Η Γερμανία θέλει μια Ευρωπαϊκή Ενωση με κράτη-δορυφόρους του Βερολίνου. Το κακό είναι ότι πάντα το επιτυγχάνει. Ετσι, η «γραμμή» της Γερμανίας για κάθε θέμα αποτελεί και την πάγια θέση των Βρυξελλών. Το ζήσαμε στην οικονομική κρίση, στο Μεταναστευτικό, στο Ενεργειακό, στο Ουκρανικό.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Ο Γερμανός καγκελάριος δήλωσε χθες ότι «μάθαμε για το δυστύχημα και τον θάνατο τόσων πολλών ανθρώπων που πνίγηκαν στη Μεσόγειο, αυτό είναι θλιβερό», προσθέτοντας ότι «πρέπει να κάνουμε τα πάντα προκειμένου να αποφευχθεί άνθρωποι να επιλέγουν αυτή την επικίνδυνη διαδρομή και να το καταφέρουμε μέσω της ανάπτυξης στην Ευρώπη ενός κοινού και αλληλέγγυου συστήματος διαχείρισης της κατάστασης στο Προσφυγικό».
Η θέση του Σολτς είναι ξεκάθαρα υποκριτική. Η αρτηριοσκληρωτική στάση της Γερμανίας να κλείσει ο δρόμος από τις χώρες του Νότου προς αυτές του Βορρά ήταν που μετέτρεψε την Μεσόγειο σε θάλασσα θανάτου κι έφερε την Ελλάδα στην πιο δύσκολη θέση απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης. Ο Σολτς θεωρείται ο πολιτικός «κλώνος» της Μέρκελ. Η προκάτοχός του ήταν αυτή που πρώτα σήμανε γενικό προσκλητήριο στους απανταχού μετανάστες προς την Ευρώπη από τα τέλη του 2014 κιόλας, όμως στη συνέχεια, και υπό το βάρος των αντιδράσεων εντός Γερμανίας και του πολιτικού κόστους, έκλεισε τα εσωτερικά σύνορα της Ε.Ε., με συνέπεια η Γερμανία να εγκλωβίσει την Ελλάδα.
Λόγω Βερολίνου η χώρα μας μετατράπηκε σε αιώνιο hot spot προκειμένου να κατευνάσει η Μέρκελ τη γερμανική κοινή γνώμη. Τα εμπόδια που μπήκαν, με τις ευλογίες της Γερμανίας, στον βαλκανικό δρόμο μείωσαν δραματικά τις προσφυγικές ροές προς Βορρά, αυξάνοντας ξανά τη δημοτικότητα της καγκελαρίου.
Οσο τα κόμματα στην Ελλάδα αλληλοτρώγονται για τα αίτια της αδιανόητης τραγωδίας στα ανοιχτά της Πύλου, ο Σολτς μπορεί να κάνει άνετος κηρύγματα… ανθρωπιάς. Εκ του ασφαλούς. Είναι, μάλιστα, τόσο… ανθρώπινη και… αλληλέγγυα η νέα συμφωνία -επιβολής Γερμανίας και χωρών του Βορρά- για το Μεταναστευτικό, που κάθε ευκατάστατο κράτος θα «καθαρίζει» από την υποχρέωση να πάρει κι αυτό μετανάστες δίνοντας απλά 20.000 ευρώ ανά κεφάλι στην πρώτη χώρα υποδοχής, συνήθως την Ελλάδα.
Το πώς αντιλαμβάνεται η Γερμανία την αλληλεγγύη το αντιληφθήκαμε πλήρως και στα χρόνια των Μνημονίων. Παρά τις ψεύτικες ετεροχρονισμένες συγγνώμες της Μέρκελ για το κακό που προκάλεσε στον ελληνικό λαό, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αλλωστε, οι πάγιες γερμανικές θέσεις στα βασικά θέματα δεν εξαρτώνται από το ποιος είναι καγκελάριος.
Ετσι, το Βερολίνο αποφασίζει και διατάζει τώρα να επιβάλει εκ νέου τους γνωστούς κανόνες περί δημοσιονομικής πειθαρχίας. Εκτιμά ότι η πανδημία έφυγε και ότι οι συνθήκες επιτρέπουν το συμμάζεμα των οικονομικών των κρατών. Ομως, αυτή η κοντόφθαλμη συλλογιστική δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα.
Η ενεργειακή κρίση δεν είναι πίσω μας, ειδικά όσο το Ουκρανικό παραμένει ανοιχτό. Ο πληθωρισμός λόγω πανδημίας και πολέμου επιμένει παρά τις συνεχείς αυξήσεις των επιτοκίων. Οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης έχουν δει τις τιμές των τροφίμων να αυξάνονται και να παραμένουν ψηλά μέχρι σήμερα. Η Γερμανία έχει μπει επίσημα σε ύφεση. Τα επιτόκια δανεισμού των κρατών είναι υψηλότερα απ’ ό,τι προ πανδημίας.
Η κατάσταση έπειτα από τόσες κρίσεις στην Ευρώπη δεν έχει εξομαλυνθεί ώστε να ανοίξει τώρα το θέμα της επιστροφής στη λιτότητα. Κι όμως, ο Σολτς το ζητάει. Ηδη η γερμανική κυβέρνηση ετοιμάζει γερές περικοπές δαπανών, ενώ το ίδιο αρχίζει να απαιτεί κι από τα άλλα μέλη της ευρωζώνης. Ομως, ειδικά οι χώρες του Νότου δεν έχουν τις ίδιες αντοχές με αυτές της Γερμανίας.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας
Το Σύμφωνο Σταθερότητας, η εφαρμογή του οποίου ανεστάλη το 2020 λόγω της πανδημίας, απαιτεί από τα κράτη-μέλη να έχουν δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω του 3% και δημόσιο χρέος κάτω του 60% του ΑΕΠ. Η Γαλλία αντιδρά σε ένα τέτοιο αυτοματοποιημένο μοντέλο κυνισμού και αριθμητικής, θεωρώντας το μη ρεαλιστικό έπειτα από την αύξηση δημοσίου χρέους στις χώρες λόγω πανδημίας, αλλά η Γερμανία επιμένει. Κι όπως ξέρουμε, σε τέτοιου είδους διαφωνίες μεταξύ των δύο ισχυρότερων δυνάμεων της Ευρώπης νικήτρια βγαίνει η Γερμανία στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων.
Το Βερολίνο, έχοντας χτίσει για ακόμα μια φορά γραμμή συμμαχιών με χώρες του Βορρά, θεωρεί ότι «οι αυτόματοι κανόνες είναι ΟΚ και χρειάζονται τα αριθμητικά όρια», όπως είπε και ο σκληροπυρηνικός υπουργός Οικονομικών Λίντνερ. Σαν να ακούμε τον… Σόιμπλε. Είτε στα οικονομικά, είτε στο Μεταναστευτικό, η Γερμανία βλέπει την υπόλοιπη Ευρώπη σαν τσιφλίκι της. Τον Νότο τον αντιμετωπίζει διαρκώς με βλέμμα υπεροψίας. Ο Σολτς, όπως και η Μέρκελ, θέλουν όλα τα ευρωπαϊκά κέρδη να οδηγούνται στη Γερμανία, αλλά κάθε χασούρα να πετιέται στις πλάτες των Νότιων. Το Βερολίνο αρέσκεται να κάθεται στο τιμόνι της Ε.Ε. και να απολαμβάνει όλα τα προνόμια του ηγέτη, αλλά όχι και τις ευθύνες.
Είναι μια στάση που η χώρα μας την πληρώνει εδώ και 13 χρόνια. Με τα αχρείαστα Μνημόνια, με τη φτωχοποίηση και ταπείνωση του λαού, με τη φιλοτουρκική στάση των Βρυξελλών και του Βερολίνου για το Αιγαίο, με τη μετακύλιση όλων των βαρών του Μεταναστευτικού, με τα capital controls και την αφαίμαξη της δημόσιας περιουσίας.
Η Σολτς μπορεί να ονειρεύεται όποια γερμανική Ευρώπη θέλει. Ομως οι χώρες του Νότου, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, έχουν κάθε λόγο να μην επιθυμούν τη βερολινέζικη Ε.Ε.
Βιογραφικό
Καγκελάριος Γερμανίας
Γεννήθηκε το 1958 και από τον Δεκέμβριο 2021 είναι καγκελάριος της Γερμανίας. Οι λουθηρανοί γονείς του εργάζονταν στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αμβούργου κι εργάστηκε στη δικηγορική εταιρία Zimmerman Scholz und Partner. Εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) από τα 17 του και από το 2009 έγινε αναπληρωτής αρχηγός. Ως φοιτητής επέκρινε το ΝΑΤΟ, χαρακτηρίζοντάς το «ιμπεριαλιστικό». Για πρώτη φορά εξελέγη βουλευτής το 1998, ενώ το 2011 έγινε δήμαρχος Αμβούργου. Από το 2007 έως το 2009 ήταν υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση συνασπισμού της Μέρκελ. Από το 2018 έως το 2021 ήταν υπουργός Οικονομικών, εγκρίνοντας ένα πρωτοφανές πακέτο τόνωσης της οικονομίας 130 δισ. ευρώ στις αρχές τις πανδημίας.
