Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός, που κάποτε παρουσιαζόταν ως το επίκεντρο της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, μοιάζει πλέον περισσότερο με μια συνάντηση ελίτ που είναι αποκομμένες από την πραγματικότητα.
Η φετινή απουσία ηγετών όπως ο Ινδός πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι, ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ, ο Εμμανουέλ Μακρόν της Γαλλίας και ο Κιρ Στάρμερ από τη Βρετανία, αποκαλύπτει μια βαθιά κρίση νομιμοποίησης του θεσμού.
Το Νταβός έχει κατηγορηθεί εδώ και χρόνια ότι αποτελεί μια κλειστή λέσχη πλουσίων και ισχυρών, που προωθούν ατζέντες για το δικό τους όφελος, αδιαφορώντας για τους λαούς. Υπό την καθοδήγηση του Κλάους Σβαμπ, το φόρουμ υποτίθεται πως προωθεί τον παγκόσμιο διάλογο και τη συνεργασία, αλλά αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύει είναι το προπύργιο των πολυεθνικών εταιρειών και των παγκοσμιοποιητών, που σχεδιάζουν πολιτικές πίσω από κλειστές πόρτες χωρίς διαφάνεια και χωρίς να λογοδοτούν.
Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ και η γενικότερη άνοδος των λαϊκών κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης έχουν φέρει στο προσκήνιο την αμφισβήτηση του WEF. Ο ίδιος ο Τραμπ, αν και θα μιλήσει μέσω βίντεο, επιλέγει να μην εμφανιστεί φυσικά, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα κατά της ατζέντας του φόρουμ. Οι απουσίες από ηγέτες μεγάλων χωρών όπως η Ινδία και η Κίνα, αλλά και από τον Μακρόν και άλλους Ευρωπαίους πρωθυπουργούς, δείχνουν πως το Νταβός δεν θεωρείται πλέον ένας χώρος όπου λαμβάνονται σοβαρές αποφάσεις για τον κόσμο.
Πολλοί πλέον αντιλαμβάνονται ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντα των λαών, αλλά εκείνα μιας μικρής οικονομικής ελίτ που ευθύνεται για τις οικονομικές ανισότητες και την κλιματική κρίση που βιώνει ο πλανήτης. Η ρητορική του φόρουμ για «βιώσιμη ανάπτυξη» και «αναδόμηση της εμπιστοσύνης» είναι κενή περιεχομένου, καθώς οι ίδιες οι πολιτικές που προωθούν οι συμμετέχοντες στο Νταβός επιδεινώνουν τα προβλήματα που υποτίθεται ότι προσπαθούν να λύσουν.
Η αποστασιοποίηση μεγάλων ηγετών δεν είναι τυχαία. Οι πολίτες έχουν αρχίσει να απαιτούν πιο εθνικά επικεντρωμένες πολιτικές, μακριά από τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των υπερ-πλούσιων. Το Νταβός συμβολίζει ακριβώς αυτό που πολλοί θέλουν να δουν να διαλύεται: ένα σύστημα όπου λίγοι αποφασίζουν για τους πολλούς, χωρίς καμία λογοδοσία.
Ίσως η μεγαλύτερη ένδειξη της παρακμής του WEF είναι ότι, παρά την προσπάθειά του να παρουσιαστεί ως αναγκαίος χώρος διαλόγου, ολοένα και περισσότεροι το βλέπουν για αυτό που είναι πραγματικά: μια βιτρίνα για τις ελίτ που προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, ενώ οι υπόλοιποι αγωνίζονται να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που αυτές οι ίδιες δημιούργησαν.
Ο Κλαους Σβαμπ γνησιο τεκνο ναζι επιχειρηματικης οικογενειας που γλιτωσε απο αλλες “Νυρεμβεργες”, ειναι ο πλεον διαπλεκομενος “ανθρωπος” των μεταπολεμικων ελιτ.
Πισω απο το επιχειρηματικο του προφιλ υποβοσκει και αναπαραγεται μονο ο διεστραμμενος του ναζισμος.
Οι ολεθριες πολιτικες που εφαρμοστηκαν στη Δυση απο τη δεκαετια του 60 μεχρι και την προσφατη περιοδο πιστωνονται κατα ενα μερος σε αυτο το κλειστο κλαμπ των απανθρωπων υπερπλουσιων.
Ο ανώμαλος Σβάμπ πρέπει να δικαστεί και να καταδικαστεί στην εσχάτη των ποινών για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.