Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Βασικός κανόνας για την κατάκτηση ενός κράτους από ένα άλλο, είναι να πατήσει εντός του έδαφός του η στρατιωτική μπότα του τελευταίου. Οποιαδήποτε άλλη επίθεση από αέρος ή με πυραύλους, όσο οδυνηρά αποτελέσματα και αν επιφέρει, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει κατάκτηση και κατάλυση του δεχόμενου την επίθεση κράτους. Μπορεί να είναι είτε τιμωρητική επίθεση είτε να στοχεύει να πλήξει στρατιωτικές δομές, αλλά κατάκτηση δεν είναι. Ο Πούτιν λοιπόν, με τον στρατό που έχει στείλει εντός του εδάφους της Ουκρανίας, επιδιώκει προφανώς την κατάκτηση και κατάλυση του υπάρχοντος κράτους της Ουκρανίας ή έστω μεγάλου τμήματός του.
Εμφανείς πλέον οι στρατιωτικοί στόχοι των Ρώσων
Όταν ήταν ήδη γνωστή η συγκέντρωση μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων, από την πλευρά της Ρωσίας, στα σύνορα με την Ουκρανία και ειδικά μετά την αναγνώριση της αυτονομίας του Ντονέτσκ και Λουχάνσκ από την πλευρά της Ρωσίας, αυτό που στη χειρότερη περίπτωση όλοι ανέμεναν ήταν η ενδεχόμενη είσοδος του ρωσικού στρατού στα ανατολικά της Ουκρανίας, για την προστασία των δύο ανωτέρω περιοχών. Αλλά αυτό όμως, που έγινε στην πράξη αργότερα, ήταν η καθολική εισβολή της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας, με προφανείς ευρύτερους στόχους.
Καθίσταται πλέον εμφανές, ότι ο πρώτος στόχος του Πούτιν είναι κατ’ αρχήν, η κατάληψη της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας, ώστε αφενός να διασφαλίσει τα δυτικά σύνορα της Ρωσίας και αφετέρου να αποκόψει πλήρως την Ουκρανία από τη θάλασσα (Εύξεινο Πόντο) και να την κατακτήσει περίκλειστο κράτος. Σε καμία περίπτωση δεν θέλει στις θάλασσες, δυτικά και ανατολικά της Κριμαίας, να ελλιμενίζονται εχθρικά προς τη Ρωσία σκάφη. Επομένως, είναι πλέον ξεκάθαρο, ότι ο Πούτιν θέλει να καταλάβει ολόκληρο το ανατολικό και νότιο τμήμα της Ουκρανίας. Στο δρόμο του είναι στρατηγικά αναγκαίο, να καταλάβει τρεις μεγάλες πόλεις. Την Μαριούπολη, που θα του δώσει απόλυτη κυριαρχία στην Αζοφική, τη Χερσώνα που του εξασφαλίσει την Κριμαία και την Οδησσό, ώστε να ενωθεί με την Υπερδνειστερία και ταυτόχρονα να αποκόψει εντελώς την Ουκρανία από τη θάλασσα. Μέχρι στιγμής έχει καταληφθεί η Χερσώνα, δίνεται μεγάλη μάχη στη Μαριούπολη και σύντομα θα έχουμε επίθεση στην Οδησσό.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τα σχέδια του Πούτιν, είναι απαραίτητο οπωσδήποτε να πέσει το Χάρκοβο, για να ανοίξει ελεύθερα ο δρόμος προς ολόκληρη την Ανατολική Ουκρανία μέχρι τουλάχιστον τον ποταμό Δνείπερο. Το Χάρκοβο, εκτός της στρατηγικής του θέσης, είναι και η καρδιά της βαριάς βιομηχανίας (πολεμικής και μη) της Ουκρανίας.
Γιατί έχει σταματήσει η μεγάλη φάλαγγα οχημάτων
Κάποιοι πιστεύουν ότι, η πολλών χιλιομέτρων φάλαγγα ρωσικών στρατιωτικών οχημάτων, που έχει σταματήσει σε απόσταση ασφαλείας από το Κίεβο, έχει σταματήσει από κακό συντονισμό και έλλειψη τροφοδοσίας, σε συνδυασμό με την άμυνα των Ουκρανών. Θεωρώ ότι αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη εκτίμηση. Κατ΄ αρχήν η απόσταση του Κιέβου από τα ρωσικά σύνορα είναι περί τα 200 χιλιόμετρα, ενώ η αυτονομία καυσίμων των αρμάτων μάχης, είναι για περίπου 550 χιλιόμετρα. Επομένως δεν είναι θέμα καυσίμων. Εξάλλου τα στρατιωτικά αυτά οχήματα είναι σε φάλαγγα πορείας και όχι σε σχήμα μάχης. Επομένως έχουν σταματήσει για κάποιο άλλο λόγο. Ποιος είναι αυτός ο λόγος;
Η απάντηση θεωρώ ότι είναι απλή. Βασικός στόχος του Πούτιν δεν είναι το Κίεβο αυτή τη στιγμή. Βασικός στόχος, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, είναι η κατάληψη της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας. Το Κίεβο το αφήνει για τελευταίο. Γιατί όμως έφερε εκεί μια τόσο τεράστια φάλαγγα και τη σταμάτησε; Δεν φοβάται μήπως κτυπηθεί από την αεροπορία της Ουκρανίας; Δεν φοβάται, καθόσον αεροπορία δεν υπάρχει. Τη φάλαγγα την έχει εκεί για να φοβερίζει το Κίεβο, το οποίο μάλιστα κτυπάει κάπου κάπου με πυραύλους, για να διατηρεί την υπερένταση και να ρίχνει την ψυχολογία των αμυνόμενων. Κυρίως όμως στοχεύει να διατηρεί εγκλωβισμένη εντός του Κιέβου τη μεγάλη δύναμη του Ουκρανικού στρατού και έτσι να μένει ανενόχλητος και ατουφέκιστος ο υπόλοιπος ρωσικός στρατός, για να κάνει εδαφικό πλιάτσικο στην υπόλοιπη Ουκρανία. Ταυτόχρονα εκκαθαρίζεται ολόκληρη η περιοχή γύρω από το Κίεβο, ώστε να το έχει αποκλεισμένο πλήρως όταν έρθει η ώρα της κατάληψης. Σήμερα δε κατέλαβε το Ιρπίν, μια ακόμα περιοχή κοντά στο Κίεβο, εκκαθαρίζοντας το χώρο γύρω του. Όλα λοιπόν, κινούνται σύμφωνα με το σχέδιο που έχει καταρτιστεί και ίσως πιο εύκολα από ότι θα υπολόγιζαν και οι ίδιοι οι Ρώσοι επιτελείς.
Οι μόνες εστίες αντίστασης πλέον, είναι το Χάρκοβο και φυσικά η Μαριούπολη, την οποία υποστηρίζουν και Ουκρανοί εθνικιστές. Όταν πέσει η Μαριούπολη, αμέσως θα ακολουθήσει η Οδησσός και η Υπερδνειστερία. Όταν δε πέσει και το Χάρκοβο, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για την πολιορκία και την πτώση του Κιέβου από όλες τις πλευρές.
Γιατί υπάρχει δυσκολία στη Μαριούπολη και στο Χάρκοβο;
Η δυσκολία δεν οφείλεται σε αδυναμία του ρωσικού στρατού, αλλά στον ίδιο τον Πούτιν. Συγκεκριμένα ο Πούτιν, στοχεύοντας να καταλάβει την Ανατολική και Νότια Ουκρανία (την οποία ενδεχομένως προσαρτήσει στη Ρωσία, αν δεν γίνουν δεκτοί οι όροι του), δεν θέλει να συμβούν δύο πράγματα. Πρώτον δεν θέλει να σκοτωθεί πολύς άμαχος πληθυσμός, κάτι που θα χαλάσει τη διεθνή εικόνα του για τις μετέπειτα εξελίξεις και δεύτερον δεν θέλει να μετατρέψει σε ερείπια τις υπάρχουσες υποδομές. Τις θέλει ακέραιες για να έχει έτοιμες υποδομές, κτίρια, εργοστάσια, γέφυρες, δίκτυα κ.λ.π. ώστε να μην είναι υποχρεωμένος να δαπανήσει χρήματα και χρόνο μετά, για να τις αποκαταστήσει. Οι Ουκρανοί εθνικιστές γνωρίζουν αυτές τις δύο επιθυμίες του Πούτιν, γι’ αυτό και αφενός βάζουν ως ασπίδα άμαχο πληθυσμό, αφετέρου καταστρέφουν μόνοι τους έργα υποδομής.
Θα ευοδωθούν οι διπλωματικές προσπάθειες;
Νομίζω ότι ο Πούτιν έχει καταστήσει σαφές στους συνομιλητές του, ότι είτε με πόλεμο είτε με διαπραγματεύσεις, θα επιτύχει έτσι κι αλλιώς τους στόχους του. Δεν πρόκειται να κάνει πίσω και μάλλον φέρεται αποφασισμένος να κάνει τα πάντα και με κάθε κόστος, έστω και με πυρηνικό πόλεμο, για να επιτύχει τους στόχους του. Αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει και οι δυτικοί γι’ αυτό και αποφεύγουν κάθε πρόκληση.
Προσωπικά πιστεύω πως στο μυαλό του Πούτιν είναι η προσάρτηση ολόκληρης της Ανατολικής Ουκρανίας τουλάχιστον μέχρι τον ποταμό Δνείπερο.
Η συμπεριφορά των δυτικών και ο ρόλος Μητσοτάκη
Οι δυτικές κυβερνήσεις, που δεν είναι εθνικά κυρίαρχες και ανεξάρτητες, αλλά καθοδηγούνται από τις δυνάμεις της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης, επιτέθηκαν στο ρωσικό λαό και στους όπου γης Ρώσους, με μοναδικό κριτήριο την εθνικότητα. Προσπαθούν αφενός να κάνουν τους Ρώσους ολιγάρχες να «πονέσουν» οικονομικά, ώστε να ανατρέψουν τον Πούτιν, αφετέρου να εξαθλιώσουν το ρωσικό λαό, ώστε να εξεγερθεί εναντίον του Πούτιν και να τον ανατρέψει.
Στην ουσία δηλαδή, η επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία, μετατράπηκε σε κανονικό πόλεμο, με σύγχρονα μέσα, μεταξύ της παγκοσμιοποίησης και ενός ισχυρού παραδοσιακού εθνικού κράτους. Ήταν μια σύγκρουση που κάποια στιγμή θα γινόταν. Πολλούς στη Δύση, που δεν έχουν κατανοήσει τι σημαίνει νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ξάφνιασε η αγριότητα με την οποία οι καθοδηγούμενες δυτικές κυβερνήσεις και δυτικές ελίτ, στράφηκαν εναντίον κάθε οικονομικού συμφέροντος και πολιτιστικού στοιχείου, με μόνο κριτήριο την ρωσική εθνικότητα. Όλα αυτά τα απίθανα που συνέβησαν, θύμισαν ναζιστικές πρακτικές, όταν οι ναζί έκαιγαν βιβλία και επέβαλαν λογοκρισία.
Τι κάνει το ΝΑΤΟ; Προς το παρόν τίποτα. Το ΝΑΤΟ, είναι ένα απολίθωμα της ψυχροπολεμικής περιόδου, το οποίο χρησιμοποιείται σήμερα ως στρατιωτικός βραχίονας της διεθνούς ολιγαρχίας της δυτικής παγκοσμιοποίησης. Προκαλώντας τοπικούς πολέμους, με διάφορες δικαιολογίες, ουσιαστικά εξυπηρετεί τους οικονομικούς στόχους της παγκοσμιοποίησης. Όμως δεν έχει απάντηση, ούτε περίμενε μια τέτοιου είδους πολεμική επιχείρηση σαν αυτή της Ρωσίας. Δεν είναι σε θέση ούτε καν να αποκλείσει τον πόλεμο ενός μέλους της συμμαχίας εναντίον άλλου μέλους και πλέον δεν είμαι βέβαιος, αν μπορεί να υποστηρίξει ακόμα και κράτος μέλος του ΝΑΤΟ στην περίπτωση που δεχτεί επίθεση από τρίτο κράτος.
Επειδή ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να το πάει μέχρι τέλους, απλά το ΝΑΤΟ θα υποστεί τέτοιας έκτασης ηθική βλάβη, που τελικά θα απαξιωθεί. Προς το παρόν, με δηλώσεις του τύπου «θα προστατέψουμε κάθε ίντσα νατοϊκού εδάφους», φέρεται σαν εκείνον τον ηθοποιό που έλεγε την ατάκα «κρατάτε με να μην τον βαρέσω».
Ο κ. Μητσοτάκης, γκλομπαλιστής ο ίδιος και φανατικός υποστηρικτής της παγκοσμιοποίησης, κακώς αποφάσισε μόνος του, χωρίς να ρωτήσει τη Βουλή (όπου δραστηριοποιούνται τα υπόλοιπα κόμματα – αντιπρόσωποι του λαού), να αποστείλει όπλα στους Ουκρανούς, κάτι που σημαίνει οιονεί κήρυξη πολέμου κατά της Ρωσίας. Αντιθέτως, θα έπρεπε να διατηρήσει η χώρα μας ουδετερότητα και να προσπαθήσει να μεσολαβήσει για ειρηνική διευθέτηση της κατάστασης. Δεν έχει δε υποπέσει στην αντίληψή μου, να υπάρχει έστω δεσμευτική απόφασή του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ, για υποχρεωτική αποστολή όπλων. Δεν θα μπορούσε άλλωστε.
Καταστήσαμε λοιπόν εχθρό τη Ρωσία και στείλαμε στην αγκαλιά της την Τουρκία, κάτι που θα το βρούμε άσχημα μπροστά μας. Ήδη η εκπρόσωπος του Ρωσικού ΥΠΕΞ κα Ζαχάροβα, στράφηκε με σφοδρότητα εναντίον της Αθήνας και κατηγόρησε τους Έλληνες αξιωματούχους. Δηλαδή η Ελλάδα έγινε στα καλά καθούμενα εχθρικό κράτος για τη Ρωσία, χωρίς να υπάρχει έστω κάποιο εθνικό όφελος.
