεν πείθουν πλέον κανέναν, και ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω γονείς που κλαίνε τα παιδιά τους σε άδεια μνήματα.
Σιωπή, λοιπόν, μπροστά τους, σιωπή και τα κεφάλια κάτω, γιατί αυτοί οι γονείς μέσα στον πόνο και στην οδύνη τους έχουν την ψυχή να ψάχνουν το φως μέσα στο σκοτάδι όλης της Ελλάδας.
Η 4ΑΜΕΑ θα δώσει το «παρών» στη συγκέντρωση της Παρασκευής όχι από απλή υποχρέωση, αλλά γιατί είναι το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει σε όσους αγωνίζονται για τη δικαίωση των 57 ψυχών, οι οποίες θα φωτίσουν τον δρόμο όλων μας.
Νένα Χρονοπούλου
Πηγή: Espresso
