Από τη στιγμή που ο πατέρας της, ο αξέχαστος Φώτης Κατσίγιαννης, είχε κατακτήσει επάξια τον τίτλο του «βασιλιά» του δημοτικού τραγουδιού, τότε στην ίδια ανήκει δικαιωματικά αυτός της «πριγκίπισσας», αφού ακολουθεί τα χνάρια του στο εν λόγω μουσικό είδος με μεγάλη επιτυχία.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η Τζένη Κατσίγιαννη, η οποία «σάρωσε» όλη τη χρονιά με το γκραν σουξέ της «Τάμα», κρατάει φέτος βασικό ρόλο σε ένα από τα πιο διασκεδαστικά μουσικά σχήματα της νυχτερινής Αθήνας, στο Cabana Live Stage. Η ίδια, στις εξομολογήσεις της στη σημερινή «Espresso», μιλάει -μεταξύ άλλων- για τα παιδικά της χρόνια, την αγάπη της για το τραγούδι, τα ευτράπελα που της έχουν συμβεί στη δουλειά, όπως επίσης για την αξία της οικογένειας, τη δύναμη της πίστης και την απώλεια που τη σημάδεψε.
Πέρασες τα παιδικά σου χρόνια σε χωριό, στο Βαλτεσίνικο Αρκαδίας. Hταν δύσκολα;
Απεναντίας, ήταν εύκολα, όμορφα και ξένοιαστα. Eχω τις ωραιότερες αναμνήσεις από το χωριό μου. Θυμάμαι τα καλοκαίρια, τα παιχνίδια και τα γέλια με τα αδέλφια μου και τα ξαδέλφια μου, τα πανηγύρια που πηγαίναμε να δούμε τους γονείς μας.
Υπήρχε πάντα μουσική και χαρά στο σπίτι σας;
Πάντα, αλλά μη φανταστείς ότι ακούγαμε μόνο δημοτικά επειδή ο πατέρας μας ήταν ο Κατσίγιαννης. Τα πάντα ακούγαμε, ελληνικά και ξένα, ειδικά εμείς που ήμασταν σε πιο μικρή ηλικία. Εγώ από τότε αγαπούσα πολύ τη Γλυκερία, την Ελένη Βιτάλη και τον Σταμάτη Γονίδη. Aκουγα όμως και Μπρίτνεϊ Σπίαρς και Σελίν Ντιόν.
Πώς ήταν να μεγαλώνεις δίπλα στον «βασιλιά» του δημοτικού τραγουδιού Φώτη Κατσίγιαννη;
Πέρα από «βασιλιάς» του δημοτικού τραγουδιού, ήταν και πολύ καλός πατέρας για μένα και τα τέσσερα αδέλφια μου. Δόξα τω Θεώ, μας δίδαξε πολλά όσο τον είχαμε στη ζωή, γιατί δυστυχώς τον χάσαμε πολύ νέο, στα 49 του χρόνια. Μας έμαθε τι θα πει σεβασμός. Ηταν ένας άνθρωπος δίκαιος, με αρχές και εμείς ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα υπερήφανοι για εκείνον. Ηταν και αυστηρός βέβαια, γιατί δεν ήθελε να μας σχολιάζει ο κόσμος.
Γι’ αυτό δεν ήθελε να γίνεις τραγουδίστρια;
Δεν το ήθελε αφενός μεν επειδή ήμουν πολύ μικρή τότε, αφετέρου δε διότι το επάγγελμα αυτό ήταν πολύ δύσκολο για τις γυναίκες εκείνη τήν εποχή. Μην κοιτάς τώρα που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί. Τότε οι γυναίκες που κινούνταν σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, όπως ήταν το τραγούδι, μπορεί να δέχονταν προσβολές ή ακόμη και χυδαία υπονοούμενα από πελάτες και από συναδέλφους.
Και πώς τον έπεισες τελικά ν’ ασχοληθείς;
Περίπου έξι μήνες προτού φύγει από τη ζωή, το είχε αντιληφθεί πια ότι αυτό που αγαπούσα πιο πολύ ήταν να τραγουδάω. Είχαμε τραγουδήσει, μάλιστα, και μαζί σε κάποιο τραπέζι. Με έπιασε λοιπόν μια μέρα μου είπε: «Κοίταξε να δεις, επειδή ξέρω ότι το θέλεις πάρα πολύ, σου το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, αλλά θα ξεκινήσεις μαζί με τον αδελφό σου, τον Γιάννη, τραγουδώντας σε γάμους και άλλες οικογενειακές εκδηλώσεις». Το είπε με βαριά καρδιά, το ξέρω, γιατί είχε ανησυχία. Το δέχτηκε όμως γιατί ήξερε πως έτσι το παιδί του θα ήταν ευτυχισμένο.
Πώς διαχειρίστηκες την απώλειά του;
Ηταν ό,τι πιο δύσκολο έχω ζήσει. Δεκάξι χρονών ήμουν μόνο, πάνω στην εφηβεία, εκεί που ξεκινούν τα όνειρα ενός παιδιού. Βέβαια δεν μας ήρθε ξαφνικό, ήξερε πως ήταν άρρωστος και μας είχε προετοιμάσει. Θυμάμαι πριν «φύγει» ήμουν κοντά του μαζί με τις δύο αδελφές μου και του λέει η μάνα μου: «Φώτη, περίμενε, γιατί σε λίγο έρχονται κι ο Γιάννης με τον Γιώργο», τα άλλα δύο αδέλφια μου δηλαδή, που ήταν στην Αθήνα. Σε πληροφορώ ότι την άκουσε, περίμενε να έρθουν και, αφού μας αγκάλιασε όλους και μας αποχαιρέτησε, τότε έφυγε… μπροστά μας.
Με τον μεγάλο αδελφό σου Γιάννη Κατσίγιαννη έχεις δουλέψει πολύ. Πώς είναι η σχέση σας;
Εχουμε τέλεια σχέση. Σαν χαρακτήρες βέβαια δεν είμαστε κοντά. Εκδηλώνουμε με διαφορετικό τρόπο τα συναισθήματά μας, οι απόψεις μας σε πολλά πράγματα διαφέρουν επίσης, έχουμε και μια διαφορά ηλικίας… Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και τις λίγες φορές που έχουμε διαφωνήσει έντονα για τη δουλειά, έπειτα από λίγη ώρα είμαστε πάλι αγκαλιά. Οχι μόνο με τον Γιάννη, με όλα τ’ αδέλφια μου είμαστε έτσι.
Στα παραδοσιακά γλέντια γίνονται μεγάλες «ζημιές» αλλά και ευτράπελα. Τι σου έρχεται πρώτα στο μυαλό απ’ αυτά που έχεις ζήσει;
Πέρυσι το καλοκαίρι ήμουν σε ένα πανηγύρι κι έρχεται ένας κύριος και μου ζητάει το τραγούδι μου «Ποια καλοκαίρια να ξεχάσω». Ξεκινάω λοιπόν και την ώρα που το λέω τον βλέπω μπροστά μου να βάζει φωτιά με έναν αναπτήρα σε μια φωτογραφία του γάμου του! Μετά από λίγο έρχεται και μου ζητάει να το ξαναπώ. Αρχίζω πάλι εγώ να τραγουδώ «Ποια καλοκαίρια να ξεχάσω, ποια άνοιξη να θυμηθώ, όπου και να κοιτάξω, γράφει μόνο σ’ αγαπώ…» κι εκείνος έρχεται ξανά μπροστά μου, αυτή τη φορά με ένα ποτήρι ουίσκι με πάγο. Το πίνει όλο, μασάει και τα παγάκια και μετά αρχίζει να… δαγκώνει το γυάλινο ποτήρι, το έσπασε με τα δόντια του και σαν να μασούσε και τα γυαλιά! Εγώ τότε παθαίνω σοκ, λέω «Πάει, θα πεθάνει!» Μια χαρά όμως, έπειτα από λίγη ώρα τον βλέπω να μπαίνει στο αυτοκίνητό του. Βάζει μπρος, φεύγει με φόρα και πέφτει πάνω σε μια κολόνα της ΔΕΗ και τη ρίχνει κάτω. Τρία στα τρία!
Υπάρχει έντονος ανταγωνισμός και στο δημοτικό τραγούδι;
Υπάρχει, αλλά εμένα δεν μου αρέσει να είμαι ανταγωνιστική. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, γιατί διαφορετικά χάνεται και το νόημα, που είναι να κάνουμε τον κόσμο να περάσει καλά. Διότι χαλάς και την ψυχολογία σου έτσι. Φυσικά έχω δεχτεί πισώπλατα μαχαιρώματα, αλλά σε αυτά απαντώ με αδιαφορία. Είναι ο καλύτερος τρόπος. Είμαι πολύ ψύχραιμη και έχω μεγάλη υπομονή.
Εχεις δουλέψει, μεταξύ άλλων, και με την αξέχαστη Φιλιώ Πυργάκη. Τι θυμάσαι έντονα από εκείνη;
Μου λείπει πολύ το είδος της Φιλιώς. Η «σκιά» της, αυτή η αύρα που είχε. Εχω επιθυμήσει να πάω σε πανηγύρι και ν’ ανέβει στο πάλκο η Φιλιώ Πυργάκη για να τραγουδήσει. Ο κόσμος την αποθέωνε, την πίστευε, την αγαπούσε. Σε μένα από μικρό παιδί είχε δώσει τις καλύτερες συμβουλές. Γενικά βοηθούσε η Φιλιώ τα νέα παιδιά. Να είναι καλά εκεί όπου βρίσκεται η γυναίκα…
Πώς μπήκε στον δρόμο σου ο σουξεδοποιός Μιχάλης Τουρατζίδης, που σου έδωσε το μεγάλο σου hit «Τάμα», αλλά και το πιο πρόσφατο «Daba Duba»;
Σε μια τυχαία συνάντηση που είχαμε με έναν κοινό γνωστό εκδηλώθηκε ενδιαφέρον συνεργασίας και από τις δύο πλευρές. Είπαμε λοιπόν ν’ ανέβουμε στη Θεσσαλονίκη να τα πούμε. Μου έδωσε τρία άλλα τραγούδια στην αρχή, αλλά μετά μου έφερε το «Τάμα» και μου λέει: «Τζένη, αυτό είναι το τραγούδι σου»! Και είχε δίκιο, αυτό ήταν τελικά. Η ανταπόκριση υπήρξε τεράστια αμέσως. Το «Daba Duba» είναι πρόσφατο, βγήκε τον Αύγουστο κι έχει μπροστά του πορεία. Αρέσει πολύ κι αυτό.
Φέτος τραγουδάς στο Cabana. Ζαφείρης Μελάς, Μάκης Δημάκης, Σάσα Μπάστα. Πες μου μια κουβέντα για τον καθένα…
Με τον Ζαφείρη έχουμε συνεργαστεί κι άλλες φορές. Τον αγαπώ, τον σέβομαι και τον εκτιμώ. Είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης και ένας υπέροχος άνθρωπος. Με τον Μάκη δουλεύουμε πρώτη φορά μαζί. Είναι πολύ καλός χαρακτήρας, συνεργάσιμος κι έχει το χάρισμα να ξεσηκώνει τον κόσμο. Χαίρεσαι να δουλεύεις μαζί του. Οσο για τη Σάσα, τη γνώρισα φέτος και μπορώ να πω ότι είναι ιδιαίτερα αξιόλογη. Πιστεύω ότι αυτό που κάνει το κάνει με τον δικό της τρόπο και χαίρομαι πολύ που το αγαπάει και το δείχνει.
Είσαι παντρεμένη εφτά χρόνια με τον επιχειρηματία Χρήστο Μαγκλάση και έχετε αποκτήσει δύο παιδιά. Πώς γνωριστήκατε;
Γνωριστήκαμε όταν τραγουδούσα με τον αδελφό μου σε διάφορα γλέντια, μικρά και μεγάλα. Ο Χρήστος ακολουθούσε πάντα τον Γιάννη και μετά κι εμένα. Ετυχε λοιπόν έναν μήνα αφού γνωριστήκαμε να πάει φαντάρος μαζί με τον ξάδελφό μου, ο οποίος είναι μουσικός μας, παίζει πλήκτρα και συνεργάζεται μέχρι σήμερα με εμένα και τον αδελφό μου. Μπήκαν μαζί φαντάροι λοιπόν και βρήκε ο Χρήστος την ευκαιρία να πάρει το τηλέφωνό μου από τον ξάδελφο. Είμαστε μαζί από παιδιά.
Υπάρχει συνταγή για έναν επιτυχημένο γάμο;
Να σέβεσαι τα θέλω του ανθρώπου που έχεις δίπλα σου, να τον θαυμάζεις, να τον πιστεύεις και να τον αγαπάς γι’ αυτό που είναι.
Πώς είναι ως μαμά η Τζένη Κατσίγιαννη;
Μαζί με τα παιδιά μου γίνομαι κι εγώ παιδί. Κάνουμε τις τρέλες μας, περνάμε όμορφα. Η μαμά δεν χαλάει χατίρι, αλλά υπάρχουν και τα όρια.
Ποια είναι η σχέση σου με τη θρησκεία;
Πιστεύω πολύ στον Θεό, από παιδί. Προστάτιδά μου είναι η Παναγιά. Την έχω δει μάλιστα και στον ύπνο μου, όταν ήμουν μικρή. Ηταν ένα πολύ ζωντανό όνειρο. Ημουν σε ένα βουνό και υπήρχε μπροστά μου μια μεγάλη τζαμαρία και μια μαυροφορεμένη γυναίκα που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό. Γίνεται τότε ένας μεγάλος σεισμός κι εγώ μαρμαρώνω από τον φόβο μου. Σπάει η τζαμαρία κι έρχεται κοντά μου αυτή η γυναίκα και μου λέει: «Μη φοβάσαι, εγώ θα σε προστατεύω».
