Τη γνωρίσαμε από την καθημερινή σειρά του Mega, Η ζωή της άλλης, όπου υποδυόταν τη Ντορίτα, ενώ την πρόσφατα την παρακολουθήσαμε στην σειρά του «Star», «Τρία μίλια».
Ο λόγος για την Ευγενία Παναγοπούλου παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «You» και μίλησε για τα ερχόμενα επαγγελματικά της σχέδια αλλά και για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει από τους συναδέλφους της.
Υπάρχουν συνεργασίες που όταν τελειώσουν δεν µιλάς µε κάποιους συναδέλφους;
Φυσικά και υπάρχουν, αν και όταν δουλεύεις µε κάποιον φαίνεται εάν είναι «δήθεν» η σχέση. Εµείς στα «Τρία Μίλια» τη φετινή τηλεοπτική σεζόν περάσαµε πολύ καλά µε τους συναδέλφους κι ας µην ήµασταν όλοι κολλητοί. Γενικότερα στη ζωή µας ο καθένας από εµάς κάνει το δικό του διάλεγµα, µπορεί εµείς να επιλέξουµε έναν άνθρωπο και εκείνος να µην µας επιλέξει. Σηµασία έχει να αγγιζόµαστε µαλακά και τρυφερά µεταξύ µας, γιατί µετά από την καραντίνα βγήκαµε όλοι αγχωµένοι και αλλοπρόσαλλοι και θέλει προσπάθεια και συγκεκριµένα βήµατα για να πλησιάσουµε ο ένας τον άλλον.
Έχεις αλλάξει ως άνθρωπος από τότε που ξεκίνησες να δουλεύεις και µε τόσα χρόνια εμπειρίας;
Έχω αλλάξει αρκετά, όμως παραμένουν αναλλοίωτα η όρεξή µου και ο αυθορμητισμός µου, η χαρά που έχω για όποια δουλειά κλείνω. Επειδή ακριβώς τίποτα δεν µου έχει χαριστεί και έχω δουλέψει πολύ, απολαμβάνω τις προτάσεις που µου κάνουν και εκτιμάω αυτό που θα έρθει από µόνο του.
Έχεις σκεφτεί τι θα κάνεις την ερχόμενη χρονιά;
Για τηλεοπτικές προτάσεις δεν ντρέποµαι να πω ότι δεν έχει ακόµα χτυπήσει το τηλέφωνο. Ζορίζοµαι οικονοµικά, αλλά το προτιµώ από το να κάνω κάτι που δεν το πιστεύω. Πάντως, το ψάχνω και χαίροµαι που µε διάλεξε ο Αποστόλης Ψαρρός για να δουλέψουµε µαζί σε ένα έργο που έχει κάτι να πει στην ψυχή µας, κάνοντας έτσι ένα µεγάλο πρώτο βήµα ως αποτέλεσµα της καλλιτεχνικής µου ωριµότητας. Μιλάω για τη «Ρίτα», της Marta Buchaca, µιας βραβευµένης Ισπανίδας συγγραφέως, ένα έργο που αναφέρεται στο ιδιαίτερα ευαίσθητο θέµα της ευθανασίας. Η παράστασή µας θα ανέβει τον Οκτώβριο στο «Θέατρο 104» και επίσης έρχεται από τον Δεκέµβριο µια ακόµα πολύ δυνατή συνεργασία που δεν µπορώ ακόµα να αποκαλύψω.
Στη ζωή σου λες αλήθειες;
Λέω αλήθειες, απλώς πλέον προστατεύω τον εαυτό µου και προσπαθώ να είµαι περισσότερο διπλωµάτης όταν πρόκειται για καταστάσεις που είτε δεν µε αφορούν είτε δεν άπτονται των προσωπικών µου σχέσεων. Οι αλήθειες πονάνε και δεν είµαστε όλοι έτοιµοι ούτε για να τις πούµε αλλά ούτε και Θεοί για να τις εκφράζουµε σε όλους.
Είναι αλήθεια ότι τον χειμώνα είχες ένα πολύ σοβαρό ατύχημά και παραλίγο να χάσεις το δάχτυλό σου;
Ναι είναι αλήθεια, δυστυχώς δεν θέλει και πολύ να συµβεί το κακό. Ήµουν αφηρηµένη εκείνη τη µέρα, γιατί είχε συµβεί κάτι πολύ σοβαρό που µε είχε αναστατώσει, βγήκα βιαστικά από το αυτοκίνητο και αφαιρέθηκα τόσο που συνέβη το µοιραίο. Έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου πάνω στο χέρι µου, ευτυχώς όµως πήγα αµέσως στο νοσοκοµείο και σήµερα έχει γίνει πλήρης αποκατάσταση, είµαι ευγνώµων στη γιατρό που µε ανέλαβε, τη Θέκλα Αντωνιάδου. Μετά από αυτό το γεγονός και µε τόσα χρόνια ψυχανάλυσης, συνειδητοποίησα ακόµα περισσότερο ότι η ζωή δεν περιµένει και ότι πρέπει να ζούµε το παρόν.
Πόσα ξεσκαρταρίσµατα έχεις κάνει στη ζωή σου;
Έχω κάνει 3-4 και νοµίζω ότι έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο. Έχω φροντίσει να κοιτάζω πλέον τους ανθρώπους στα µάτια και καταλαβαίνω εάν µπορώ να κάνω µαζί τους όνειρα ή να κάνω… καφέ, έχω 10 φίλους που είναι η ευλογία της ζωής µου και µαζί τους κάνω όνειρα. Θεµέλιος λίθος σε αυτή την ιστορία –και θέλω να το αναφέρω– είναι µια καλή µου φίλη και τραγουδίστρια η Δήµητρα Σταθοπούλου, που είµαι ευγνώµων που υπάρχει δίπλα µου µε την αφοσίωση και τη δοτικότητά της και πιστεύω ότι γεννηθήκαµε για να είµαστε µαζί σε αυτήν τη ζωή.
Με συνάδελφό σου ηθοποιό έχεις δεθεί τόσο πολύ;
Βέβαια, µε την Ευαγγελία Μουµούρη, που δουλέψαµε µαζί το 2010 στην «Κλινική περίπτωση», στην αρχή µιλούσαµε κατά διαστήµατα, όµως τα τελευταία χρόνια η σχέση µας έχει εξελιχτεί σε µια σπουδαία φιλία. Δεν είναι µόνο ένα πράγµα που µας έχει δέσει, θεωρώ ότι έχουµε τον ίδιο αξιακό κώδικα που διέκρινα και εγώ σε εκείνη και εκείνη σε εµένα. Είναι πολύ αυθεντική, ειλικρινής και ακριβοδίκαιη φίλη, που δεν µου χαϊδεύει τα αυτιά.
Την έχεις πατήσει από συνάδελφό σου, είτε γυναίκα είτε άντρα;
Βεβαίως την έχω πατήσει, όπως αντίστοιχα –επειδή δεν είµαστε Θεοί– άθελά µου και εν αγνοία µου την έχω «κάνει» κιόλας από επιπολαιότητα κι εγώ σε συνάδελφο που δεν του άξιζε καθόλου, µάλιστα, και τον ευχαριστώ πολύ που άκουσε την συγγνώµη µου και µε έχει συγχωρέσει. Αυτό το «συγγνώµη» µε λύτρωσε πολύ στη ζωή µου. Θυµάµαι από αυτόν τον άνθρωπο µια φράση που µου είπε και την έχω κρατήσει ότι: «Οι άνθρωποι είµαστε είτε δώρο είτε ευκαιρία στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου κι εάν τα βρούµε αυτά τα δύο σε κάποιον ας φροντίσουµε αυτό τον άνθρωπο να τον κρατήσουµε στη ζωή µας».
Στην καλλιτεχνική διαδροµή σου υπάρχει ένα όµορφο και ένα δυσάρεστο περιστατικό που βίωσες και δεν θα ξεχάσεις;
Το πιο όµορφο είναι που κατάφερα να κάνω ως ηθοποιός το όνειρό µου πραγµατικότητα, χαίροµαι που τα κατάφερα και συνεχίζω να κάνω τη δουλειά που αγαπάω, το δυσάρεστο είναι ότι κάποιοι, είτε από ζήλια είτε από έπαρση, µε αδίκησαν.
Ποιοι σου άπλωσαν το χέρι και ποιοι σε έσπρωξαν στον γκρεµό;
Ο πρώτος που µου άπλωσε το χέρι ήταν ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος που µε πίστεψε, ευκαιρία επίσης µου έδωσε –και δεν θα το ξεχάσω ποτέ– ο Δηµήτρης Αρβανίτης µε τη «Ζωή της άλλης», ήµουν µια άγνωστη ηθοποιός που µόλις είχα τελειώσει έναν χρόνο την Δραµατική Σχολή. Ακόµα ο Γιάννης Βασιλειάδης στα «Μυστικά της Εδέµ», ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, υπέροχος συνάδελφος που ήταν δίπλα µου, η Φαίη Ξυλά, ο Ορέστης Τρίκας, µε τον οποίο αλληλοβοηθήκαµε ως πιτσιρίκια. Όσο γι’ αυτούς που προσπάθησαν να µε ρίξουν στον γκρεµό δεν θα τους ονοµατίσω, αλλά τους είµαι ευγνώµων γι’ αυτό. Όταν κάνεις κακό στον άλλον τον ενισχύεις µε περισσότερη δύναµη, όλοι αυτοί ήταν ψυχολογικά οι προσωπικοί µου προπονητές, µου καλλιέργησαν την πεποίθηση ότι µπορούµε να παλέψουµε για τα πάντα και πάµε παρακάτω. Φέτος ειδικά βρήκα τη δύναµη και µε έναν άνθρωπο που προσπάθησε να µε ρίξει στον γκρεµό σήκωσα το τηλέφωνο και του είπα αυτά που είχα µέσα µου και τι µου είχε κάνει, λύνοντας έναν µεγάλο κόµπο που µε έπνιγε και είµαι πολύ περήφανη γι’ αυτό.
Τα παράτησες ποτέ στη διαδροµή σου;
Ναι, µετά την «Κλινική περίπτωση» δέχτηκα ένα πισώπλατο µαχαίρωµα από τους ανθρώπους του χώρου, που αισθάνθηκα ότι εγώ δεν µπορώ να ανήκω εδώ, ήµουν τελικά σαν «τη µύγα µες στο γάλα», δεν άντεχε το στοµάχι µου, ένιωθα πολύ ευαίσθητη, αυθόρµητη, αγαθιάρα και ειλικρινής γι’ αυτό τον χώρο. Δεν µπορούσα να υποκρίνοµαι µε τις ανθρώπινες σχέσεις. Ήταν ένα τεράστιο σοκ για µένα εκείνο το διάστηµα, έφυγα για το Λονδίνο για να κάνω κάποια πράγµατα, εκεί δούλευα παράλληλα και αποµόνωσα τον εαυτό µου. Δυστυχώς αυτό όλο είχε τραγική κατάληξη, στον τρίτο χρόνο γύρισα πίσω και πέρασα βαθιά θλίψη που έτεινε να γίνει κατάθλιψη. Έφτασα σε ένα τέλµα, δεν είχε νόηµα τίποτα, κλείστηκα σε ένα σπίτι, µε έβγαλε στη ζωή ένα τηλέφωνο από την σκηνοθέτιδα Μαρία Λάφη για µια δουλειά στην Κύπρο. Ακόµα ένα δώρο και φύλακας άγγελός µου ήταν ο αξέχαστος Χρήστος Σιµαρδάνης, που του είπα αµέσως τι µου συµβαίνει. Ξαναβρήκα την Ευγενία που ονειρευόταν µέρα µε τη µέρα, είχα περάσει δύο χρόνια που δεν είχα κάνει όνειρα, δεν ξεχνάω, αλλά δεν θέλω κιόλας να θυµάµαι τον πάτο που είχα πιάσει εκείνη την περίοδο της ζωής µου. Δεν θέλω να ξαναδώ έτσι τον εαυτό µου, να µην µπορώ να ζήσω, θέλω να παραµείνω µε πάθος για τη ζωή και τους ανθρώπους και το παλεύω κάθε µέρα.
Ήταν σαν να ξύπνησες από έναν λήθαργο;
Ναι, και από τότε δεν έχω ξανακοιµηθεί. Έχω κάνει βέβαια «κοιλίτσες», αλλά παρόλα αυτά κατάφερα µε την ψυχανάλυσή µου και στα σωστά χέρια της ψυχολόγου µου να βρεθώ στη ζωή και να είµαι ζωντανή.
Πες µου µια σκηνή που δεν θα άντεχες να ξαναγυρίσεις και γιατί…
Μια σκηνή βιασµού που είχα κάνει για ένα καθηµερινό σίριαλ, το «Ζωή µου» στο Star. Παρόλο που ήταν µαζί µου ο Αντρέας Τσέλεπος, ένας Κύπριος συνάδελφος που εκτιµώ και θαυµάζω πολύ. Δεν θα άντεχα ποτέ να την ξαναγυρίσω…
Τι σε έχει βγάλει εκτός εαυτού στην καριέρα σου;
Όταν βλέπω ασέβεια και αντιεπαγγελµατισµό. Όταν δεν µε εκτιµάνε και δεν µε σέβονται χτυπάω το χέρι στο τραπέζι και ξεσπάω µπας και καταλάβουν οι άλλοι ότι δεν έχω άλλες αντοχές και ότι ζητάω όλα όσα µου αξίζουν.
Κάποιοι ηθοποιοί που συνεργάστηκαν πρόσφατα µε τον Γιώργο Κιµούλη στοχοποιήθηκαν. Ποια είναι η γνώµη σου γι’ αυτό;
Δεν θα σχολιάσω θετικά ή αρνητικά. Θεωρώ ότι η ζωή, ο δρόµος και οι επιλογές είναι ελεύθερες για όλους και είµαστε υπεύθυνοι γι’ αυτά που διεκδικούµε. Είναι αναφαίρετο δικαίωµα του κ. Κιµούλη που αποφάσισε να κάνει µια παράσταση, όπως είναι και δικαίωµα των συναδέλφων µου εάν θα πάνε ή όχι µαζί του.
Εάν σου έκανε πρόταση να δουλέψεις µαζί του, θα πήγαινες;
Έχω δουλέψει µε τον Γιώργο Κιµούλη και έχω µια πολύ όµορφη εµπειρία µαζί του. Καλλιτεχνικά, το ταλέντο του, η µατιά του, η σκέψη του, είναι απίστευτα. Θα εξαρτιόταν µόνο από το έργο εάν θα πήγαινα.
Τις αντιδραστικές φωνές κάποιων συναδέλφων σου που επιτέθηκαν σε ηθοποιούς που δουλεύουν µαζί του τις άκουσες;
Οι συνάδελφοί µου καλό θα είναι να κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του και να κάνει το καλό, γιατί βλέπω πολλούς που «κράζουν» και την ίδια στιγµή κάνουν τα χειρότερα, οπότε «ο αναµάρτητος να ρίξει πρώτος τον λίθο»…
Επειδή έχεις µιλήσει ανοιχτά για τον Πέτρο Φιλιππίδη και για όλα αυτά που πέρασες δίπλα του, εάν τον έβλεπες µπροστά σου θα του µιλούσες;
Δεν θέλω αρχικά να τον δω µπροστά µου, αλλά δεν ξέρω τι θα έκανα και εάν τον έβλεπα. Αντίστοιχα δεν ξέρω τι θα έκανε και εκείνος εάν µε έβλεπε.
Πώς θα σου φαινόταν εάν επέστρεφε;
Με το καλό! Είναι ένα αδιανόητο ταλέντο και αυτό δεν µπορώ να του το πάρω, έχει γράψει ιστορία. Γνωρίζει το θέατρο καλύτερα και από τις παλάµες του. Δεν θα ξαναδούλευα µαζί του, αλλά δεν θέλω κιόλας να καταστραφεί κανένας και να τελειώσει η ζωή του. Δεν είναι κακό να παραδεχόµαστε τα λάθη µας. Εγώ έχω παραδεχτεί τα δικά µου στα πλαίσια µιας απρεπούς µου συµπεριφοράς και πίστεψέ µε δεν ήταν καθόλου εύκολο. Και κεκεδισµό έπαθα και ίδρωσα, αλλά το «συγγνώµη» που είπα µε λύτρωσε, οπότε ο καθένας ας αποφασίσει για τη ζωή του, εάν θέλει να µετανοήσει ή όχι.
Χαλάει µια φιλία για δουλειά;
Δεν µου έχει τύχει. Έχω δει περιπτώσεις µέσα στο θέατρο, αλλά εγώ δεν είµαι ανταγωνιστική. Νιώθω ευλογηµένη που φέτος ήµουν στα «Τρία Μίλια» και όλοι οι συνάδελφοί µου έλεγαν ότι δεν είµαι ανταγωνιστική, αυτό µε τιµά. Εγώ πριν από το πλάνο φτιάχνω τα µαλλιά της άλλης και όχι τα δικά µου! (γέλια)
Έχεις κάνει σχέση µε άντρα συνάδελφό σου;
Ναι έχω κάνει, αλλά δεν πήγε πολύ καλά. Πήρα συγκεκριµένα µαθήµατα από αυτήν, αλλά δεν θα ξανάκανα σχέση µε συνάδελφο, γιατί ως ιδέα µπορεί να φαντάζει ωραία, αλλά δεν είναι, δεν ένιωθα άνετα µαζί του, µε µπλόκαρε. Βέβαια η ζωή µού έχει διδάξει ότι «ποτέ µην λες ποτέ», γιατί η καρδιά ποτέ δεν σε ενηµερώνει από πριν πότε θα σου έρθει… κατακούτελα ο έρωτας.
Λες το κλασικό «θα πεθάνω στο σανίδι»;
Όχι, εύχοµαι να πεθάνω ευτυχισµένη στην αγκαλιά ενός άντρα που θα µε έχει λατρέψει και θα τον έχω λατρέψει κι αν θα µε έχει ευλογήσει ο Θεός, να έχω πολλά παιδιά. Δεν έχω όνειρο ζωής να πεθάνω στο σανίδι. Θαυµάζω τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, που όταν την βλέπεις εκτός σκηνής αναγνωρίζεις την ηλικία της και όταν βγαίνει στην σκηνή είναι σταρ, αλλά είναι ελάχιστοι αυτοί οι ηθοποιοί.
Ο έρωτας παίζει σηµαντικό ρόλο στη ζωή σου ή βάζεις πάνω από όλα τη δουλειά;
Λατρεύω τη δουλειά µου αλλά για µένα ο έρωτας είναι κινητήριος δύναµη, µε κάνει να λάµπω. Δυστυχώς δεν συµβαίνει συχνά, για την ώρα είµαι ελεύθερη και έτοιµη να πάρω όλα τα ρίσκα του κόσµου.
Έχεις µετρήσει τις φορές που έχεις ερωτευτεί πραγµατικά;
Ναι, µέχρι στιγµής έχω ερωτευθεί στη ζωή µου δύο φορές και είµαι ευγνώµων. Μάλιστα, είµαι από εκείνες τις γυναίκες που παίρνω τηλέφωνο και λέω στα ίσα «είµαι παράφορα ερωτευµένη µαζί σου, σε παρακαλώ έλα να το παλέψουµε». Στη συγκεκριµένη περίπτωση νοµίζω ότι έκανα το σωστό, διεκδικώντας τον άνθρωπο που ήµουν ερωτευµένη. Παλεύω µέχρι τέλους για µια σχέση, εάν δεν βγει δεν βγήκε. Μετά, όµως, δεν έχει επιστροφή, τελειώνει και «γεια σας».
