Πτώση Γαλλικής Κυβέρνησης: Οι αμαρτίες του Μακρόν και η αλαζονεία του κατεστημένου

Το χάος που εκτυλίσσεται στη γαλλική πολιτική είναι άμεσο αποτέλεσμα της υπερβολής και της αλαζονείας του Εμμανουέλ Μακρόν – ένα καταδικαστικό κατηγορητήριο για την ύβρη της άρχουσας τάξης.

Η κατάρρευση της κυβέρνησης του Μισέλ Μπαρνιέ, που ανατράπηκε με ψήφο δυσπιστίας, σηματοδοτεί μια ιστορική στιγμή αποτυχίας. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1960, η Γαλλία βρίσκεται χωρίς σταθερή κυβέρνηση και βυθίζεται σε αχαρτογράφητα νερά. Ωστόσο, αυτή η κρίση δεν είναι κάποιο τυχαίο ατύχημα κοινοβουλευτικής διαμάχης. Είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας του Μακρόν και της περιφρόνησής του για τον λαό του οποίου ισχυρίζεται ότι ηγείται.

Ας μην ξεχνάμε πώς φτάσαμε ως εδώ. Το απερίσκεπτο στοίχημα του Μακρόν για πρόωρες εκλογές το περασμένο καλοκαίρι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια άσκηση εγωισμού – μια απελπισμένη προσπάθεια να εδραιώσει την εξουσία σε μια εποχή που η δημοτικότητά του κατέρρεε. Αντί να στηρίξει το κεντρώο όραμά του, παρέδωσε πρωτοφανή κέρδη στην λαϊκή δεξιά, ενώ έδωσε στην αριστερά τη δυνατότητα να κυριαρχήσει στο κατακερματισμένο κοινοβούλιο. Ο Μακρόν, ο οποίος λατρεύει να αυτοσυστήνεται ως ο σωτήρας του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, δημιούργησε αντίθετα ένα αδιέξοδο που παραλύει το έθνος, και όλα αυτά επειδή πίστεψε ότι θα μπορούσε να λυγίσει τη γαλλική δημοκρατία στη θέλησή του.

Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν της προεδρίας του Μακρόν: ένας ηγέτης που ενεργεί όχι από σύνεση, αλλά από αλαζονεία. Ξανά και ξανά, έχει υποτιμήσει τη βούληση του λαού. Από τις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων μέχρι τις βαθιά αντιδημοφιλείς συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις του, ο Μακρόν κυβέρνησε σαν τεχνοκράτης, αποκομμένος από την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής στη Γαλλία. Αγνόησε την υποβόσκουσα δυσαρέσκεια στους δρόμους, απέρριψε τα νόμιμα παράπονα και υπέθεσε ότι η αυτοαποκαλούμενη ευφυΐα του θα τον βοηθούσε να τα καταφέρει. Αλλά ο λαός της Γαλλίας δεν ξεγελιέται πλέον από τις χρυσοποίκιλτες υποσχέσεις του και η εξέγερση έχει φτάσει στην καρδιά του γαλλικού πολιτικού συστήματος.

Η πτώση του Μπαρνιέ είναι κάτι περισσότερο από μια απλή αποτυχία της στρατηγικής του Μακρόν – είναι ένα σύμβολο της παρακμής της γαλλικής άρχουσας τάξης. Αυτές οι ελίτ, απομονωμένες από τον πλούτο και τη δύναμή τους, αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό τη Γαλλία ως την προσωπική τους σκακιέρα. Κάνουν διαλέξεις στο κοινό για τις αρετές της ενότητας και της θυσίας, ενώ ακολουθούν πολιτικές που αποξενώνουν και διχάζουν. Ο Μακρόν δεν είναι μια ανωμαλία μέσα σε αυτό το σύστημα- είναι η πιο καθαρή ενσάρκωσή του. Η πτώση του, που εκτυλίσσεται σε αργή κίνηση, είναι η αναπόφευκτη μοίρα ενός ηγέτη που είναι πολύ τυφλός για να δει τα καταρρέοντα θεμέλια κάτω από αυτόν.

Τώρα, η Γαλλία αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή πολιτική κρίση. Ένα κοινοβούλιο με αδιέξοδο σε ένα έθνος χωρίς παράδοση στη δημιουργία συνασπισμών. Ένας πρόεδρος προσπαθεί να βρει νέο πρωθυπουργό καθώς η δεξιά και η ακροαριστερά πλησιάζουν από όλες τις πλευρές. Και ένας λαός που απογοητεύεται όλο και περισσότερο από τις κούφιες υποσχέσεις των λεγόμενων ηγετών του. Αυτή είναι η κληρονομιά της ύβρεως του Μακρόν: ένα κατακερματισμένο έθνος, μια παραλυμένη κυβέρνηση και μια τάξη ελίτ που ενδιαφέρεται περισσότερο για τη διατήρηση της εξουσίας της παρά για την εξυπηρέτηση του λαού.

Η Γαλλία αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό – και ο λαός το ξέρει. Το ερώτημα τώρα είναι αν η άρχουσα τάξη θα παραμείνει προσκολλημένη στις ψευδαισθήσεις ελέγχου της ή αν αυτή η κρίση θα είναι η σπίθα που θα αναγκάσει τελικά να λογοδοτήσει με τις αμαρτίες του Μακρόν και των ομοίων του. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: η εποχή του εφησυχασμού έχει τελειώσει, και ο λαός της Γαλλίας δεν θα παραμείνει σιωπηλός καθώς οι ηγέτες του σέρνουν τη δημοκρατία ακόμη περισσότερο στο χάος.