Η Χάρις Αλεξίου γεννήθηκε στη Θήβα όπου ο πατέρας της ήταν αγρότης και η μητέρα της μοδίστρα Μικρασιάτισσα. Σε ηλικία 9 ετών αναγκάστηκε να έρθει στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά της, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Για τα δύσκολα παιδικά χρόνια μίλησε η σπουδαία ερμηνεύτρια στην εκπομπή «Mega Stories» ενώ αναφέρθηκε και στην μητέρα της με τα πιο τρυφερά λόγια.
«Ήρθαμε από τη Θήβα το ’59 με τον πατέρα μου άρρωστο, τη μητέρα μου και τον αδελφό μου. Υποχρεωθήκαμε να έρθουμε εδώ, γιατί ζούσε η γιαγιά μου εδώ, η μητέρα της μητέρας μου. Και δεν ξαναγυρίσαμε ποτέ στη Θήβα», αφηγείται η Χάρις Αλεξίου.
«Ήρθαμε σε μία νέα κατάσταση εδώ. Η μητέρα μου άνοιξε ένα μπακάλικο. Πήρε ένα δωμάτιο, το χώρισε στη μέση, στο μισό δωμάτιο μέναμε και στο άλλο μισό ήταν μπακάλικο να φανταστείς. Είχε δύο παιδιά να μεγαλώσει, έπρεπε να αποδείξει στην οικογένεια του πατέρα μου ότι μπορεί να τα καταφέρει, γιατί το πρώτο πράγμα που της είπαν ήταν: πού πας χωρίς δουλειά στην Αθήνα;», περιγράφει στη Δώρα Αναγνωστοπούλου.
«Ήταν ένα πνεύμα ανήσυχο, ήξερε ότι δεν θα κατάφερνε να ζήσει την αγροτική ζωή του πατέρα μου. Ήταν όλα τα πράγματα μαζί. Ήταν πολύ γλυκιά, τρυφερή, την αγαπούσαν όλοι αλλά ήταν και πολύ σκληρή ταυτόχρονα. Υπήρχε από τη μία αυτή η λατρεία και ο έρωτας και από την άλλη μπορούσε με μια της κουβέντα να σε σκοτώσει μέσα μου», εξομολογείται για τη μητέρα της η Χάρις Αλεξίου.
«Τώρα μιλάω για αυτό. Η μητέρα μας είναι η Παναγία μας, το ιερό μας πρόσωπο. Ό,τι και να μας έχει κάνει είναι εκείνη που μας μεγάλωσε, μας τάισε, μας έντυσε, μας ζέστανε. Αλλά το κουβαλάμε πολύ το κομμάτι αυτής της θυσίας, θα ήθελα να μην το είχαμε. Αυτό το κομμάτι της ευτυχισμένης μητέρας μου δεν το είχα ποτέ», παραδέχεται στην κάμερα του MEGA Stories.
«Ο αδελφός μου, ο Γιώργος, δεν έγινε ο πατέρας της οικογένειας, έκανε το αντίθετο: έκανε εμένα μάνα του. Με όσα άκουγε για μένα, ετοιμαζόταν από μικρός να γίνω μάνα του. Η μητέρα μας πέθανε πολύ νέα. Αναγκάστηκα να δουλέψω από πολύ μικρή, πήγαινα σχολείο ακόμα. Αυτό σε βγάζει στη ζωή, ξεθαρρεύεις. Σου κλέβει κομμάτια της ανέμελης ζωής σου και σου μαθαίνει να διαχειρίζεσαι τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο αλλά χρειάστηκε να τη διαχειριστώ τη ζωή μου από πολύ μικρή», καταλήγει συγκινημένη η Χάρις Αλεξίου.
Σε ηλικία 20ετών η Χάρις Αλεξίου παρουσιάζεται στη δισκογραφία. Τότε ήταν που ξεκίνησε για εκείνη ένα μαγικό μουσικό ταξίδι μέσα στο οποίο γνώρισε και συνεργάστηκε με αξιόλογους μουσικοσυνθέτες, στιχουργούς και ερμηνευτές.
«Ήταν μια ωραία παρέα. Με κάποιους από αυτούς είχα πιο στενή επαφή, όπως ο Μάνος Λοΐζος. Είναι τα χρόνια που μου άνοιξαν την οπτική μου στον πνευματικό κόσμο. έβγαινα στη ζωή και γνωρίζοντας αυτούς τους ανθρώπους και μόνο να τους ακούς είχες να κερδίσεις πράγματα. Ήρθε η μεταπολίτευση, μπήκαν οι ποιητές, οι λογοτέχνες στη ζωή μου. Όλοι συνέθεταν μια κατάσταση αυτή που λέμε χρυσή εποχή του τραγουδιού. Ήταν κάτι το απίστευτο! Από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου. Μπαίνοντας σε αυτό τον κόσμο άρχισα να ανακαλύψω κάτι που ίσως δεν θα είχα γνωρίσει. Ο Αχιλλέας είναι ένας άνθρωπος που με εισήγαγε σε αυτό τον κόσμο, ήμασταν ήδη ζευγάρι και το 1975 παντρευτήκαμε. Άνθιζα καλλιτεχνικά με κάτι που συνέβαινε και ήταν πολύ σημαντικό. Ήθελα να είμαι στην αγκαλιά των μεγάλων συνθετών και όταν άνοιξαν αυτές οι αγκαλιές, τι άλλο να ζητούσα;
Έχω πολλές σχολές. Άλλος δάσκαλος ο Καλδάρας, άλλος δάσκαλος ο Λοΐζος. Και ο Αντώνης (σσ Βαρδής) είχε μια δική του σχολή που ήταν τόσο συγκινητική που δεν χρειαζόταν να μου το δείξει, αλλά ήθελα να πάρω τον τρόπο του. Όλοι μπορεί να είναι δάσκαλοι και εγώ μπορεί να είμαι χωρίς να το επιδιώκω για τους νεότερους ανθρώπους. Πολλά νέα παιδιά μου λένε ότι είμαι δασκάλα τους και με μελετούν, πολύ κολακευτικό. Τη Βίκυ Μοσχολιού την αγαπούσα και ήθελα να πω τα τραγούδια που είχε πει, γιατί έλεγε σπουδαία τραγούδια», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η αγαπημένη ερμηνεύτρια έχει τραγουδήσει πολλές γνωστές επιτυχίες που έχουν αγαπηθεί πολύ από τον κόσμο. Το τραγούδι όμως που την ακολουθεί στην μέχρι τώρα πορεία της είναι το «Όλα σε θυμίζουν».
«Νομίζω ότι το Όλα σε θυμίζουν είναι η στάμπα μου! Εκεί η γυναίκα Αλεξίου πήρε έναν άλλον ρόλο, πολύ σπουδαίο. Αλλάζει η ζωή μιας γυναίκας όταν αποκτάει ένα παιδί. Πόσο μάλλον μιας εργαζόμενης γυναίκας ή που χρειάζεται να λείπει. Έχω σημειώματα του Μάνου από τότε. Ο Μάνος έχει ζήσει παρασκήνια, καμαρίνια, και να είναι μαζί μου σε περιοδεία, μικρούλης. Όσο δεν μπορούσε να μου πει όχι. Γιατί μετά που μπαίνουν στην εφηβεία τα παιδιά δεν θέλουν να έρχονται ή να λένε ότι είναι παιδιά γνωστών. Ο Μάνος περπάτησε 10 μηνών, κάναμε διακοπές στη Μυτιλήνη και ήμουν χαρούμενη που περπάτησε στα δικά μου χέρια. Θυμάμαι όταν γύρισα από την περιοδεία και με άφησε το πούλμαν στο σπίτι, τον είχε κατεβάσει η γιαγιά και είδα το παιδί μου να έρχεται με τα χέρια απλωμένα. Δεν θα ξεχάσω αυτή την εικόνα ποτέ στη ζωή μου. Από τη Μυτιλήνη ήταν ο Αχιλλέας και πηγαίναμε διακοπές. Είναι συγκινητικό νησί η Μυτιλήνη, είναι και τα παράλια απέναντι. Είναι ευλογημένος τόπος», εξήγησε.
Για την απόφασή της να σταματήσει τις εμφανίσεις της στο κοινό δήλωσε πως: «Όταν πήγα στη συναυλία που έγινε για τον Βαρδή, έπαθα απίστευτο μπλοκάρισμα. Όταν είδα την σκηνή, τους μουσικούς, τον κόσμο και εγώ θα πήγαινα απλώς να μιλήσω, το λέω και αδειάζει το στομάχι μου.
Είναι κάτι σαν “αναπηρία” αυτό. Στην παρέα μπορεί να τραγουδάνε οι φίλοι μου που δεν είναι τραγουδιστές και εγώ να….Δεν ήθελα να βάλω τον εαυτό μου σε αυτή την δοκιμασία. Το κατάλαβε ο κόσμος ότι κάπως ήμουν και υπήρχε μια σιωπή και μια συγκίνηση. Και είπα στον Μάνο “Πάμε να φύγουμε!”».
Τέλος η ερμηνεύτρια αναφέρθηκε στην εμπειρία της με τον καρκίνο και εξομολογήθηκε πως: «Όταν διαγνώστηκε ο καρκίνος μου είπα: “τι είναι αυτό τώρα;” Εγώ δεν έπαθα τίποτα ποτέ, δεν αρρώστησα, άρα δεν υπάρχει αυτό. Έκανα μια εβδομάδα αναβολή της πρεμιέρας μου και πήγα και τραγούδησα χειρουργημένη. Το ξόρκισα αμέσως. Είναι σαν να το θεράπευσα την ίδια στιγμή».
