Το πανελλήνιο τη γνώρισε ξαφνικά μέσα από το πρώτο (και θρυλικό!) «Fame Story» του ΑΝΤ1, με παρουσιάστρια τη Ναταλία Γερμανού και πρόεδρο της κριτικής επιτροπής τον αξέχαστο Αντώνη Βαρδή.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η Ελεάνα Παπαϊωάννου έγινε διάσημη πριν ακόμη κλείσει τα 19 της χρόνια, συνεργάστηκε με τον τεράστιο Γιάννη Σπανό στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα και έχει δουλέψει ως πρώτο γυναικείο όνομα σε νυχτερινά μαγαζιά με τους περισσότερους άντρες καλλιτέχνες της πρώτης γραμμής.
Κόρη του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή Λάκη Παπαϊωάννου και της τραγουδίστριας Ντίνας Παπαϊωάννου, η Ελεάνα παντρεύτηκε το 2017 τον μπασκετμπολίστα Δημήτρη Βεργίνη και έναν χρόνο μετά απέκτησαν τη μονάκριβη κορούλα τους Θεοδώρα. Ως νέα μανούλα έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο σπίτι και από πέρυσι έχει ξεκινήσει εκ νέου τις live εμφανίσεις της, ενώ την περίοδο αυτή προετοιμάζει και τη δισκογραφική επιστροφή της με όμορφα λαϊκά τραγούδια.
Ποιες αναμνήσεις σού έρχονται πρώτες στο μυαλό από τα παιδικά σου χρόνια στη Θεσσαλονίκη;
Πολλές οικογενειακές στιγμές στο γήπεδο, Καυτανζόγλειο ή Τούμπα, για να δούμε τον πατέρα μου να παίζει, στιγμές με τον παππού και τη γιαγιά… Ομορφες αναμνήσεις γενικά, με πολλές μετακινήσεις βέβαια, λόγω των μεταγραφών του μπαμπά εκείνα τα χρόνια.
Κεφάλαιο εφηβεία. Ηρεμη δύναμη ή επαναστάτρια;
Μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά ήμουν ήρεμη δύναμη, όχι επαναστάτρια. Νομίζω πως δεν ζόρισα σχεδόν καθόλου τους δικούς μου, δεν είχαμε έντονες συγκρούσεις στην εφηβεία μου. Απεναντίας, ήμουν επιμελής μαθήτρια, τηρούσα το ωράριο στις εξόδους μου. Με τους γονείς μου είχαμε πολύ καλή σχέση, αλλά υπήρχε, όσο να ’ναι, μια αυστηρότητα.
Θυμάσαι κάποια επική σκανδαλιά σου;
Δεν τη λες ακριβώς σκανδαλιά, επική γκάφα ήταν περισσότερο! Τη μία και μοναδική φορά που αποφάσισα να κάνω κοπάνα από το λύκειο βρέθηκα να πίνω καφέ στο κέντρο της πόλης, στην ίδια καφετέρια με τον πατέρα μου!
Πατέρας ποδοσφαιριστής, μητέρα τραγουδίστρια. Το ποδόσφαιρο ως άθλημα το αγάπησες όσο και το τραγούδι ή δεν ασχολήθηκες ποτέ;
Δεν ασχολήθηκα ποτέ, για το καλό όλων (σ.σ.: γέλια). Ωστόσο το αγαπώ πολύ ως άθλημα. Δεν θα γινόταν διαφορετικά. Μεγάλωσα μέσα στα γήπεδα, στον παλμό του κόσμου, στην κερκίδα. Το ποδόσφαιρο είναι ιδιαίτερα λαοφιλές κι έχει έναν φανατισμό λίγο διαφορετικό από τα άλλα αθλήματα. Είμαι από τις γυναίκες που θα καθίσουν να δουν ποδόσφαιρο, πλέον και μπάσκετ, φυσικά, λόγω του άντρα μου. Πάντως επηρεάστηκα -προφανώς- πιο πολύ από τη μητέρα μου, γι’ αυτό και βρέθηκα στον δρόμο του τραγουδιού…
Σπούδασες στη Φιλοσοφική. Το τραγούδι ως επαγγελματική ενασχόληση πότε πέρασε από το μυαλό σου;
Μετά τη συμμετοχή μου στο «Fame Story». Φυσικά, μου άρεσε πάντα η μουσική και αντιλαμβανόμουν ότι τραγουδούσα, έτσι, λίγο συμπαθητικά, αλλά ως εκεί. Αλλωστε η Φιλοσοφική ήταν η πρώτη μου επιλογή, όχι απλώς μια σχολή στην οποία πέρασα τυχαία, τη γούσταρα, περνούσα και πολύ καλά στην Πάτρα, όπου σπούδαζα. Δεν είχα δηλαδή στο μυαλό μου να γίνω τραγουδίστρια. Προέκυψε όμως το «Fame Story», όπου κι εκεί αποφάσισα να λάβω μέρος χαλαρά, όχι δηλαδή για να κάνω καριέρα μετά.
Πώς άνοιξε αυτό το κεφάλαιο;
Εκανε την αίτηση μια οικογενειακή μας φίλη, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Ηταν μάλιστα από τις τελευταίες αιτήσεις που έγιναν εντός της προθεσμίας από την παραγωγή. Εκανα, λοιπόν, ένα διάλειμμα από τη σχολή και πήγα, από περιέργεια και αγάπη για τη μουσική πιο πολύ, χωρίς επαγγελματικό στόχο. Αλλωστε ήμουν 18μισι ετών.
Μέχρι τότε σε φανταζόσουν φιλόλογο σε λύκειο;
Οχι, με ενδιέφερε περισσότερο η ακαδημαϊκή καριέρα μέσω της Φιλοσοφικής. Τη διάλεξα επειδή μου άρεσε πολύ αυτή η επιστήμη, κυρίως το κομμάτι της αρχαίας Ελλάδας.
Πώς ήταν η εμπειρία του «Fame Story»; Το μετάνιωσες εκ των υστέρων που πήγες ή υπήρξε καλό εφαλτήριο για την καριέρα σου;
Ηταν σκληρή εμπειρία, ειδικά για ένα τόσο νέο κορίτσι, χωρίς πρότερη επαφή με τον χώρο. Δεν το μετάνιωσα όμως. Θα ήμουν ψεύτρα και αχάριστη αν έλεγα κάτι τέτοιο, διότι μας δόθηκε μεγάλο βήμα τότε. Τεράστια δημοσιότητα σε μια εποχή που άνθρωποι αγωνίζονταν χρόνια για να γίνουν γνωστοί. Ηταν ευκαιρία: δισκογραφικές εταιρίες, συνεργασίες με σημαντικούς δημιουργούς. Υπήρχε όμως και μεγάλη έκθεση. Τη στιγμή που το ζεις όλο αυτό δεν συνειδητοποιείς το στοιχείο του reality, ούτε ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Βέβαια, βγαίνοντας εγώ από το show πέρασα στο άλλο άκρο.
Δηλαδή; Επαθες αγοραφοβία;
Από το «Fame Story» και μετά, ενώ είχα μια συνεχή παρουσία στη νυχτερινή Αθήνα και ήμουν ανελλιπώς σε δισκογραφία και μουσικές εκπομπές, η πορεία μου χαρακτηρίζεται από ησυχία, όχι από βαβούρα, σκάνδαλα, ντόρο… Κι αυτό διότι ήταν λίγο τρομακτικό και θορυβώδες αυτό που βίωσα τότε.
Πώς βλέπεις τα σημερινά talent shows – realities; Θα συμβούλευες έναν νέο καλλιτέχνη να λάβει μέρος;
Η αλήθεια είναι πως αποτελούν πράγματι ένα βήμα για τα νέα παιδιά, το σέβομαι και το καταλαβαίνω αυτό. Ως εκπομπές είναι ευχάριστες να τις παρακολουθείς ως τηλεθεατής. Δεν βλέπω όμως να βοηθιούνται οι νέοι μέσα από αυτές κάνοντας δισκογραφία. Κι αυτό με στενοχωρεί, γιατί πάνε εκεί με όνειρα. Εχουν βγει χιλιάδες τραγουδιστές σε αυτά τα shows, αλλά αυτοί που έμειναν μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών. Μπορεί να είναι και λιγότεροι.
Μία από τις πρώτες συνεργασίες σου στη δισκογραφία ήταν με τον αξέχαστο Γιάννη Σπανό. Τι θυμάσαι από εκείνον;
Ο Γιάννης Σπανός για μένα είναι όλη μου η εφηβεία, η αγνότητα, η αγάπη για τη μουσική και το τραγούδι. Του χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη και τον αγαπώ βαθιά. Μιλάμε για έναν συνθέτη με τεράστια καλλιτεχνική αξία και έναν πολύ σπουδαίο και ακομπλεξάριστο άνθρωπο, ο οποίος ήθελε να ακούει τον σφυγμό της νεολαίας… Δεν έχω γνωρίσει άλλον σαν τον Σπανό στον καλλιτεχνικό χώρο. Ηταν και λίγο φιλόσοφος της ζωής, είχε μοναδικό χιούμορ… Σπάνιος!
Αντιμετώπισες αθέμιτο ανταγωνισμό τη νύχτα; Να σου χαμηλώνουν μικρόφωνα, να σου μειώνουν προγράμματα…
Ναι, καλέ, αυτά συμβαίνουν συχνά. Συμβαίνουν, μάλιστα, από αυτούς που δεν φαντάζεσαι. Πιο μικρή στενοχωριόμουν όταν γινόταν κάτι τέτοιο, ειδικά από ανθρώπους… υπεράνω υποψίας. Μετά άρχισα να το διασκεδάζω, γιατί θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια ένας άνθρωπος που έχει ένα «χι» μεγάλο όνομα να θέλει διακαώς να γίνει τόσο… μικρός. Η πλήρης απομυθοποίηση.
Κεφάλαιο «οικογένεια». Τι σημαίνει για σένα με λίγες λέξεις;
Ολος μου ο κόσμος, τα πάντα μου! Με φανταζόμουν με οικογένεια από μικρή, γιατί έζησα σε μια αγαπημένη οικογένεια. Μεγαλώνοντας, ωστόσο, και βλέποντας τις σχέσεις γύρω μου, θεώρησα πως δεν ήταν τελικά αυτοσκοπός ο γάμος και τα παιδιά. Οταν γνωριστήκαμε με τον άντρα μου Δημήτρη Βεργίνη, εκείνος ήταν που με ενέπνευσε να θέλω να κάνω οικογένεια, να γίνω μάνα.
Πώς ένιωσες με τον ρόλο της μητέρας; Αλλαξε κάτι μέσα σου;
Γκρεμίστηκαν όλα και χτίστηκαν ξανά. Το εγώ εξαφανίστηκε, άλλαξε το είναι μου ολόκληρο, η κοσμοθεωρία μου, ό,τι θεωρούσα δεδομένο μετατοπίστηκε όλο… Γειώθηκα τελείως διαφορετικά, ένιωσα απίστευτη ευθύνη και αγάπη, μια αγάπη ανιδιοτελή, που αν δεν είσαι γονιός δεν μπορείς να την αντιληφθείς.
Τα τελευταία χρόνια έρχονται στο φως όλο και περισσότερα εγκλήματα με θύματα μικρά παιδιά. Τι έχουμε κάνει λάθος ως κοινωνία;
Σίγουρα έχουμε κάνει πολλά λάθη ως κοινωνία, πρέπει να δούμε λίγο την παιδεία μας, από τα σχολεία, τις οικογένειες, τις σχολές γονέων που θα έπρεπε να υπάρχουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για γονείς, δυστυχώς ή ευτυχώς… Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν είσαι καλός άνθρωπος αν δεν κάνεις για γονιός. Επίσης, αν έχουμε ανθρώπους στον κύκλο μας, στη γειτονιά μας, που αντιλαμβανόμαστε πως έχουν σοβαρά προβλήματα, ψυχολογικά, νοσηρά, πρέπει κάτι να κάνουμε. Δεν μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να δρουν ανενόχλητοι, να βιάζουν, να σκοτώνουν γυναίκες, παιδιά, ζώα. Δεν γίνεται να ζούμε έτσι.
Φέτος σε βρίσκουμε πάλι στο Περιβόλι του Ουρανού με τους Χρήστο Νικολόπουλο, Πίτσα Παπαδοπούλου και Στέλιο Διονυσίου…
Για μένα ήταν όνειρο ζωής να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή λαϊκός συνθέτης, ένας γλυκός και ταπεινός άνθρωπος. Η τιμή και η χαρά μου που με επέλεξε είναι μεγάλες, του είμαι ευγνώμων. Για την Πίτσα Παπαδοπούλου τι να πω; Είμαι ορκισμένη θαυμάστριά της χρόνια, την υπεραγαπώ, είναι η κορυφαία λαϊκή τραγουδίστρια για μένα, χαίρομαι να δουλεύω δίπλα της, γιατί μαθαίνω από αυτήν. Επίσης έχει «δολοφονικό» χιούμορ και δεν της φαίνεται, γελάμε απίστευτα. Οσο για τον Στέλιο Διονυσίου, ένας πολύ αγαπημένος φίλος, νομίζω ένας επάξιος συνεχιστής του ονόματός του, περνάμε καλά γιατί έχει πολύ χαβαλέ… Είμαι χαρούμενη που είμαι για δεύτερη χρονιά σε αυτό το σχήμα, κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ και Κυριακή μεσημέρι.
