«Πέρασε από το μυαλό μου ακόμα και να αυτοκτονήσω… Ξέρεις τι είναι να καπνίζω ακόμα και αποτσίγαρα που βρίσκω στον δρόμο; Να μην έχω πολλές φορές ένα κομμάτι ψωμί; Μου είχαν κόψει το ρεύμα για ενάμιση χρόνο! Δεν είπα σε κανέναν τίποτα, από αξιοπρέπεια. Επαιρνα την κιθάρα μου και με ένα κεράκι μέσα στο δωμάτιο τραγουδούσα παρέα με το σκυλάκι μου. Τι να πρωτοπληρώσεις με τα 220 ευρώ που παίρνω ως επίδομα; Τώρα πάλι είναι έτοιμοι να μου κόψουν ξανά το ρεύμα»!
- Από τον
Νίκο Νικόλιζα
Αυτές είναι μερικές από τις τραγικές αλήθειες που έκρυβε για καλά εδώ και μερικά χρόνια ο ηθοποιός Γιώργος Λαμπάτος. Τα μάτια του συνεχώς δακρυσμένα. Τα λόγια του; Γροθιά στο στομάχι, που σου προκαλούν πόνο, θλίψη και πολλά ερωτήματα για το πώς έφτασε σε αυτό το σημείο της οικονομικής ανέχειας. Λίγες ημέρες πριν μπει στο χειρουργείο για εγχείρηση ισχίου, ο ίδιος αποφάσισε να αποκαλύψει στην «Espresso» το δράμα που κρύβεται πίσω από την ξύλινη πόρτα του υπόγειου διαμερίσματος όπου διαμένει. Την ώρα μάλιστα που το ΤΑΣΕΗ παρουσίαζε σε μια λαμπρή βραδιά στο θέατρο ΡΕΞ το ημερολόγιο για το 2024, με πλήθος ηθοποιών να φοράνε τα λαμπερά ρούχα τους, ο συνάδελφός τους Γιώργος Λαμπάτος με αναφιλητά αφηγείται το δράμα του!
Στην πλατεία Αμερικής
Τρίτη, 12 το μεσημέρι. Το ραντεβού μας ήταν καθορισμένο στο υπόγειο, εκεί όπου μένει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κοντά στην πλατεία Αττικής, σε ένα υπόγειο ανάμεσα σε σκαμμένους αγωγούς ομβρίων και τσιμέντα, όπου η μούχλα υπάρχει παντού. Η ξύλινη παλιά πόρτα του διαμερίσματος καταμαρτυρεί τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει ο γνωστός ηθοποιός που τα περασμένα χρόνια μεσουρανούσε σε πλήθος σίριαλ όπως «Το συνεργείο», «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», «13ο κιβώτιο» και «Χάι Ροκ», που τον έκανε γνωστό στο πανελλήνιο σε ηλικία μόλις 24 ετών. Η επόμενη επιτυχία του ήρθε το 1994 με το «Λαβ σόρρυ» και ακολούθησαν οι (μεμονωμένες) συμμετοχές του στα σίριαλ «Τζιν και Τσέρρυ», «Κωνσταντίνου και Ελένης», ενώ το 2004 είχε εμφανιστεί στην κωμωδία «Μη μασάς το παραμύθι», καθώς και στο «Κόκκινο δωμάτιο».
Η πόρτα ανοίγει και το διαμέρισμα των 15 τετραγωνικών φανερώνει τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης. Ο ίδιος δεν ζητάει ελεημοσύνη και προσπαθεί κρατώντας την κιθάρα του να μη δείχνει όσα περνά. «Δουλειά ζητάω. Οχι ελεημοσύνη. Οταν δεν έχεις δουλειά, είσαι σαν ζωντανός νεκρός. Ζόμπι. Εναν χρόνο ταλαιπωρούμαι με το ισχίο και σε λίγες μέρες θα μπω στο χειρουργείο» είναι οι πρώτες κουβέντες του, θέλοντας να δικαιολογήσει τα κινητικά προβλήματα που έχει. Στους τοίχους με σελοτέιπ έχει κολλήσει παλιές φωτογραφίες από τότε που ο ίδιος μεσουρανούσε δίπλα στους Ηλιόπουλο, Βουτσά, Τσιβιλίκα, Φιλιππίδη, Σεφερλή.
Οι ερωτήσεις μου τον πηγαίνουν απευθείας στα βαθιά. Πώς από τη λάμψη και τις μεγάλες παραστάσεις βρίσκεται σε ένα υπόγειο με στοιβαγμένα όλα του τα πράγματα μέσα σε 15 τετραγωνικά; Χαμηλώνει το βλέμμα και τα μάτια του αρχίζουν να τρέχουν σαν βρύσες. «Δεν με πειράζει που ζω σε ένα υπόγειο. Είμαι πολύ πλούσιος με όλα αυτά που έχω κάνει στο παρελθόν. Βέβαια, ήμουν κάπως καλομαθημένος, γιατί ο πατέρας μου ήταν διευθυντής σε υπουργείο. Η ζωή μου ήταν διαφορετική και λόγω της θέσεως του πατέρα μου, αλλά και επειδή η δουλειά μου πήγε πολύ καλά όταν ξεκίνησα. Εχω δουλέψει με όλο το ελληνικό θέατρο» λέει και μας δείχνει τις φωτογραφίες που έχει στους τοίχους. «Ξεκίνησα με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Μετά το “Χάι Ροκ” που κάναμε μαζί, συμμετείχα στο “Λαβ σόρρυ” που έγινε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Ο Πέτρος δεν μπόρεσε να το ανεχτεί ποτέ ότι κάναμε μεγαλύτερη επιτυχία. Ηταν ένας άνθρωπος που ήθελε να έχει αυτός όλη την επιτυχία, με αποτέλεσμα να έχω ένα “κυνήγι” από τον ίδιο να μη με ξαναπάρει σε άλλη δουλειά και νομίζω πως μου έκλεισε και πόρτες. Αυτό μου κόστισε πολύ» λέει και αναφέρει πως δεν θέλει να θυμάται όλες αυτές τις άσχημες στιγμές που είχε. Αν και ο ίδιος είχε τεράστια απήχηση στο τηλεοπτικό και το θεατρικό κοινό, λέει με παράπονο πως δεν κατόρθωσε να βγάλει χρήματα αντάξια της τεράστιας επιτυχίας που είχε ως όνομα. «Τότε ήταν στις αρχές της καριέρας μου και έπαιρνα ελάχιστα χρήματα. Τα λεφτά που έπαιρνα ήταν 50 και 100 ευρώ το επεισόδιο. Ηταν όμως τόσο ελπιδοφόρο αυτό το ξεκίνημα, που όλοι περίμεναν πως η καριέρα μου θα απογειωνόταν. Δυστυχώς τα πράγματα πήραν μια άσχημη τροπή, γιατί εγώ δεν ήμουν μέσα σε κυκλώματα και δεν είχα πολλές φιλίες. Είχα μόνο την τύχη να με πάει ο Τρύφωνας Καρατζάς στον Βασίλη Τσιβιλίκα και να παίξω μαζί του όλα τα χρόνια. Το ίδιο και με τον Κώστα Βουτσά, που με είχε σαν παιδί του. Ομως και οι δύο δούλεψαν λίγο γιατί έφυγαν από τη ζωή κι έτσι εγώ έμεινα ξεκρέμαστος. Ομως τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί αυτοί με κρατούσαν στην επικαιρότητα και μου έδιναν συνεχώς δουλειά για να μπορώ να επιβιώνω» λέει συγκινημένος.
«Επιβιώνω με το ΚΕΑ των 150 ευρώ»
Τα λόγια του Γιώργου άλλοτε κόβονται από κόμπο στον λαιμό λόγω συναισθηματικής φόρτισης και άλλοτε από ένα μικρό γκριφόν που το έχει μόνιμα συντροφιά του. «Τώρα πια επιβιώνω με το ΚΕΑ των 150 ευρώ τον μήνα συν το επίδομα ενοικίου που είναι 70 ευρώ. Πέθαναν και οι γονείς μου και δυστυχώς τα πράγματα για μένα είναι πολύ πολύ δύσκολα. Καμιά φορά με παίρνουν και σε παιδικές παραστάσεις, επειδή τραγουδάω κιόλας, ενώ έχω γράψει αρκετά παιδικά έργα» εξομολογείται με σκυμμένο το κεφάλι, φανερά συγκινημένος, αλλά και με ντροπή για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Τον ρωτάμε αν έχει ενδιαφερθεί κάποιο από τα σωματεία των ηθοποιών. «Δεν έχω χτυπήσει καμία πόρτα. Ντρέπομαι και δεν αισθάνομαι καλά να μιλήσω για όλα όσα βιώνω. Το επόμενο όμως βήμα είναι είτε να ζητήσω βοήθεια από το Σπίτι του Ηθοποιού είτε να μείνω στον δρόμο. Η οικονομική ανέχεια με έχει φτάσει πριν από λίγους μήνες να μην έχω ρεύμα για ενάμιση χρόνο στο σπίτι. Και τότε δεν είπα απολύτως τίποτα σε κανέναν. Γιατί, όπως κατάλαβα, η αξιοπρέπεια σήμερα μετριέται με το χρήμα. Και δυστυχώς έφτασα στο σημείο να χάσω την αξιοπρέπειά μου και να πέσω πολύ χαμηλά. Πέρασε από το μυαλό μου να δώσω τέλος στη ζωή μου, γιατί βλέπω την αδικία και βρίσκω συνεχώς μπροστά μου τοίχο. Σκεφτείτε ούτε στον Σπύρο Μπιμπίλα, που τον έχω σαν αδερφό μου, δεν είπα τίποτα αυτά τα χρόνια» λέει και με ένα χαρτομάντιλο σκουπίζει τα δάκρυά του.
Μέσα από τα αναφιλητά του μας αναφέρει πως, όταν πηγαίνει στο ΚΕΑ για να πάρει το επίδομα και τα τρόφιμα, τον κοιτάζουν περίεργα. «Νιώθω τόσο άσχημα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς» μονολογεί. Τον ρωτάμε αν έχει άλλα περιουσιακά στοιχεία. Μας δείχνει μια φωτογραφία με τους γονείς του. «Οι γονείς μου άφησαν ένα σπιτάκι στην Πρέβεζα, το οποίο είναι υποθηκευμένο. Με την τράπεζα έκανα έναν διακανονισμό να δίνω 110 ευρώ τον μήνα για να το σώσω και να έφευγα να πήγαινα εκεί να έμενα. Ομως πώς να το σώσω, όταν τον μήνα παίρνω 220 ευρώ; Κι έτσι το μόνο που έχω είναι όσα έχω εδώ μέσα σε αυτό το υπόγειο. Δυστυχώς, αυτά τα χρόνια δεν υπήρχαν άνθρωποι που με βοήθησαν, εκτός από δύο συνεργάτες στα παιδικά που πηγαίνουμε μαζί σε δουλειές».
Η πολύωρη κουβέντα μας στρέφεται και σε όσα έχει αναφέρει κατά του Μάρκου Σεφερλή, κάτι για το οποίο έχασε τη δίκη και πρέπει να πληρώνει στον γνωστό ηθοποιό και θιασάρχη «Ολα αυτά που έγιναν και με τον Μάρκο με έφεραν σε ακόμα πιο δεινή θέση, γιατί μου γίνεται κατάσχεση σε κάποια πνευματικά δικαιώματα από τον “Διόνυσο” που παίρνω, περίπου 500 ευρώ τον χρόνο. Ο Μάρκος κατά κάποιο τρόπο έχει δίκιο, γιατί έβγαινα τότε και μιλούσα. Και μιλούσα για να καταλάβουν όλοι ότι αυτό ήταν σαν κραυγή απελπισίας και απόγνωσης, ότι “υπάρχω, ρε παιδιά, είμαι κι εγώ εδώ”. Και δεν περίμενα να φτάσει σε αυτό το σημείο ο Μάρκος. Είπα και μέσω του δικηγόρου μου να ζητήσω συγγνώμη στον Μάρκο, όμως δεν το δέχτηκε εκείνος. Και μετά έμαθα ότι μου έγινε και δεύτερη μήνυση για την οποία δεν γνώριζα».
Λίγο πριν φύγω από το υπόγειο διαμέρισμα τον ρωτάω πώς μπορεί ένας άνθρωπος να ζήσει με 220 ευρώ τον μήνα έχοντας να πληρώσει ενοίκιο, ρεύμα και φαγητό. Χαμογελάει ενώ τα δάκρυά του τρέχουν από τα μάτια του. «Ειλικρινά αυτό που με κρατάει στη ζωή είναι η κιθάρα μου και που γράφω μουσική. Αλλιώς θα είχα φουντάρει. Εχω φτάσει σε σημείο να μην έχω ένα τσιγάρο να καπνίσω και να καπνίζω αποτσίγαρα από τον δρόμο. Πλέον έχω έτοιμα τα φαναράκια με τα κεριά, γιατί σύντομα βλέπω να μου το ξανακόβουν το ρεύμα. Το πιο τραγικό για μένα είναι ότι δεν με έχει πάρει ούτε ένας άνθρωπος να μου προτείνει μια δουλειά. Πόσο ακόμα να αντέξω;»
