Έντονα φορτισμένη ήταν η απονομή των πτυχίων του τμήματος Μουσουλμανικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης που έγινε χθες Τρίτη 11 Μαρτίου.
Οι γονείς της Κέλλυς Πορφυρίδου που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη παρέλαβαν το πτυχίο της που δεν κατάφερε η ίδια η νεαρή φοιτήτρια να κρατήσει στα χέρια της, αφού ξεπεράστηκαν τα γραφειοκρατικά εμπόδια.
Η Άννα Καράτζογλου, μητέρα της 23χρονης, πριν παραλάβει το πτυχίο, ανέβηκε στο βήμα και μίλησε με συγκίνηση και «σπασμένη» φωνή συστήνοντας την κόρη της σε όσους δεν τη γνώρισαν.
«Η Κέλλυ μου ήταν ένα από τα θύματα του κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη. Ήταν μόλις 23 ετών. Το τι έγινε το βράδυ εκείνο πιστεύω πως όλοι γνωρίζετε. Εδώ σε αυτόν τον χώρο, τέτοια μέρα δεν επιθυμώ, ούτε αρμόζει να αναφερθώ στη φρίκη εκείνης της νύχτας. Θέλω μόνο μέσα από κάποια λόγια μου να σας γνωρίσω το παιδί μου, την κούκλα μου, την Κέλλυ μου. Από την πρώτη στιγμή που την κράτησα στην αγκαλιά μου αισθάνθηκα τη ζωηράδα της. Από παιδί, ακούραστη, ζωηρή, περίεργη, ανυπόμονη, με ένα συνεχόμενο: ‘’Μετά, μαμά; Πού θα πάμε μετά, μαμά; Τι θα κάνουμε μετά, μαμά;’’
Μάτια εκφραστικά, χαρούμενα, φαντασία αστείρευτη, αίσθηση του φόβου καμία. Πάντα με το χαμόγελο. Δύσκολα σου άφηνε να καταλάβεις αν ήταν λυπημένη, αγχωμένη, κουρασμένη. Δυνατό και διαπεραστικό γέλιο. Φίλη πολύ. Η ψυχή της παρέας. Αυτή που ξεσήκωνε, που οργάνωνε, που ξεκλείδωνε τους ντροπαλούς και κλειστούς. Δοτική πολύ, πρόθυμη να βοηθήσει, προσπερνώντας οτιδήποτε ανούσιο. Λίγα γνώριζα. Τα περισσότερα μου τα είπαν οι φίλοι της, μετά που έφυγε.
Την αποκαλούσα τη φασαρία του σπιτιού μας. Πολλές φορές προσπαθούσα να σταματήσω λίγο τη φόρα της, την έντασή της. Τώρα με πνίγει η ησυχία, μου είναι αφόρητη η απόλυτη τάξη. Δεν βαριόμουν ποτέ μαζί της. Γέλιο, έντονες συζητήσεις, διαφωνίες, πειράγματα και ήταν τρομερή στις μιμήσεις. Μου λείπει απίστευτα η ματιά της απέναντι στη ζωή, ο παρορμητισμός της, η παρέα της, η δυνατή αγκαλιά της. Η Κέλλυ είχε το ταλέντο να μετατρέπει οτιδήποτε απλό, δίνοντάς του χρώμα και πολλές φορές νόημα. Αγαπούσε πολύ τα ζώα, ήθελε να γνωρίζει ανθρώπους. Κατανοούσε και δικαιολογούσε με γενναιοδωρία ανθρώπους. Έκανε πολλά πράγματα μαζί, ήταν σαν να μην την έφτανε ο χώρος και χρόνος. Η Κέλλυ ήταν η προστατευτική και πολύτιμη αδερφή της μικρής μου. Η Θεά της μικρής μου, μιας μικρής τόσο μεγάλης πλέον σε οτιδήποτε αφορά εκείνη για τη δικαίωση εκείνης, σθεναρά και ταυτόχρονα ευλαβικά. Είχε πολλά όνειρα, πολλές επιθυμίες. Ήθελε απλά να ζήσει. Δεν της έδειχνα συχνά πόσο τη θαύμαζα, πόσο την καμάρωνα. Θεωρούσα δυστυχώς κάποια πράγματα δεδομένα και αυτονόητα. Αν με ακούσει, θέλω να της πω πόσο πολύ την αγαπάμε, πόσο περήφανη ήμουν για εκείνη. Είναι πολύ δύσκολο να συνοψίσεις το παιδί σου σε μερικές προτάσεις. Όσοι τη γνώριζαν είμαι σίγουρη πως δεν θα την ξεχάσουν. Όσοι τώρα ακούν για εκείνη να ξέρουν πως μέσα σε εκείνο το τρένο πίσω από τον αριθμό 57 υπήρξε ένα πανέμορφο, φωτεινό και χαμογελαστό πλάσμα, η Κέλλυ μας! Σας ευχαριστώ».
Δείτε το βίντεο της ομιλίας από τον δικηγόρο της οικογένειας, Αντώνη Ξυλουργίδη:
Δείτε επίσης:
Έχασε το τρένο και δεν σώζεται!
