Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) των ΗΠΑ φέρεται να υποστήριξε μυστικά πειράματα για τη σχιζοφρένεια σε 311 παιδιά από τη Δανία, πολλά υιοθετημένα ή από ορφανοτροφεία, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, σύμφωνα με ένα ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε προχθές.
Το ντοκιμαντέρ του Danish Radio (DRTV) «The Search for Myself» κατηγορεί την υπηρεσία κατασκοπείας των ΗΠΑ ότι υποστήριξε τα πειράματα στο Δημοτικό Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης. Οι μελέτες φέρεται να διερευνούσαν τη σχέση μεταξύ κληρονομικότητας και περιβάλλοντος στην ανάπτυξη της σχιζοφρένειας.
Ο Per Wennick που έφτιαξε το ντοκιμαντέρ και ισχυρίζεται ότι συμμετείχε στα πειράματα ως παιδί, υποστήριξε ότι τον είχαν τοποθετήσει σε μια καρέκλα, με ηλεκτρόδια δεμένα πάνω του και τον ανάγκασαν να ακούει δυνατούς, τσιριχτούς θορύβους. Ο στόχος του τεστ υποτίθεται ότι ήταν να διαπιστωθεί εάν ένα παιδί είχε ψυχοπαθητικά χαρακτηριστικά.
«Ήταν πολύ άβολα. Και δεν είναι μόνο η ιστορία μου, είναι η ιστορία πολλών παιδιών», είπε ο Wennick, περιγράφοντας την εμπειρία του και πρόσθεσε πως οδηγήθηκε στην καρέκλα της έρευνας όταν ήταν 11 χρονών και στο ορφανοτροφείο που διέμενε τον ρώτησαν αν θέλει να κάνει κάτι διασκεδαστικό, δίνοντάς του μάλιστα και 16 κορώνες γι’ αυτό.
Σύμφωνα με τον Wennick και τα Εθνικά Αρχεία, το πρότζεκτ συγχρηματοδοτήθηκε από μια υπηρεσία υγείας των ΗΠΑ, λαμβάνοντας και υποστήριξη από το Human Ecology Fund, το οποίο τα WikiLeaks αποκάλυψαν ότι τη δεκαετία του 1960, λειτουργούσε για λογαριασμό της CIA. Μόνο τον πρώτο χρόνο, το έργο υποστηρίχθηκε με ποσό που σήμερα αντιστοιχεί σε 4,6 εκατομμύρια DKK (700.000 δολάρια).
Ενώ τα παιδιά δεν ενημερώθηκαν για ποιο σκοπό ήταν τα πειράματα, κατά τη διάρκεια ή μετά την έρευνα, δημοσιεύτηκε μια διατριβή το 1977 από τον Δανό ψυχίατρο Find Schulsinger, με τίτλο: «Μελέτες για τη σύνδεση μεταξύ κληρονομικότητας και περιβάλλοντος στην ψυχιατρική», που περιγράφει λεπτομερώς τη μελέτη και που δεν έγινε ποτέ δημόσια προσβάσιμη «για την προστασία των παιδιών», σύμφωνα με αρμόδιους.
Ο Wennick κατάφερε να εντοπίσει το ερευνητικό υλικό σε 36 κουτιά στο Ψυχιατρικό Κέντρο Glostrup στο Hvidovre, αλλά το κέντρο άρχισε να καταστρέφει τα δεδομένα, πριν προλάβει ο Δανός να αποκτήσει πρόσβαση, προκαλώντας την έντονη κριτική.
Η ενημέρωση του κέντρου έγινε από έναν καθηγητή που σχετιζόταν με τις έρευνες στο Δημοτικό Νοσοκομείο, από τον οποίο ο Wennick πήρε συνέντευξη στο ντοκιμαντέρ. Ενημέρωσε τη διεύθυνση του κέντρου και… όλα πήραν το δρόμο τους…
Ο Kent Kristensen, αναπληρωτής καθηγητής Δικαίου Υγείας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Δανίας, είπε ότι η καταστροφή σε αυτή την περίπτωση συνιστά παραβίαση του νόμου, ενώ υπήρξαν φωνές ότι η καταστροφή των αρχείων στέρησε από τα θύματα την ανάκτηση του παρελθόντος τους.
Ο Jacob Knage Rasmussen, ιστορικός, διδάκτορας και επιθεωρητής του ιστορικού Μουσείου Ευημερίας της Δανίας είπε ότι αυτή είναι η πρώτη τεκμηριωμένη αναφορά όπου παιδιά υπό φροντίδα, χρησιμοποιήθηκαν για ερευνητικούς σκοπούς στη χώρα.
«Δεν γνωρίζω για παρόμοιες προσπάθειες, ούτε στη Δανία ούτε στη Σκανδιναβία. Δεν έχω ακούσει ποτέ ξανά για παιδιά να έχουν ηλεκτρόδια στο σώμα τους. Είναι φρικτές πληροφορίες που έρχονται σε αντίθεση με τον Κώδικα της Νυρεμβέργης του 1947, ο οποίος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έθετε ορισμένους ηθικούς περιορισμούς για πειράματα σε ανθρώπους», δήλωσε ο Rasmussen.
Το Danish Radio απέδωσε στον Αμερικανό ψυχολόγο Zarnoff A. Mednick, τότε καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, την ιδέα πίσω από το πείραμα. Ο Mednick ενδιαφέρθηκε για το τι ακριβώς διακρίνει τους σχιζοφρενείς ασθενείς από τους ασθενείς με άλλες διαταραχές και τους υγιείς ανθρώπους. Μη μπορώντας να βρει μια κατάλληλη ομάδα μελέτης στις ΗΠΑ, αναζήτησε τον Fini Schulsinger, έναν Δανό καθηγητή στο Δημοτικό Νοσοκομείο. Μαζί, δημιούργησαν μια ερευνητική συνεργασία Δανίας-ΗΠΑ επί δεκαετίες σε δανικό έδαφος.
