Ποιος θα το περίμενε πως μια μέρα η Ευρωπαϊκή Ενωση θα προκαλούσε ευρεία δημόσια αδιαφορία και αποστροφή; Ποιος θα περίμενε πως μια μέρα η πλειονότητα των Ευρωπαίων θα χρέωνε σε εκείνη, που επί δεκαετίες υποσχόταν ευημερία, την υποβάθμιση της ζωής τους και όχι μόνο;
- Aπό τη Μαρία Δεναξά
Από Ευρωπαϊκή Ενωση της ειρήνης μετατράπηκε σε Ευρωπαϊκή Ενωση του πολέμου. Από Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών σε Ευρωπαϊκή Ενωση των συμφερόντων, όπου κουμάντο κάνουν τα κάθε λογής λόμπι, με τους πολιτικούς να έχουν καταντήσει εκτελεστικές μαριονέτες στα χέρια τους.
Από Ευρωπαϊκή Ενωση της ανάπτυξης σε Ευρωπαϊκή Ενωση της οικονομικής κατάρρευσης. Από Ευρωπαϊκή Ενωση του πολιτισμού σε Ευρωπαϊκή Ενωση της βαρβαρότητας σε όλα τα επίπεδα. Από Ευρωπαϊκή Ενωση της Παιδείας, της δικαιοσύνης, της ασφάλειας, της Υγείας, της ελευθερίας της έκφρασης και της πληροφόρησης… ακριβώς στο αντίθετο.
Ευρωπαϊκή Ενωση της απάτης, της εξαπάτησης, της παρακολούθησης, της φίμωσης, του στιγματισμού, των σκανδάλων, της επιβολής, των διεφθαρμένων ηγεσιών και της κακομεταχείρισης των πολιτών της σε όλα τα επίπεδα! Αυτή η αγνώριστη Ευρωπαϊκή Ενωση, που, αντί με το πέρασμα των χρόνων να μαθαίνει από τα λάθη και την ιστορία της, τα επαναλαμβάνει και διαπιστωμένα γίνεται χειρότερη.
Αυτή λοιπόν η αποξενωμένη από τους λαούς Ευρωπαϊκή Ενωση κάλεσε τους πολίτες της την Κυριακή στις κάλπες για να εκλέξουν τους υποτιθέμενους και πανάκριβους αντιπροσώπους τους στο Ευρωκοινοβούλιο, που, κακά τα ψέματα, έχουν ελάχιστες εξουσίες και επιρροή στις αποφάσεις, οι οποίες λαμβάνονται από μη εκλεγμένους γραφειοκράτες και λομπίστες, με τις ευλογίες των εθνικών κυβερνήσεων, που απαλλάσσονται έτσι από τις ευθύνες τους.
Τα παραδείγματα πολλά, για αυτό και η μεγάλη αποχή σε χώρες όπως η Ελλάδα! Κι όσοι τελικά κινητοποιήθηκαν χθες και πήγαν να ψηφίσουν ήταν για να ρίξουν ένα αναμενόμενο ηχηρότατο «χαστούκι» στους «θεσμούς» και σε όσους τους εκπροσωπούν. Σε όλα ανεξαιρέτως τα ιδρυτικά κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Ακροδεξιά και τα εθνικιστικά κόμματα σημείωσαν τζακ ποτ: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο Λουξεμβούργο κι όχι μόνο!
Σε μια εποχή που η οργή αυξάνεται κατά των Βρυξελλών, τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων μοιράζονται την αίσθηση της υποβάθμισης του βιοτικού τους επιπέδου, όπως και του έθνους τους. Ας μην εθελοτυφλούμε. Μέσα σε ένα ολοένα πιο επικίνδυνο παγκόσμιο κλίμα, τα εκατομμύρια των πολιτών απέρριψαν με την ψήφο τους τις ηγεσίες τους, αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα κωφάλαλο, συγκεντρωτικό τέρας.
Η όμορφη Ευρωπαϊκή Ενωση των λαών που έταξαν, στην οποία δεν ήθελαν ο ένας να πολεμά εναντίον του άλλου, έχει γίνει μια μικρή τεχνοκρατική κουστωδία από ελίτ που επιβάλλει τόσο τους τρόπους όσο και τις ηθικές της πεποιθήσεις.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια κλίκα που προωθεί μια παγκοσμιοποιημένη, φιλελεύθερη-δογματική και ελευθεριάζουσα ιδεολογία, κι αλίμονο σε όποιον δεν ακολουθεί την πολιτική, οικονομική ή όποια άλλη καθοδήγησή της. Κάθε διαφορετικό, είτε πρόκειται για ρεύμα είτε για κόμμα ή για μια ολόκληρη χώρα, αντιμετωπίζεται ως εχθρός. Οποιος διαφωνεί δεν είναι συνομιλητής, αλλά εχθρός. Με άλλα λόγια, η ατμόσφαιρα στη θεσμική Ευρώπη δεν είναι δημοκρατική. Η δημοκρατία δέχεται συνομιλητές, όχι εχθρούς.
Εκτός από την ανησυχητική επικράτηση της Ακροδεξιάς, το εκλογικό αποτέλεσμα απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρωπαϊκή Ενωση ανέδειξε πως η Ευρώπη, όπως και η Βόρεια Αμερική, βρίσκεται στη δίνη μιας ακραίας πόλωσης. Βυθίζεται και πάλι σε σκοτεινούς καιρούς. Παραπαίει στα ίδια της τα θεμέλια.
Ολες αυτές οι μη ρεαλιστικές ενέργειες, με τις ατελείωτες, για παράδειγμα, αναποτελεσματικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις χωρίς κανένα όριο και χωρίς καμία περαιτέρω συζήτηση, που έχουν πάρει τη μορφή τιμωρίας, ή η άποψη ότι οι διαφορετικοί ευρωπαϊκοί πολιτισμοί δεν έχουν πλέον καμία σημασία –μόνο η ανάμειξη των πληθυσμών με τη μετανάστευση, που τελικά δεν είναι απαραίτητα ευκαιρία, και η περαιτέρω ένταξη χωρών στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα μετράνε- είναι μερικοί από τους σημαντικούς λόγους που έθεσαν στη χθεσινή ψηφοφορία την Ευρωπαϊκή Ενωση με την πλάτη στον τοίχο. Η περιφρόνηση και η μισαλλοδοξία που επικρατούν στον ευρωπαϊκό «Ολυμπο» θυμίζουν περισσότερο δεσποτισμό, παρά δημοκρατία.
Πρόωρες εκλογές: Ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα για τον Εμανουέλ Μακρόν
Παρόλο που η Γαλλία, μετά το καταστροφικό αποτέλεσμα του κόμματος του Εμανουέλ Μακρόν στις ευρωεκλογές και την προκήρυξη κοινοβουλευτικών εκλογών στις 30 Ιουνίου και τις 7 Ιουλίου, φαντάζει πως οδεύει σε αχαρτογράφητα ύδατα, πολλοί χρεώνουν στο Γάλλο πρόεδρο μηχανορραφία που στοχεύει στην περαιτέρω αποδυνάμωση της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης αλλά και της ακροδεξιάς προς όφελος του.
Για τους γνώστες, η ετυμηγορία της κάλπης ήταν πάνω κάτω αναμενόμενη. Τη μαρτυρούσαν σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις. Αναμενόμενη ήταν και η διάλυση της εθνοσυνέλευσης, αν ο Τζόρνταν Μπαρνελά, ο εκλεκτός της Μαρίν Λεπέν, σημείωνε ιστορικά υψηλό αποτέλεσμα για την Ακροδεξιά.
Ομως οι πολιτικοί αναλυτές δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν αν ο Γάλλος πρόεδρος θα επιχειρούσε αυτή την κίνηση πριν ή μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ιουλίου, παρόλο που πολλοί από τους υπουργούς του κόμματός του τη χαρακτηρίζουν «τρελή» επειδή η αυξημένη κινητοποίηση των Γάλλων χθες απεδείχθη πως είχε δύο σκοπούς: ένα ηχηρό χαστούκι στον πρόεδρό τους κι ένα άλλο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία ξεκάθαρα έδειξαν πως απορρίπτουν.
Προβαίνοντας σε μια τόσο γρήγορη διάλυση, από τη μια ο Εμανουέλ Μακρόν εξοντώνει ξεκάθαρα πολλά μικρά κόμματα που δεν θα έχουν ούτε τον χρόνο ούτε τα μέσα να θέσουν υποψηφιότητα. Από την άλλη, αν η Εθνική Συσπείρωση, με τη βοήθεια των εθνικιστών του Ερίκ Ζεμούρ και των μικρότερων ακροδεξιών κομμάτων, έρθει πρώτο κόμμα στις κοινοβουλευτικές εκλογές, τότε θα υπάρξει συγκατοίκηση μεταξύ του Μπαρντελά και του Εμανουέλ Μακρόν.
Πολλοί αναμένουν πως η χώρα θα μετατραπεί σε ένα ακυβέρνητο καράβι, εξαιτίας της διαχείρισης που θα πρέπει να κάνει η νέα ακροδεξιά κυβέρνηση σε σημαντικά ζητήματα όπως είναι ο πληθωρισμός, το χρέος, οι Ολυμπιακοί Αγώνες κ.λπ. Στόχος του Μακρόν, αν κερδίσει η Ακροδεξιά, είναι η φθορά της στην εξουσία ώστε να την αποδυναμώσει πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2027. Ενα ριψοκίνδυνο στοίχημα που κανείς δεν ξέρει αν θα το κερδίσει.
