Η δημιουργία του πρώτου συμπεριληπτικού χωριού για παιδιά ΑμεΑ στην Ελλάδα έχει προκαλέσει ανάμεικτα συναισθήματα και συνονθύλευμα απόψεων.
Η συνιδρύτρια του Πανελλαδικού Υποστηρικτικού & Κοινωνικού Δικτύου 4ΑΜΕΑ -και γραμματέας του φορέα- Νένα Χρονοπούλου παίρνει θέση για όλα όσα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τις τελευταίες ημέρες.
- Η φωνή της 4amea με τη Νένα Χρονοπούλου (Κάθε Τετάρτη στην Espresso)
Είναι αλήθεια πως είστε στην αρχή της δημιουργίας ενός χωριού φιλοξενίας παιδιών με αναπηρία;
Είναι αλήθεια πως είμαστε στη δημιουργία της μακέτας του πρώτου χωριού, η οποία και θα μας οδηγήσει σε πολλές εκτάσεις ανά την Ελλάδα, γιατί με έναν χώρο φιλοξενίας παιδιών με αναπηρία δεν σώζεται η κατάσταση. Δυστυχώς, ο μόνιμος φόβος των γονέων είναι το «αύριο» δίχως εκείνους δίπλα στα παιδιά τους, συνεπώς η δημιουργία ενός χώρου εκπαίδευσης, συμπερίληψης, θεραπείας και φιλοξενίας των παιδιών μας και των γονιών τους είναι κάτι που όλοι ψάχνουμε. Τις περισσότερες φορές καταλήγουν τα παιδιά σε ιδρύματα, όπου γνωρίζουμε τις συνθήκες που υπάρχουν, όσο και να θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας…
Ελλάδα όμως δεν είναι μόνο η Αθήνα, γι’ αυτό πρέπει να δημιουργηθούν πολλοί χώροι-χωριά φιλοξενίας, με υγιείς συνθήκες για τα παιδιά μας, δηλαδή όχι εγκλεισμός, όχι μοναξιά, όχι πάνα και φάρμακα, όχι απομόνωση, αλλά διαρκής φροντίδα και κοινωνικοποίηση μέσω της συμπερίληψης. Ξέρουμε πως ακούγεται εξωπραγματικό, αλλά χρόνια τώρα αναζητούμε τρόπους για να ξεπεραστούν προβλήματα τα οποία μέχρι πρότινος έμοιαζαν άλυτα. Και τα πράγματα πάνε καλά, γιατί, όταν θέλει ο άνθρωπος, όλα τα μπορεί και όλα μπορούν να γίνουν όπως πρέπει, αρκεί να έχει εντοπίσει τα προβλήματα και να θέλει να δοθούν λύσεις.
Είναι αλήθεια πως το πρώτο χωριό θα γίνει στην Πελοπόννησο;
Υπάρχουν πολλές εκτάσεις διαθέσιμες, γι’ αυτό, ναι, υπάρχει και μία έκταση στην Πελοπόννησο. Ομως, όταν μιλάμε για χωριό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως δεν εννοούμε απομόνωση, δεν εννοούμε απομάκρυνση από τον υπόλοιπο κόσμο, ούτε… Κωσταλέξι. Εννοούμε χώρο όπου μπορεί να στηθεί ολόκληρο χωριό, με ό,τι χρειάζεται ένα παιδί ΑμεΑ για να εκπαιδευτεί σωστά στις καθημερινές δεξιότητες, από το να ψωνίσει μόνο του σε σούπερ μάρκετ γνωρίζοντας τη συναλλαγή με τα χρήματα μέχρι να μάθει να περνάει απέναντι στη διάβαση και να κάνει ποδήλατο σταματώντας στο φανάρι, να πηγαίνει να ψωνίσει ρούχα και παπούτσια ή να ξυριστεί στον κουρέα.
Οταν μιλάμε για εκπαίδευση μέσα στο χωριό μιλάμε για εκπαίδευση σε όλες τις μορφές – ασφαλώς και για διασκέδαση μέσω δημιουργικών δραστηριοτήτων, από αθλητισμό έως καλλιτεχνικά και ακόμα πιο πρακτικά δρώμενα.
Και όταν λέμε «συμπερίληψη» εννοούμε πως δεν γίνεται να βρίσκονται οι ΑμεΑ απομονωμένοι, γι’ αυτό οι δράσεις μεταξύ των παιδιών ΑμεΑ και των τυπικών παιδιών θα είναι πρωταγωνιστικής σημασίας, και μάλιστα οργανωμένα, με συχνότητα που έως τώρα δεν έχουμε δει πουθενά.
Πόσα παιδιά θα μπορούν να ζήσουν στο χωριό;
Τα χωριά θα είναι μικρά, δεν θα έχουν την έννοια του ιδρύματος, γι’ αυτό και θα φιλοξενούν λίγα παιδιά. Μην ξεχνάτε πως έχει σημασία η ποιότητα των παροχών και όχι η ποσότητα των παιδιών. Επίσης, σ’ αυτό το πολύ σοβαρό εγχείρημα πρέπει να είναι παρόντες και όλοι οι γονείς των παιδιών που θα έχουμε μαζί μας. Ξεχνάμε το μοντέλο του κλασικού ιδρύματος, δηλαδή φέρνεις το παιδί σου με μία βαλίτσα, μας αφήνεις το παιδί και τη βαλίτσα και το βλέπεις ύστερα από έναν μήνα για να μην το ταράξεις.
Επαναλαμβάνω για να γίνω κατανοητή: δεν πρόκειται για ίδρυμα, πρόκειται για χωριά φιλοξενίας, εκπαίδευσης, θεραπείας και συμπερίληψης. Ο απογαλακτισμός παιδιού και οικογένειας πρέπει να γίνει από το παιδί προς την οικογένεια – αυτό θα είναι η επιτυχία και όχι το αντίθετο, το οποίο είναι εξαιρετικά επίπονο για όλους.
Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος εάν δεν δει τον τρόπο λειτουργίας, αλλά είμαστε σίγουροι πως, όταν βγει στον «αέρα» η πρώτη τρισδιάστατη μακέτα, θα καταλάβουν όλοι τι εννοούμε.
Αρχικά πρέπει να δημιουργηθεί ένα κέντρο εκπαίδευσης και ταιριάσματος παιδιών, το οποίο θα διαρκεί για όσο διάστημα χρειάζεται η ιδιοσυγκρασία κάθε παιδιού, και κατ’ επέκταση προχωράμε στη δημιουργία αυτού του τεράστιου εγχειρήματος.
Είναι πρωτόγνωρο και δημιουργεί πολλές αντιδράσεις, γιατί μέχρι τώρα άλλα μας είχαν παρουσιάσει ως φυσιολογικά. Αλλά το φυσιολογικό για τα παιδιά μας είναι να έχουν προσωπικούς φροντιστές 24 ώρες το 24ωρο, που τα ιδρύματα δεν διαθέτουν. Το φυσιολογικό είναι να μη δένονται, αλλά δένονται. Το φυσιολογικό είναι να είναι κάθε παιδί σε ένα σπίτι, αλλά δεν συμβαίνει. Το φυσιολογικό είναι να έχουν ένα πλήρως καλυμμένο και δημιουργικό 16ωρο, αλλά μένουν δεμένα ολόκληρα 24ωρα και φαρμακωμένα με χούφτες χάπια… Το φυσιολογικό είναι να ξέρουν τα παιδιά πως ο γονιός δεν τα εγκατέλειψε, αλλά νομίζουν το αντίθετο, γιατί δεν υπάρχει επαρκής και υγιής επαφή με τους γονείς. Επίσης, πρέπει να ξέρουν τα παιδιά γιατί ο γονέας τους δεν τα επισκέπτεται και πού βρίσκεται, ότι δεν μπορεί πια να τους μιλήσει γιατί δεν υπάρχει στη ζωή και όχι επειδή δεν τα θέλει και τα άφησε σε ξένα χέρια. Αλλά μόνο αυτό δεν συμβαίνει….
Το χωριό, δηλαδή, μπορεί να είναι και μέσα σε πόλεις;
Το χωριό σημαίνει ελευθερία, γνώση, συμπερίληψη, αγάπη και θεραπεία. Και όταν υπάρχουν εκτάσεις που μπορούν να καλύψουν όλα αυτά, τότε μπορεί να είναι παντού, αρκεί να υπάρξουν οι άνθρωποι που θα δωρίσουν στον τόπο τους εκτάσεις που μπορούν να αξιοποιηθούν ως χωριά για τα παιδιά μας.
Ο τρόπος λειτουργίας τους θα είναι διαφορετικός, γιατί απλά θα μπορούν τα παιδιά να μην κινδυνεύουν και να νιώθουν πως δεν είναι περιορισμένα σε τέσσερις τοίχους. Θα μπορούν να κάνουν βόλτες με ποδήλατα, αθλοπαιδιές καθημερινά, να περνάνε ένα λειτουργικό και διαδραστικό, πλήρες εκπαιδευτικό ωράριο, δίχως κίνδυνο και γεμάτο γνώση, 365 ημέρες τον χρόνο. Και κάπως έτσι όλα θα αλλάξουν, γιατί η αναπηρία δεν παίρνει ρεπό. Και αναρωτιέμαι: πώς όλες οι δράσεις που αφορούν τα παιδιά μας παίρνουν όλα αυτά τα χρόνια;
Πότε θα δούμε τη μακέτα του πρώτου χωριού;
Είμαστε στη δημιουργία της και πρέπει όλα να γίνουν σωστά, με όλες τις λεπτομέρειες, γιατί όταν κάτι γίνεται πρώτη φορά και ξεκινάς από το μηδέν πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός. Ευτυχώς, έχουμε φίλους που θα μας βοηθήσουν να γίνει άρτια και πλήρως κατατοπιστική. Θα σας κρατάμε ενήμερους, γιατί γνωρίζουμε πως πολύς κόσμος ενδιαφέρεται γι’ αυτό το εγχείρημα.
Σε κάποια δημοσίευση για τη δημιουργία του θεραπευτικού, εκπαιδευτικού και συμπεριληπτικού χωριού φιλοξενίας, που είναι στα άμεσα σχέδιά μας, για τα παιδιά με αναπηρία είδαμε από κάτω σχόλια επί σχολίων και γνώμες πολλές και διάφορες. Αλλοι έλεγαν «μπράβο», άλλοι έλεγαν «γιατί στην Πελοπόννησο;» και άλλοι έλεγαν «γιατί στην απομόνωση ενός χωριού;»
Πόσο σας επηρεάζουν τέτοιου είδους αντιδράσεις;
Οταν τύχει να δω κάποια σχόλια και έχω χρόνο, μπαίνω πολλές φορές στον κόπο και απαντώ. Απλά τώρα ή θα ασχοληθώ με το μέλλον του παιδιού μου και των παιδιών που θα γίνουν δεύτερή του οικογένεια ή θα ασχοληθώ με καθέναν που δίνει συμβουλές, αντί να σηκώσει τα μανίκια και να κάνει ό,τι κάνουν ένα σωρό γονείς για τα παιδιά τους με αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Δεν είμαστε οι μόνοι – εκατοντάδες γονείς ανά την Ελλάδα δημιουργούν για τα ΑμεΑ παιδιά τους ένα καλύτερο αύριο. Ας τους μιμηθούν, αντί να κρίνουν, γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη!
Αντί να αναλώνουν τον χρόνο τους στο facebook και στα υπόλοιπα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ας δημιουργήσουν το δικό τους ιδανικό project για την αποκατάσταση των παιδιών τους. Δημοκρατία έχουμε, όχι διαγωνισμό γονέων και ιδεών.
Ασυνείδητοι οδηγοί και ράμπες ΑμεΑ
Η στήλη ασχολείται και με θέματα της επικαιρότητας που αφορούν τα ΑμεΑ! Ετσι ο πέλεκυς αυστηρών προστίμων και κυρώσεων επικρέμαται πλέον πάνω από τα κεφάλια όσων ασυνείδητων οδηγών παρκάρουν παράνομα σε θέσεις ή ράμπες αποκλειστικής πρόσβασης ΑμεΑ, καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με πρόστιμα έως και 1.000 ευρώ και αφαίρεση διπλώματος έως και έξι μήνες!
Ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ), ο οποίος βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση, προβλέπει πιο αυστηρές ποινές για παραβάσεις που εμποδίζουν Ατομα με Αναπηρία. Συγκεκριμένα, οι οδηγοί που παρκάρουν παράνομα σε θέσεις ή ράμπες αποκλειστικής πρόσβασης Ατόμων με Αναπηρία αντιμετωπίζουν πλέον πρόστιμο 150 ευρώ. Οι συγκεκριμένες παραβάσεις χαρακτηρίζονται ως «αντικοινωνική οδική συμπεριφορά», που σημαίνει ότι συνοδεύονται από αφαίρεση άδειας οδήγησης για 30 ημέρες και προσωρινή αφαίρεση διπλώματος. Ακόμα αυστηρότερες ποινές προβλέπονται για τους υπότροπους. Στην περίπτωση που ο ίδιος οδηγός επαναλάβει τη συγκεκριμένη παράβαση σε διάστημα ενός έτους, το πρόστιμο αυξάνεται δραστικά στα 1.000 ευρώ! Παράλληλα, το δίπλωμά του μπορεί να αφαιρεθεί για χρονικό διάστημα έως και 180 ημερών. Πρόκειται για μια πολύ βαριά κύρωση, που ισοδυναμεί με εξάμηνη αδυναμία οδήγησης, με στόχο την αποτροπή επανάληψης αυτής της αντικοινωνικής συμπεριφοράς.
Να τονιστεί ότι οι διαφορές σε σχέση με τον προηγούμενο ΚΟΚ είναι σημαντικές. Εως σήμερα, ένας οδηγός που καταλάμβανε παράνομα θέση ΑμεΑ τιμωρούνταν με αφαίρεση πινακίδων και άδειας οδήγησης για 60 ημέρες, χωρίς όμως χρηματικό πρόστιμο. Με το νέο πλαίσιο, που δίνει έμφαση στην προσωπική ευθύνη, αντί για τις πινακίδες, στοχεύεται απευθείας ο οδηγός, καθώς του επιβάλλεται χρηματικό πρόστιμο και του αφαιρείται το δίπλωμα. Επιπλέον, η πρόβλεψη πολύ υψηλού προστίμου σε περίπτωση υποτροπής καθιστά τις κυρώσεις πιο αποτρεπτικές. Με απλά λόγια, όποιος παρκάρει σε ράμπες ή θέσεις ΑμεΑ θα έρχεται αντιμέτωπος με «τσουχτερά» πρόστιμα και θα μένει χωρίς δίπλωμα.
H ΦΩΝΗ ΤΗΣ 4amea ΜΕ ΤΗ ΝΕΝΑ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡTΗ ΣΤΗΝ ESPRESSO
