Ένα ζευγάρι ύστερα από πολλές συνεδρίες σε σύμβουλο γάμου αποφασίζει να πάει στα γενέθλια της αδελφής του Μενέλαου (Νίκος Μουτσινάς) και χάνεται σε ένα δάσος. Στην προσπάθεια να βρει τον δρόμο της επιστροφής, χτυπά με το αυτοκίνητό του μια… βερβερίτσα στη μέση τού πουθενά και το μόνο που βρίσκεται κοντά του είναι το σπίτι της Αϊνχόνχεν (Ματίνα Νικολάου), η οποία ζει με τις αδελφές της, μια μουγκή, μια τυφλή και μια που μιλάει όλες τις γλώσσες του κόσμου! Το θέμα είναι αν θα καταφέρει να βγει από το σπίτι ζωντανό!
- Από τη
Μαρία Ανδρέου
Το «Enjoy»* συνομίλησε με τη Μαρία Σολωμού κατά τη διάρκεια της μεγάλης περιοδείας και η θετική της ενέργεια αλλά και το γάργαρο γέλιο της την έκαναν να μας φαντάζει ακόμη πιο ελκυστική. Η δημοφιλής και ταλαντούχα ηθοποιός μίλησε για την εσωτερική ομορφιά που κάνει τους ανθρώπους πιο φωτεινούς, για την ανάγκη του κόσμου να ξεπεράσει τα δύσκολα μέσα από την τέχνη και το γέλιο, για το όνειρό της να ζήσει σ’ ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα καθώς τα χρόνια θα περνούν, ενώ μας εκμυστηρεύτηκε και τα χειμερινά θεατρικά σχέδιά της δίπλα στον Λάκη Λαζόπουλο και τον Παύλο Χαϊκάλη στο Θέατρο Βρετάνια…
H Μαρία Σολωμού είναι τόσο άνετος, ακομπλεξάριστος και γλυκός άνθρωπος, που θα μπορούσε να απαντήσει σ’ οποιαδήποτε ερώτηση με απόλυτη ειλικρίνεια…
- Μαρία, σ’ όλο αυτό το θεατρικό σας ταξίδι στην επαρχία με αυτό το άτακτο σκιουράκι, τη «Βερβερίτσα», το οποίο βέβαια θα τελειώσει τέλος του καλοκαιριού, τι σ’ έχει αγγίξει περισσότερο;
Η ανάγκη του κόσμου να γελάσει. Δεν ξέρεις πόσο το θέλουν, πόσο το χρειάζονται. Επειδή στην επαρχία δεν τους επισκέπτονται θεατρικοί θίασοι καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα, το καλοκαίρι γίνεται χαμός. Γεμίζουν θέατρα, στάδια, πλατείες, σχολεία. Ο κόσμος έρχεται και μας φιλάει, μας αγκαλιάζει μετά την παράσταση και μας λένε ότι γέλασαν με την καρδιά τους. Ξέρετε κάτι; Νομίζουμε ότι έχουμε βγει από την οικονομική κρίση. Είναι πολύ δύσκολα όσα ζούμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε, γιατί εκεί που μας έχουν ρίξει πλέον δεν μπορούμε να βγούμε και τόσο εύκολα. Δεν θέλω να μιλάω για πολιτική, αλλά να που όλα έχουν να κάνουν με την πολιτική. Ακόμη και αν θα γινόταν η περιοδεία ή όχι είχε να κάνει με τις εκλογές. Ευτυχώς που όλα πήγαν μια χαρά.
- Δεν το παρατηρείς μόνο εσύ, αλλά όλοι μας. Την αλήθεια λες. Ωστόσο παραμένεις σταθερά αισιόδοξη;
Ελπίζω να καλυτερέψουν λίγο τα πράγματα, να μην υπάρχει τόση ανεργία. Ναι, πάντα ελπίζω. Αλλά όταν κοιτάω τι γίνεται γύρω, βλέπω έναν μεγάλο χαμό. Υπάρχει φτώχεια. Κακά τα ψέματα. Το θέμα είναι να μην εξοικειωθούμε μ’ αυτήν την εικόνα και με την ιδέα της μη αμοιβής, της μη πληρωμής. Αυτό θα ήταν τραγικό. Ο άνθρωπος νιώθει αξιοπρεπής και δημιουργικός όταν εργάζεται και όταν μπορεί να πληρώνει τις υποχρεώσεις του αλλά και να ζει. Γιατί η ζωή θέλει και χαρά. Πρέπει να κυνηγάμε την ευτυχία μας!
- Εσύ την κυνηγάς;
Δεν είναι αυτοσκοπός. Αλλά η ευτυχία για τον καθένα είναι κάτι το διαφορετικό. Για άλλον είναι στιγμές, για άλλον τα απλά πράγματα της καθημερινότητας, για άλλον η επίτευξη ενός στόχου. Για εμένα η ευτυχία είναι το εδώ και τώρα. Δεν ζω με τα όνειρα ή με το τι θα γίνει στο μέλλον. Ζω τη στιγμή.
- Οι γύρω σου τι κάνουν; Βλέπεις ευτυχισμένους ανθρώπους στο περιβάλλον σου;
Θα σας μιλήσω πιο γενικά. Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι εξιδανικεύουν το παρελθόν. Έχουν μια τέτοια τάση. Αυτό που λέμε κάθε πέρσι και καλύτερα. Έχουν μια νοσταλγία από μια ηλικία και πέρα για τα παλιά. Ζουν με αναμνήσεις. Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Ποτέ δεν σκέφτομαι το παρελθόν. Είμαι χαρούμενη στο τώρα. Ζω τα ωραία ή τη ρουτίνα ή τα δύσκολα τού τώρα. Δεν μπορώ να κάθομαι να σκέφτομαι πότε ήμουν χαρούμενη ή πώς θα γίνω χαρούμενη στο μέλλον. Για το μέλλον βάζω κάποιους στόχους, γιατί είμαι πρακτικός άνθρωπος, δουλεύω με τη λογική, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί όταν κάνει ο άνθρωπος σχέδια ο Θεός γελάει.
- Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή σου ότι πάντα έχεις άγχος πριν βγεις στη σκηνή, ότι νιώθεις πως θα ξεχάσεις τα λόγια σου, ότι θα καταρρεύσεις, αλλά όταν βγεις μέσα σε πέντε λεπτά έχουν σβηστεί τα πάντα και όλα κυλούν σαν νεράκι. Το νιώθεις ακόμη;
Δεν ξέρω να υπάρχει ηθοποιός που να μην έχει άγχος πριν βγει στη σκηνή. Ναι, συνεχίζει να υπάρχει το συναίσθημα, αλλά στην περιοδεία έχει γίνει κάτι το εξαιρετικό. Δεν είναι πλέον τόσο έντονο. Γιατί τα θέατρα όπου παίζουμε είναι ανοιχτά και είναι κοντά στη φύση. Η φύση είναι θεραπευτική. Εχει γίνει δουλίτσα, πιστεύω, πάνω σ’ αυτό το κομμάτι και αυτή η διαδικασία για εμένα πριν από την έναρξη της παράστασης είναι πιο χαλαρωτική, πιο ευχάριστη. Συναντάμε και κάθε ημέρα τόσους ζεστούς ανθρώπους, που η αύρα τους μόνο καλό μπορεί να σου κάνει. Πλέον δεν με πιάνει κρύος ιδρώτας, ούτε θέλω να πάω σπίτι μου. Βγαίνω όπως πάντα, άλλωστε, δεν έχω φύγει ποτέ από τη σκηνή, και αρχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ πολύ: να παίζω.
- Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Κοκτό έλεγε «διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους». Βλέποντας τη «Βερβερίτσα» σκέφτηκα ότι ο Νίκος Μουτσινάς πάντα αποδομεί, σαρκάζει αλλά και αυτοσαρκάζεται. Σοβαρός μεν, αλλά ουχί σοβαροφανής…
Αυτός είναι και ο κοινός μας κώδικας με τον Νίκο: ο αυτοσαρκασμός. Είναι τρελά εγωκεντρικό να πιστεύεις ότι όσα κάνεις είναι φοβερά και πολύ σπουδαία. Είναι αβάσταχτο να νομίζεις ότι όλα είναι σημαντικά και ουσιαστικά. Με τον Νίκο ξεχωρίζουμε την πλάκα από τη σάχλα, τη σοβαρότητα από την υποκρισία και τη σοβαροφάνεια. Νομίζω ότι αν δεν ταιριάζαμε ως χαρακτήρες δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί μια τόσο μεγάλη περιοδεία. Η περιοδεία δεν είναι δύο ώρες πάνω στη σκηνή και ο καθένας σπίτι του. Είναι ένα κοινό ταξίδι, κάθε μέρα σ’ άλλη περιοχή, που πρέπει να έχουμε κοινούς ρυθμούς αλλά και λίγο χρόνο για αυτοσυγκέντρωση, ξεκούραση, απομόνωση, για να φορτώσουν οι μπαταρίες.
Το ζευγάρι της «Βερβερίτσας» επισκέπτεται έναν σύμβουλο σχέσεων για να σώσει τον γάμο του. Θα κάνατε κάτι αντίστοιχο;
Να πάω σε σύμβουλο σχέσεων δεν θα το επιχειρούσα (γέλια…). Αλλά ναι, έχω απευθυνθεί σε ψυχολόγο όταν το χρειάστηκα. Νομίζω ότι μια μικρή ψυχανάλυση θα βοηθούσε όλους τους ανθρώπους. Κάποιες φορές τα πράγματα μπορεί να είναι λίγο μπερδεμένα, να βρίσκεσαι σε σύγχυση, και ένας ειδικός έχει τον τρόπο να σε βοηθήσει, να βάλει σε μια τάξη τη σκέψη σου.
- Αυτό είναι ένα πολύ θετικό μήνυμα. Η κατάθλιψη είναι μια από τις πιο σοβαρές ασθένειες της εποχής μας…
Μακάρι αν αυτά που συζητάμε πείσουν κάποιους να ανοιχτούν. Δεν είναι ντροπή να λυγίσεις… Σ’ αυτές τις εποχές που διαλύονται ζωές; Πόσοι άνθρωποι βρέθηκαν με τεράστια χρέη στην πλάτη τους; Πόσοι έχασαν τη δουλειά τους; Πόσα παιδιά έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό; Μιλάμε για μια οικονομική καταστροφή που δεν αφήνει κανένα μας να εξελιχθεί. Δεν είναι κακό λοιπόν να εμπιστευτούμε έναν ειδικό. Μια κουβέντα μαζί του αξίζει τον κόπο. Κοιτάξτε, αυτό που ζήσαμε οι Ελληνες με την κρίση ήταν ένα μεγάλο στραπάτσο. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ζούσαμε όλοι ονειρικά. Το 2010 ήρθε τσουνάμι. Και μας βρήκε απροετοίμαστους και οικονομικά και ηθικά.
- Είπες πριν ότι σε ηρεμεί η φύση. Είναι διαφυγή… Βουνό ή θάλασσα;
Πάντα θάλασσα. Το ιδανικό θα ήταν για μένα ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα με τον σκύλο μου αγκαλιά και βέβαια με το παιδί μου, με τους ανθρώπους που αγαπώ. Μη φαντάζεστε κάτι εξωτικό. Τη γαλήνη μου και την ησυχία μου ψάχνω και ίσως σε μεγαλύτερη ηλικία να μπορέσω να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο, να ξυπνάω και να κάνω μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Και σας το λέω αυτό εγώ, που μου αρέσει η πόλη, δεν είμαι από αυτούς που τρέχουν για εξερευνήσεις στη φύση και κάνουν κάμπινγκ. Αλλά όλο αυτό το τρέξιμο κάποια στιγμή σε κάνει να ψάχνεις μια εναλλακτική. Δεν γίνεται συνέχεια να είσαι μέσα στην κίνηση και στον θόρυβο. Νιώθεις μια κούραση, μια αδυναμία. Χρειάζεται και ένας ελιγμός. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια που είμαι ηθοποιός προσπαθώ να μη συνδυάζω θέατρο και τηλεόραση μαζί. Γιατί είμαι και μητέρα. Και το παιδί μου με είχε μεγάλη ανάγκη. Όταν ήρθε ο Αλέξανδρος, αποφάσισα να δουλεύω λιγότερο: ή γύρισμα ή θέατρο. Κοιτάζω πάντα να κάνω μισές σεζόν και από θέμα χρόνου και από θέμα αντοχής ψυχικής. Επιλέγω τις δουλειές μου σύμφωνα με τη διάθεσή μου και όχι με τις φιλοδοξίες μου. Τώρα που πλέον ο Αλέξανδρος είναι στην εφηβεία έχει την ανάγκη και του πατέρα του περισσότερο. Την περιοδεία την αποφάσισα γιατί ο γιος μου θα είναι μαζί με τον πατέρα του, που δεν έχει θέατρο το καλοκαίρι, και ξέρω ότι θα είναι καλά. Κάνει διακοπές μαζί του, με τα αδέρφια του, και αυτό είναι πολύ ωραίο.
- Ένιωθες και εσύ τύψεις και ενοχές ως εργαζόμενη μητέρα;
Ναι. Υπάρχει μητέρα που δεν έχει; Συνειδητά, ασυνείδητα, το ενοχικό συναίσθημα το έχουν όλες οι μαμάδες. Το θέμα είναι να εκλογικεύσεις την ποιότητα από την ποσότητα του χρόνου που περνάς με το παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το κλειδί. Να γίνουμε τέλειοι γονείς δεν γίνεται. Σχολείο τέλειων γονιών δεν υπάρχει. Το θέμα είναι οι ώρες που είσαι με το παιδί σου να είναι ουσιαστικές, δημιουργικές, με συναίσθημα, με φαντασία. Το να είμαι μαζί με το παιδί μου και να το παρκάρω μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να του μιλώ δεν μου λέει τίποτα. Πρέπει ο γονιός να μάθει να διαχειρίζεται τον χρόνο του με το παιδί του. Αυτό είναι το πιο δύσκολο. Μετά θα πρέπει να του εξηγήσεις σαν να μιλάς σε μεγάλο άνθρωπο ότι η μαμά λείπει γιατί εργάζεται. Και τα παιδιά έχουν τόσο ανοιχτές κεραίες, που καταλαβαίνουν.
- Η ομορφιά σταματά σε κάποια ηλικία;
Όχι, καλέ… Γιατί να σταματήσει η ομορφιά; Η ομορφιά κάθε ανθρώπου πηγάζει από μέσα του. Από το φως που έχει μέσα του. Αυτή η λάμψη καθρεφτίζεται στο πρόσωπο, σε όποια ηλικία και αν είσαι. Όταν μέσα σου έχεις θλίψη, νιώθεις οργή, μισείς, τότε γίνεσαι αντιπαθητικός, ξινός, κακός. Η ομορφιά έχει σχέση με τον εσωτερικό σου κόσμο. Αν έχεις μια γαλήνη, μια καλοσύνη, αυτό φαίνεται και στα χαρακτηριστικά σου. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου γλυκαίνουν, οι γραμμές απαλύνουν. Τα πάντα πηγάζουν από μέσα προς τα έξω.
- Πώς προστατεύεις τον εαυτό σου; Λες όχι;
Και βέβαια. Η αυτοπροστασία είναι αναγκαία και κάποιες φορές πολύ έντονη. Προστατεύομαι από τους τοξικούς, χειριστικούς, μίζερους και αρνητικούς ανθρώπους. Κάποιες φορές προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί τους, αν είναι αδύνατον αποστασιοποιούμαι και, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, προτιμώ τότε τη φυγή. Οι άνθρωποι, αν δεν καταλάβουν οι ίδιοι ότι δεν είναι αρεστοί στους γύρω τους, δεν πρόκειται να αλλάξουν. Αλλάζουν όταν το συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι και πραγματικά το θελήσουν. Πιστεύω στην αλλαγή των ανθρώπων, αλλά ύστερα από δική τους επιθυμία.
- Είχες πει σε μια συνέντευξή σου για τον Πάνο Μουζουράκη ότι τα θετικά του μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τα αρνητικά του. Όπως η παιδικότητα του… Πώς αντιμετωπίζεις τα θετικά και τα αρνητικά των ανθρώπων που αγαπάς;
Έχω πάρει πολλή υπομονή. Προσπαθώ να καταλάβω τις ανάγκες τους, να μπω στη θέση τους και να τους δώσω ελευθερία. Αν το κάνω αυτό με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, δεν θα το κάνω με τον σύντροφό μου; Δεν θέλω να αλλάξω τον άλλον. Τον αγαπώ γι’ αυτό που είναι. Απλά φροντίζω να αγαπώ πρώτα από όλα τον εαυτό μου για να μπορώ να δώσω και στους άλλους.
- Έχεις όνειρα στο θέατρο; Έναν ρόλο από την κλασική δραματουργία;
Είμαι ανοιχτή σ’ όλες τις προτάσεις… Τον χειμώνα θα παίξω μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο, τον Παύλο Χαϊκάλη, τον Νίκο Πολυδερόπουλο, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, στη θεατρική παράσταση «Βρε, καλώς τους», μια γαλλική κωμωδία, και νιώθω μεγάλη χαρά. Περιμένω πώς και πώς να ξεκινήσω πρόβες με τόσο αξιόλογους καλλιτέχνες. Θα περάσουμε όμορφα.
- Πώς το βλέπεις που παλιές ελληνικές ταινίες διασκευάζονται για το θέατρο ή ξανά για τον κινηματογράφο;
Μου αρέσει πάρα πολύ. Γιατί λατρεύω τις παλιές ελληνικές ταινίες. Είμαι κολλημένη με αυτές. Είναι κλασικές. Και βέβαια θα έπαιζα σε μια ταινία ή σε ένα θεατρικό που θα στηριζόταν σ’ αυτές. Στον ελεύθερο χρόνο μου βλέπω ελληνικές ταινίες, γελάω, το διασκεδάζω.
- Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο πρόβλημα παγκοσμίως; Τι σε φοβίζει;
Η κλιματική αλλαγή. Οι άνθρωποι κάναμε μεγάλο κακό στο περιβάλλον, αλόγιστη χρήση, και αυτό το πληρώνουμε. Αυτό που έγινε στη βόρεια Ελλάδα, μας έλεγαν οι θεατές που ήρθαν και μας είδαν στην παράσταση, ήταν μια φυσική καταστροφή μέσα σε λίγα λεπτά. Θεομηνία. Ο πλανήτης μάς φωνάζει. Είναι στο κόκκινο. Οι θάλασσές μας με πλαστικά, ο αέρας μολυσμένος από τα εργοστάσια, τα αεροπλάνα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν κάνουν ανακύκλωση. Και όμως τους βλέπω… Η κλιματική αλλαγή έχει φέρει καύσωνα στην κεντρική Ευρώπη και στην Ελλάδα καταρρακτώδεις βροχές. Ενα περίεργο καλοκαίρι που θα πρέπει να μας προβληματίσει.
- Πώς βλέπεις την ελληνική τηλεόραση;
Έχει προγράμματα για όλα τα γούστα. Η ελληνική μυθοπλασία έχει αναβιώσει. Πολύ θετικό. Μου αρέσουν πολύ και τα μουσικά τάλεντ σόου. Τα βλέπω ευχάριστα. Το «Voice» ναι, είναι καλή τηλεόραση. Ριάλιτι τύπου «Survivor» δεν τα βλέπω, δεν με αφορούν…
- Για να γίνει κάποιος ηθοποιός τι χρειάζεται;
Αυτό που λέω και στους μαθητές μου στη Σχολή Ιασμος είναι ότι η συγκεκριμένη δουλειά θέλει γερό στομάχι. Έχει προδιαγραφές. Θέλει πειθαρχία σαν αυτή του αθλητή. Κάθε έξι μήνες ψάχνεις δουλειά. Άρα δυνατά νεύρα. Μπορεί να ακούγομαι αυστηρή, σκληρή, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όπως τη λένε και στα κορίτσια που ασχολούνται με το μόντελινγκ. Αν θες να είσαι επαγγελματίας, αν θες να κάνεις καριέρα. Ο ηθοποιός μπορεί να φτάσει με θέατρο και γυρίσματα να δουλεύει 15 ώρες την ημέρα. Εκεί, αν δεν έχεις αντοχές, μπορεί να γκρεμιστείς. Η πίεση είναι μεγάλη. Βάλλεται η προσωπικότητά σου.
- Τον κόσμο του διαδικτύου πώς τον αφουγκράζεσαι;
Με τη βία… έκανα ένα Instagram για να προωθώ τη δουλειά μου. Δεν «το έχω» με τις φωτογραφίες. Με ξενίζει. Προσπαθώ να είμαι τυπική, να το ενημερώνω για τη δουλειά μου. Αλλά δεν τρελαίνομαι με την τεχνολογία. Επίσης δεν μπορώ να διανοηθώ πώς μπορούν να φλερτάρουν μέσα από το διαδίκτυο, να επικοινωνούν χωρίς άγγιγμα, φωνή, μουσική… Να αφήσουμε απέξω τις αισθήσεις; Μα πώς;
Το «Enjoy»* κυκλοφορεί δωρεάν μαζί με την «κυριακάτικη δημοκρατία»
