Αν πρέπει να σκεφτεί κανείς ένα από τα θρυλικά ονόματα της δεκαετίας του ’70, αυτό δεν είναι άλλο από του Ρόμπερτ Ουίλιαμς.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Ενός μουσικού που ποτέ δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να γίνει μεγάλο όνομα, αν και έκανε τα κορίτσια της εποχής να φτάνουν για εκείνον σε ακραίες καταστάσεις θαυμασμού. Και εκεί που το «Μάθημα σολφέζ» σάρωνε σε όλη την Ελλάδα, εκείνος αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να πάει στη Ρόδο. Ετσι, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Σαράντα τρία χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία με το «Μάθημα σολφέζ» και την πέμπτη θέση που είχε κατακτήσει στη Eurovision, ο ίδιος ακόμα ψάχνει να βρει γιατί έγινε διαχρονικό αυτό το τραγούδι…
Βασικά, ξέρουμε λίγα πράγματα για τα παιδικά σας χρόνια. Αλήθεια, πώς ήταν αυτά;
Γεννήθηκα στην Αθήνα από πατέρα Βρετανό και μητέρα Ελληνίδα. Μέχρι τα 18 χρόνια μου ήμουν στην Ελλάδα. Μετά πήγα στην πρώην Ροδεσία, νυν Ζιμπάμπουε, επειδή ο πατέρας μου εργαζόταν εκεί στους σιδηροδρόμους και είχε και μια μεγάλη φάρμα. Είχαν χωρίσει οι γονείς μου. Εκεί έκανα και τη στρατιωτική μου θητεία!
Μοναχοπαίδι. Καλομαθημένο ή κακομαθημένο;
Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μεγάλωσα φυσιολογικά τόσο στην Ελλάδα με τη μητέρα μου όσο και στην Αφρική με τον πατέρα μου.
Είναι δύσκολο να είναι κανείς παιδί χωρισμένων γονιών;
Δεν είχα πρόβλημα. Πήρα αγάπη και από τη μαμά και τη γιαγιά, αλλά και από τον πατέρα μου. Τους αγαπούσα το ίδιο, γιατί οι γονείς μου χώρισαν ήρεμα και ήταν αγαπημένοι φίλοι.
Τα παιδικά σας χρόνια ήταν μέσα στη μουσική;
Με τη μουσική άρχισα να ασχολούμαι στα 13 χρόνια μου, μόλις μπήκα στο γυμνάσιο. Στην ηλικία αυτή γνώρισα και τον Κώστα Τουρνά και έναν χρόνο μετά δημιουργήσαμε και τα πρώτα μας μουσικά συγκροτήματα. Μάλιστα, με τα πρώτα μας χρήματα πήγαμε διακοπές. Το 1971 φτιάξαμε τους Pol, που θεωρείται ένα από τα καλύτερα ποπ συγκροτήματα που πέρασαν ποτέ από την Ελλάδα.
Είχατε σχέση με τη μουσική γενικότερα; Είχατε σπουδάσει σε ωδείο;
Οχι. Γύρω στα 13 μου ήταν μόδα να μαθαίνουμε όλοι κιθάρα. Τελικά, λίγοι συνεχίσαμε να είμαστε με πείσμα πάνω σε αυτό και κάναμε καριέρες.
Είχατε πρότυπο σε αυτά τα νεανικά σας χρόνια;
Φυσικά! Τους Beatles, τους Stones και άλλα συγκροτήματα της εποχής.
Πώς ξεκινά η μεγαλειώδη πορεία σας προς τη Eurovision;
Μετά τους Pol, όταν διαλύθηκαν, ακολουθεί η προσωπική μου καριέρα. Ελαβα μέρος αρκετές φορές στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και με την Μπέσσυ Αργυράκη το 1975 πήγαμε με το τραγούδι «Σαν ένα όνειρο», όπου σαρώσαμε όλα τα βραβεία.
Αρχικά σας είχαν προτείνει τη Μαραγκόζη αντί για την Μπέσσυ;
Μου είχαν προτείνει από την εταιρία διάφορες λύσεις. Εως ότου βρήκα την Μπέσσυ και έγινε «παντρειά» για αυτό το τραγούδι.
Και μετά κάνατε δεσμό με την Μπέσσυ;
Όχι. Αυτό έγινε αρκετά μετά. Το 1977 πήγαμε στη Eurovision με το «Μάθημα σολφέζ» και ο δεσμός ήρθε γύρω στο ’78. Ημασταν μαζί για έξι χρόνια.
Γιατί χωρίσατε;
Ολα έχουν μια πορεία. Η δική μας πορεία ήταν ο χωρισμός, όμως δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε φίλοι. Ακόμα και τα παιδιά μας είναι και φίλοι και συνεργάτες στη μουσική.
Την εποχή που είχατε δεσμό με την Μπέσσυ Αργυράκη οι κοπέλες όλες ήταν ερωτευμένες μαζί σας. Υπήρξαν ακραία περιστατικά θαυμασμού;
Αυτά δεν γράφονται. Ασ’ το. Μιλάμε για ακραίες καταστάσεις… Εγώ ήμουν, είμαι και θα είμαι αυτός που ξεκίνησε από μωρό παιδί με τους ίδιους φίλους και τις ίδιες συνήθειες.
Το «Μάθημα σολφέζ» πιστεύατε ότι θα πάει τόσο καλά από τότε;
Ναι. Είχε πάρει πολύ καλές κριτικές, ήταν έξυπνο και το πιστέψαμε αμέσως. Και, όπως βλέπετε, αν και έχουν περάσει ήδη 43 χρόνια, εξακολουθούν και μας θυμούνται από εκείνη τη σπουδαία εμφάνιση που είχαμε κάνει τότε!
Αυτή η επιτυχία σάς άλλαξε ως χαρακτήρα;
Οχι, σε μένα δεν άλλαξε τίποτα. Περάσαμε καλά, ήταν ωραία και κάναμε και πολύ καλές εμφανίσεις στο Αλσος του Οικονομίδη για περίπου έναν συνεχόμενο μήνα με 8.000 κόσμο καθημερινά. Και κάποια στιγμή με καλούν στη Ρόδο να κάνω μια εμφάνιση. Πάω στη Ρόδο και στέλνω μήνυμα στους υπόλοιπους «παιδιά, εγώ δεν γυρίζω πίσω Αθήνα».
Ετσι διαλύσατε και το συγκρότημα;
Οχι. Υπήρχαν κάποιες ανισότητες μεταξύ μας, τις οποίες εγώ δεν μπορούσα να δεχτώ. Και εφόσον δεν αποφασίσαμε να πάμε στο εξωτερικό ως συγκρότημα να κάνουμε καριέρα, δεν είχε νόημα να μείνουμε μαζί.
Σας δόθηκε η ευκαιρία;
Μας δόθηκε η ευκαιρία, αλλά αυτά τα διαχειρίζονταν καλύτερα ο Χατζηνάσιος και ο Πασχάλης. Ωστόσο είπαμε «τέλειωσε το θέμα, πάμε παρακάτω»!
Εχετε κάνει δύο γάμους, σωστά;
Ναι! Ο πρώτος γάμος ήταν το 1976 και ο δεύτερος το 1986, από τον οποίο απέκτησα τρία παιδιά.
Βγάλατε χρήματα από το τραγούδι, δεδομένου ότι δεν υπήρξατε ο λαμπερός σταρ της μαρκίζας;
Εγώ «τα έγραφα» λίγο όλα αυτά με τις ταμπέλες. Δεν με ενδιέφερε πώς θα είναι το όνομά μου και πού θα είναι. Δεν είχα απαιτήσεις. Συμφωνούσα αυτά που έπρεπε με το μαγαζί και τελείωνε το θέμα. Δεν είχα κανένα άγχος για όλα αυτά. Πήγε όσο πήγε, πήγε καλά και έμεινε το όνομά μου καθαρό μέχρι σήμερα που ακόμα έχω προτάσεις για εμφανίσεις μαζί με τον Πολυχρονιάδη και τον Τζορντανέλλι.
Πιστεύετε ότι εκμεταλλευτήκατε καταλλήλως την επιτυχία της Eurovision;
Οχι! Πέρα από τις εμφανίσεις που κάναμε στο Αλσος και στη Θεσσαλονίκη, δεν έτρεξα γιατί δεν με ενδιέφερε τίποτα. Αφού πήγα στη Ρόδο και έμεινα εκεί.
Θεωρείτε πως υπάρχει αντίστοιχη επιτυχία σαν το «Μάθημα σολφέζ» σε άλλο τραγούδι που πήρε μέρος στον μουσικό αυτό διαγωνισμό;
Δεν βλέπω ότι έμεινε κάποιο τραγούδι σαν το «Μάθημα σολφέζ». Και η Έλενα Παπαρίζου πήγε καλά και έκανε σπουδαία επιτυχία και ο Σάκης Ρουβάς πήγε καλά, αλλά νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και στις νέες γενιές, έχει μείνει το «Σολφέζ». Γιατί, δεν ξέρω ειλικρινά!
Ούτε εσείς μπορείτε να το εξηγήσετε;
Οχι. Είναι κάτι το μαγικό.
Θα ξαναπηγαίνατε;
Ε, όχι τώρα πια.
Αν ήσασταν νέος;
Φυσικά, γιατί ήταν από τις πιο δυνατές συγκινήσεις στην καλλιτεχνική μου πορεία.
Μετά τον Σάκη δεν είδαμε κάποια μεγάλη επιτυχία που να μας έμεινε χαραγμένη στο μυαλό. Γιατί αυτό;
Εξαρτάται κυρίως από τα τραγούδια και επίσης πλέον δεν είναι μουσικός διαγωνισμός, όπως λέγεται. Αν δεις το όνομα του τραγουδιστή, από κάτω, με πολύ μικρά γράμματα, βρίσκονται τα ονόματα του συνθέτη και του στιχουργού. Που στην ουσία αυτό έπρεπε να πρεσβεύει: στίχο και μουσική!
Πιστεύετε πως υπάρχει κάποιο όνομα που σας έρχεται στο μυαλό και θα μπορούσε εξαρχής να θεωρείται φαβορί για τη Eurovision;
Γράφονται τραγούδια ωραία, υπάρχουν καταπληκτικοί τραγουδιστές, οπότε ναι. Γιατί όχι!
Πιστεύετε στον ελληνικό ή στον ξένο στίχο;
Δυστυχώς, στον ξένο στίχο. Δεν μπορείς να ανταγωνιστείς έναν αγγλικό στίχο κι εσύ να πας με ελληνικό. Είδα στους ημιτελικούς τη Ρωσία, είδα και το Αζερμπαϊτζάν και, όπως το είδα, μου φάνηκε Καραγκιόζης. Ούτε κατάλαβα τι έλεγε ούτε κατάλαβα από πού ήταν.
Οταν βλέπετε τη Eurovision, έχετε το άγχος όπως είχατε τότε;
Πάντα στους καλλιτέχνες υπάρχει άγχος. Εμένα μη με ρωτάς, γιατί είμαι μια εξαίρεση. Δεν έχω άγχος ποτέ.
Την τελεία στην καριέρα ενός καλλιτέχνη τη βάζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ο κόσμος ή η λήθη…;
Εγώ πηγαίνω και παίζω ακόμα και τραγουδάω γιατί το θεωρώ εκτόνωση. Παίζουμε για την πάρτη μας. Αυτό, νομίζω, με ανανεώνει ως άνθρωπο
