Αυτοδημιούργητος, συμμαθητής του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και με μεγάλη πείρα από ρόλους, ο Σταύρος Νικολαΐδης δεν είναι μόνο ο Μιχαλάκης από τη θρυλική σειρά «Τα εγκλήματα».
Από τον Νίκο Νικόλιζα
Είναι ένα παζλ ρόλων και από τις αρχές του 1990 βρίσκεται συνεχώς μπροστά από τα φώτα τόσο στις θεατρικές σκηνές όσο και στην τηλεόραση. Σε έναν απολογισμό ζωής ο 52χρονος ηθοποιός μιλά για τους ρόλους που τον έχουν σημαδέψει, για το #MeToo και τον Μάρκο Σεφερλή, για τον Παύλο Χαϊκάλη αλλά και για το «περίεργο» περιστατικό με πασίγνωστο σκηνοθέτη.
Σταύρο, από πού κατάγεσαι;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βύρωνα, με ρίζες από τη Σμύρνη και τη Λάρισα.
Πώς ήσουν ως μαθητής;
Πολύ μέτριος, αν και ο μπαμπάς ήταν φιλόλογος. Είχε το πρώτο φροντιστήριο που δημιουργήθηκε στον Βύρωνα. Ισως ήμουν λίγο καλύτερος στα θεωρητικά μαθήματα λόγω του μπαμπά.
Ο μπαμπάς σου σού την έλεγε που δεν ήσουν καλός μαθητής;
Μπα, δεν νομίζω. Γιατί και ο μπαμπάς είχε απωθημένο να γίνει ηθοποιός, όμως οι δικοί του δεν τον άφησαν και έτσι από πολύ μικρά παιδιά μάς πήγαινε σε όλα τα θέατρα. Σκέψου ότι λόγω της αγάπης του μπαμπά για το θέατρο έχω προλάβει να δω τη Λαμπέτη, τον Μινωτή, τη Βάσω Μανωλίδου και όλα τα ιερά τέρατα επί σκηνής. Προφανώς όλες αυτές οι παραστάσεις μού έμειναν στο μυαλό και κάπως έτσι λάτρεψα το θέατρο.
Πώς άρχισες το θέατρο;
Από πολύ μικρός. Στον Βύρωνα είχαμε φτιάξει μια θεατρική ερασιτεχνική παράσταση, στην οποία συμμετείχε και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές και καθόμασταν και στο ίδιο θρανίο. Εχουμε κλάψει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για κοπέλες και τέτοια (γέλια). Είχαμε πάρει και το πρώτο βραβείο σε έναν διαγωνισμό ερασιτεχνικών θιάσων το 1984. Τελειώνοντας το λύκειο, ήξερα ότι θα πάω σε δραματική σχολή να σπουδάσω. Το μικρόβιο είχε μπει για τα καλά μέσα μου.
Είχες καλούς δασκάλους στο θέατρο;
Φοβερούς. Εγώ σπούδασα στο Ωδείο Αθηνών με δάσκαλο τον σπουδαίο Ντίνο Δημόπουλο, ο οποίος μας έμαθε να βλέπουμε με σκηνοθετική ματιά ένα έργο. Μας έβαζε να σκηνοθετούμε το έργο που παίζαμε ως ηθοποιοί. Στο τελευταίο έτος της σχολής είχα την τύχη να παίξω στο τελευταίο έργο της Ζουζούς Νικολούδη με έναν θίασο που κάναμε περιοδεία. Μετά με πήρε ο Κακλέας στη «Θεοδώρα» της Ντενίση και από αυτό το σημείο αρχίζει το ταξίδι μου στον χώρο της υποκριτικής τέχνης. Εκανα τον «Εκπτωτο άγγελο» στον ΑΝΤ1 με τον Τζώρτζογλου και την Κούρκουλα.
Τα σίριαλ τα οποία σε καθιέρωσαν ήταν τα «Εγκλήματα» και η «Απαγορευμένη αγάπη»…
Είναι αλήθεια αυτό. Ο Αντώνης Τέμπος που σκηνοθετούσε την «Απαγορευμένη αγάπη» με έβαλε και στα «Εγκλήματα». Μου λέει λοιπόν: «Είναι αδύνατον να κάνεις και τα δύο σίριαλ. Αφησε την “Απαγορευμένη αγάπη” και ξεκινάς στα “Εγκλήματα”».
Ο ρόλος του Μιχαλάκη στα «Εγκλήματα» σε έχει σφραγίσει…
Είναι ο ρόλος που με έκανε γνωστό στον κόσμο και που με αγάπησε το τηλεοπτικό κοινό. Με έχουν ταυτίσει με αυτόν τον ρόλο. Μιλάμε για μια σειρά ιστορική, που θεωρείται μία από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών. Είναι λογικό να σε σφραγίσει αυτός ο ρόλος.
Για σένα ο ρόλος αυτός ήταν ευχή ή κατάρα;
Ευχή ήταν σίγουρα, γιατί μου άνοιξε πολλές πόρτες και με έκανε γνωστό παντού. Μετά από τόσα χρόνια δεν μου αρέσει τα ΜΜΕ να με ταυτίζουν μόνο με αυτόν τον ρόλο. Ο κόσμος δεν με ενοχλεί να με θυμάται για τον ρόλο του Μιχαλάκη, γιατί ήταν ένας πολύ δυνατός ρόλος και έτσι έχω μείνει στη συνείδηση του κόσμου. Ομως τα ΜΜΕ, αντί να γράψουν το πραγματικό μου όνομα, με αναφέρουν ως Μιχαλάκη. Αυτό κάπως με ενοχλεί…
Στον δρόμο σε φωνάζουν Μιχαλάκη ή με το όνομά σου;
Πλέον με φωνάζουν λιγότερο Μιχαλάκη. Τα πρώτα χρόνια δεν τολμούσα να βγω έξω και να μη με φωνάζουν παντού Μιχαλάκη.
Επαιξες και με τον Παύλο Χαϊκάλη και γνώριζες τον Πέτρο Φιλιππίδη. Τι πιστεύεις για όσα συμβαίνουν;
Θεωρώ πως σε ορισμένα θέματα υπάρχει υπερβολή. Στο θέμα του Χαϊκάλη δεν υπάρχει καμιά καταδίκη. Δεν έχει φτάσει στον εισαγγελέα θέμα δικό του. Να καταστραφεί η ζωή ενός ανθρώπου χωρίς να υπάρχει καταδίκη από δικαστήριο, δεν το θεωρώ σωστό. Οπου υπάρχει καταδικαστική απόφαση από το κράτος, ναι, είμαι μαζί τους και καλώς γίνεται και πρέπει να βγαίνουν αυτά τα θέματα. Αν με ρωτάς προσωπικά, δεν είχα τέτοια εικόνα για τον Παύλο. Με τον Φιλιππίδη δεν είχα συνεργαστεί ποτέ, όμως γνώριζα ότι ήταν δύσκολος άνθρωπος και εγωκεντρικός. Εγώ τον έβλεπα και τον θαύμαζα, και τον θεωρώ σπουδαίο ηθοποιό. Είμαι υπέρ του κινήματος #MeToo και τα θύματα που έχουν πληγωθεί πρέπει να δικαιωθούν. Ανεξαρτήτως του χρόνου που θα ειπωθούν, οι καταγγελίες πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω. Ομως μη φτάσουμε και στο αντίθετο άκρο και στη δαιμονοποίηση όλων των πραγμάτων. Δεν τολμάμε πια να μιλήσουμε, να σατιρίσουμε, να γελάσουμε. Με το σίριαλ του Μάρκου Σεφερλή, με ένα ανέκδοτο που λέγεται από πολύ παλιά (σ.σ.: με τον βιαστή στον δρόμο), έγινε ο χαμός και λένε πλέον ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αστεία με τους βιασμούς. Και ερωτώ: Γιατί, παιδιά, δεν μπορούμε να κάνουμε αστεία με τους βιασμούς; Και με τον βιασμό κάνουμε αστεία, και με τον θάνατο κάνουμε αστεία και με τα πάντα μπορούμε να κάνουμε αστεία. Αυτό είναι το χιούμορ. Δηλαδή πριν από 20 χρόνια που λεγόταν αυτό το ανέκδοτο, δεν υπήρχαν βιασμοί; Τώρα τι άλλαξε ξαφνικά; Το ότι βιάζονται από γνωστούς; Δηλαδή πλέον δεν μπορούμε ούτε να μιλήσουμε; Υποψιάζομαι πως όλο αυτό μπορεί να είναι και κατευθυνόμενο και είναι τρομερά υπερβολικά να γίνονται όλα για μια τηλεοπτική σειρά.
Ο Μάρκος πώς το πήρε όλο αυτό;
Θεωρεί ότι είναι στοχοποιημένος από κάποιους ανθρώπους επειδή δεν ανήκε ούτε ανήκει σε κανένα σύστημα. Πιστεύει ότι είναι ο εύκολος στόχος.
Εσύ είχες θέματα με σεξουαλικές παρενοχλήσεις;
Είχα και εγώ τέτοια θέματα. Ομως εμένα μου είχαν γίνει με «γλυκό» τρόπο. Θυμάμαι μια περίπτωση με έναν πάρα πολύ γνωστό σκηνοθέτη που δεν είναι πια εν ζωή. Με είχε καλέσει να πάω σπίτι του. Εγώ πιτσιρικάς τότε, στα πρώτα μου βήματα, και έφτασα έως έξω από την πόρτα του. Είχα ενθουσιαστεί που με είχε καλέσει ένας τόσο σπουδαίος άνθρωπος σπίτι του. Αλλά πριν χτυπήσω το κουδούνι του σκέφτηκα: αν γίνει οτιδήποτε πώς θα το διαχειριστώ; Και τελικά δεν ανέβηκα ποτέ στο σπίτι του.
Εκλεισε για πάντα αυτή η επαγγελματική πόρτα;
Λίγο πριν πεθάνει συναντηθήκαμε σε μια κοινωνική εκδήλωση και μου είχε πει ότι θα έκανε μια ταινία και ότι με είχε στο καστ. Δεν πρόλαβε όμως να τη γυρίσει γιατί πέθανε!
Eχεις κάνει και άλλα επαγγέλματα για να βιοποριστείς;
Κατά καιρούς έχω κάνει αρκετά για να μπορέσω να επιβιώσω. Και με μπαρ έχω ασχοληθεί, και ένα μαγαζί με οπτικά είχα ανοίξει. Όταν πέσαμε μέσα στην οικονομική κρίση, το επάγγελμα του ηθοποιού είχε διαλυθεί. Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για να μην πεινάσει η οικογένειά μου. Όπως έκανα όταν επέστρεψα από τη Λάρισα το 2011 και δεν υπήρχαν δουλειές στο θέατρο. Πήγα και δούλεψα στη μεταφορική εταιρία που έχει η αδερφή μου. Ομως αντιμετώπισα δυσκολίες, γιατί μόλις με έβλεπαν μου έλεγαν: «Οπ, τι έγινε; Δεν υπάρχει δουλειά και βρήκες τη μεταφορική;» Ολο αυτό σε πληγώνει!
Αυτή την περίοδο πού σε βρίσκουμε;
Τελειώνουμε από το θέατρο Άλμα με το έργο «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω», πάμε Θεσσαλονίκη και μετά ξεκινάω με μια πολύ όμορφη παράσταση για τις τελευταίες μέρες του Χρυσοστόμου Σμύρνης με τον Χάρη Εμμανουήλ, την Τάνια Τρύπη, τον Παναγιώτη Πετράκη, τον Χρήστο Κάλοου και με πολλά τραγούδια από τη Σμύρνη.
