Ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Λουίζ Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, ευρέως γνωστός ως Λούλα, είναι αναμφίβολα σύμβολο της Λατινομερικάνικης Αριστεράς και ένας γίγαντας του παγκόσμιου πολυπολικού κινήματος λόγω της συμμετοχής του, ως προέδρου τότε της Βραζιλίας, στην ίδρυση των BRICS.
- Γράφει ο Νίκος Γκλεζάκος
Αυτά τα εντυπωσιακά διαπιστευτήρια, ωστόσο, είναι ακριβώς ο λόγος που οι διαφορές του με άλλα μέλη των BRICS, Κίνα και Ρωσία, για το εμπόριο και την Ουκρανία, όπως έδειξαν οι πρώτες μέρες του στην επάνοδο στην εξουσία, είναι τόσο απροσδόκητες. Στο παρόν, θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε πλευρές της διαφαινόμενης πολιτικής του, προσπαθώντας να αποσαφηνίσουμε τους στρατηγικούς του υπολογισμούς προκειμένου να διακρίνουμε καθαρά, όσο μπορούμε τα κίνητρά του. Γιατί διαφωνεί με αυτούς τους δύο διεθνούς εταίρους του σε αυτά τα πολύ κομβικά ζητήματα.
Όσον αφορά το πρώτο, το εμπόριο, είπε στον Ουρουγουανό ομόλογό του Luis Lacelle Pou την περασμένη εβδομάδα ότι ελπίζει ότι το Μοντεβιδέο θα υποστηρίξει την υπογραφή της εμπορικής συμφωνίας της Mercosur1 με την ΕΕ προτού η Ουρουγουάη διαπραγματευτεί μια συμφωνία με την Κίνα. Το αίτημα του Λούλα ακολούθησε ο Υπουργός Εξωτερικών της Βραζιλίας, Μάουρο Βιέιρα. Ο οποίος είπε ότι όποιος κάνει ανεξάρτητα βήματα για να διαπραγματευτεί μια εμπορική συμφωνία με την Κίνα θα μπορούσε να «καταστρέψει» τη Mercosur καθώς τα κινεζικά προϊόντα θα κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο μπλοκ υπο αυτό το σενάριο.
Όσον αφορά για την Ουκρανία, συνέκρινε την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία, με τον υβριδικό πόλεμο των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα, ενώ μιλούσε στο Μπουένος Άιρες. Σύμφωνα με τον Βραζιλιάνο ηγέτη, «Με τον ίδιο τρόπο που είμαι κατά της εδαφικής κατοχής, όπως έκανε η Ρωσία στην Ουκρανία, είμαι κατά της υπερβολικής παρέμβασης στη διαδικασία της Βενεζουέλας». Η σύγκριση που έκανε με τη Βενεζουέλα είναι παράλογη, γι’ αυτό και η παρατήρησή που έκανε εξέπληξε πολλούς. Όχι τόσο για τη γνώμη του για την ίδια τη Ρωσία και την στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία, όσο για την άκομψη (sic) επισκίαση της ίδιας της Βενεζουέλας, η οποία ΠΟΤΕ δεν έχει εκφραστεί με αυτό τον τρόπο για την Ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία. Το αντίθετο μάλιστα, θα λέγαμε ότι η ηγεσία της Βενεζουέλας κατανοεί, δικαιολογεί και με την συνολικότερη στάση της στηρίζει τις Ρωσικές κινήσεις.
Παρά τις διαφωνίες του με την Κίνα για το εμπόριο, και τη Ρωσία για την Ουκρανία, ο Λούλα ελπίζει ωστόσο να επεκτείνει τη συνεργασία της Βραζιλίας και με τις δύο αυτές χώρες. Το πρώτο αποδείχθηκε όταν ο ίδιος εξέφρασε μια τέτοια πρόθεση στις αρχές του έτους, όταν αποκάλυψε ότι έλαβε σχετική επιστολή από τον Κινέζο ομόλογό του Πρόεδρο Xi, ενώ η τελευταία έγινε στα τέλη του περασμένου έτους όταν μίλησε με τον Πρόεδρο Πούτιν. Συνεπώς, ο Λούλα, όντως, δεν αναγνωρίζει την Ταϊβάν, ούτε συμφώνησε με τη Γερμανία να εξοπλίσει έμμεσα την Ουκρανία.
Η πραγματικότητα της προσέγγισης του Λούλα με την Κίνα
Ακόμα κι έτσι όμως, αυτές οι «ρεαλιστικές πολιτικές» δεν αφαιρούν αυτό που μόλις είπε σχετικά για τις διαφορές του με την Κίνα για το εμπόριο και τη Ρωσία για την Ουκρανία. Για να επανέλθουμε σε αυτά, αυτός (Λούλα) και η ομάδα του φαίνεται να συμμερίζονται τις ανησυχίες της κυβέρνησης Bolsonaro ότι η Κίνα προσπαθεί να εισέλθει «λαθραία» στη Mercosur μέσω μιας υποτιθέμενης κερκόπορτας, όπως η Ουρουγουάη, την οποία και οι δύο θεωρούν ότι αποτελεί απειλή για τη μακροπρόθεσμη οικονομική κατάσταση της Βραζιλίας και τα συμφέροντα της.
Η λύση του Λούλα είναι πρώτα να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους της παγωμένης εμπορικής συμφωνίας της Mercosur με την ΕΕ, προκειμένου να συνάψει συμφωνία με αυτό το δυτικό οικονομικό μπλοκ, μετά την οποία προφανώς πιστεύει ότι η Βραζιλία και οι γείτονές της θα ήταν σε καλύτερη θέση να διαπραγματευτούν καλύτερους όρους με την Κίνα. Σε καμία περίπτωση δεν θέλει η Ουρουγουάη να συμφωνήσει μονομερώς στη δική της εμπορική συμφωνία με την Κίνα, αφού πιστεύει ότι αυτό θα υπονόμευε την ενότητα της Mercosur, θα έβλαπτε τα μακροπρόθεσμα οικονομικά συμφέροντα της Βραζιλίας και θα έδινε στην Κίνα ένα πλεονέκτημα.
Ως αρχηγός κράτους, είναι δικαίωμά του να διαμορφώνει πολιτική όπως θεωρεί ότι είναι προς τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του, αλλά εξακολουθεί να προκαλεί ενδιαφέρον το γεγονός ότι η στάση της ομάδας του Λούλα στο ευαίσθητο θέμα της διαπραγμάτευσης μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με την Κίνα είναι παρόμοια με εκείνη της κυβέρνησης Μπολσονάρο. Αυτή η παρατήρηση προφανώς δεν θα είναι δημοφιλής και δεν θα αρέσει καθόλου στους παθιασμένους υποστηρικτές του Λούλα, οι οποίοι είτε θα την αγνοήσουν, το κάνουν δηλαδή ήδη. Είτε θα ισχυριστούν, ψευδώς, ότι είναι διαφορετική από αυτή του Μπολσονάρο και θα επιτεθούν σε όσους την αναφέρουν. Αλλά σίγουρα δεν μπορούν να αρνηθούν το γεγονός.
Η πραγματικότητα της προσέγγισης του Λούλα με τη Ρωσία
Όσον αφορά τις διαφορές του Λούλα με τη Ρωσία σχετικά με την Ουκρανία, η πολιτική του απέναντι στον κορυφαίο πόλεμο πληρεξουσίων του Νέου Ψυχρού Πολέμου είναι επίσης παρόμοια με του Μπολσονάρο. Η κυβέρνηση Μπολσονάρο ψήφισε στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών για να καταδικάσει την ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση από την αρχές Μαρτίου ως υποτιθέμενη «επιθετικότητα» και στη συνέχεια για άλλη μια φορά τον Οκτώβριο να καταδικάσει την επανένωση των νέων περιοχών με τη Ρωσία ως υποτιθέμενη «προσάρτηση». Ο ίδιος ο Μπολσονάρο βέβαια αρνήθηκε να καταδικάσει προσωπικά τη Ρωσία, ωστόσο, αντίθετα, ο Λούλα μόλις έσπασε αυτό το ταμπού κάνοντας αυτές τις δηλώσεις στο Μπουένος Άιρες.
Κρίνοντας από τα λόγια του, αυτό το σύμβολο της λατινοαμερικανικής Αριστεράς και τιτάνας της πολυπολικότητας συνεχίζει την πολιτική του προκατόχου του απέναντι στην Ουκρανική σύγκρουση. Αυτό εξηγεί γιατί αναφέρθηκε στις ενέργειες της Ρωσίας εκεί ως «κατοχή» και τις συνέκρινε με τον υβριδικό πόλεμο των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα. Για άλλη μια φορά, οι παθιασμένοι υποστηρικτές του Λούλα θα εξαγριωθούν με αυτήν την παρατήρηση, αλλά δεν μπορούν να το αρνηθούν όπως δεν μπορούν επίσης να αρνηθούν ότι συνεχίζει την πολιτική του Μπολσονάρο να εναντιώνεται στις εμπορικές συνομιλίες της Ουρουγουάης με την Κίνα.
Αυτά τα «πολιτικά εσφαλμένα» γεγονότα γεννούν φυσικά το ερώτημα γιατί ο Λούλα συνεχίζει τις πολιτικές του Μπολσονάρο έναντι της Κίνας στο εμπόριο και της Ρωσίας για την Ουκρανία. Εξάλλου, είναι ο ίδιος ο Λούλα που είπε αυτές τις δύο σχετικές δηλώσεις, και όχι κανένα μέλος των μόνιμων στρατιωτικών, πληροφοριών ή διπλωματικών γραφειοκρατιών της Βραζιλίας («βαθύ κράτος») που θα μπορούσε να είχε διοριστεί από τον προκάτοχό του και έτσι να κατηγορηθεί για συνέχιση της πολιτικής του χωρίς την άδεια του Λούλα.
Η πραγματική διαφορά μεταξύ Λούλα και Μπολσονάρο
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τα λόγια του και τα τελευταία του Λούλα για την Κίνα και τη Ρωσία δεν αποτελούν εξαίρεση. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι μόνες πραγματικές διαφορές του με τον Μπολσονάρο αφορούν κοινωνικοπολιτικά ζητήματα στο εσωτερικό. Οι απόψεις του Λούλα είναι φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές και ευθυγραμμισμένες, με την εσωτερική έννοια, με τους κυβερνώντες Δημοκρατικούς των ΗΠΑ, ενώ οι απόψεις του Μπολσονάρο είναι συντηρητικές-εθνικιστικές και ευθυγραμμίζονται με αυτές του Τραμπ, εξηγώντας έτσι γιατί η ομάδα του Μπάιντεν τον μισούσε τόσο.
Αντίθετα, η ομάδα του Μπάιντεν υποστηρίζει ολόψυχα τον Λούλα, καθώς μοιράζονται παρόμοιες απόψεις για την κλιματική αλλαγή, το COVID, την «LGBTQI+» ατζέντα, και την υποτιθέμενη απειλή που παρουσιάζουν οι δεξιοί αντίπαλοί τους στο σύνολό τους (και όχι μόνο λίγοι εξτρεμιστές όπως κάθε πλευρά) για την εθνική ασφάλεια.
Ο νόμος της «αδέξιας» ισορροπίας
Η εσωτερική ιδεολογική ευθυγράμμιση του Λούλα με τις φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές απόψεις των κυβερνώντων Δημοκρατικών των ΗΠΑ δεν επεκτείνεται στην εξωτερική πολιτική, όπως αποδεικνύεται από την πραγματιστική άρνησή του να αναγνωρίσει την Ταϊβάν και να εξοπλίσει έμμεσα την Ουκρανία μέσω Γερμανίας. Αυτό δείχνει ότι όντως υποστηρίζει μια παγκόσμια συστημική μετάβαση στην περίπλοκη πολυπολικότητα και δεν είναι υπέρ της επ’ αόριστον καθυστέρησης της προκειμένου να υποστηριχθεί η αμερικανικοκεντρική μονοπολικότητα όπως ο παρακμιακός ηγεμόνας και οι ευρωπαίοι υποτελείς του προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα να κάνουν.
Ταυτόχρονα όμως, το όραμά του για την πολυπολικότητα δεν είναι το ίδιο με αυτό της Ρωσίας, το οποίο εξήγησε ο Πρόεδρος Πούτιν πέρυσι σε αυτό που μπορεί συλλογικά έχει περιγραφεί ως το Νέο Παγκόσμιο Επαναστατικό Μανιφέστο. Σε αντίθεση με τον Ρώσο ηγέτη, του οποίου η χώρα αναγκάστηκε υπο συνθήκες πέραν του ελέγχου της, να γίνει ηγέτης του παγκόσμιου πολυπολικού κινήματος, ο αποκατεστημένος Βραζιλιάνος πρόεδρος θέλει να κρατήσει το πόδι του και στα δύο μπλοκ. Νομίζω γνωρίζουν όλοι τι παθαίνουν διαχρονικά όσοι πατάνε σε δυο βάρκες.
Το ένα μπλοκ είναι το Χρυσό Δισεκατομμύριο της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και το άλλο μπλοκ είναι ο Παγκόσμιος Νότος υπό την ηγεσία των BRICS και SCO των οποίων η Βραζιλία είναι μέλος. Το δεύτερο μπλοκ, θα πρέπει να διευκρινιστεί, εάν αναμένεται τελικά να καθοδηγηθεί από κοινού από άλλους πολυπολικούς οργανισμούς όπως η Αφρικανική Ένωση (AU), η ASEAN και η CELAC, κ.ά., αν και αυτό δεν έχει συμβεί ακόμη. Η Ινδία τελειοποίησε την τέχνη της ισορροπίας μεταξύ των μπλοκ, την οποία η Βραζιλία του Λούλα επιδιώκει να μιμηθεί, αν και πολύ πιο αδέξια, όπως αποδεικνύεται από τη δημόσια καταδίκη του για την ειδική επιχείρηση της Ρωσίας
Ως απόδειξη των προθέσεών του, επέκρινε τόσο τη Ρωσία όσο και την Κίνα σε διαφορετικούς βαθμούς κατά το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό της τρίτης θητείας του, και θα επισκεφθεί τις ΗΠΑ τον επόμενο μήνα. Αυτές οι κινήσεις μπορούν να ερμηνευθούν ως μια προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ του Χρυσού Δισεκατομμυρίου και του Παγκόσμιου Νότου, αν και οι επικριτές μπορεί να τις θεωρήσουν ως περιττές εκδηλώσεις πίστης προς τις ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι επέστρεψε τη Βραζιλία στη CELAC2, σε εκείνο το ταξίδι στη Αργεντινή, το οποίο ήταν πολύ σημαντικό.
Πιο όμως είναι το νεο Όραμα του Λούλα για τη CELAC;
Ο Λούλα φαινομενικά οραματίζεται αυτό το πολυπολικό μπλοκ να γίνει ένας από τους κοινούς ηγέτες του Παγκόσμιου Νότου, κάτι που είναι λογικό και πολύ πιθανό. Ωστόσο, δεν φαίνεται να περιμένει ότι η CELAC θα αψηφήσει ουσιαστικά τις ΗΠΑ, όπως άφησε να εννοηθεί ότι θέλει να συμβεί ο Βενεζουελάνος ομόλογος του Μαδούρο, νωρίτερα τον μήνα. Ο Βραζιλιάνος ηγέτης θέλει αναμφισβήτητα η CELAC να έχει άριστες σχέσεις με τον βόρειο γείτονά της, αν και πιο ισορροπημένες και με μεγαλύτερο αλληλοσεβασμό (τουλάχιστον στην επιφάνεια).
Αυτή η εκτίμηση βασίζεται στο υπονοούμενο όραμά του για τη Mercosur, όπως ειπώθηκε από όσα είπε για τις εμπορικές της συμφωνίες έναντι της ΕΕ και της Κίνας. Ο Λούλα οραματίζεται ότι το μπλοκ περιφερειακής ολοκλήρωσης θα συνάψει συμφωνία με ένα σημαντικό μέλος του Χρυσού Δισεκατομμυρίου, προκειμένου να του δώσει στη συνέχεια ικανή μόχλευση για να κάνει μια ευνοικότερη συμπληρωματική συμφωνία με ένα σημαντικό μέλος του Παγκόσμιου Νότου. Συνεπώς, η στρατηγική του για τη Mercosur προϋποθέτει ότι η τελευταία θα επεκταθεί, πιθανότατα, για να διαμορφώσει το όραμά του για μια πολύ μεγαλύτερη CELAC στην παγκόσμια συστημική μετάβαση προς την πολυπλοκότητα.
Ενώ υπάρχουν ορισμένοι που μπορεί να περιμένουν ότι η πολυπολική μεγάλη στρατηγική του Λούλα θα συναντήσει αντιδράσεις από τις ΗΠΑ, υπάρχουν επίσης εύλογοι λόγοι για τους οποίους αυτός ο φθίνων μονοπολικός ηγεμόνας μπορεί να την υποστηρίξει κιόλας, πραγματικά. Οι στρατηγοί των ΗΠΑ φαίνεται να έχουν σιωπηρά αποδεχτεί ότι η προαναφερθείσα μετάβαση είναι επί του παρόντος σε ισχύ και μη αναστρέψιμη, όπως αποδεικνύεται από την αναγνώριση της άνοδος της Ινδίας ως παγκόσμιας σημαντικής Μεγάλης Δύναμης τον περασμένο χρόνο, η οποία ήταν άμεσο αποτέλεσμα της αποτυχίας τους να αναγκάσουν το Δελχί να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.
Οι γεωστρατηγικοί λόγοι πίσω από την υποστήριξη των ΗΠΑ στον Λούλα
Επομένως οι ΗΠΑ, θα μπορούσαν να αποδεχτούν σιωπηρά την τελική ανάδυση της CELAC ως ενός από τους κοινούς ηγέτες της παγκόσμιας συστημικής μετάβασης στην πολυπλοκότητα, με την πρόθεση όμως να ελέγξουν έμμεσα αυτήν την μη αναστρέψιμη τάση με σκοπό την επιβράδυνση της παρακμής της μονοπολικής ηγεμονίας των ίδιων των ΗΠΑ. Εφόσον η CELAC τηρεί το υπονοούμενο όραμα του Λούλα να δίνει προτεραιότητα στους δεσμούς της με το Χρυσό Δισεκατομμύριο έναντι των μεγάλων μελών του Παγκόσμιου Νότου όπως η Κίνα και η Ρωσία, σε αντίθεση με ότι πράττει ο Μαδούρο, τότε αυτό μπορεί να γίνει αποδεκτό, από τις ΗΠΑ.
Για να εξηγήσω, ακριβώς όπως ο Λούλα οραματίζεται να αξιοποιήσει τις συμφωνίες της CELAC με το Χρυσό Δισεκατομμύριο για να της δώσει στη συνέχεια ένα πλεονέκτημα στην υπογραφή συμπληρωματικών συμφωνιών με τον Παγκόσμιο Νότο, έτσι και οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την προτεραιότητα που οραματίζεται αυτό το μπλοκ (CELAC) και να του προσφέρει τη «σφαίρα επιρροής» προκειμένου να μην χαθεί ο έλεγχος των πολυπολικών τάσεων. Εφόσον η παρακμή της μονοπολικής ηγεμονίας των ΗΠΑ είναι επί του παρόντος σε ισχύ και μη αναστρέψιμη, όπως ήδη αποδέχονται σιωπηρά, τότε η βέλτιστη πολιτική είναι να προσπαθήσουν να ελέγξουν αυτή τη διαδικασία. Αυτό όμως δεν είναι εφικτό να γίνει άμεσα από τις ίδιες τις ΗΠΑ αλλά μόνο έμμεσα.
Έχοντας αυτό κατά νου, η αποκατεστημένη ηγεσία του Λούλα στη Βραζιλία και το όραμά του για τη CELAC είναι ιδανικά για την προώθηση των μεγάλων στρατηγικών στόχων των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να τον υποστηρίζουν σήμερα. Στο παρελθόν, οι ΗΠΑ θεωρούσαν αυτόν και τη διάδοχό του Ντίλμα Ρούσεφ ως «επικίνδυνους πολυπολικούς επαναστάτες» επηρεασμένους από τους Κάστρο, Τσάβες και Μαδούρο, γι’ αυτό τους καθαίρεσαν και προσπάθησαν να δυσφημήσουν την προηγούμενη διακυβέρνησή τους μέσω πολύ σκοτεινών επιχειρήσεων και υποτιθέμενων σκανδάλων αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησαν ότι ένας ταπεινωμένος Λούλα είναι πιο αξιοποιήσιμος από έναν ηττημένο Λούλα. Και έτσι τώρα τον υποστηρίζουν.
Οι επικρίσεις του για την Κίνα και τη Ρωσία μαζί με το όραμά του για το CELAC που έρχεται σε αντίθεση με το πρόσφατα διατυπωμένο του Μαδούρο επιβεβαιώνουν ότι έκαναν τη σωστή επιλογή υποστηρίζοντάς τον έναντι του Μπολσονάρο, ο οποίος ήταν υπερβολικά «απρόβλεπτος» για τις προτιμήσεις τους και του θιασώτης του «δεξιού λαϊκισμού», ο οποίος αμφισβήτησε τον φιλελεύθερο-παγκοσμιισμό τους τουλάχιστον με την εγχώρια κοινωνικοπολιτική έννοια. Συγκριτικά, ο Λούλα είναι εγχώρια ευθυγραμμισμένος με τους κυβερνώντες Δημοκρατικούς των Η.Π.Α., πιο προβλέψιμος και «ήρεμος», γεγονός που τους διευκολύνει να συνδιαλλαγούν ή και να συνεργαστούν μαζί του.
Ο Λούλα δεν θεωρείται πλέον «πολυπολικός επαναστάτης»
Ο μόνος «συμβιβασμός» που πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ είναι να αντιμετωπίζουν αυτόν, τη Βραζιλία και τη Λατινική Αμερική συνολικά με λίγο περισσότερο σεβασμό από ότι πριν. Αυτό, ωστόσο, είναι αναπόφευκτο λόγω του πόσο οι μη αναστρέψιμες πολυπολικές τάσεις έχουν περιορίσει τους τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ μπορούν να επιβάλουν τη μονοπολική ηγεμονία τους στο ημισφαίριο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσει να ανακατεύεται στις υποθέσεις τους, αλλά απλώς ότι θα προσπαθήσει τουλάχιστον επιφανειακά να τους συμπεριφερθεί (ή μερικούς από αυτούς σαν τη Λούλα) λίγο καλύτερα και περισσότερο ισότιμα.
Αυτοί οι στρατηγικοί υπολογισμοί προσθέτουν το πλαίσιο στο γιατί οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τον Λούλα έναντι του Μπολσονάρο, η οπτική του οποίου είναι ανεξήγητη για πολλούς, αφού δεν μπορούν να υποστηρίξουν γιατί θα υποστήριζαν τον πρώην πολυπολικό εχθρό τους, τον ίδιο άνθρωπο που ο υβριδικός τους πόλεμος στη Βραζιλία βοήθησε να εκδιωχθεί από την εξουσία. Η «πολιτικά εσφαλμένη» πραγματικότητα είναι ότι ο Λούλα θεωρείται πλέον από τις ΗΠΑ ως πιο «διαχειρίσιμος» από ό,τι ο Μπολσονάρο για τους λόγους που εξηγήθηκαν, ειδικά λόγο της εσωτερικής ιδεολογικής ευθυγράμμισης του πρώτου με την Αμερικάνικη ελίτ του Δημοκρατικού, κυβερνώντος προς το παρών, κόμματος.
Εάν ο Λούλα εξακολουθούσε να είναι ο «πολυπολικός επαναστάτης» που οι ΗΠΑ τον θεωρούσαν κατά τη διάρκεια των δύο προηγούμενων θητειών του, τότε δεν θα τον είχαν υποστηρίξει και θα εξασφάλιζαν ίσως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ότι θα έχανε την υποψηφιότητά του για επανεκλογή. Δεν είναι αυτός που ήταν κάποτε ή τουλάχιστον θεωρούνταν.
Αυτό που δείχνει να οραματίζεται ο Λούλα έρχεται σε αντίθεση με το όραμα του Μαδούρο, ο οποίος πιστεύει ότι η Βενεζουέλα, η CELAC και ο Παγκόσμιος Νότος στο σύνολό τους θα πρέπει να δώσουν προτεραιότητα σε συμφωνίες με πολυπολικές χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία, προκειμένου στη συνέχεια να έχουν μόχλευση για την υπογραφή συμπληρωματικών συμφωνιών με μέλη του Χρυσού Δισεκατομμυρίου όπως η ΕΕ. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι αντίθετες με τον ηγέτη της Βενεζουέλας (αν και πρόσφατα άρχισαν να ασχολούνται πιο ρεαλιστικά μαζί του λόγο των ενεργειακών συμφερόντων τους), ενώ υποστηρίζουν ολόψυχα τον Λούλα.
Συμπερασματικές Σκέψεις
Καμία από αυτές τις υποθέσεις δεν υποδηλώνει ότι ο Λούλα ελέγχεται από τις ΗΠΑ, αλλά απλώς ότι η προηγούμενη φυλάκισή του, τον άλλαξε, σαφώς. Δεν είναι πλέον ο «πολυπολικός επαναστάτης» που κάποτε ήταν ή τουλάχιστον θεωρούνταν, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ που καθαίρεσαν τον διάδοχό του και στη συνέχεια προσπάθησαν να τους δυσφημήσουν και τους δύο, αλλά εξακολουθεί να είναι τουλάχιστον επίσημα δεσμευμένος στην Αριστερά όπως οι εγχώριες οικονομικές πολιτικές για τη μείωση της φτώχειας, η οποία είναι η αιτία της δράσης του σε όλη του τη ζωή.
Το αναμορφωμένο όραμα του Λούλα για την πολυπολικότητα, το οποίο προφανώς επινοήθηκε κατά τη φυλάκισή του, τον κάνει αποδεκτό στις ΗΠΑ, των οποίων οι κυβερνώντες Δημοκρατικοί αγαπούν επίσης την εγχώρια ιδεολογική του ευθυγράμμιση μαζί τους και ιδιαίτερα τη σταυροφορία του ενάντια στη δεξιά αντιπολίτευση. Για αυτούς τους λόγους, καθώς και για εκείνους που σχετίζονται με το πώς η παγκόσμια συστημική μετάβαση περιόρισε τους τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ μπορούν να επιβάλουν την ηγεμονία τους στο ημισφαίριο, ο Λούλα θεωρείται έτσι από το λεγόμενο «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ ως ο ιδανικός ηγέτης της Λατινικής Αμερικής.
Γι’ αυτό υποστήριξαν με ενθουσιασμό την επιστροφή του στην προεδρία και πανηγύρισαν τη νίκη του επί του Μπολσονάρο, καθώς αναμένεται ότι ο Λούλα θα είναι πιο εύκολο να αντιμετωπιστεί, ειδικά τώρα που δεν θεωρείται πλέον ως ένας «επικίνδυνος πολυπολικός επαναστάτης» όπως παραμένει ο Μαδούρο περήφανα. Αυτός είναι ο πραγματικός Λούλα όπως αντικειμενικά υπάρχει το 2023 και όχι αυτός που φαντάζονται ότι είναι οι υποστηρικτές του, και των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, κάτι που πρέπει να γίνει αποδεκτό από όσους φιλοδοξούν να αναλύσουν με ακρίβεια την τρίτη του θητεία.
- Η Νότια Κοινή Αγορά, κοινώς γνωστή με την ισπανική συντομογραφία Mercosur και την πορτογαλική Mercosul , είναι ένα εμπορικό μπλοκ της Νότιας Αμερικής που ιδρύθηκε με τη Συνθήκη του Asuncion το 1991 και το Πρωτόκολλο του Ouro Preto το 1994. Τα πλήρη μέλη του είναι η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Παραγουάη, και Ουρουγουάη. Η Βενεζουέλα είναι πλήρες μέλος, αλλά έχει ανασταλεί από την 1η Δεκεμβρίου 2016. Συνδεδεμένες χώρες είναι η Βολιβία, η Χιλή, η Κολομβία, Εκουαδόρ, Γουιάνα, Περού και Σουρινάμ.
- Η Κοινότητα των Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής ( CELAC ) είναι ένα περιφερειακό μπλοκ των κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής που προτάθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2010, στην Ομάδας του Ριο – Σύνοδος Κορυφής για την Ενότητα της Κοινότητας της Καραιβικής και δημιουργήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2011, στο Καράκας της Βενεζουέλας, με την υπογραφή της Διακήρυξης του Καράκας. Αποτελείται από 33 χώρες στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική με πέντε επίσημες γλώσσες.
