Ο Δημήτρης Γιώτης αποτελεί έναν από τους καλύτερους θεατρικούς ηθοποιούς της γενιάς του, μετρώντας πολλές επιτυχίες. Ο δρόμος του δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, καθώς πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, γνωρίζοντας κακοποίηση από τον πατέρα του.
- Από τον Βαγγέλη Καράλη
Ξεδιπλώνοντας στην «Espresso» την πλούσια σε εμπειρίες ζωή του, μιλάει για το ντεμπούτο του στο θέατρο στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη, τη συνεργασία του με τον Πέτρο Φιλιππίδη αλλά και τους ρόλους του ως πατέρας και σύζυγος. Ο ηθοποιός αυτή την περίοδο σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Οταν ο Μενέλαος συνάντησε την Ελένη».
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την υποκριτική; Ηταν κάτι που ήθελες από μικρός;
Το θέατρο είναι η ζωή μου! Από πέντε χρονών το πρωτοείπα και έκτοτε δεν απέκλεινα ποτέ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να καταλάβω την «ενασχόληση με την υποκριτική», δεν είναι «είδα φως και μπήκα», δεν είναι «ναι, γιατί όχι;», είναι να καίγεται το μέσα σου, η ψυχή σου να φλέγεται. Για μένα είναι το οξυγόνο μου, η ανάσα, η πνοή μου. Ξέρεις, με ρωτάνε κάποιες φορές νεότεροι αν και πώς να ασχοληθούν με το θέατρο. Ξέρεις ποια είναι η απάντησή μου; Αν έχεις στον νου και κάτι άλλο, κάνε το άλλο. Το θέατρο θέλει πάθος και αφοσίωση, θέλει στρατιωτική πειθαρχία. Καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι!
O δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για σένα, καθώς έχεις περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, δεχόμενος κακοποίηση. Τι θυμάσαι από αυτά και πώς κατάφερες να το ξεπεράσεις;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω κακοποίηση, ίσως γιατί ακόμα και τώρα φοβάμαι τη λέξη. Το σίγουρο είναι ότι τα βιώματα και οι καταστάσεις δεν ήταν για ένα παιδί. Τα γεγονότα πολλά και πονάνε ακόμα. Ξέρεις, ακόμα και αν συμφιλιωθείς, κατανοήσεις και συγχωρέσεις πρόσωπα που ενεπλάκησαν τότε, δεν παύουν οι πληγές να υπάρχουν. Τις έχω επουλώσει με πολλή δουλειά και εσωτερική αναζήτηση, αλλά το παράπονο ότι δεν υπήρξα παιδί, δεν έπαιξα και δεν είχα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια παραμένει… Ενα παράπονο μόνο: Πώς μπορείς σε ένα παιδί να προκαλείς τόσο πόνο; Απόρριψη, αγωνία, τρόμο, φόβο και ντροπή!
Στην αρχή της καριέρας σου είχες τη χαρά να παίξεις μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στο σπουδαίο μιούζικαλ «Η μελωδία της ευτυχίας». Πώς επιλέχτηκες και τι θυμάσαι από την Αλίκη;
Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή, έναν χρόνο πριν με είχε επιλέξει, μα εγώ ήμουν στον Στρατό ταυτόχρονα με τη σχολή και έτσι δεν μπόρεσα να πάω. Στη δεύτερη χρονιά της «Μελωδίας» δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον Βασίλη Πλατάκη: «Θέλει να σε δει η Αλίκη». Πήγα και έμεινα μαζί της. Ηταν σαν όνειρο! Είχε κάτι μαγικό! Θυμάμαι ότι ένα βράδυ ήμασταν καλεσμένοι σε μια ταβέρνα και μένα σε ένα κόκκινο φανάρι με τρακάρει ένα Datsun με έναν μεθυσμένο οδηγό. Αστυνομία, δηλώσεις και όλα τα συναφή. Την επόμενη μέρα όμως άφαντος ο άλλος οδηγός. Δεν ήξερα τι να κάνω. Η Αλίκη με ρωτάει το απόγευμα τι έγινε με το αυτοκίνητο και, όταν είδε την απελπισία μου, μου λέει: «Δώσε τα κλειδιά στον Δημήτρη (σ.σ.: Κυριαζάκο, οδηγό του Ραφτόπουλου – Express Service) και πες του πού έχεις το αυτοκίνητο». Ετσι κι έγινε. Το αυτοκίνητο ήρθε στο θέατρο χωρίς να έχω εμπλακεί σε δηλώσεις και πραγματογνώμονες. Δεν έμαθα ποτέ αν βρήκαν τον άλλον οδηγό. Αυτό που μου είπε ο Κυριαζάκος ήταν: «Η Αλίκη μάς είπε: “Κανονίστε να μη στενοχωρηθεί το παιδί”». Η γενναιοδωρία της και η δοτικότητά της ήταν απερίγραπτη.
Ανάμεσα στις πολλές σου παραστάσεις, ξεχωρίζει το «Equus», καθώς πρωταγωνιστούσες γυμνός στη σκηνή. Τι αντιδράσεις υπήρχαν;
Τι θυμήθηκες τώρα; Εχοντας τα αποκλειστικά δικαιώματα του «Equus» για την Ελλάδα, την ίδια χρονιά που το παρουσίαζε ο Daniel Radcliffe στη Νέα Υόρκη (έναν χρόνο πριν τον είχα δει στο Λονδίνο και ήταν συγκλονιστικός), ήταν το πρώτο έργο που ανέβασα εγώ, σε σκηνοθεσία του Ιωσήφ Βαρδάκη, με συμπρωταγωνιστή τον Σωκράτη Αλαφούζο και εγώ στο τέλος του έργου 15 λεπτά… γυμνός. Οχι εγώ, ο ρόλος. Ελα όμως που μου έφεραν να υπογράψω σε φωτογραφία μου τυπωμένη Α4 πάνω στο…! Νόμιζα ότι με τρολάρουν φίλοι μου, αλλά έκανα λάθος! Είχα διάφορες τέτοιες στιγμές (γέλια). Ξέρεις, στη ζωή ο άλλος καθρεφτίζει πάνω σου τις δικές του ανάγκες, καταλαβαίνει ό,τι θέλει και ακούει ό,τι τον βολεύει.
Τηλεοπτικά έχεις συνεργαστεί και με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Πώς ήταν η συνεργασία σας και πώς σχολιάζεις την αποφυλάκισή του;
Εχουμε συνεργαστεί στο «Αν υπήρχες, θα σε χώριζα», σε σενάριο της Ελενας Ακρίτα, έχοντας εγώ τον ρόλο του Πιερ του χορογράφου. Ηταν εξαιρετικά επαγγελματίας, τελειομανής και συγκεντρωτικός. Η δική μας συνεργασία (μάλιστα είχαμε μιλήσει και να σκηνοθετήσει το «M. Butterfly», που δεν ευδοκίμησε λόγω χρονικών περιορισμών) ήταν άψογη και υπήρχε μια αμοιβαία εκτίμηση. Δεν νομίζω ότι συζητάμε το μέγεθος του ταλέντου του, μα για τα υπόλοιπα δεν έχω λόγια. Είναι αποτρόπαιες και φρικιαστικές καταστάσεις. Ούτε μπορώ να φανταστώ ότι είναι θέμα εκδίκησης και οργανωμένης στοχοποίησης και καταστροφής του. Δεν ξύπνησαν μια ωραία πρωία και βάλθηκαν να τον εξαφανίσουν. Τα παιχνίδια που μπορεί να κάνουν οι δαίμονες του μυαλού τού καθενός είναι προσωπική του υπόθεση, μόνο που στο διάβα του μη σκορπάει φόβο και τρόμο. Τι να σχολιάσω για την αποφυλάκισή του; Φυλακή είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, η συνείδηση και η ντροπή μας!
Ποια είναι η γνώμη σου για πολλούς συναδέλφους σου που συμμετέχουν σε παιχνίδια ριάλιτι; Εσύ θα συμμετείχες;
Μα, ποτέ! Σημεία των καιρών. Το καταλαβαίνω, μα εγώ θέλω να μείνω στη συνείδηση του κόσμου για κάποιον ρόλο, για συναισθήματα που ένιωσαν σε κάποια παράσταση, και όχι με το πώς ξυπνάω, πλένομαι, ξύνομαι… Το να είσαι γνωστός είναι πολύ εύκολο στην Ψαροκώσταινα που είμαστε, το θέμα είναι γιατί είσαι γνωστός. Αν είναι να γίνεις περίγελος της… τρέλας σου, ευχαριστώ, δεν αγοράζω. Σίγουρα, για τους συναδέλφους δεν έχω άποψη, δεν κρίνω τους λόγους, ηθικούς ή οικονομικούς, που μπορεί να λένε το «ναι». Μα, για δες την ιστορία. Ποιος έπαιξε σε κάποιο σίριαλ μετά (αφού μάλλον αυτό ήταν το ζητούμενο, να είναι στην επικαιρότητα). Τι έγινε γενικότερα. Είναι τόσο αναλώσιμο προϊόν, του «εδώ και τώρα», χωρίς να υπάρχει έργο, να παράγεις έργο, καταλαβαίνεις; Είμαστε σε ένα παιχνίδι εντυπωσιασμών. Ποιος έχει τους περισσότερους ακολούθους στο Ιnstagram… Ποιοι όμως από όλους πληρώνουν να σε δουν στο θέατρο; Γι’ αυτό πριν σου έλεγα ότι ποντάρω, ρισκάρω, τολμάω στο θέατρο. Γιατί έχει διάρκεια.
Αλλάζοντας κλίμα, ο Δημήτρης πώς είναι ως πατέρας και σύζυγος;
Το σύζυγος μού πέφτει βαρύ (χα! χα! χα! ). Εμπεριέχει τον ζυγό μέσα και εμείς με την Τζωρτζίνα έχουμε βρει τη χρυσή τομή. Αγαπάμε να είμαστε μαζί, ονειρευόμαστε μαζί, μοιραζόμαστε τα πάντα, μα σεβόμαστε τον χρόνο του άλλου κι αυτό μάς ανανεώνει. Τις προάλλες είχε βγει με φίλες της και εμένα γυρίζοντας από την πρόβα με χτύπησε μηχανάκι. Εγώ πεζός. Μου έκοψε τη γάμπα, πέσαμε κάτω, τρέχανε αίματα. Ε, γύρισα σπίτι, το έδεσα και της το είπα το πρωί. Εννοείται ότι μου έβαλε τις φωνές γιατί δεν την ειδοποίησα. Νοσοκομείο πήγα την επόμενη μέρα, μετά την πρόβα. Τώρα ως πατέρας; Πατέρας γίνεται ο οποιοσδήποτε. Μπαμπάς θέλει δουλειά πολλή, κι εγώ είμαι μπαμπάς!
Kλείνοντας, ποια είναι τα συναισθήματά σου για την παράσταση που παίζεις και σκηνοθετείς, «Οταν ο Μενέλαος συνάντησε την Ελένη»;
Είναι ένα υπέροχο έργο του Ιωάννη Βασιλειάδη, που τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του να το ανεβάσω και νομίζω κάναμε ωραία δουλειά. Είμαι πραγματικά πολύ ενθουσιασμένος! Ηταν ένα προσωπικό στοίχημα. Χρειαζόμουν, ύστερα από δύο χρόνια πανδημίας, εγκλεισμού και φόβου, να βγούμε να γελάσουμε, να γίνουμε μια παρέα, να έρθουμε κοντά στον κόσμο. Βασισμένο στην «Ελένη» του Ευριπίδη, γραμμένο σε έμμετρο λόγο, κατά τη «Μήδεια» του Μποστ, παρωδία-κωμωδία. Μαζί με τη Βάσω Γουλιεμάκη, την Νταίζη Σεμπεκοπούλου, τον Σωτήρη Σκάντζικα, τον Αλέξανδρο Κλημόπουλο, τη Μαρία Δρακοπούλου, τον Μίλτο Σαμαρά και τον Ιάσωνα Λαγουτάρη, με σκηνικά της Δέσποινας Βολίδη και κοστούμια του Δημήτρη Στρέπκου θα «αλωνίσουμε» τα φεστιβάλ της χώρας. Δευτέρα 25 Ιουλίου είμαστε στο Φεστιβάλ της Γλυφάδας, με την αμέριστη στήριξη του δημάρχου Γιώργου Παπανικολάου, και το Σάββατο 30 Ιουλίου στο Αίγιο υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας. Ευγνώμων πραγματικά στον Νίκο Κοροβέση.
