Ηθοποιός, σεναριογράφος, συγγραφέας, παρουσιάστρια και κόρη του σπουδαίου ηθοποιού Νίκου Βασταρδή. Η Άννα Αδριανού έχει διαγράψει μια σπουδαία πορεία στην ελληνική τηλεόραση και στο θέατρο, μετρώντας δεκάδες επιτυχίες.
Ο δρόμος όμως δεν ήταν στρωμένος με «ροδοπέταλα», καθώς από μικρή ηλικία βίωσε τον θάνατο, χάνοντας τη μητέρα της και τον αδελφό της. Η ίδια εξομολογείται στην «Espresso» και στον Βαγγέλη Καράλη τα δύσκολα παιδικά της χρόνια, τη σχέση της με τον σπουδαίο Νίκο Βασταρδή, τις επιτυχίες της στην τηλεόραση, καθώς και τους μεγάλους έρωτες που πέρασαν από τη ζωή της.
Πώς αντιμετωπίζετε την κατάσταση με τον κορωνοϊό στη χώρα μας;
Με υπομονή, προσοχή ως προς τη γενική ασφάλεια και ενσυναίσθηση ως προς τους άλλους. Οταν κάτι αφορά έναν ολόκληρο λαό, είναι τουλάχιστον εγωιστικό να γκρινιάζεις για όσα χάνεις προσωπικά. Και, κακά τα ψέματα, υπήρχαν γενιές που αντιμετώπισαν πιο δύσκολες καταστάσεις, π.χ., πολέμους, πείνα κ.λπ. Ομως εγώ πιστεύω ότι οι δυσκολίες μάς δίνουν και μια ευκαιρία να ξεπεράσουμε το «εγώ» μας και τον εαυτό μας και να ενωθούμε με τους άλλους συνανθρώπους μας. Κάθε δυσκολία έχει και τα δώρα της, γιατί, αν μας βοηθήσει να εξελιχτούμε ως άτομα, μας βοηθάει να ζήσουμε καλύτερα, ασχέτως συνθηκών.
Με προσμονή το κοινό περιμένει την παράστασή σας «Ανθισμένες μανόλιες», στο θέατρο Χυτήριο. Ποια τα συναισθήματά σας έως σήμερα από τις πρόβες;
Είναι ένα έργο που με συγκινεί πολύ για την τρυφερότητά του, το χιούμορ του αλλά και τη συγκίνηση που βγάζει. Ενας ύμνος στη γυναικεία φιλία, στη γυναικεία δύναμη και κυρίως στη ζωή, που προχωράει ακόμα και μέσα από σοβαρές απώλειες. Ηταν ωραία έκπληξη όταν μου πρότειναν να το παίξω και, μάλιστα, τον ρόλο της Μαλέν, μιας μητέρας που κάνει μια μεγάλη θυσία για την κόρη της και ξέρει να στηρίζει όσους αγαπάει. Η μετάφραση είναι υπέροχη και πολύ σύγχρονη, και με τον σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Κυριακού είχαμε από την πρώτη στιγμή θαυμάσια επικοινωνία και μου αρέσει πολύ η αισθητική του αλλά και το συναίσθημα με το οποίο αντιμετωπίζει το έργο. Οι συμπρωταγωνίστριές μου επίσης είναι μοναδικές και δουλέψαμε μαζί σαν να συνεργαζόμαστε χρόνια. Υπέροχη εμπειρία, από τις καλύτερές μου στο θέατρο. Και εκτιμώ πολύ τη Βάσια Παναγοπούλου, που σε παρόμοιες εποχές τολμάει μια τέτοια παραγωγή. Αλλά έχω και ιδιαίτερη επαφή με την Νταίζη Λεμπέση, που κάνει την επικοινωνία μας, γιατί, εκτός από τις μεγάλες ικανότητές της, είναι κι αυτή σαν κι εμένα: Ενα παιδί που μεγάλωσε μέσα στο θέατρο και το αγαπάει με μοναδικό πάθος.
Προέρχεστε από καλλιτεχνική οικογένεια, με τον πατέρα σας Νίκο Βασταρδή να έχει γράψει τη δική του ιστορία στον χώρο. Ηταν μονόδρομος να ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Νομίζω πως ναι, αν και μέχρι να τελειώσω το λύκειο είχα άλλου είδους σπουδές κι επαγγέλματα στον νου μου. Οταν όμως ήρθε η ώρα να διαλέξω πραγματικά τι θα κάνω, ένιωσα ότι το θέατρο ήταν μονόδρομος και ο χώρος του ο μόνος που με εξέφραζε, μια και μεγάλωσα μέσα στη μαγεία του.
Ποιος ο λόγος που δεν πήρατε το επίθετο του πατέρα σας;
Οταν ήρθε η ώρα να δουλέψω επαγγελματικά, ένιωσα ότι δεν θέλω να με βλέπουν σαν άλλο ένα παιδί ηθοποιού που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι αντάξιο του πατέρα του. Ηθελα μια δική μου καριέρα – τουλάχιστον στο ξεκίνημα. Έτσι «πήρα» ως καλλιτεχνικό το πατρικό επίθετο της μητέρας μου. Ομως, ομολογώ ότι εκ των υστέρων το έχω μετανιώσει. Είμαι τόσο περήφανη για τον πατέρα μου, γιατί ήταν μοναδικός άνθρωπος και καλλιτέχνης.
Νιώθατε το «βάρος» του ονόματος που κουβαλούσατε;
Ναι, φυσικά. Αλλωστε, όταν εγώ τελείωνα τη σχολή εκείνος ήταν πολύ γνωστός και διάσημος.
Πώς θυμόσαστε τα παιδικά σας χρόνια;
Πολύ ιδιαίτερα, μοναχικά. Ημουν ένα αλλιώτικο παιδί, κλεισμένο στον εαυτό του και στα βιβλία του, που ήθελε να βοηθάει τους άλλους και να τους προστατεύει. Ακόμα και τους μεγάλους. Αυτό μου έδινε πολλές έγνοιες και πολύ βάρος εσωτερικό. Μπορώ να πω ότι μεγαλώνοντας ανακάλυψα την παιδικότητα μέσα μου.
Σε μικρή ηλικία χάσατε τη μητέρα σας και τον αδελφό σας. Πώς το διαχειριστήκατε;
Με πολύ πόνο, αλλά ο πόνος, αν δεν μας καταστρέψει, μας κάνει πιο σοφούς και πιο καλούς ανθρώπους, γιατί σμιλεύει την ψυχή μας, όπως ένας καλλιτέχνης ένα άγαλμα. Και πιστεύω ότι μόνο οι αληθινά καλοί άνθρωποι μπορούν να νιώσουν την ευτυχία, γιατί δεν μιζεριάζουν, είναι ευγνώμονες με ό,τι έχουν και τους γεμίζει να δίνουν περισσότερο από το να παίρνουν, οπότε… είναι πάντα πλούσιοι μέσα τους.
Μεγάλο πλήγμα για εσάς ήταν και η απώλεια του πατέρα σας. Σε παλαιότερη συνέντευξή μας είχατε δηλώσει ότι έχετε μάθει να ζείτε με την απώλεια. Πού βρίσκετε δύναμη να στέκεστε ξανά στα πόδια σας;
Στην αγάπη, πού αλλού; Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, όσο και αν σε πονάει η απώλειά του, η αγάπη που μοιραστήκατε είναι πάντα εκεί, σαν ένας θησαυρός μέσα σου, που δεν στον παίρνει κανείς. Αλλωστε, δεν πιστεύω ότι με τον θάνατο οι άνθρωποι χάνονται.
Για να αλλάξουμε κλίμα, έχετε γράψει και πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία. Την τηλεόραση σήμερα των realities πώς την κρίνετε;
Λίγο… παρηκμασμένη και «κουρασμένη». «Αγχωμένη» για νούμερα. Παλιότερα τολμούσε και ψαχνόταν περισσότερο. Ομως, επειδή πιστεύω ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους, νομίζω ότι θα υπάρξει ξανά μια άνθηση.
Θα επιστρέψετε τηλεοπτικά; Τι ετοιμάζετε;
Ακόμα τίποτα ολοκληρωμένο. Υπάρχουν κάποιες ιδέες, αλλά δεν έχω κατασταλάξει. Αλλωστε, έπειτα από μια συνεχή επταετία που ασχολήθηκα με καθημερινά σίριαλ («Κλεμμένα όνειρα», «Εννέα μήνες», «Ο άντρας των ονείρων μας»), ένιωσα ότι θέλω να απέχω και να ασχοληθώ πιο πολύ με την υποκριτική και το θέατρο. Και να ξαναγεμίσω τις «μπαταρίες» μου, να ανανεώσω τις ιδέες μου κ.λπ. Πιστεύω ότι ένας δημιουργός αλλά και ένας ηθοποιός δεν πρέπει να αναλώνεται υπερβολικά από φόβο μήπως τον ξεχάσουν.
Εκτός από την καλλιτεχνική σας πορεία, δίνετε μεγάλο αγώνα για τα αδέσποτα ζώα. Πώς προέκυψε αυτή η δράση σας;
Αγαπούσα τα ζώα από παιδί, κάτι που «κόλλησα» από τους γονείς μου – κυρίως από τη μητέρα μου. Μεγάλωσα με κατοικίδια και τα αγαπούσα βαθιά. Και όταν συμβεί αυτό, πώς μπορείς να αντέξεις το θέαμα των αδέσποτων στους δρόμους και στα σκουπίδια, την άθλια ζωή τους, με τις κακοποιήσεις από τον κάθε ατιμώρητο σαδιστή και τον άδικο και τραγικό πολλές φορές θάνατό τους; Πιστεύω ότι κάθε πλάσμα έχει δικαίωμα στη ζωή αλλά και στην ευζωία. Τα ζώα είναι πλάσματα παραπεταμένα, που προσπαθούν να επιβιώσουν κάτω από την εξουσία των ανθρώπων, οι οποίοι, έχοντας κατακτήσει τον πλανήτη εδώ κι αιώνες, τα εκμεταλλεύονται και αρνούνται να τα σεβαστούν. Οσο γι’ αυτούς που λένε «ασχολείστε με τα ζώα ενώ υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν», έχω να απαντήσω ότι για τους ανθρώπους υπάρχει μεγαλύτερη μέριμνα, καλύτεροι νόμοι και, το κυριότερο, αυτοί που τους βοηθούν τελικά είναι και πάλι οι φιλόζωοι, γιατί μαθαίνουν μέσα από το έργο τους να συμπονούν τους άλλους. Φυσικά, εκτιμώ όσους έχουν φιλανθρωπική, κοινωνική δράση κι εγώ η ίδια ασχολούμαι και με ομάδες ανθρώπων που υποφέρουν και κάνω ό,τι μπορώ.
Είστε μια γυναίκα με πάθος, έχοντας κάνει τρεις γάμους. Τι ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σας;
Ο έρωτας είναι μια κινητήρια δύναμη. Σε βγάζει από τον εαυτό σου και τη βολή σου, σου μαθαίνει να αφήνεσαι και αν ο εγωισμός δεν τον μεταμορφώσει σε μίσος, σε μαθαίνει και να αγαπάς.
Εκτός από τα θετικά, έχετε ζήσει αρνητικές καταστάσεις, όπως ζήλια και απιστία;
Ολοι οι άνθρωποι έχουν περάσει από αρνητικές καταστάσεις και συναισθήματα, αλλά κι αυτά στο τέλος μάς κάνουν καλύτερους. Εγώ επιλέγω να μην κρατάω τίποτα αρνητικό από τους ανθρώπους που μοιράστηκα μαζί τους τη ζωή μου, γιατί θα ήταν σαν να τη ματαίωνα. Κάθε σχέση είναι πετυχημένη, ακόμα κι αν δεν κρατήσει για πάντα, γιατί μας μαθαίνει τον ίδιο μας τον εαυτό.
Με τον σύζυγό σας Γιάννη Μπότση είστε παντρεμένοι εδώ και 22 χρόνια. Ποιο το μυστικό ενός πετυχημένου γάμου;
Δεν υπάρχουν «συνταγές». Απλά αγαπηθήκαμε κι αγαπιόμαστε. Αληθινά όμως. Βαθιά. Οι καρδιές μας χτυπούν μαζί!
Ο χρόνος σάς φοβίζει, πώς τον αντιμετωπίζετε;
Προσπαθώ να ζω κάθε μέρα στο τώρα. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Ο πατέρας μου έλεγε: Μην προεξοφλείς σήμερα τη στενοχώρια του αύριο. Κάθε μέρα μπορεί να είναι γιορτή.
