Ακριβοθώρητος, κατασταλαγμένος και από σταρ… αγρότης! Αυτός θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος για τον έναν και μοναδικό Πάνο Μιχαλόπουλο, ο οποίος πριν από 14 χρόνια, το 2008, αποφάσισε να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα το κεφάλαιο «υποκριτική τέχνη και δημοσιότητα» και να ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με την αγροτική ζωή.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Πριν από τρία χρόνια, το ίνδαλμα των περασμένων δεκαετιών, που για χάρη του τα κοριτσόπουλα έκαναν ουρές έξω από τα θέατρα και τον κινηματογράφο, μίλησε δημόσια (ύστερα από πολλά χρόνια) στην «Espresso», κάνοντας τη συνέντευξη… viral, μια και ήταν η μοναδική που έχει δώσει ο ηθοποιός εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο, σήμερα, για μια ακόμα φορά, ο Πάνος Μιχαλόπουλος (με πολλές περγαμηνές στο ενεργητικό του, τόσο στο θέατρο και στον κινηματογράφο όσο και στην τηλεόραση) αποφάσισε, από την Καλαμάτα όπου βρίσκεται και καλλιεργεί τη γη των προγόνων του, να μιλήσει και πάλι στην «Espresso».
«Η συνέντευξη που είχαμε κάνει πριν από τρία χρόνια έχει γίνει… σίριαλ. Το μεγαλύτερο σίριαλ στο οποίο έχω παίξει είναι η συνέντευξη που σου είχα δώσει τότε. Τη βλέπω παντού μπροστά μου εδώ και τρία χρόνια. Σκέψου πως έχω την αίσθηση πως είμαι ακόμα στα φώτα της δημοσιότητας λόγω εκείνης της συνέντευξης» λέει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια.
Απλός και ήρεμος
Απλός, ήρεμος και μακριά από όλους και όλα, ο Πάνος Μιχαλόπουλος δεν αναπολεί τίποτα από το παρελθόν, όπως εξομολογείται. «Απλώς νοσταλγώ κάποιους ανθρώπους που είχαμε φιλία από εκείνα τα χρόνια. Όλα τα άλλα πέρασαν και είναι απλές αναμνήσεις» αναφέρει και μας «ξεναγεί» στη σημερινή πραγματικότητά του. «Όπως σου έχω πει, είμαι στην Καλαμάτα και ασχολούμαι με την πατρική γη. Δεν με ενδιαφέρουν ούτε το θέατρο ούτε η τηλεόραση και η ζωή μου είναι σε άλλο στάδιο από αυτό που ζούσα, έως τότε που πήρα την απόφαση να αποσυρθώ».
Στη συνέχεια της συζήτησης, η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση για ένα τέτοιο ίνδαλμα (όπως ήταν εκείνος) να φύγει μακριά από όλους και όλα. «Για μένα δεν ήταν δύσκολο. Πήρα αυτή την απόφαση το 2008. Έκτοτε ούτε εμφανίστηκα πουθενά ούτε έκανα απολύτως τίποτα με θέμα δημοσιότητας. Έφυγα από όλα και είπα “τέρμα”. Και δεν σου κρύβω ότι αυτό είναι μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Για μένα αυτή η απόφαση δεν ήταν κάτι δύσκολο, γιατί πάντα πατούσα γερά στα πόδια μου. Δεν με ενδιέφερε να διατηρήσω την εικόνα μου, ούτε τίποτα τέτοιο, το οποίο θεωρώ και ματαιόδοξο. Έκανα μια δουλειά. Ως δουλειά είπα “τελείωσα, δεν έχω να δώσω τίποτα άλλο” και έτσι έφυγα. Ακούω πολλές φορές να λένε “είναι επώδυνο για έναν καλλιτέχνη να φεύγει”. Όχι, για μένα δεν ήταν καθόλου επώδυνο. Ξέρεις πόση ευτυχία μού προσφέρει να ασχολούμαι με τα δέντρα, την καλλιέργεια και την αγροτική ζωή; Παίρνω ζωή από όλο αυτό».
Ο θαυμασμός
Οι νεότερες γενιές σίγουρα δεν πρόλαβαν αυτό που γινόταν με τους σταρ της δεκαετίας του ’80: αφίσες στα δωμάτια κοριτσιών και αγοριών, αυτοκόλλητα σε τσίχλες, αυτόγραφα. Ο Πάνος Μιχαλόπουλος ήταν ένας από τους σταρ εκείνης της εποχής που βίωσαν ακραίες εκδηλώσεις θαυμασμού. Σήμερα, όμως, όταν τον συναντούν στον δρόμο, πώς αντιδρά ο κόσμος; «Είναι τρομερό ότι ο κόσμος σέβεται την απόφαση που έχω πάρει να μη θέλω να ασχοληθώ άλλο με την υποκριτική τέχνη και τη δημοσιότητα. Ο κόσμος με έχει αγαπήσει πάρα πολύ και δεν με ρωτάει γιατί δεν δουλεύω πια. Αυτό είναι ένα από τα παράσημα που μπόρεσα να κατακτήσω από τη δουλειά μου: ο σεβασμός και η εκτίμηση του κόσμου». Στο σημείο αυτό, αντιστρέφουμε την ερώτηση και τον ρωτάμε αν ο ίδιος έχει συμφιλιωθεί με την εικόνα του. «Έχω συμφιλιωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια με την εικόνα μου. Πάντα ήμουν έτσι. Δεν προσπάθησα ποτέ μέσα από την εικόνα μου να επιβληθώ ή να δημιουργήσω κάποιον άλλον. Ήμουν πάντα ο εαυτός μου. Δεν με ενδιέφερε. Απλώς η εικόνα μου ήταν η δουλειά μου».
Όσο για τα τελευταία γεγονότα με το κίνημα #Metoo, αλλά και τις δίκες συναδέλφων του, ο ίδιος είναι κοφτός στην απάντησή του: «Δεν παρακολουθώ τις υποθέσεις αυτές, ούτε ασχολούμαι με όλα όσα γίνονται, ούτε με το #Metoo ούτε με τους συναδέλφους μου. Αυτά ανήκουν σε άλλους. Όχι σε μένα».
Η τηλεόρασή του ανοίγει μόνο… για τις αθλητικές ειδήσεις
Ο ίδιος, όπως λέει κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, όλη την ημέρα βρίσκεται στα δέντρα του, τα οποία λατρεύει να περιποιείται, μαζί φυσικά με τους εργάτες του. Η τηλεόραση στο σπίτι είναι σχεδόν όλη μέρα κλειστή. Μόνο το βράδυ ανοίγει για να μάθει τις αθλητικές ειδήσεις! Τον ρωτάμε για την «ανθρωποφαγία» που υπάρχει στην κοινωνία και την έκρυθμη κατάσταση έχουν προκαλέσει τόσο η πανδημία όσο και η οικονομική κρίση. «Νομίζω πως ανθρωποφαγία υπήρχε ανέκαθεν. Απλώς, τώρα υπάρχει πληθώρα ΜΜΕ και φαίνονται πολύ πιο έντονα όλα αυτά τα γεγονότα και έρχονται στην επιφάνεια. Όμως, σου μιλάω ειλικρινά, δεν ασχολούμαι καθόλου με όσα συμβαίνουν εκεί έξω. Ζω σε έναν άλλον κόσμο, πολύ πιο ήρεμο. Δεν θέλω να ξέρω τι γίνεται γύρω μου. Θέλω να είμαι ευτυχισμένος με τα λίγα και τα απλά της ζωής» τονίζει, δείχνοντας απόλυτη σιγουριά για τα λεγόμενά του και την απόφασή του να μην επιστρέψει ποτέ.
Οι (σπάνιες) επισκέψεις του στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών
Ο ίδιος, πάντα χαμηλών τόνων, αποφεύγει να μιλήσει και για την ομορφιά του, που τότε δικαιωματικά του είχε δώσει τον τίτλο ενός από τους γοητευτικότερους Έλληνες ηθοποιούς όλων των εποχών. «Έτσι έλεγαν, έτσι λένε. Αυτό ας το κρίνουν άλλοι και είναι εντελώς υποκειμενικό. Ευτυχώς δεν σκλαβώθηκα από αυτό το πράγμα. Δεν έγινα δέσμιος της εικόνας μου. Εμένα, ας πούμε, με ενδιέφερε πάντα να έχω καλές σχέσεις με τους συναδέλφους μου. Καμιά φορά πηγαίνω στον ΣΕΗ και, μόλις με αντικρίζουν, βλέπω την αγάπη τους.
Σε όλη μου τη διαδρομή αυτό έδωσα: μόνο αγάπη για τους συναδέλφους μου και τίποτα άλλο. Δοξάζω τον Θεό, γιατί συναναστράφηκα υπέροχους συναδέλφους. Από τη Λαμπέτη, την Καρέζη, τον Κακογιάννη και τον Δαλιανίδη, μέχρι το φιλαράκι μου τον Σωτήρη Μουστάκα. Έτσι έζησα τη ζωή μου και από όλους αυτούς έμαθα σπουδαία πράγματα».
Λίγο πριν από το τέλος της συζήτησής μας, τον ρωτάω αν έχει αποποιηθεί, όπως πολλοί συνάδελφοί του, κάποιες κινηματογραφικές παραγωγές οι οποίες ήταν την εποχή της βιντεοκασέτας. «Καθένας λειτουργεί σύμφωνα με τα “πιστεύω” του και τα “θέλω” του. Δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο στη ζωή. Αν κάποιος απαρνήθηκε μια δουλειά και το μετάνιωσε εκ των υστέρων, θα είχε τους λόγους του».
