Η «Φουντουκιά» του Πούτιν προβληματίζει την Ελλάδα!

Η χρησιμοποίηση για πρώτη φορά του ρωσικού βαλλιστικού βλήματος Oreshnik («Φουντουκιά»), για την προσβολή στόχου στο Ντνίπρο, θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο λεπτομερειακής και πολυεπίπεδης ανάλυσης εν όψει της σχεδιαζόμενης μετεξέλιξης των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς προσφέρει διαπιστώσεις που αφορούν τόσο τις επιθετικές όσο και τις αμυντικές δυνατότητές τους, δηλαδή και τα δύο σκέλη της εθνικής αποτροπής.

• Του Περικλή Ζορζοβίλη

Παρά τα εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, βεληνεκές 3.000 έως 5.000 χλμ., ταχύτητα ανώτερη των 10 Mach (12.350 χλμ./ώρα), δυνατότητα μεταφοράς έξι πυρηνικών, χημικών ή συμβατικών πυροκεφαλών (MIRV: Multiple Independently targetable Reentry Vehicle – «πολλαπλά ανεξάρτητης στόχευσης οχήματα επανεισόδου»), το πρακτικό αποτέλεσμα της χρήσης του Oreshnik, είτε πρόκειται για μερική είτε για ολική καταστροφή του στόχου, ήταν αμελητέο.

Δηλαδή, εντελώς αντίθετο από την αίσθηση που προκάλεσε παγκοσμίως.
Θα προστεθεί στα 11.466 βλήματα, τα οποία, με βάση στατιστικά στοιχεία ανοικτών πηγών, εκτόξευσε η Ρωσία κατά ουκρανικών στόχων από τις 28 Σεπτεμβρίου 2022 ως τις 1 Σεπτεμβρίου 2024, καθώς ο πόλεμος ακόμη συνεχίζεται και σε μερικά 24ωρα εισέρχεται στον 35ο μήνα του. Το Oreshnik, όπως και τα Kh-47M2 Kinzhal, Kh-101/-102 και Iskander, που κατά κόρο χρησιμοποιούνται, θα αποτελούσε «game changer» για την κατάληξη του πολέμου, μόνο αν έφερε πυρηνικές κεφαλές, ώστε να επιφέρει το αποφασιστικό πλήγμα που θα έκαμπτε τη βούληση των Ουκρανών για τη συνέχιση του αγώνα. Αυτό το δεδομένο ήταν απολύτως κατανοητό στη ρωσική ηγεσία, που όμως αποφάσισε τη χρήση του Oreshnik ως μέσου για τη διαβίβαση πολλαπλών μηνυμάτων.

Γι’ αυτό εξάλλου «σκηνοθετήθηκε» και η συνάντηση του προέδρου Πούτιν με την ηγεσία του ρωσικού υπουργείου Αμυνας, εκπροσώπους της ρωσικής αμυντικής βιομηχανικής βάσης και σχεδιαστές πυραυλικών συστημάτων και η οποία έλαβε χώρα στις 22 Νοεμβρίου, σχεδόν 24 ώρες μετά την πυραυλική επίθεση. Σε αυτή ο Πούτιν αποκάλυψε την ταυτότητα του βλήματος, σημειώνοντας με έμφαση ότι το βλήμα δεν αποτελεί εκσυγχρονισμένη έκδοση παλαιότερου συστήματος, αλλά δημιουργήθηκε «με βάση σύγχρονες, εξελίξεις αιχμής».

Χαρακτήρισε τη χρήση του δοκιμή, που αποτελεί απάντηση σε «αυτούς που προσπαθούν να εκβιάσουν τη Ρωσία», επεσήμανε την ανυπαρξία αμυντικού συστήματος για την αντιμετώπισή του και εξήγγειλε τον σχεδιασμό της έναρξης της παραγωγής σειράς. Στην ίδια συνάντηση ο αντιστράτηγος Σεργκέι Καρακάγιεφ, διοικητής των Στρατηγικών Πυραυλικών Δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επισήμανε ότι το βλήμα μπορεί να προσβάλει στόχους σε όλη την Ευρώπη και ότι ανάλογό του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο.

Η εκτόξευση του νέου ρωσικού βαλλιστικού πυραύλου ενδιαφέρει άμεσα και την Ελλάδα, η οποία προσπαθεί να «χτίσει» αντιπυραυλικό θόλο. Γι’ αυτή τη ρωσική επίδειξη δύναμης υπάρχουν τρεις διαπιστώσεις ελληνικού ενδιαφέροντος:

– Η πρώτη διαπίστωση αφορά τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας μας ιδιαίτερα την αντιπυραυλική άμυνα, καθώς η χρήση του Oreshnik επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι στην πράξη δεν υφίσταται αδιαπέραστος «θόλος». Ο πολλαπλασιασμός των πολυηχητικών όπλων, που επιτυγχάνουν πολλαπλάσιες ταχύτητες αυτής του ήχου (1.235 χλμ./ώρα = 1 Mach), αλλά και η αυξανόμενη διασπορά τους έχουν προφανώς σημάνει συναγερμό στο δυτικό στρατόπεδο εδώ και καιρό. Η ανάπτυξη από διάφορες χώρες της αρχιτεκτονικής (όπλα, αισθητήρες, συστήματα διαχείρισης μάχης κ.ά.) που απαιτεί η αντιμετώπισή τους έχει ήδη αρχίσει. Μέρος της αρχιτεκτονικής αποτελούν και τα πλέγματα δορυφόρων χαμηλής περίγειας τροχιάς (LEO: Low Earth Orbit), δηλαδή έως υψόμετρο περίπου 1.000 χλμ., για την έγκαιρη προειδοποίηση, εγκλωβισμό, ιχνηλάτηση και προσβολή των επερχόμενων βλημάτων. Ομως ακόμη και μετά την ένταξη των ανωτέρω αρχιτεκτονικών σε υπηρεσία, αδιαπέραστος «θόλος» πάλι θα συνεχίσει να μην υφίσταται σε πρακτικό επίπεδο.

– Η δεύτερη διαπίστωση, που σχετίζεται με την πρώτη, αφορά την ανακοινωθείσα πρόθεση της χώρας μας να αποκτήσει δυνατότητες πλήγματος στο στρατηγικό βάθος του αντιπάλου. Με βάση τις πρόσφατες εξαγγελίες του υπουργού Εθνικής Αμυνας Νικόλαου Δένδια, στα από αέρος εκτοξευόμενα βλήματα πλεύσης (cruise) SCALP EG, που διαθέτει από την πρώτη δεκαετία του 2000 η Πολεμική Αεροπορία ως οπλισμό των Mirage 2000-5 Mk. 2 και πλέον των Rafale F3R, θα προστεθούν και ναυτικά βλήματα πλεύσης MdCN (Missile de Croisière Naval), που θα εξοπλίσουν τις τρεις από τις τέσσερις φρεγάτες FDI-HN του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ σε βάθος χρόνου προβλέπεται και προμήθεια όπλων μακρού βεληνεκούς για χρήση από το Πυροβολικό Μάχης του Στρατού Ξηράς.

Είναι αυτονόητη η ανάγκη απόκτησης της δυνατότητας πλήγματος στο στρατηγικό βάθος του αντιπάλου, συνιστά ενίσχυση της ελληνικής αποτρεπτικής ικανότητας. Ομως στην περίπτωση σύρραξης πλήρους κλίμακας, τα είδη, οι ποσότητες και η καταστρεπτική ικανότητα των όπλων, δηλαδή το αποτέλεσμα που θα επιφέρουν στα στρατηγικά κέντρα βάρους του αντιπάλου και ειδικότερα αν τελικά μπορούν να κάμψουν τη θέλησή του να συνεχίσει τον αγώνα, αποτελούν παραμέτρους που καθορίζουν την ισχύ και τα όρια της ελληνικής αποτροπής. Οπότε θα πρέπει, επίσης, να αναρωτηθούμε αν μέχρι τώρα τα περίπου 11.500 ρωσικά βλήματα δεν έκαμψαν την ουκρανική θέληση, τι πιθανότητες υπάρχουν τα 100, 200 ή 300 ελληνικά να κάμψουν τη θέληση του αντιπάλου μας;

– Τέλος, η τρίτη διαπίστωση αφορά την κύρια απειλή που αντιμετωπίζουμε. Η Τουρκία, καθοδηγούμενη από τη συγκεκριμένη κυρίαρχη κρατική ιδεολογία, με επίκεντρο τον γεωπολιτικό επεκτατισμό, έχοντας ήδη αναπτύξει πολύ έντονη δραστηριότητα στην εγχώρια ανάπτυξη πυραυλικών συστημάτων και όντας ενεργός παρατηρητής της αποτελεσματικότητας, σε επιχειρησιακό και στρατηγικό επίπεδο, των πυραυλικών οπλοστασίων στις συρράξεις σε Ουκρανία και Γάζα, πόσο απέχει από την πυρηνικοποίηση; Και αν τελικά, κάνει το βήμα, τι σηματοδοτεί αυτό για την Ελλάδα;

«Αγγελιοφόρος» ο Oreshnik με πολλαπλούς αποδέκτες

Με τη χρήση του Oreshnik, η Ρωσική Ομοσπονδία ήθελε καταρχάς να καταστήσει σαφές στα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ ότι εφόσον συνεχίζουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία αντιμετωπίζουν υπαρκτή απειλή, που μπορεί να προσβάλει το σύνολο της επικράτειάς τους με πυρηνικά ή άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, φέρνοντάς τις αντιμέτωπες με την Αποκάλυψη.

Δεύτερον, αναδεικνύοντας στο προσκήνιο τη δυνατότητα κρούσης με πυρηνικά όπλα, να υπενθυμίσει στο ΝΑΤΟ και γενικότερα τους συμμάχους της Ουκρανίας την ετοιμότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας, εφόσον το κρίνει απαραίτητο, να διαβεί το κατώφλι της χρήσης του, που μετά τις πρόσφατες αλλαγές στο πυρηνικό δόγμα έχει τοποθετήσει σε χαμηλότερο επίπεδο. Τρίτον, με την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων να αναβιώσει τις αμφιβολίες που τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 είχαν αναπτυχθεί στα ευρωπαϊκά μέλη του NATO περί της ισχύος της αμερικανικής πυρηνικής δέσμευσης στην άμυνα της Ευρώπης.

Αν, δηλαδή, οι ΗΠΑ θα διακινδύνευαν κλιμάκωση σε ολοκληρωτικό πυρηνικό πόλεμο στην περίπτωση που η τότε Σοβιετική Ενωση χρησιμοποιούσε και πυρηνικά όπλα για την κατάληψη της δυτικής Ευρώπης. Μάλιστα, τότε ως καταλύτης για την «πυρηνική απο-σύζευξη» ΗΠΑ – ευρωπαϊκών μελών του ΝΑΤΟ είχε αξιοποιηθεί ένα άλλο βαλλιστικό βλήμα δυνάμενο να φέρει πυρηνικές κεφαλές, το RSD-10 Pioneer ή -κατά ΝΑΤΟ- SS-20 Saber.
Στις στοχεύσεις φυσικά περιλαμβανόταν το ισχυρό πλήγμα στο ηθικό των Ουκρανών, με την ανάδειξη επί του πεδίου της αδυναμίας της ουκρανικής αεράμυνας να αντιμετωπίσει απειλές τέτοιου τύπου και τις αναφορές περί επικείμενης έναρξης της παραγωγής σειράς του βλήματος.

Πηγή: Κυριακάτικη Δημοκρατία